Moneta na chodniku:
Ups! Czy te kobiety latem noszą w ogóle majtki? Tak, tak rozumiem... randka. Ale tak bez majtek? Panowie się tak za paniami oglądają, że nie widzą piątaka? Co jak co... ja bym jednak wolał 5 złotych niż pięć sekund patrzeć na przechodzące lalunie. Choć ta jest niczego sobie... No tak...ale przecież samo się w barze za piwo nie zapłaci. A pić trzeba. Oj pić trzeba. Bez jedzenia i picia człowiek przecież umiera! Oj tak... Bez kobiet chyba też. I jak tu żyć? Już chyba lepiej być monetą!

Moneta na chodniku:
Ups! Czy te kobiety latem noszą w ogóle majtki? Tak, tak rozumiem... randka. Ale tak bez majtek? Panowie się tak za paniami oglądają, że nie widzą piątaka? Co jak co... ja bym jednak wolał 5 złotych niż pięć sekund patrzeć na przechodzące lalunie. Choć ta jest niczego sobie... No tak...ale przecież samo się w barze za piwo nie zapłaci. A pić trzeba. Oj...

Antoś to rezolutny 6latek. Lubię się z nim bawić, bo jest bardzo grzecznym chłopcem. Nie szarpie mnie, nie popycha, traktuje mnie jak swojego prawdziwego przyjaciela. Dziś, jak zresztą bardzo często, wracaliśmy razem z przedszkola. Siedzieliśmy na tylnym siedzeniu samochodu mamy Antusia. Jego mama była chyba chora, bo miała czerwone oczy, ciągle pociągała nosem i nie chciała w ogóle rozmawiać. Antoś w końcu przestał gadać i obydwaj gapiliśmy się w okna. Kiedy wbiegaliśmy do domu mój przyjaciel trzymał mnie za rękę, jednak puścił ją gwałtownie kiedy zobaczył w kuchni swojego tatę. Jego tata chyba też źle się czuł, bo miał czerwoną twarz. Pomyślałem, że zaraz Antoś się pewnie od nich zarazi i nie będę miał się z kim bawić przez długie dni.
- Przestań się drzeć, smarkaczu - huknął tata Antosia tak, że przestraszyłem się nie na żarty - nie można we własnym domu mieć chwili spokoju?!
Potem zaczął rozmawiać z mamą Antusia, że ugotowała niedobry obiad. Rozmawiali bardzo głośno, to znaczy tata Antka krzyczał, a jego mama chyba nie złyszała, bo nic nie odpowiadała. Antoś mówił, że mu obiad smakuje, ale jego tata zabrał mu talerz i rzucił nim w ścianę. Mama Antusia zaczęła wtedy płakać, a to rozgniewało jego tatę i ją uderzył. Wtedy Antek zaczął płakać i prosić:
- Tatusiu ja zrobię ci kanapki, najpyszniejsze na świecie, nie gniewaj się na mamusię.
Ale wtedy jego tata uderzył też jego.
Antoś pociągnął mnie za sobą do swojego pokoju.
- Szybko, tutaj - powiedział delikatnie wpychając mnie pod łóżko - tutaj będziemy bezpieczni.
Ale wtedy do pokoju wbiegł tata Antka, złapał go za wystające spod łóżka kostki i jednym, szybkim ruchem wydobył go z naszej kryjówki. Chciałem go złapać za rękę, ale nie zdążyłem. Z bezpiecznej odległości patrzyłem, jak tata Antka potrząsa nim jak szmacianą lalką i raz po raz uderza w twarz. Mama Antka próbowała go powstrzymać, ale on popchnął ją tak mocno, że usiadła na podłodze i bardzo długo nie wstawała. "Powinienem coś zrobić" - pomyślałem. Ale pluszowe misie nie bardzo wiedzą jak się zachować w takich sytuacjach...

Antoś to rezolutny 6latek. Lubię się z nim bawić, bo jest bardzo grzecznym chłopcem. Nie szarpie mnie, nie popycha, traktuje mnie jak swojego prawdziwego przyjaciela. Dziś, jak zresztą bardzo często, wracaliśmy razem z przedszkola. Siedzieliśmy na tylnym siedzeniu samochodu mamy Antusia. Jego mama była chyba chora, bo miała czerwone oczy, ciągle pociągała nosem i nie...

Obserwuje ludzi już ot tak dawna, że nie pamiętam nawet kiedy wszystko się zaczęło. Mam wrażenie, że istnieję tylko dla nich. Niektórzy się na mnie denerwują, narzekają. Czekają tylko na to aż się oddalę. Inni wciąż mnie wypatrują. Mimo wszystko każdemu daję swoją energię. Widziałem tyle różnych historii, tragedii, radości. Dla mnie wszystko jest ciągłym jednym dniem. Widzę jak ludzie rodzą się i umierają. Nie wiem tylko jednego. Jak jest kiedy ich nie widzę. Tracę ludzi z oczu co jakiś czas. Obserwuję wtedy innych aby zaraz potem wrócić do poprzednich. Jestem tylko strasznie samotny. Nikt nie może mi opowiedzieć co się dzieje po drugiej stronie. Mój nocny brat umyka przed moim blaskiem. Czasem stanie mi na mojej drodze. I nie widzę wtedy nic. Ale moje promienie zawsze dotrą do Ziemi.

Obserwuje ludzi już ot tak dawna, że nie pamiętam nawet kiedy wszystko się zaczęło. Mam wrażenie, że istnieję tylko dla nich. Niektórzy się na mnie denerwują, narzekają. Czekają tylko na to aż się oddalę. Inni wciąż mnie wypatrują. Mimo wszystko każdemu daję swoją energię. Widziałem tyle różnych historii, tragedii, radości. Dla mnie wszystko jest ciągłym jednym dniem. Widzę...

Kiedyś dostrzegałem w Jej oczach blask. Patrzyła na mnie z radością... Inni mówią o niej, że ma takie oczy, po których widać czy śmieje się naprawdę, z całego serca, czy próbuje coś ukryć przed światem. Ostatnio widuję Ją rzadziej. Rzadziej patrzy w moją stronę a Jej wzrok jest smutny i pusty... Aż żal mi jest pokazywać Jej w jakim jest stanie... ale do tego zostałem stworzone jako lustro. Nie umiem jej okłamać. To moje przekleństwo i jedyna zaleta zarazem. Jak Jej pomóc? Czasem wydaje mi się, że pęknę z bezsilności... Gdy Ją widzę, to Ona staje się całym moim światem. Staje się cząstką mnie, a ja cząstką Niej, mimo że tak nienamacalnie... Gdy płacze czuję to całym sobą. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak my lustra przejmujemy Wasze emocje... Przechodzicie zawsze obok, niby patrzycie ale nie zauważacie... Nie ma bardziej platonicznej miłości... My Wam dajemy siebie, nie oczekując nic w zamian, bo cóż może oczekiwać zwykłe lustro wiszące na ścianie w domu... Może mieć tylko nadzieję, że go nie zdejmą, nie postawią w ciemny kąt, nie stłuką i będą zauważać, bo potrzebujemy czuć się potrzebne... Dla mnie szczęściem jest widzieć Ją szczęśliwą, bo wtedy i ja się śmieję, Jej odbiciem ale się śmieję - prawdziwie, nieudawanie - dla Niej...

Kiedyś dostrzegałem w Jej oczach blask. Patrzyła na mnie z radością... Inni mówią o niej, że ma takie oczy, po których widać czy śmieje się naprawdę, z całego serca, czy próbuje coś ukryć przed światem. Ostatnio widuję Ją rzadziej. Rzadziej patrzy w moją stronę a Jej wzrok jest smutny i pusty... Aż żal mi jest pokazywać Jej w jakim jest stanie... ale do tego zostałem...

Mówią, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. I pamiętam, jak to wszystko się zaczęło...

Był sam początek XX wieku. Park był wtedy większy i ludzie chętniej do niego przychodzili. Wśród stałych bywalców znajdował się pan William, wtedy jeszcze przedstawiający się zwykle jako psycholog. Szukał natchnienia i je znalazł.

Ludzie twierdzili potem, że zaczęło się od wiewiórki. Pan William opisał ją na początku swojej książki "Pragmatyzm". Zastanawiał się, czy jeśli człowiek goni wiewiórkę, która biegnie wokół drzewa w ten sposób, że znajdują się zawsze po przeciwległych stronach tego drzewa, to znaczy gdy wiewiórka jest od północy, człowiek znajduje się od południa po czym zamieniają się miejscami tak, że wiewiórka biegnie przez stronę zachodnią a człowiek wschodnią, to czy wiewiórka zostaje przez człowieka okrążona.

Pan William podkreślał, że choć człowiek znajdował się na północ, południe, wschód i zachód od wiewiórki, to zarazem z jej punktu widzenia nie okrążył jej. Prawda zatem nie była czymś zewnętrznym, lecz zależała od zajmowanej pozycji - dosłownie i metaforycznie.

Pan William napisał o tym książkę, która dała początek nowemu nurtowi filozoficznemu - pragmatyzmowi.

A ja? Mnie nikt nie zapytał o zdanie. Z mojej perspektywy sprawy wyglądały naprawdę prosto. Człowiek i wiewiórka biegali dokoła mnie jak godni siebie idioci.

Mówią, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. I pamiętam, jak to wszystko się zaczęło...

Był sam początek XX wieku. Park był wtedy większy i ludzie chętniej do niego przychodzili. Wśród stałych bywalców znajdował się pan William, wtedy jeszcze przedstawiający się zwykle jako psycholog. Szukał natchnienia i je znalazł.

Ludzie twierdzili potem, że zaczęło się od...

"Być bronią seryjnego mordercy"
Zaczyna się standardowo jak wszystkie inne , trzyma mnie w szafce, ciemno, cicho.Wtem słyszę kroki i odgłosy szarpaniny. Wchodzą do pomieszczenia, słyszę jak szefuncio zapala światło i błagalne jęki ofiary. W sumie jak by ktoś miał strzelić do mnie, to pewnie posikał bym się w gacie. Oho! Taraz idzie do biurka, teraz idzie po mnie. Otwiera szufladę, dostaje jasnym światłem lampy po lufie,bierze do ręki, sprawdza czy jestem naładowany i celuje. Koleś na krześle szamocze się na mój widok, jakby łaziły po nim gryzace mrówki,na twarzy ma ślady mocnego pobicia. Jego oczy szeroko otwarte i pełne przerażenia wpatrują się we mnie,słyszę znów blagalny, zrozpaczony ton "błagam nie zabijaj mnie!" Szef bez słowa naciska za spust. Robi się cicho.. widzę już tylko ciało osuniete na krześle.. nikt już nie krzyczy, nie błaga o litość. Szef odkłada mnie nie a stół. Widzę jak zabiera ciało z piwnicy. Kolejna egzekucja zakończona.

"Być bronią seryjnego mordercy"
Zaczyna się standardowo jak wszystkie inne , trzyma mnie w szafce, ciemno, cicho.Wtem słyszę kroki i odgłosy szarpaniny. Wchodzą do pomieszczenia, słyszę jak szefuncio zapala światło i błagalne jęki ofiary. W sumie jak by ktoś miał strzelić do mnie, to pewnie posikał bym się w gacie. Oho! Taraz idzie do biurka, teraz idzie po mnie. Otwiera...

Jejku, no ludzie dajcie spokój nie tutaj!! Znowu To robicie?! Ja tego nie lubię, czuję się jakbym miał trzęsienie Ziemi. Czemu? Czemu? Czemu?
Ja najbardziej lubię święta i uroczyste obiady. Wtedy wyglądam tak ładnie. A nie takie akcje jak tu. Poranki też są nawet fajne, przynajmniej są dzieci i wam nie odbija.
Ej nie kopcie no kurcze może to kogoś boli!!! Już wole wylane mleko, a nie takie sytuacje, ale najbardziej lubię kawę, taka czarną - klasyczna. A tu dzieci nie ma a im odbija. A rano będzie tak jakby się nic nie stało. Nikt nawet nie wspomnij. A właśnie, że ja wiem co się dzieje. I to nic przyjemnego. Jeju czemuż ona tak krzyczy??
Jest coraz gorzej niedługo mi się wszystkie śrubki poluzują z tych nerwów. Ale okrzyk oznacza, że zaraz koniec. No nareszcie, ludzie jak tak można na stole?? Ej, ej wytrzyjcie mnie!! Halo, gdzie idziesz?!! No ładnie...

Jejku, no ludzie dajcie spokój nie tutaj!! Znowu To robicie?! Ja tego nie lubię, czuję się jakbym miał trzęsienie Ziemi. Czemu? Czemu? Czemu?
Ja najbardziej lubię święta i uroczyste obiady. Wtedy wyglądam tak ładnie. A nie takie akcje jak tu. Poranki też są nawet fajne, przynajmniej są dzieci i wam nie odbija.
Ej nie kopcie no kurcze może to kogoś boli!!! Już wole wylane...

Odnoszę wrażenie, że od miesiąca obciąża mnie problemami zanadto. Ciągłe pytania, na które nie znam odpowiedzi, żale, pragnienia. Wydaje mi się, że jestem jedyny, który dostaje nadprogramową ilość ludzkich problemów. Ostatnio przesadziła - ubzdurała sobie, że obrzuci mnie nieskończoną ilością listów do swojej biologicznej matki, w których wylewa żale dotyczące porzucenia jej. Jedna kartka za drugą, lądowały zgniecione wprost na mnie. W pewnym momencie zabrakło mi świeżego powietrza! Próbowałem wołać do niej, aby się ocknęła i przestała zadręczać się przszłością, lecz kto o zdrowych zmysłach będzie rozmawiał z koszem na śmieci?

Odnoszę wrażenie, że od miesiąca obciąża mnie problemami zanadto. Ciągłe pytania, na które nie znam odpowiedzi, żale, pragnienia. Wydaje mi się, że jestem jedyny, który dostaje nadprogramową ilość ludzkich problemów. Ostatnio przesadziła - ubzdurała sobie, że obrzuci mnie nieskończoną ilością listów do swojej biologicznej matki, w których wylewa żale dotyczące porzucenia...

Stoję na półce numer 4 w dziale zdrowej żywności, obok działu z warzywami, pomiędzy pakowanymi sałatkami a puszkami z kukurydzą. Ludzie podchodzą i odchodzą, zabierając tym samym innych podobnych do mnie. Każde z tych ludzi zachowuje się podobnie. Mają oczy przepełnione pustką życia. Biegają w pośpiechu pomiędzy półkami, z roku na rok zbierając bardziej przetworzoną żywność i oczywiście szybszą w przygotowaniu. Wszyscy śpieszą się do pracy, do rodziny, do ukochanych, do pupili, do domu. Wszyscy, oprócz niego. Z alejki drugiej obok działu zdrowej żywności doskonale widać dział z elektroniką. Doskonale wybija się ponad śpieszące za czymś osoby, ponieważ jest spokojny. Wszystkiemu się przygląda, jest czujny. Pod pretekstem przyjrzenia się bliżej smartfonowi obraca go w dłoniach, tym samym próbując rozbroić czujnik kradzieży umieszczony na tyle telefonu. Doskonale wie, jak się to robi. Może znalazł te informacje w internecie, może nauczył się tego w szkole, może to nie pierwszy raz. Po kilku chwilach na jego twarzy pojawia się lekki uśmiech. Udało się. Odkłada ostrożnie czujnik na miejsce, potajemnie wkłada telefon do kieszeni, jeszcze raz rozgląda się czy nikt nie widział. Tak, nikt nie widział. Jeszcze raz ten uśmiech dumny i spokojnym krokiem udaje się do wyjścia sklepu. Przecież musi pochwalić się nowym telefonem znajomym.

Stoję na półce numer 4 w dziale zdrowej żywności, obok działu z warzywami, pomiędzy pakowanymi sałatkami a puszkami z kukurydzą. Ludzie podchodzą i odchodzą, zabierając tym samym innych podobnych do mnie. Każde z tych ludzi zachowuje się podobnie. Mają oczy przepełnione pustką życia. Biegają w pośpiechu pomiędzy półkami, z roku na rok zbierając bardziej przetworzoną żywność...

Tuja stojąca przed domem, na którą nikt nie zwraca szczególnej uwagi.
Nie zwrócił na nią uwagi również Adam, który nie chciał świadków, nikt nie mógł skojarzyć go z tym porwaniem, dlatego po zatrzymaniu auta, zanim zaproponował dziewczynce, żeby wsiadła do auta rozejrzał się dookoła utwierdzając się w przekonaniu, że nikt go nie widzi, ale zapomniał o tui, która patrzyła i wszystko dokładnie kodowała.
Widziała jak podjechało czarne auto marki MOTO o numerach rejestracyjnych ZBR 14785, które zapamiętała dokładnie. Z miejsca pasażera wysiadł mężczyzna ubrany w czarne spodnie i granatową koszulkę polo, a na nogach miał czarne adidasy z granatowymi sznurówkami, oczy przysłaniały okulary przeciwsłoneczne, ale po nosie widać było charakterystyczne rysy, które świadczyły, że mężczyzna uprawiał kiedyś boks.
Tuja widziała każdy szczegół mężczyzny, który podbiegł do wracającej ze szkoły Tosi i siła wpakował ja na tylne siedzenie auta, a następnie kierowca odjechał z piskiem opon.
Tylko kto uwierzy tui, która od lat stoi przed domem, że wszystko widziała…że zna numery tablic rejestracyjnych auta, które porwały ich dziecko.

Tuja stojąca przed domem, na którą nikt nie zwraca szczególnej uwagi.
Nie zwrócił na nią uwagi również Adam, który nie chciał świadków, nikt nie mógł skojarzyć go z tym porwaniem, dlatego po zatrzymaniu auta, zanim zaproponował dziewczynce, żeby wsiadła do auta rozejrzał się dookoła utwierdzając się w przekonaniu, że nikt go nie widzi, ale zapomniał o tui, która patrzyła i...