Kiedyś byłam bardzo wstydliwym dzieckiem, uwielbiającym konie. Razem z mamą poszłyśmy do sklepu mojej cioci. Mimo wielu próśb mamy, nie przywitałam się z ciocią, strach wziął nade mną górę. Siostra mamy podjęła inną taktykę. Zaproponowała mi różowego pluszowego konia w zamian za powiedzenie zwykłego „cześć”. Niestety tak bardzo się zawstydziłam, że wymarzony pluszak przeleciał mi koło nosa. Żegnaj koniku :D

Kiedyś byłam bardzo wstydliwym dzieckiem, uwielbiającym konie. Razem z mamą poszłyśmy do sklepu mojej cioci. Mimo wielu próśb mamy, nie przywitałam się z ciocią, strach wziął nade mną górę. Siostra mamy podjęła inną taktykę. Zaproponowała mi różowego pluszowego konia w zamian za powiedzenie zwykłego „cześć”. Niestety tak bardzo się zawstydziłam, że wymarzony pluszak...

W pierwszej klasie liceum miałam głupie pomysły.
Raz z koleżankami, na nudnej lekcji, chciałyśmy się trochę pośmiać.
Jest to wstydliwe, ale teraz się z tego śmieję.
Wzięłyśmy tampon, pomalowałyśmy go na czerwono i wsadziłyśmy do kwiatka. Nawet się nie obejrzałyśmy, a zadzwonił dzwonek. Po tej lekcji poszłyśmy do domu. Następnego dnia rano, na pierwszej lekcji weszła nasza wychowawczyni i kazała nam iść przeprosić tamtą nauczycielkę.
Przy całej tamtej klasie (było tam kilku interesujących chłopaków). Powiedziałyśmy "przepraszamy, że włożyłyśmy tampon do kwiatka".
Skończyło się na uwadze w dzienniku i była to chyba najbardziej komiczna uwaga w dziejach klasy, a może nawet szkoły.

W pierwszej klasie liceum miałam głupie pomysły.
Raz z koleżankami, na nudnej lekcji, chciałyśmy się trochę pośmiać.
Jest to wstydliwe, ale teraz się z tego śmieję.
Wzięłyśmy tampon, pomalowałyśmy go na czerwono i wsadziłyśmy do kwiatka. Nawet się nie obejrzałyśmy, a zadzwonił dzwonek. Po tej lekcji poszłyśmy do domu. Następnego dnia rano, na pierwszej lekcji weszła nasza...

Żeby opowiedzieć moją historię muszę z zażenowaniem wrócić do czasów, kiedy była wielka moda na zespół t.A.T.u – duet dwóch Rosjanek, które otwarcie pokazywały wzajemną miłość na scenie. Większość moich koleżanek z klasy ich słuchała, ale moje uwielbienie do tego zespołu było tak ogromne, że zaczęłam też interesować się Rosją i bardzo chciałam tam pojechać. Nie kryłam się z moimi zainteresowaniami – z zamiłowaniem słuchałam i śpiewałam piosenki t.A.T.u, wypytywałam o wszystko związane z Rosją i trułam rodzicom głowę, żeby nauczyli mnie cyrylicy (z perspektywy czasu rozumiem, jaka musiałam być irytująca).

Pewnego dnia po wstaniu z łóżka zauważyłam, że rodzice pakują walizki. Zaskoczona zapytałam, dokąd jedziemy, na co mój ojciec odparł:
- Do Rosji.
Nie mogłam w to uwierzyć! Moje marzenia spełniły się tak nieoczekiwanie, że pełna radości od razu pobiegłam do szkoły, żeby pochwalić się koleżankom. Wszystkie cieszyły się wraz ze mną i zazdrościły mi wyjazdu. Jednak moje nadzieje szybko się rozwiały.

Jak się okazało, jako 10-latka nie rozumiałam jeszcze sarkazmu, którego mój ojciec użył tamtego dnia, pakując walizki. Było mi strasznie wstyd przyznać się koleżankom, że zamiast do Rosji pojechaliśmy na trzy dni do babci.

Żeby opowiedzieć moją historię muszę z zażenowaniem wrócić do czasów, kiedy była wielka moda na zespół t.A.T.u – duet dwóch Rosjanek, które otwarcie pokazywały wzajemną miłość na scenie. Większość moich koleżanek z klasy ich słuchała, ale moje uwielbienie do tego zespołu było tak ogromne, że zaczęłam też interesować się Rosją i bardzo chciałam tam pojechać. Nie kryłam się z...

Wpadłam spóźniona do klasy i spojrzałam na grupkę dziewczyn siedzących przy mojej koleżance z którą dzieliłam wspólną ławkę. Wszystkie wydawały się bardzo przygnębione. Pomyślałam, że boją się zbliżającego sprawdzianu i palnęłam:
- Co macie takie miny jakby wam ktoś umarł?- rzuciłam nieprzemyślane pytanie nie zdając sobie sprawy z odpowiedzi...
Popatrzyły na mnie jakoś dziwnie z jeszcze większym smutkiem w oczach niż do tej pory, po czym jedna z nich odpowiedziała:
- Bo Monice zmarła ciotka i kuzyn. Spłonęli w pożarze.

Choć minęło od tego wydarzenia wiele lat wciąż pamiętam to uczucie, jakie towarzyszyło mi wtedy. Było mi strasznie głupio i wstyd za swój niewyparzony język i tak niefartownie rzucone pytanie do zaistniałej sytuacji. Nauczyło mnie to jednak na przyszłość, że w wielu sytuacjach można uniknąć wstydu jeśli tylko w odpowiednim momencie zamknie się swoje usta.

Wpadłam spóźniona do klasy i spojrzałam na grupkę dziewczyn siedzących przy mojej koleżance z którą dzieliłam wspólną ławkę. Wszystkie wydawały się bardzo przygnębione. Pomyślałam, że boją się zbliżającego sprawdzianu i palnęłam:
- Co macie takie miny jakby wam ktoś umarł?- rzuciłam nieprzemyślane pytanie nie zdając sobie sprawy z odpowiedzi...
Popatrzyły na mnie jakoś...

Rok 1993. Byłam wtedy w klasie maturalnej. Do szkoły jeździłam z dwiema koleżankami z klasy,mieszkającymi w sąsiednim bloku. Zajmowałyśmy zawze tylne siedzenie w autobusie. Tak było i tego dnia. Jedna z koleżanek siadła przy oknie,druga obok niej. Ja usiadłam na środku. W pewnej chwili autobus gwałtownie zachamował i zgodnie z prawem fizyki,wszystkich wyrzuciło do przodu. Koleżanki zatrzymały się na siedzeniu przed nimi. Przede mną nie było nic,więc zostałam wyrzucona z siedzenia i z torbą na ramieniu przejechałam na kolanach przez cały autobus,zatrzymując się dopiero przy kierowcy. Koleżanki zwijały się ze śmiechu,podobnie jak pozostali ludzie. A ja jeszcze nigdy nie byłam tak czerwona i nigdy tak się nie wstydziłam. Po latach mogę się z tego śmiać. Wtedy jednak...

Rok 1993. Byłam wtedy w klasie maturalnej. Do szkoły jeździłam z dwiema koleżankami z klasy,mieszkającymi w sąsiednim bloku. Zajmowałyśmy zawze tylne siedzenie w autobusie. Tak było i tego dnia. Jedna z koleżanek siadła przy oknie,druga obok niej. Ja usiadłam na środku. W pewnej chwili autobus gwałtownie zachamował i zgodnie z prawem fizyki,wszystkich wyrzuciło do przodu....

Pewnego dnia, kiedy rodzice pracowali na nocnej zmianie, a ja zostałam w domu sama z siostrą, ona postanowiła umówić się na wyjście, z którego nikt nie będzie jej rozliczał o której wraca!
Ja nie miałam żadnych planów, więc postanowiłam wziąć długą kąpiel i się porządnie zrelaksować! A jak kąpiel, to tylko i wyłącznie z muzyką i...śpiewem!
Na moje nieszczęście siostra wraz ze znajomymi nie znaleźli odpowiedniego miejsca w żadnym lokalu i postanowili zrobić u nas małą domówkę!!
Przez moje śpiewy nawet nie usłyszałam kiedy przyszli, ale niestety oni słyszeli wszystkie hity, które "śpiewałam", a w zasadzie wykrzykiwałam!
Moja mina kiedy wyszłam z łazienki była bezcenna! Purpura zalała moją twarz, a ich za to dobre nastroje nie opuszczały!
Patrząc z perspektywy czasu, to i tak jestem zadowolona, że wychodząc z łazienki założyłam szlafrok, bo często gdy zostaję sama przechodzę do pokoju z łazienki po ciuszki jak Pan Bóg mnie stworzył!!
Siostra i jej znajomi do dziś śpiewają mi hit sfałszowany przeze mnie najgłośniej - "Agnieszka" Łzów - takich rzeczy się nie zapomina!

Pewnego dnia, kiedy rodzice pracowali na nocnej zmianie, a ja zostałam w domu sama z siostrą, ona postanowiła umówić się na wyjście, z którego nikt nie będzie jej rozliczał o której wraca!
Ja nie miałam żadnych planów, więc postanowiłam wziąć długą kąpiel i się porządnie zrelaksować! A jak kąpiel, to tylko i wyłącznie z muzyką i...śpiewem!
Na moje nieszczęście siostra...

Chociaż, jak każdy, w życiu przeżyłam sporo wstydliwych chwil, to jest jedna, która szczególnie zapadła mi w pamięć.
Ostrzegam czytelników, że historia ta jest niezwykle 'cliche', i ocieka kiczem, ale weźcie proszę pod uwagę, że działo się to w klasie pierwszej gimnazjum i wtedy dla mnie, emocjonalnie niestabilnej nastolatki, była to przeogromna katastrofa.
Otóż wyobraźcie sobie to: kościół, próba bierzmowania, tłum młodzieży, a w nim ja. Stoimy w dwóch rzędach, po obu stronach korytarza, twarzami do siebie. Słuchamy instrukcji księdza na temat ceremonii która ma się wkrótce odbyć, lecz ja skupiam uwagę na kimś innym.
Na ukos ode mnie, ok. dwa metry w lewo stoi mój 'crush'. Obiekt moich westchnień. Marzę na jawie, wyobrażając sobie Bóg wie co, gdy nagle on podnosi wzrok i... patrzy na mnie. Moje serce zaczyna bić jak szalone gdy zatapiam się w tych jego niezwykle niebieskich oczach i myślę sobie "Tak! To jest ten dzień! Wreszcie zwrócił na mnie uwagę!"
Skaczę w duchu z radości i uśmiecham się do niego. Lecz on nic, choć dalej na mnie patrzy. Wtedy to zdaję sobie sprawę, że nie tylko on na mnie patrzy. Patrzą na mnie wszyscy w kościele, w tym ksiądz, który... cały ten czas mówił do mnie, wydając mi jakieś instrukcje! Oczywiście, jak to bywa w takich momentach, chciałam zapaść się pod ziemię, a na twarz wstąpił mi przysłowiowy "burak", i wszyscy zaczęli się ze mnie podśmiewać.

Chciałabym powiedzieć, że teraz ja i wspomniany chłopak jesteśmy razem, lecz ta historia, stety bądź niestety, nie jest aż tak 'cliche'. ;)

Chociaż, jak każdy, w życiu przeżyłam sporo wstydliwych chwil, to jest jedna, która szczególnie zapadła mi w pamięć.
Ostrzegam czytelników, że historia ta jest niezwykle 'cliche', i ocieka kiczem, ale weźcie proszę pod uwagę, że działo się to w klasie pierwszej gimnazjum i wtedy dla mnie, emocjonalnie niestabilnej nastolatki, była to przeogromna katastrofa.
Otóż wyobraźcie...

Wstyd ma oczy szeroko otwarte! Jeśli ktoś po latach jest w stanie spojrzeć na upokarzające zdarzenie z przymrużeniem oka, to tylko dlatego, że nie raz czuł się gorzej. O tym nie opowie na forum, bo nawet przed najbliższymi ciężko się przyznać. Na szczęście to już przeszłość!

Wstyd ma oczy szeroko otwarte! Jeśli ktoś po latach jest w stanie spojrzeć na upokarzające zdarzenie z przymrużeniem oka, to tylko dlatego, że nie raz czuł się gorzej. O tym nie opowie na forum, bo nawet przed najbliższymi ciężko się przyznać. Na szczęście to już przeszłość!