Wiesz jaka pora dnia jest najgorsza, najbardziej mroczna, skrywająca największe tajemnice? To nie środek nocy, ale czas, kiedy czerń nieba przechodzi w granat, następnie w kobalt, aż kończy na ponurej szarości. Jest wrzesień, godzina 5:00. Idę przez ulice dobrze znanego mi osiedla. Co druga latarnia tli się jeszcze żółtawym światłem. Nie lubię tego czasu, nie lubię wtedy wychodzić, bo czuję, że wszystko ożywa. Jest cicho. Jedynie ja wydaję dźwięki - świszczący oddech i odbijające się obcasy o asfalt. W oddali widzę psa. Nie znoszę psów. Wlepia we mnie swoje ślepia. Widzi mnie. Skręcam w boczną uliczkę z sercem podchodzącym do gardła. Odwracam się. Został w oddali. Przyspieszam kroku, chcę być jak najszybciej na przystanku. Światło na tej uliczce jest wątłe, ale ten problem zaraz znika. Latarnie gasną, a mnie uderza fala gorąca. W oknach omijanych przeze mnie domów zauważam tylko pustą czerń. Wieje wiatr, a ja mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Każde mieszkanie, każde drzewo zdaje mi się mówić "widzę Cię". W uszach huczy mi krew, spuszczam wzrok, skupiam się wyłącznie na moich krokach. Dochodzę do przystanku, po chwili wsiadam do autobusu i z ulgą zajmuję miejsce przy oknie. Spoglądam na zaparowaną szybę i już wiem, że nie jestem bezpieczna. Zauważam na niej wykreślony palcami napis "widzę Cię".

Wiesz jaka pora dnia jest najgorsza, najbardziej mroczna, skrywająca największe tajemnice? To nie środek nocy, ale czas, kiedy czerń nieba przechodzi w granat, następnie w kobalt, aż kończy na ponurej szarości. Jest wrzesień, godzina 5:00. Idę przez ulice dobrze znanego mi osiedla. Co druga latarnia tli się jeszcze żółtawym światłem. Nie lubię tego czasu, nie lubię wtedy...

Weszłam do środka podekscytowana. W końcu własne mieszkanie! Kartonowe pudła ustawiłam pod ścianą. Przez okna sączy się pomarańczowe światło zachodzącego słońca. Staję przy oknie i podziwiam okolicę. Naprzeciwko taki sam blok, w dole ulica i samochody. Nagle przechodzi mnie dreszcz. Przed moim blokiem stoi postać. Zapada mrok, ale widzę, że zwraca głowę na moje okno. Cofam się krok. Naprzeciwko zaświeca się światło. Za zasłoną widzę kontur sylwetki. Tylko nie to. Zaciągam story i siadam na sofie. Powracają wspomnienia przeszłości. Ciemność, strach. On. Obejmuję rękami głowę. Za dużo wspomnień. Zaciskam oczy. Kiwam się w przód i w tył. Uspokajam się na tyle, że zaświecam światło. W kuchni też. W sypialni. I łazience. Rozglądam się. Żadnych cieni. Gwizd czajnika miesza się z dźwiękiem dzwonka do drzwi. Serce zaczyna mi szybciej bić. Kładę rękę na klamce i czuję niepokój. To była zła decyzja. Otwieram, ale nie ma nikogo. Z sercem w gardle trzaskam drzwiami, zamykam na łucznik. Zakładam łańcuch. Opieram się o nie i próbuję uspokoić oddech. Łykam trzy tabletki i kładę się na sofie. Zostawiam włączone światło. Zasypiam. Rano, jak przez mgłę, przypominam sobie uczucie wczorajszego strachu. Zapomnij. W dobrym humorze podchodzę do okna i odsuwam kotary. Moim oczom ukazują się czarne litery: WIDZĘ CIĘ. Zachłystuję się powietrzem i upadam na podłogę. Drżą mi ręce i nogi. Rozbieganym wzrokiem omiatam całe mieszkanie.
Minęło 2 lata.
Znalazł mnie.

Weszłam do środka podekscytowana. W końcu własne mieszkanie! Kartonowe pudła ustawiłam pod ścianą. Przez okna sączy się pomarańczowe światło zachodzącego słońca. Staję przy oknie i podziwiam okolicę. Naprzeciwko taki sam blok, w dole ulica i samochody. Nagle przechodzi mnie dreszcz. Przed moim blokiem stoi postać. Zapada mrok, ale widzę, że zwraca głowę na moje okno. Cofam...

Marie to 27letnia młodsza specjalistka w przeciętnym biurze rachunkowym Nowego Yorku. Jej dzień, a w zasadzie dni są nudne i wyglądają praktycznie tak samo – poranna kąpiel, śniadanie, jazda w korkach do pracy publicznym transportem, praca, zakupy, dom. Ten zamknięty krąg trwał i trwał, aż do pewnego poniedziałkowego, słonecznego dnia, kiedy to Marie zauważyła młodego mężczyznę. Blond włosy chłopak w wieku około 20 lat, którego przeszywające spojrzenie mówiło: „widzę Cię”. Od tamtej pory Marie widywała go praktycznie codziennie i wszędzie – w centrum handlowym, autobusie, a nawet w pobliskim parku…
Marie zaopatrzyła się w gaz łzawiący, a na zakupy chodzi tylko ze znajomymi. Autobus zamieniła na taksówkę. Mimo to dalej nie czuła się zbyt bezpiecznie. Blondwłosy stalker dalej ją obserwował, a to był dopiero początek…
Zaczął się najgorszy koszmar w życiu Marie. Brak sygnału w telefonie, brak prądu i ktoś próbuje włamać się do jej domu. Paraliżujący strach przeszedł od palców u rąk, aż do stóp, a przed oczami Marie miała wizję śmierci jaką niesie ze sobą ten stalker. Z każdą chwilą jej nudny żywot dobiegał końca. Co robić? Krzyczeć? Przez strach Marie nie mogła wydobyć z siebie żadnego nawet najcichszego dźwięku. Uciekać? Drzwi wejściowe oddzielające kobietę od oprawcy były jedyną drogą ucieczki. Co robić?
Głuchy brzdęk przerwał rozmyślania kobiety. Po nim zaskrzypiały drzwi i było słychać jedynie ciężki chód stalkera. Z każdym krokiem stalker był coraz bliżej. Co robić?

Marie to 27letnia młodsza specjalistka w przeciętnym biurze rachunkowym Nowego Yorku. Jej dzień, a w zasadzie dni są nudne i wyglądają praktycznie tak samo – poranna kąpiel, śniadanie, jazda w korkach do pracy publicznym transportem, praca, zakupy, dom. Ten zamknięty krąg trwał i trwał, aż do pewnego poniedziałkowego, słonecznego dnia, kiedy to Marie zauważyła młodego...

Idę chodnikiem. Jest wcześnie rano. Światło latarni ledwo rozjaśnia ulicę pogrążoną w mroku. Nerwowo poprawiam plecak na ramieniu. Uważnie rozglądam się dookoła. Nie zauważam nikogo Idę dalej. Serce bije mi w piersi jakby za chwilę miało z niej wyskoczyć. Trzęsącą się dłonią odgarniam włosy z twarzy. Słyszę za sobą trzask łamanej gałązki. Wiedziałam że to Ona. Nigdy nie odpuści. Zamieram w bezruchu, po czym przyspieszam kroku. Resztę drogi pokonuję biegiem. Wchodzę do przybytku nieszczęść i płaczu, kieruję się do swojej klasy, czujnie obserwując otoczenie. Zaglądam w każdy kąt, każdą szparę między szafkami. Siedzę w ławce nerwowo wycierając spocone dłonie w materiał dżinsów. Głos nauczyciela, gwar rozmów dociera do mnie jakby z oddali. Ja słyszę tylko tykanie zegara. Wreszcie dzwoni dzwonek. Mój jedyny sprzymierzeniec Idę do łazienki. Obmywam wodą rozpaloną twarz, opieram dłonie o umywalkę, próbując uspokoić przyspieszony oddech. Podnoszę powoli twarz. Widzę zaparowane lustro. A na nim słowa zapisane krwistoczerwoną szminką, fantazyjnym, starannym pismem- "Pan Tadeusz, Dziady, To lubię. Adam Mickiewicz"...Słowa, które zmroziły mi krew w żyłach. Słowa, które napisała Ona. Pospiesznie wyciągam telefon i dzwonię do mamy.
- Widzę cię- usłyszałam wyprany z emocji głos.
Stoję jak sparaliżowana. Telefon wypada mi z dłoni, po czym z głuchym trzaskiem rozbija się o posadzkę. Odwracam się. Patrzę w beznamiętną twarz rywalki. W tle słychać zdenerwowany głos mamy. Jednak jest już za późno. Wybrałam Słowackiego...

Idę chodnikiem. Jest wcześnie rano. Światło latarni ledwo rozjaśnia ulicę pogrążoną w mroku. Nerwowo poprawiam plecak na ramieniu. Uważnie rozglądam się dookoła. Nie zauważam nikogo Idę dalej. Serce bije mi w piersi jakby za chwilę miało z niej wyskoczyć. Trzęsącą się dłonią odgarniam włosy z twarzy. Słyszę za sobą trzask łamanej gałązki. Wiedziałam że to Ona. Nigdy nie...

Zimowy mroźny wieczór, wracam autobusem z pracy do domu na wsi. Jest to miejscowość w której mieszkam od urodzenia, wszyscy znają każdego bardzo dobrze. Jednak tego wieczoru coś się zmieniło. Wysiadając z autobusu zauważyłam że w całej miejscowości nie ma prądu a ja wysiadam sama. Wokoło panuje niesamowita cisza i mrok oświetlony słabo zalegającym śniegiem. Idąc główną drogą czuję się pewnie, jednak gdy mam skręcić na drogę prowadzącą do domu po części przez las a po części drogą między polami uprawnymi pierwszy raz mam dziwne uczucie że nie jestem sama. Nie ma możliwości ominąć drogi przez las więc muszę w nią skręcić. Po kilku krokach słyszę za sobą szelest ale gdy się odwracam nikogo nie ma. Już trochę wystraszona idę dalej, jednak po kilku krokach znowu słyszę szelest oraz nie wyraźny słaby szyderczy śmiech. Już na serio wystraszona przyspieszam kroku, zimne powietrze wdziera się do moich płuc i coraz bardziej utrudnia marsz. Do zakończenia lasu zostaje kilka kroków nagle słyszę słowa "Widzę cię" wtedy już zaczynam panikować. Niespodziewanie pojawia się jadący w moją stronę samochód. Kiedy wsiadam do samochodu słyszę jeszcze raz szeptem wypowiedziane słowa "Widzę Cię". Tej nocy naprawdę nie mogłam zasnąć.

Zimowy mroźny wieczór, wracam autobusem z pracy do domu na wsi. Jest to miejscowość w której mieszkam od urodzenia, wszyscy znają każdego bardzo dobrze. Jednak tego wieczoru coś się zmieniło. Wysiadając z autobusu zauważyłam że w całej miejscowości nie ma prądu a ja wysiadam sama. Wokoło panuje niesamowita cisza i mrok oświetlony słabo zalegającym śniegiem. Idąc główną...

Magda wracała właśnie z kina. Niepewnym krokiem posuwała się do przodu, co chwilę oglądając się za siebie. Film – Widzę Cię – rzekomo z kategorii musisz-to-zobaczyć, okazał się być horrorem z psychopatycznym prześladowcą ćwiartującym swoje ofiary w roli głównej. Uroczo.

Działający na wysokich obrotach umysł dziewczyny zaczął wyolbrzymiać wszystkie docierające do niej sygnały. Nagle uświadomiła sobie, że ruchliwe za dnia ulice zieją pustkami. Mimo późnej pory, ciemność zdawała się narastać z każdą minutą, a przenikliwy chłód listopadowego wieczoru dawał się we znaki stanowczo mocnej niż powinien. Każdy szelest kwitowała nerwowym podskokiem. Co chwilę zdawało jej się też, że widzi jakiś poruszający się w ukryciu cień. Wyraźnie miała wrażenie, że ktoś ją śledzi.

Z bijącym sercem wpadła między bloki, lecz uczucie zamiast osłabnąć, wzmogło się jeszcze bardziej. Magda niemalże fizycznie czuła na sobie czyjś wzrok. Zrobiło jej się niedobrze, trzęsącymi się rękoma zaczęła nerwowo szukać kluczy. Odgłos przejeżdżającego auta sprawił, że wypuściła je z rąk, jednocześnie wydając z siebie przerażony pisk. Klucze spadły na chodnik z głośnym brzęknięciem.

- No może by tak TROSZECZKĘ ciszej, co moja panno?! Słowo daję, zaraz obudzisz całą okolicę… - znajomy głos doleciał do Magdy z balkonu drugiego piętra jej budynku. To znowu ta prukwa Nowakowa! Starucha o fizjonomii wiedźmy z kiepem w zębach jak zwykle filuje wszystkich przechodzących. Monitoring osiedlowy najwyższej klasy, nie ma co!

Magda wracała właśnie z kina. Niepewnym krokiem posuwała się do przodu, co chwilę oglądając się za siebie. Film – Widzę Cię – rzekomo z kategorii musisz-to-zobaczyć, okazał się być horrorem z psychopatycznym prześladowcą ćwiartującym swoje ofiary w roli głównej. Uroczo.

Działający na wysokich obrotach umysł dziewczyny zaczął wyolbrzymiać wszystkie docierające do niej...

Środek zimy, wybiła północ. Nie mogłam zasnąć więc opatuliłam się ciepłym kocem i weszłam do ciemnej kuchni. Żarówka jak na złość się przepaliła i musiałam ratować się telefonem. Nalałam trochę mleka do garnuszka i postawiłam go na palniku żeby trochę się ogrzał.
Usłyszałam jakieś dziwny dźwięk za plecami, odwróciłam się ale nie byłam wstanie nic w tej ciemności zobaczyć, światło z komórki też zbyt dużo nie pomogło. Może tylko wydawało mi się, że coś usłyszałam, odwróciłam się spowrotem w stronę kuchenki. Wyciągnęłam kubek z ulubionym wzorem.
Ten dźwięk, znowu go usłyszałam. Poczułam, że ktoś mnie obserwuję, przeszedł mnie dreszcz na całym ciele. Znowu się odwróciłam ale nikogo nie było, zrobiłam parę kroków do przodu i wtedy usłyszałam coś co zamroziło mi krew w żyłach.
- Widzę cię... - niski głos wyszeptał mi do ucha.
Telefon wypadł mi z ręki, nim zdążyłam zobaczyć kto za mną stoi, on zgasł. Zapadła ciemność.

Środek zimy, wybiła północ. Nie mogłam zasnąć więc opatuliłam się ciepłym kocem i weszłam do ciemnej kuchni. Żarówka jak na złość się przepaliła i musiałam ratować się telefonem. Nalałam trochę mleka do garnuszka i postawiłam go na palniku żeby trochę się ogrzał.
Usłyszałam jakieś dziwny dźwięk za plecami, odwróciłam się ale nie byłam wstanie nic w tej ciemności zobaczyć,...

Oglądając programy w tematyce stalkingu, ludzie nie zastanawiają się nad odczuciami towarzyszącymi ofierze. Ciekawi ich wypaczony przez społeczeństwo umysł napastnika. Jego zachowanie i skłonności sadystyczne powodują u niektórych strach, odrazę, podniecenie, a nawet i podziw. Gardzę nimi. Gardzę tym beztroskim w swoim snobistycznym postępowaniu społeczeństwem. Jego niewiedzą. Tego, że ktoś inny nie znajduje się w mojej obecnej sytuacji. Ta szybka, nasączona wrogością myśl, nagle ustępuje miejsca lękowi. Klatka piersiowa zaciska się za pośrednictwem nerwobólu przeszywającego moje ciało, a serce wydaje się bić z taką siłą, jakby miało wyrwać się zza kościstych krat połączonych mostkiem. Ciężko dysząc, zataczam się pod mur otaczający Bibliotekę Uniwersytecką, nasłuchując bicia mojego serca w akompaniamencie bębniącego o dachy deszczu. Dopiero po kilku minutach udaje mi się trzeźwo ocenić zaistniałą sytuację. To był ON. Mężczyzna, który obserwował mnie już od dłuższego czasu. Dlaczego wybrał sobie za cel mnie! Dlaczego chciał dopuścić się ataku teraz! Kurwa, kurwa, kurwa! Uderzenia serca są coraz to mocniejsze. Łzy napływają mi do oczu. Próbuję skupić się na niedopałku papierosa. Leży koło mojego prawego buta, a mimo to nie potrafię odczytać srebrnego napisu okalającego białą, papierową nawierzchnię. Marlboro. Ponownie usiłuję zebrać myśli. Wyciągam telefon koncentrując całą uwagę na przysłanych wiadomościach. ,,WIDZĘ CIĘ !”. Napis ten jarzy się białym światłem. Zeszklone oczy walczą do końca z bólem powodowanym przez podświetlony ekran. Jednak stróżki łez mimowolnie zaczynają spływać po bladych, wykrzywionych przez grymas policzkach, gdy w pełni uświadamiam sobie skalę niebezpieczeństwa jakie mi zagraża. Biorę głęboki wdech przerywany spazmami. Wiadomość pojawiała się sporadycznie, w nierównym odstępie czasu. Trzeciego, siódmego, dziesiątego, trzynastego września. Oraz dzisiaj. Siedemnastego. Nie sprawdzam korespondencji z poprzednich miesięcy. Muszę się dostać w bezpieczne miejsce. Muszę wybiec na ulicę. Postanawiam postawić wszystko na jedną kartę. Chcę przeżyć! Wybiegam zza muru. Żwir pod podeszwą tworzy regularne, jednostajne brzmienie, które cichnie z każdym przeskokiem. Adrenalina buzuje mi w żyłach, a mięśnie boleśnie napinają całe ciało. Teraz słyszę tylko łomotanie własnego serca, które zdaje się być głośniejsze i mocniejsze niż poprzednio. A może wcale takie nie jest. Moje uszy nasłuchują tylko konkretnego dźwięku, a oczy wypatrują tylko tej jednej sylwetki. Mimo to nie zdążam w pełni ściąć drugiego zakrętu, kiedy napastnik łapie mnie za spięte włosy i powala ciągnąc za poły uciskającego talię żakietu.

Oglądając programy w tematyce stalkingu, ludzie nie zastanawiają się nad odczuciami towarzyszącymi ofierze. Ciekawi ich wypaczony przez społeczeństwo umysł napastnika. Jego zachowanie i skłonności sadystyczne powodują u niektórych strach, odrazę, podniecenie, a nawet i podziw. Gardzę nimi. Gardzę tym beztroskim w swoim snobistycznym postępowaniu społeczeństwem. Jego...

Obudziłam się. Moje ciało było jak sparaliżowane. Spod lekko uchylonych powiek widziałam, że mrok mojego pokoju był przetykany światłami latarni, które wpadało do sypialni przez niezbyt szczelne żaluzje. Ciało miałam zdrętwiałe, lepkie od potu. Serce tłukło się w mojej piersi jak oszalałe. Ktoś tu był. Był i mnie obserwował. Jak długo? Starałam się uspokoić oddech i zacisnęłam z powrotem powieki. „I tak już wie, że nie śpię” przemknęło mi przez otępiały umysł. Strach dławił mnie w gardle, a pod powiekami poczułam łzy. Próbowałam się powstrzymać, ale z gardła wyrwał mi się szloch. Rozległo się skrzypienie krzesła i nagle coś zaczęło powoli zbliżać się do mojego łóżka. Raptem poczułam, że nie mogę złapać oddechu, że ta kreatura dusi mnie, odbiera mi ostatni oddech. Resztkami sił spróbowałam wezwać pomocy, ale wydałam z siebie tylko niezrozumiały pisk. Zapłakałam. Wtem …
... obudziłam się. Otworzyłam szeroko oczy. Na mojej klatce piersiowej leżał kot i przyglądał mi się z uwagą.
- Widzę cię! Obudziłaś się! Wstawaj i daj kotkowi jeść! – kotka miauknęła mi prosto w twarz racząc mnie nieświeżym oddechem, odbiła się ode mnie i z gracją wylądowała na podłodze.
Potrzebowałam chwili, żeby zrozumieć, że właśnie przyśnił mi się koszmar. Odetchnęłam z ulgą. Jestem bezpieczna. Zaśmiałam się na rozluźnienie.
Kotka odwróciła się w moją stronę i patrzyła lekko zmrużonymi oczami. Kocie oczy mówiły wszystko.
„Tej nocy się nie udało – ale jeszcze wiele nocy przed nami, człowieku”.

Obudziłam się. Moje ciało było jak sparaliżowane. Spod lekko uchylonych powiek widziałam, że mrok mojego pokoju był przetykany światłami latarni, które wpadało do sypialni przez niezbyt szczelne żaluzje. Ciało miałam zdrętwiałe, lepkie od potu. Serce tłukło się w mojej piersi jak oszalałe. Ktoś tu był. Był i mnie obserwował. Jak długo? Starałam się uspokoić oddech i...

Nie, to nie może być prawda – pomyślałam. Przecież on siedzi w więzieniu a Tobie nic nie grozi – tłumaczyłam sobie. Jednak z każdą chwilą ogarniała mnie coraz większa panika, serce biło jak oszalałe a ręce drżały. Znowu czułam na sobie ten wzrok, jego wzrok. Rozejrzałam się nerwowo dookoła ale gęsta mgła zasłaniała wszystko. Przyspieszyłam kroku by jak najszybciej znaleźć się w samochodzie. Nie słyszałam nic prócz swojego przyspieszonego oddechu, coraz mocniej zaciskałam rękę na buteleczce z gazem pieprzowym gotowa w każdym momencie go użyć. Strach coraz mocniej ściskał moje gardło, a nogi stawały się coraz cięższe. Myślałam, że nie uda mi się dotrzeć do samochodu. Gdy zobaczyłam jego zarys we mgle niemal podskoczyłam z radości. Rzuciłam się do biegu, szarpnęłam za klamkę i w tym momencie usłyszałam:
-„Stój”, „Widzę Cię”. Nogi się pode mną ugięły, znałam dobrze ten głos.
-„Zaskoczona? Myślałaś, że za stalking dostanę dożywocie? Nie uda Ci się mnie pozbyć. Przecież wiesz, że Cię kocham” Głos uwiązł mi w gardle. Czułam tylko gorące łzy spływające po mojej twarzy. Wiedziałam, że koszmar zaczyna się od nowa. Tylko czy wystarczy mi sił by jeszcze raz się z nim zmierzyć?

Nie, to nie może być prawda – pomyślałam. Przecież on siedzi w więzieniu a Tobie nic nie grozi – tłumaczyłam sobie. Jednak z każdą chwilą ogarniała mnie coraz większa panika, serce biło jak oszalałe a ręce drżały. Znowu czułam na sobie ten wzrok, jego wzrok. Rozejrzałam się nerwowo dookoła ale gęsta mgła zasłaniała wszystko. Przyspieszyłam kroku by jak najszybciej znaleźć...