To był ostatni przystanek w mojej lipcowej podróży. Drogi w którą wyruszyłam po raz pierwszy zupełnie sama. Dzień miał się ku końcowi. Z lokalnym piwem w ręce usiadłam nad brzegiem Wisły i obserwowałam kaczki. W tle nie dało się nie zwrócić uwagi na chłopaka kłócącego się przez telefon. Jakie było moje zdziwienie, gdy po kilkunastu minutach podszedł.
- Chciałem panią przeprosić.
- Mnie? Za co? – spytałam z uśmiechem.
- Przez przypadek była pani świadkiem mojej rozmowy, nie powinna mieć tak wybuchowego charakteru .
- Nie ma mnie pan za co przepraszać. Mam nadzieję, że wszystko w porządku.
- Mimo wszystko przepraszam i… zapraszam na kawę.
- A wie pan, kawa to zawsze dobry plan. Kasia jestem.
- Radek.
I tak udaliśmy się nieśpiesznie na kazimierski rynek. Dowiedziałam się, że jest na życiowym zakręcie, cieszy się chwilami na lądzie, bo jako marynarz na morzu spędza 9 miesięcy w roku. Przez chwilę miałam obawę, że to kolejny mężczyzna, które będzie potrzebować darmowej psychoterapii. I w tamtej chwili nie widziałam w tym problemu. Czasem łatwiej wygadać się przed nieznajomą osobą. On jednak uwagę skupiał na pozytywach, okazał się też dobrym słuchaczem. Na rozmowach, spacerowaniu, zamieniając kawę na piwo, zagadaliśmy się… do świtu. Wymieniliśmy się numerami telefonu i każde poszło w swoją stronę.
Jeszcze chwilę przychodziły smsy, było też kilkanaście telefonicznych rozmów. Jak się pojawił, tak zniknął. Pozostaje miłym wspomnieniem.

To był ostatni przystanek w mojej lipcowej podróży. Drogi w którą wyruszyłam po raz pierwszy zupełnie sama. Dzień miał się ku końcowi. Z lokalnym piwem w ręce usiadłam nad brzegiem Wisły i obserwowałam kaczki. W tle nie dało się nie zwrócić uwagi na chłopaka kłócącego się przez telefon. Jakie było moje zdziwienie, gdy po kilkunastu minutach podszedł.
- Chciałem panią...

Bardzo często zdarza mi się, że poznaję ludzi w komunikacji miejskiej i pociągach. Większość tych znajomości ogranicza się do zwyczajowego "dzień dobry" i uśmiechu, jak w przypadku współpasażerów jeżdżących do pracy tym samym autobusem co ja. Jest jednak jedna znajomość, która rozpoczęła się inaczej. Kilkanaście lat temu jadąc autobusem komunikacji podmiejskiej do mojej siostry na wieś zdarzyła mi się kontrolera biletów. Jednym z kontrolerów była młoda kobieta. Przedstawiłam jej oczywiście bilet, a ona wraz z towarzyszem usiadła akurat koło mnie. Kontrolerzy zaczęli rozmawiać o swoim zespole i o wokalnej karierze dziewczyny pod okiem mojego nauczyciela muzyki. Wsłuchałam się w ich rozmowę i nieświadomie zagadnęłam do niej o owego nauczyciela, u którego sama śpiewałam w chórze szkolnym. Zanim wysiadła zaprosiła mnie na swój koncert i obiecała przyjść na występ chóru. Poszłam na koncert i naprawdę fajnie słuchało się jej pięknego głosu, chociaż byłam pewna, że ona nawet mnie nie zauważyła. Tym większe było moje zaskoczenie gdy przyszła na występ chóru, a po nim zagadnęła mnie i dała namiar do siebie, zapraszając na próbę zespołu. Z wspólnego śpiewania nic nie wyszło, bo byłam jeszcze roztrzepaną nastolatką, ale był to początek naszej przyjaźni, która twa do chwili obecnej. Kobieta ta ma na imię Kamila i jest moją najbliższą przyjaciółką, a kiedy spotykamy się przy okazji różnych imprez często wspominamy jak połączyła nas miłość do muzyki i autobus linii nr 7.

Bardzo często zdarza mi się, że poznaję ludzi w komunikacji miejskiej i pociągach. Większość tych znajomości ogranicza się do zwyczajowego "dzień dobry" i uśmiechu, jak w przypadku współpasażerów jeżdżących do pracy tym samym autobusem co ja. Jest jednak jedna znajomość, która rozpoczęła się inaczej. Kilkanaście lat temu jadąc autobusem komunikacji podmiejskiej do mojej...

Słuchawki na uszach i książka. To moje atrybuty, które zawsze towarzyszą mi w podróży. Tak było i tym razem. Wsiadłam do czerwono - żółtego autobusu, nieco zatłoczonego, który jak co dzień odwoził mnie spod łódzkiej uczelni do domu. Za oknem panował mrok - nienawidzę mieć zajęć do 20.05 jesienną porą. Kiedy wychodzę jest już ciemno, tak smutno i przygnębiająco. Nieważne, pomyślałam sobie. Jeszcze kilka przystanków i będę w domu. ciepły koc, herbata i obowiązkowo grube wełniane skarpety, które babcia zrobiła na drutach. Jeszcze tylko kilka przystanków... Usiadłam na końcu autobusu, otworzyłam książkę. Coben, Harlan Coben pomyślałam. Jak ja go uwielbiam. Jego książki są moimi ulubionymi, ta też jest świetna. Ciekawe jak się skończy... Autobus zatrzymał się. Podniosłam głowę, spojrzałam przed siebie - pusto. Chwila, moment... Gdzie ja jestem? Gdzie są wszyscy ludzie?! No nie... Dojechałam do stacji końcowej... Dzięki Harlan... Dzięki. Kilka przystanków i minimum godzina w ciepłym mieszkaniu w plecy. Autobus odjedzie za pół godziny. Może pójdę na wcześniejszy tramwaj? Tylko zaraz... W którą to będzie stronę?
Ktoś, ktoś mnie obserwuje. Widzę na przystanku oczy, które patrzą w moją stronę. Nagle postać zbliża się do mnie.
- Zgubiłaś się? - pyta.
- Nie, po prostu zaczytałam się i przejechałam kilka, albo i kilkanaście przystanków - mówię.
- Hehe, też czasem mi się zdarza, szczególnie jeśli sięgam po Mroza, albo Cobena, jestem tak ciekaw następnej strony...
- Właśnie Cobena czytałam, odpowiadam.
- Tak? Uśmiecha się. Tomek jestem.
- Magda - odpowiadam grzecznie.
Zaczynamy rozmowę, o książkach. Łączy nas w tym temacie wiele. Czytamy dużo podobnych pozycji. Czas oczekiwania na autobus, to była tylko chwila.
- Musze już iść, mówię. Dziękuję za umilenie mi czasu oczekiwania na autobus! Do następnego! Wsiadam.
- Magda, zaczekaj! Masz!
- Co to jest?, pytam.
- Jak to, nie widzisz? Książka. Tomek uśmiecha się.
- No widzę, ale po co mi ona, przecież jest Twoja, albo masz ją z biblioteki.
- Magda, nie gadaj tylko weź, oddasz mi ją przy następnym spotkaniu.
- Jakim nas... Chciałam zapytać jakim następnym, ale drzwi autobusu zamknęły się i odjechałam patrząc w osłupieniu, lecz z radością w oczach i sercu na kartkę w książce, na której widniał napis: "Łódzki wieczór z książką".
Data, za trzy dni na ulicy Piotrkowskiej.
- Tak. Powiedziałam na głos. Z uśmiechem patrząc na moje piękne miasto nocą.

Słuchawki na uszach i książka. To moje atrybuty, które zawsze towarzyszą mi w podróży. Tak było i tym razem. Wsiadłam do czerwono - żółtego autobusu, nieco zatłoczonego, który jak co dzień odwoził mnie spod łódzkiej uczelni do domu. Za oknem panował mrok - nienawidzę mieć zajęć do 20.05 jesienną porą. Kiedy wychodzę jest już ciemno, tak smutno i przygnębiająco. Nieważne,...

Jak przystało na tak ważny dzień, od rana bolał mnie brzuch. Jakby stres nie mógł się objawiać pełną mobilizacją i zwiększoną koncentracją. Cóż, takie już moje szczęście. Starając się ignorować dyskomfort, zjadłam śniadanie, ubrałam się, trzeci raz w życiu założyłam szpilki i (wyjątkowo) nie wybiegłam na autobus. Nie jestem mistrzynią biegania na obcasach, a skręcona kostka przed samą maturą z matematyki to coś, bez czego mogłam się obejść. Jako że mieszkam przy początku trasy, znalazło się dla mnie wolne miejsce, z czego skwapliwie skorzystałam. Stać kwadrans w takim stanie? Nie, dziękuję.
Dosiadł się do mnie już na następnym przystanku. Nie, nie obłędnie przystojny młody człowiek. Dziadziuś. A właściwie elegancki starszy pan z brodą, której mógłby mu pozazdrościć sam św. Mikołaj. Zaczął rozmowę i nie mam pojęcia jak to się stało, ale już po chwili zostałam zasypana pytaniami w stylu: „Logarytm ze stu?”. Dowiedziałam się też co nieco o najgłębszych miejscach na Ziemi i panującym tam ciśnieniu. Tak przygotowana mogłam śmiało stawić czoła arkuszowi maturalnemu, co też uczyniłam – ze znacznie zredukowanym poziomem stresu i (jak się później okazało) całkiem niezłym rezultatem.
A pan z autobusu? Więcej go nie widziałam, ale jestem pewna, że niejedno dziecko zawdzięcza mu co najmniej dobre samopoczucie przed sprawdzianem.

Jak przystało na tak ważny dzień, od rana bolał mnie brzuch. Jakby stres nie mógł się objawiać pełną mobilizacją i zwiększoną koncentracją. Cóż, takie już moje szczęście. Starając się ignorować dyskomfort, zjadłam śniadanie, ubrałam się, trzeci raz w życiu założyłam szpilki i (wyjątkowo) nie wybiegłam na autobus. Nie jestem mistrzynią biegania na obcasach, a skręcona kostka...

W listopadzie 2015r. jechałam do Warszawy na egzamin specjalizacyjny. Byłam bardzo zestresowana. Po pierwsze dlatego, że jechałam na egzamin a po drugie byłam pierwszy raz w Warszawie i kompletnie nie wiedziałam jak się ruszyć- zawsze jechałam tylko z wycieczką szkolną.
Prawie całą drogę jeszcze przeglądałam notatki. Nawet nie zwróciłam za bardzo uwagi kto jedzie obok. Na przeciwko mnie siedziałam dziewczyna. Pod koniec podróży zagadała do mnie.Okazało się, że mamy podobną specyfikę pracy. Podczas rozmowy poczułam się trochę lepiej. Razem wyszłyśmy z dworca. Pokazała mi gdzie mam iść. I na koniec dała mi kopa na szczęście. Nawet nie wiem jak miała na imię, ale nie zapomnę jej do końca życia. Nie wiadomo kiedy na swojej drodze spotka się anioła.

W listopadzie 2015r. jechałam do Warszawy na egzamin specjalizacyjny. Byłam bardzo zestresowana. Po pierwsze dlatego, że jechałam na egzamin a po drugie byłam pierwszy raz w Warszawie i kompletnie nie wiedziałam jak się ruszyć- zawsze jechałam tylko z wycieczką szkolną.
Prawie całą drogę jeszcze przeglądałam notatki. Nawet nie zwróciłam za bardzo uwagi kto jedzie obok. Na...

Pamiętam jedną taką wyjątkową podróż. Działo się to wiele lat temu, miałam chyba 13 lat i jechałam z rodzicami pociągiem odwiedzić siostrę, która spędzała zieloną szkołę nad naszym polskim morzem. Ponieważ mieszkaliśmy na południu kraju, droga przed nami była długa. I nagle do przedziału wszedł Norbert, a ja poczułam pierwszy raz w życiu to wyjątkowe drganie serca. :-) Norbert również ze swoimi rodzicami (których znali moi jak się później okazało i jak to często bywa w małych miejscowościach) jechał w to samo miejsce w tym samym celu co oznaczało kilka godzin spędzonych razem. Oczywiście tego dnia, jak i przez wile następnych późniejszych dni nie zamieniłam ani słowa z moim ukochanym, gdyż wstydziłam się przeokropnie, ale wzdychałam do niego jeszcze długo po tej podróży. A okazji miałam wiele, ponieważ okazało się, że chodzimy do tej samej podstawówki, dzieli nas jedynie tylko kilka klas. I tak teraz sobie myślę, że moja miłość wygasła, gdy Norbert opuścił mury szkoły podstawowej i rozpoczął dalszą edukację.

Pamiętam jedną taką wyjątkową podróż. Działo się to wiele lat temu, miałam chyba 13 lat i jechałam z rodzicami pociągiem odwiedzić siostrę, która spędzała zieloną szkołę nad naszym polskim morzem. Ponieważ mieszkaliśmy na południu kraju, droga przed nami była długa. I nagle do przedziału wszedł Norbert, a ja poczułam pierwszy raz w życiu to wyjątkowe drganie serca. :-)...

- W takim razie opuszczamy pojazd! – rzekł stanowczym głosem i trzymając dziewczynę za ramie skierował się ku drzwiom autobusu.
W tym momencie zaczęła szczerze żałować, że nie skasowała biletu. Nie przez grożący jej mandat, lecz przez oczy wszystkich pasażerów wlepione w jej czerwieniącą się twarz. Takim sposobem butna dziewczyna, poprzez wstyd stała się spokojna, a od tego tylko krok dzielił ją od uczucia pokory.
- Znajdziesz ten dowód, czy wzywamy policję? – mimo młodego wieku był bardzo konsekwentny. To właśnie konsekwencja, stanowczość i postura, którą imponował sprawiły, że jej wzrok się zmienił. Spojrzała na niego takim wzrokiem, że i on złagodniał. Poczuł, że spodobała mu się dziewczyna, którą właśnie złapał jadącą na gapę. Przez myśl przeszło mu stwierdzenie, ze fajnie będzie opowiadać kiedyś dzieciom, jak to tata poznał mamę. Ciepłe myśli rozluźniły spięte mięśnie, uścisk na ramieniu dziewczyny zelżał. W tym momencie dziewczyna zgrabnym ruchem wywinęła się kontrolerowi i ruszyła biegiem przed siebie. W ułamku sekundy od rzucenia się w pościg za uciekinierką jego staw skokowy przeszył ogromny ból. I tak pozostał na chodniku ze skręconą kostką i wspomnieniem pięknej dziewczyny.

- W takim razie opuszczamy pojazd! – rzekł stanowczym głosem i trzymając dziewczynę za ramie skierował się ku drzwiom autobusu.
W tym momencie zaczęła szczerze żałować, że nie skasowała biletu. Nie przez grożący jej mandat, lecz przez oczy wszystkich pasażerów wlepione w jej czerwieniącą się twarz. Takim sposobem butna dziewczyna, poprzez wstyd stała się spokojna, a od...

Kiedy kilka ładnych lat temu dojeżdżałam ponad godzinę do mojej pierwszej pracy za najniższa krajowa innej opcji niż autobus (patrz. wyżej -najniższa krajowa) nie miałam. Codziennie spotykałam tam najróżniejszego rodzaju element ludzki i miewałam z nim zbyt bliski jak na stopień znajomości kontakt (ach te ciasne fotele w autobusie!). Jedną historię do tej pory wspominam z uśmiechem na ustach. Była tak sympatyczna,że niemal niemożliwa-a jednak się wydarzyła.
Siadam zawsze w miejscu gdzie obydwa fotele są wolne, bo jako dziki introwertyk nie chcę być zbyt blisko obcych ludzi. Niestety jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się ujechać samotnie dalej niż kilka kilometrów -i tym razem przysiadł się jegomość. Siedzę i przyklejam się do szyby,aż tu nagle jegomość mnie zainteresował-wyciąga książkę i -o zgrozo!- zaczyna czytać od PIERWSZEJ strony! Od samiuśkiego początku! Nie mogłam się powstrzymać. Zerkam delikatnie okiem i samym tylko wzrokiem próbuję czytać razem z nim... Jestem gdzieś na dwa zdania przed końcem strony, kiedy jegomość jak gdyby nigdy nic, jak gdybyśmy byli kumplami od piwa(albo od książki), jakbyśmy się na coś umówili pyta- w moją stronę: "Już?" Spłonęłam czerwienią i szybko doczytawszy ostatnie słowa skinęłam tylko głową. I tak do samego końca podróży...
Książka nosiła tytuł "Pochwała macochy". Kto czytał ten wie- obydwoje uśmiechaliśmy się tylko pod wąsem w co bardziej "odważnych" scenach, ale żadne słowo komentarza z jego strony ani wyjaśnienia z mojej nie padło. Było coś tak sympatycznego i naturalnego w tym wspólnym czytaniu,ze do tej pory wydaje mi się to jak zaczarowany epizod z książki. Wychodząc na swoim przystanku Zaczytany Nieznajomy rzucił tylko wesoło :"Następnym razem dokończymy!".
Więcej się jednak nie spotkaliśmy i lekturę musiałam dokończy sama uprzednio wypożyczywszy ją w bibliotece:)

Kiedy kilka ładnych lat temu dojeżdżałam ponad godzinę do mojej pierwszej pracy za najniższa krajowa innej opcji niż autobus (patrz. wyżej -najniższa krajowa) nie miałam. Codziennie spotykałam tam najróżniejszego rodzaju element ludzki i miewałam z nim zbyt bliski jak na stopień znajomości kontakt (ach te ciasne fotele w autobusie!). Jedną historię do tej pory wspominam z...

Bardzo nie lubię jak się ktoś do mnie przysiada podczas podróży i próbuje o czymś rozmawiać. Najczęściej podczas podróży lubię przenieść się gdzieś w inny świat za pomocą treści książki i odlecieć myślami i wyobraźnią, zapomnieć co mnie otacza. Książka w podróży to bardzo często ebook czytany z telefonu i często ludzie, zwłaszcza starsi podczas próby nawiązania kontaktu, z tego powodu wtrącają "wy młodzi, to tylko z nosami w telefonach" lub tym podobne. Bardzo irytujące, ale cóż...

Wracając teraz do tematu, to miałem kilka takich okazji, gdy ktoś kilka razy próbował zagadać, że w końcu rezygnowałem z czytania i nawiązywałem choćby szczątkową rozmowę.

Pewnego razu gdy wędrowałem do Gdańska pociągiem aby tam świętować nowy rok, na tej samej stacji, zaraz za mną wszedł Piotrek (teraz już to wiem, wtedy nie wiedziałem:)). Z racji magicznego terminu i ogólnego wesołego klimatu jakoś tak szybko nawiązaliśmy kontakt i bardzo szybko okazało się, że jedziemy na tę samą imprezę.

Ciekawa informacja jest też taka, że jesteśmy też niemalże sąsiadami w mieście z którego jechaliśmy, a nie kojarzyłem go nawet z widzenia, bo niedawno się przeprowadził właśnie z Gdańska.

Po pierwsze jesteśmy bardzo dobrymi znajomymi do dziś, a po drugie, tamtego dnia miałem super przewodnika po Gdańsku i pokazał mi wiele ciekawych miejsc wartych zwiedzenia w tym mieście.

Bardzo nie lubię jak się ktoś do mnie przysiada podczas podróży i próbuje o czymś rozmawiać. Najczęściej podczas podróży lubię przenieść się gdzieś w inny świat za pomocą treści książki i odlecieć myślami i wyobraźnią, zapomnieć co mnie otacza. Książka w podróży to bardzo często ebook czytany z telefonu i często ludzie, zwłaszcza starsi podczas próby nawiązania kontaktu, z...

Byłam z rodziną na wakacjach nad polskim morzem, jednak musiałam wrócić nieco wcześniej niż oni do naszej miejscowości, ponieważ przyjaciółka wyprawiała swoje osiemnaste urodziny. Nigdy nie jechałam tak długo sama pociągiem. Na szczęście dzieliłam przedział z przesympatyczną starszą panią i jej mężem. Oboje zagadywali mnie całą drogę, ponieważ okazało się, że wysiadamy na tej samej stacji. Dowiedziałam się od nich, że jadą po wnuczkę, która mieszka na co dzień w Anglii i nie widuje się z dziadkami tak często, jak oni tego by chcieli. Miała spędzić z nimi wakacje. Zainteresowało mnie to. Zapytałam ile lat ma wnuczka i czy umie mówić po polsku. Nie umiała. Starsi państwo nie umieli mówić po angielsku. Z wnuczką chcieli komunikować się za pomocą "języka miłości" jak sami to nazwali.

Byłam z rodziną na wakacjach nad polskim morzem, jednak musiałam wrócić nieco wcześniej niż oni do naszej miejscowości, ponieważ przyjaciółka wyprawiała swoje osiemnaste urodziny. Nigdy nie jechałam tak długo sama pociągiem. Na szczęście dzieliłam przedział z przesympatyczną starszą panią i jej mężem. Oboje zagadywali mnie całą drogę, ponieważ okazało się, że wysiadamy na...