Moja historia przydarzyła się w 3 klasie podstawówki. Uwielbiałam spódniczki, takie falujące, dlatego bardzo często nosiłam je do szkoły. Do dziś pamiętam ten dzień. Na przerwie poszłam do łazienki sikać, po czym wyszłam na korytarz i przebiegłam całe piętro za moją koleżanką. Nic nie wydawało mi się podejrzane. Dopiero gdy nauczycielka dyżurująca na przerwie złapała mnie w pasie i wyciągnęła ową spódniczkę z rajstop myślałam, że zapadnę się pod ziemię. Na szczęście to były bawełniane dziecięce rajtki, więc nie było na dużo widać. Wracałam do klasy można powiedzieć "z dupą przy ścianie". Chyba niezbyt wiele dzieci to widziało, bo nikt się specjalnie nie śmiał. Przynajmniej tego nie pamiętam. Dziś mnie to bawi, ale wtedy był to straszliwy koszmar. Do teraz sukienek i spódniczek nie noszę prawie wcale. Jeżeli już to zawsze się kilkanaście razy sprawdzam.

Moja historia przydarzyła się w 3 klasie podstawówki. Uwielbiałam spódniczki, takie falujące, dlatego bardzo często nosiłam je do szkoły. Do dziś pamiętam ten dzień. Na przerwie poszłam do łazienki sikać, po czym wyszłam na korytarz i przebiegłam całe piętro za moją koleżanką. Nic nie wydawało mi się podejrzane. Dopiero gdy nauczycielka dyżurująca na przerwie złapała mnie...

Pamiętacie pewnie tę scenę z Dnia Świra, gdy Miałczyńskiemu podczas badania kolonoskopowego pielęgniarka wchodzi do gabinetu i o coś pyta, a wszyscy z korytarza gapią się co się dzieje w środku. Miałem podobnie.
Wybrałem się na badanie jelit, podobno jelita to drugi mózg, ale w przeciwieństwie do mózgu to nie najbardziej przeceniony organ i czasem warto zadbać o te jelita. Tak też zrobiłem.
Na korytarzu przychodni były dwie kolejki, jedna dłuższa do rodzinnego i druga jednoosobowa w postaci mnie na kolonoskopie. Czekałem na swoją kolej. Ale czekanie nie było nużące, bo w drugiej kolejce spotkałem swoją znajomą ze szkoły. Straszna plotkara, dzięki temu dowiedziałem się wielu rzeczy z życia (około)szkolnego.
Moja kolej! Wchodzę do małego pomieszczenia, gdzie jest ów ustrojstwo i leżanka, żadnego parawanu, no trudno. W połowie badania, gdy leżałem z rurą w... wiadomo gdzie, do pomieszczenia, bez zapowiedzi wchodzi emeryt i pyta czy to tu. Ja leżę i widzę jak cały korytarz patrzy w moją stronę w tym moja plotkarska koleżanka. Nasze spojrzenia się przez chwilę spotkały, a ja niczym Riedel robię się czerwony jak cegła.
Czujecie tę paranoiczną sytuację, w której wydaje się wam, że każda osoba, która się śmieje, śmieje się z was... cały następny tydzień tak miałem. Przesrane... w pewnym sensie dosłownie.

Pamiętacie pewnie tę scenę z Dnia Świra, gdy Miałczyńskiemu podczas badania kolonoskopowego pielęgniarka wchodzi do gabinetu i o coś pyta, a wszyscy z korytarza gapią się co się dzieje w środku. Miałem podobnie.
Wybrałem się na badanie jelit, podobno jelita to drugi mózg, ale w przeciwieństwie do mózgu to nie najbardziej przeceniony organ i czasem warto zadbać o te jelita....

Całkiem niedawno podczas zakupów weszłam do przymierzalni obcego faceta, myśląc, że to mój mąż podałam mu spodnie mówiąc "w tych twoja pupcia będzie mega seksi"...facet w bokserkach spojrzał na mnie a ja po 10 sekundach zamarcia wybiegłam nie tylko z przymierzalni ale także ze sklepu...mam nadzieje, że był bez żony.

Całkiem niedawno podczas zakupów weszłam do przymierzalni obcego faceta, myśląc, że to mój mąż podałam mu spodnie mówiąc "w tych twoja pupcia będzie mega seksi"...facet w bokserkach spojrzał na mnie a ja po 10 sekundach zamarcia wybiegłam nie tylko z przymierzalni ale także ze sklepu...mam nadzieje, że był bez żony.

Przyjaciółka na studiach miała srebrny samochód pewnej marki. Kilka razy mnie nim podwoiła, czasem skądś mnie odbierała. Ogólnie z daleka wiedziałam, że to Ona. Pewnego dnia akurat wychodziłam z widziału zobaczyłam, że wjeżdża na parking. Nie zawsze miałyśmy razem zajęcia, więc to było normalne, że miałyśmy się na korytarzu. Ucieszona, że się z Nią zobaczę, zaczęłam biec do samochodu. Pobiegłam, wsiadłam i zaczęłam opowiadać, co też się dzisiaj działo. Ku mojemu zdziwieniu, za kierownicą nie siedziała moja przyjaciółka, tylko prowadząca jedne z zajęć, na które obie chodziłyśmy. Spaliłam więc przysłowiowego buraka, przeniesiłam i wysiadłam. Okazało się, że obie mają takie same samochody.
Całą sytuację odpowiedziałam przyjaciółce, która nie mogła przestać się śmiać. Jedynym minusem było to, że zajęcia z tą prowadzącą były w małej sali i nie miałyśmy gdzie uciec - siedziałyśmy w drugim rzędzie.

Przyjaciółka na studiach miała srebrny samochód pewnej marki. Kilka razy mnie nim podwoiła, czasem skądś mnie odbierała. Ogólnie z daleka wiedziałam, że to Ona. Pewnego dnia akurat wychodziłam z widziału zobaczyłam, że wjeżdża na parking. Nie zawsze miałyśmy razem zajęcia, więc to było normalne, że miałyśmy się na korytarzu. Ucieszona, że się z Nią zobaczę, zaczęłam biec do...

Kiedy byłem w podstawówce mojej rodzinie powodziło się ponadprzeciętnie. Pracowali tata i mama na pełnych etatach. Do tego ojciec miał dodatkową pracę wieczorami. Wszystko to się skończyło, gdy tata przeszedł na rentę z powodu schorzenia kręgosłupa. Mama też zarabiała gorzej. Dowiedzieliśmy się, że w liceum mogę się ubiegać o stypendium. Niestety spowodowało to, że klasa dowiedziała się jakie są dochody moich rodziców. Pewnego dnia usłyszałem jak kolega opowiada o mnie swoim znajomym wydziwiając: „Jak można żyć za takie grosze?”. Było mi strasznie wstyd.

Kiedy byłem w podstawówce mojej rodzinie powodziło się ponadprzeciętnie. Pracowali tata i mama na pełnych etatach. Do tego ojciec miał dodatkową pracę wieczorami. Wszystko to się skończyło, gdy tata przeszedł na rentę z powodu schorzenia kręgosłupa. Mama też zarabiała gorzej. Dowiedzieliśmy się, że w liceum mogę się ubiegać o stypendium. Niestety spowodowało to, że klasa...

Kiedyś poszłam z koleżanką na spacer do centrum miasta- ot tak, poplotkować, wypić kawę i spędzić miło czas. Aby dostać się do centrum trzeba było przejść przez dość długi most z metalowymi barierkami, co jest ważne dla tej historii. Gdy tak szłyśmy wesoło sobie rozmawiając zobaczyłyśmy bardzo przystojnego pana idącego w naszym kierunku. Oczywiście byłyśmy szalenie zadowolone mogąc się napatrzeć na postawnego, wysokiego mężczyznę, modnie ubranego i idącego sprężystym krokiem-może na spotkanie, może do domu? Jednak gdy nas mijał jakoś dziwnie się na mnie patrzył, wręcz nie mógł oderwać wzroku. Koleżanka, widząc to, śmiała się, że mam niesamowity dar przyciągania, wręcz zwierzęcy magnetyzm. Odwróciłam się w jej kierunku, a ta zaczęła śmiać się jeszcze głośniej. Okazało się, że niestety to nie był żaden magnetyzm. Po prostu idąc mostem przejechałam dłonią po barierce, która musiała być czymś ubrudzona, po czym przez moje gapiostwo rozsmarowałam zawartość swojej dłoni na policzku. Pan nie był zainteresowany moją ogólną aparycją, a jedynie dość niecodziennym widokiem młodej dziewczyny z ogromną, czarną, smolistą plamą na policzku. No cóż, to był wstyd.

Kiedyś poszłam z koleżanką na spacer do centrum miasta- ot tak, poplotkować, wypić kawę i spędzić miło czas. Aby dostać się do centrum trzeba było przejść przez dość długi most z metalowymi barierkami, co jest ważne dla tej historii. Gdy tak szłyśmy wesoło sobie rozmawiając zobaczyłyśmy bardzo przystojnego pana idącego w naszym kierunku. Oczywiście byłyśmy szalenie...

To było w 2 klasie podstawówki...a więc 1998. Lekcja rytmiki. Pani grała przy pianinie a my tańczyliśmy i skakaliśmy w kółku. Nagle wszyscy zaczęli się śmieć, nie wiadomo z czego. Zanim się zorientowałam...pani też zaczęła się śmiać. Spojrzałam na dół a tam, wokół moich kostek, leżały legginsy. Ja zostałam w samych ocieplanych pantalonach z wełny. Nikt wtedy takich nie nosił, to była moja tajemnica- babcia mnie tak ubierała, bym nie przeziębiła pęcherza :D Ośmiolatka, wełniane galoty, śmiejące się dzieciaki i pani od rytmiki. Trauma na całe życie. WEŁNIANYM GALOTOM MÓWIMY NIE!

To było w 2 klasie podstawówki...a więc 1998. Lekcja rytmiki. Pani grała przy pianinie a my tańczyliśmy i skakaliśmy w kółku. Nagle wszyscy zaczęli się śmieć, nie wiadomo z czego. Zanim się zorientowałam...pani też zaczęła się śmiać. Spojrzałam na dół a tam, wokół moich kostek, leżały legginsy. Ja zostałam w samych ocieplanych pantalonach z wełny. Nikt wtedy takich nie...

Pamiętam ten dzień. Zerówka. Religia. Siedzimy na dywanie w kółku, a w środku siedzi nasza katechetka. Naucza nas jak powinni zachowywać się dobrzy katolicy, że powinni chodzić do kościoła, pomagać mamie i tacie, nie kłamać, przestrzegać 10 przykazań, nie jeść mięsa w piątek itd. Ze spokojem wszyscy słuchamy co owa pani ma nam do powiedzenia. Ja również analizuje w głowie jej słowa. Coś zaczyna mi się nie zgadzać... Zaraz! Dzisiaj piątek, a ja mam kanapkę z szynką! Panika, szok, zawstydzenie! Co teraz robić? Przecież jak ją zjem to klamkę od nieba pocałuję. Łzy zaczynają napływać mi do oczu, czuje się jak najgorszy łobuz. Pani katechetka widzi, że coś jest nie tak i pyta mnie co się stało. No i wybuchłam, ryczę jak mały bóbr i staram się tłumaczyć o co chodzi. Na nic zdały się pocieszenia pani, która mówiła, że to nie jest aż taki wielki grzech. Na nic zdały się jej pocieszenia, ja swoje wiedziałam. Teraz wiem, że nie wszystko trzeba brać tak do serca, ale mięsa w piątek staram się unikać :)

Pamiętam ten dzień. Zerówka. Religia. Siedzimy na dywanie w kółku, a w środku siedzi nasza katechetka. Naucza nas jak powinni zachowywać się dobrzy katolicy, że powinni chodzić do kościoła, pomagać mamie i tacie, nie kłamać, przestrzegać 10 przykazań, nie jeść mięsa w piątek itd. Ze spokojem wszyscy słuchamy co owa pani ma nam do powiedzenia. Ja również analizuje w głowie...

Byłam w drugiej klasie liceum, on w trzeciej technikum. Kochałam się w nim niesamowicie (zresztą jak większość dziewczyn, które go poznały). Inteligentny, przystojny, szarmancki, z poczuciem humoru. A do tego świetnie zbudowany... Moje serce, podjudzane wizją księcia na białym koniu obecnego w większości filmów i książek, do których wtedy zaglądałam, waliło w klatce piersiowej, jakby miało ją zaraz połamać. Na jego widok miękły mi nogi, a brzuch wypełniał się motylami.
Pewnie się zastanawiacie, gdzie tu wstyd, o którym ma być mowa w mojej wypowiedzi. Chwileczkę, dajcie mi skończyć wstęp. Zaraz się wszystkiego dowiecie.;)
Chłopak, o którym piszę, był przyjacielem mojej przyjaciółki. Więc, siłą rzeczy, poznaliśmy się.
Umiałam ukrywać swoje emocje, ale uwierzcie, nie było to łatwe. Szczególnie tamtego dnia.
Pamiętam jak dziś, kiedy usiadł tuż przy mnie na łóżku. Czułam ciepło jego nogi praktycznie stykającą się z moją. Pokazywał mi jakieś rysunki swojego autorstwa (nie pamiętam żadnego, ale słynął ze swojego talentu malarskiego;)).
Obok nas, na łóżku leżały moje podręczniki, które rzuciłam tam po powrocie ze szkoły. Nie zauważyłam, że z jednego wysunęła się kartka z moimi rysunkami, które przykuły jego uwagę.
Chyba każdy pamięta czasy szkoły, kiedy podczas nudnych lekcji rysowało się po książkach, kartkach, zeszytach, ławkach i tym podobnych.
Wyjął zaciekawiony tą nieszczęsną kartkę, a mi cała krew odpłynęła z twarzy. Bo, zanim wyjął tą kartkę, wiedziałam już co na niej narysowałam. I napisałam... Była pełna serduszek, kwiatków i prób mojego podpisu z jego nazwiskiem.
Zaczerwienił się. Nie wiedział, co powiedzieć. Ja nie wiedziałam, co robić. Byłam jak sparaliżowana. Pochwalił moje pismo, wstał, pożegnał się i wyszedł.
Do samego końca liceum tylko witaliśmy się, co było krępujące dla nas obojga. Zostawił tamtego dnia u mnie rysunki, po które nigdy nie przyszedł. Do tej pory je mam.
To uczucie już minęło, a cała historia przeze mnie wspominana budzi uśmiech na mojej twarzy.;) Ale muszę powiedzieć wam szczerze, że kiedy go spotkałam ponownie przypadkiem przy sali wykładowej, zrobiło mi się ciepło na sercu. Bo tej wielkiej, dziewczęcej miłości nigdy się nie zapomina. Można przestać "kochać", ale pewna cząstka tego uczucia pozostaje w sercu na zawsze.;)

Byłam w drugiej klasie liceum, on w trzeciej technikum. Kochałam się w nim niesamowicie (zresztą jak większość dziewczyn, które go poznały). Inteligentny, przystojny, szarmancki, z poczuciem humoru. A do tego świetnie zbudowany... Moje serce, podjudzane wizją księcia na białym koniu obecnego w większości filmów i książek, do których wtedy zaglądałam, waliło w klatce...

Bywały takie sytuacje, w których miałam ochotę zapaść się pod ziemię ze wstydu. Jedną z takich sytuacji pamiętam wyjątkowo dobrze. Kilka lat temu wybrałam się z koleżankami do pizzerii. Każda się wyszykowała, a że kupiłam właśnie nowe buty to postanowiłam je założyć. Pamiętam je doskonale – czarne, dość wysokie, na obcasie. Spotkanie było miłe, do pewnego momentu. Wychodząc się przewietrzyć weszłam na wycieraczkę, taką z kraty stalowej. Miała dość duże odstępy między jedną kratką, a drugą. Pech chciał, że obcas w moim nowym bucie zaklinował mi się w tej kratce, a ja runęłam na ziemię jak długa na oczach innych ludzi. Do tej pory nie wiem jak to się mogło stać, że straciłam równowagę, ale stało się. Obcas się urwał, został w kratce, a ja zostałam z nowym butem bez obcasa i z wypiekami na twarzy.

Bywały takie sytuacje, w których miałam ochotę zapaść się pod ziemię ze wstydu. Jedną z takich sytuacji pamiętam wyjątkowo dobrze. Kilka lat temu wybrałam się z koleżankami do pizzerii. Każda się wyszykowała, a że kupiłam właśnie nowe buty to postanowiłam je założyć. Pamiętam je doskonale – czarne, dość wysokie, na obcasie. Spotkanie było miłe, do pewnego momentu. Wychodząc...