Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mimi
Anna
aksyd
Goga
Ewagnes

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mimi
Anna
aksyd
Goga
Ewagnes

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Moja kariera wywiadowcza,może nie należy do najciekawszych ponieważ dotyczy czasów dziecięcych a wiedza operacyjna w dużej mierze opiera się na zaaranżowanych sytuacjach,jednak stanowi jedno z moich ulubionych wspomnień lat szczenięcych:) Będąc będąc dzieckiem stanowiłam ogniwo zorganizowanej grupy przestępczej-wtedy nazywaliśmy się Bandą:) Naszym zadaniem było szpiegowanie,wykradanie trofeów i niszczenie baz naszych wrogów,czyli dzieci które mieszkały po drugiej stronie ulicy.I tak codziennie ze sobą walczyliśmy-jedna strona ulicy przeciwko drugiej.Na leszczynie,która rosła przy moim płocie mieliśmy zrobioną wieżę obserwacyjną,którą stanowiła platforma zbita ze starych desek.Jeśli udało nam się podwędzić dziadkowi lornetkę, to już w ogóle był czad!Musieliśmy wiedzieć,kiedy naszych wrogów nie ma w pobliżu,żeby zniszczyć ich bazę,albo ukraść im jakieś„cenne” przedmioty, nie było wtedy komórek więc dzwoniliśmy na telefon stacjonarny,aby zwabić wroga do domu:D Pilnowaliśmy też swojego rewiru,każdy z nas miał dyżury i odpowiadał za bezpieczeństwo,a ten kto nie dopełnił obowiązków ponosił karę,więc nie było przebacz:)Regularnie też prowadziliśmy ze sobą wojny, pamiętam jak podczas jednej z nich,kiedy obrzucaliśmy się przez ulicę kamieniam(gdzie byli nasi rodzice?!) starając się rzucić nad przejeżdżającym samochodem wybiłam w nim szybę:D Dostałam wtedy w domu lanie, ponieważ rodzice musieli zapłacić za szkodę:D Mimo tego incydentu to była najlepsza zabawa mojego dzieciństwa ever

Moja kariera wywiadowcza,może nie należy do najciekawszych ponieważ dotyczy czasów dziecięcych a wiedza operacyjna w dużej mierze opiera się na zaaranżowanych sytuacjach,jednak stanowi jedno z moich ulubionych wspomnień lat szczenięcych:) Będąc będąc dzieckiem stanowiłam ogniwo zorganizowanej grupy przestępczej-wtedy nazywaliśmy się Bandą:) Naszym zadaniem było...

Moja kariera wywiadowcza była stosunkowo krótka, żadnych lornetek i tym podobnych gadżetów. Zwykły dzień, ale odpowiednia chwila - poderwanie się z krzesełka i szybki bieg do okna. Tam dwie 10-letnie dziewczynki zobaczyły samochód zatrzymujący się z piskiem opon. Wysiadło dwóch Panów w nie najlepszych nastrojach.. Jeden uderzył drugiego, otwarł bagażnik i wrzucił go do środka. Następnie rozejrzał się, wsiadł z powrotem do samochodu i odjechał. Trwało to wszystko krótko… Zanim zawołałyśmy mamę koleżanki, nikogo już nie było, a my nie znałyśmy nawet marki samochodu, żeby zgłosić na policję to, co zobaczyłyśmy. Mama koleżanki przybiegła zdenerwowana naszymi krzykami, a my w tych nerwach złożyłyśmy bardzo niezgodne „zeznania” chociażby, co do koloru samochodu. Uznała to za wymysł dziecięcej wyobraźni.

Moja kariera wywiadowcza była stosunkowo krótka, żadnych lornetek i tym podobnych gadżetów. Zwykły dzień, ale odpowiednia chwila - poderwanie się z krzesełka i szybki bieg do okna. Tam dwie 10-letnie dziewczynki zobaczyły samochód zatrzymujący się z piskiem opon. Wysiadło dwóch Panów w nie najlepszych nastrojach.. Jeden uderzył drugiego, otwarł bagażnik i wrzucił go do...

Gdy byłam w podstawówce spodobał mi się chłopak. Nie miałam odwagi, by do niego zagadać. Nie znała go żadna moja koleżanka. Musiałam coś wymyślić. W każdy wtorek jego klasa miała lekcje obok naszej. Łatwo więc było sprawdzić, w której jest klasie na planie lekcji. Był starszy ode mnie o 2 lata, a jego klasa to 8e. Kiedyś nasza szkoła poszła do kina i akurat tak się złożyło, że on siedział za mną. Usłyszałam jak kolega zwraca się do niego po imieniu- Ludwik. To dosyć rzadkie imię i niewielu chłopaków je nosi, więc już jakąś wskazówkę miałam. Nadarzyła się okazja, by dowiedzieć się czegoś więcej. Higienistka wezwała naszą klasę na badanie wzroku. W gabinecie zrobił się tłok, więc ja sprytnie zaczęłam grzebać w kartach uczniów. Miała je na bocznym stoliku ułożonym według klas. Niestety, higienistka mnie przydybała jak akurat wyciągnęłam kartę. Jednak byłam na tyle sprytna, że szybko zobaczyłam jak ma na nazwisko. Później poszło już sprawniej, bo odszukałam adres w książce telefonicznej. Mieszkał dosyć daleko ode mnie, na drugim końcu miasta. Kilka razy podjechałam autobusem i znalazłam jego domek, ale nigdy nie udało mi się go spotkać. Pozostawały tylko przerwy i szukanie na planie, gdzie ma lekcje, by chociaż przejść koło niego i sobie na niego popatrzeć. Pamiętam, że nawet wysłałam mu walentynkę. Niestety, rok szkolny dobiegł końca i on poszedł do szkoły średniej. Nigdy go już potem nie widziałam. To była moja pierwsza platoniczna miłość....

Gdy byłam w podstawówce spodobał mi się chłopak. Nie miałam odwagi, by do niego zagadać. Nie znała go żadna moja koleżanka. Musiałam coś wymyślić. W każdy wtorek jego klasa miała lekcje obok naszej. Łatwo więc było sprawdzić, w której jest klasie na planie lekcji. Był starszy ode mnie o 2 lata, a jego klasa to 8e. Kiedyś nasza szkoła poszła do kina i akurat tak się złożyło,...

Uwielbiam podchody! Dwie ekipy: uciekająca i goniąca. Zaopatrzeni w: kredę, kartki, długopis i zegarek (z myszką Miki), ruszaliśmy po osiedlowych uliczkach. Choć obszar i czas zabawy ograniczone przez troskliwych rodziców, to i tak sprawiało nam to ogromną frajdę. Kto wie może ktoś z nas został detektywem...

Uwielbiam podchody! Dwie ekipy: uciekająca i goniąca. Zaopatrzeni w: kredę, kartki, długopis i zegarek (z myszką Miki), ruszaliśmy po osiedlowych uliczkach. Choć obszar i czas zabawy ograniczone przez troskliwych rodziców, to i tak sprawiało nam to ogromną frajdę. Kto wie może ktoś z nas został detektywem...

Posiadam starszą o pięć lat siostrę, z którą zawsze wspaniale się dogaduję i nie mamy przed sobą tajemnic. Preferujemy też podobny typ mężczyzn i tak się zdarzyło, że gdy uczęszczałam do podstawówki obie zauroczyłyśmy się pewnymi braćmi. Jeden i drugi to szatyn o brązowych oczach. Zgodnie z metryką siostra zainteresowała się starszym bratem, a ja młodszym. Zaczęłyśmy kombinować, jak przykuć ich uwagę. I to był początek i powód rozpoczęcia mojej kariery detektywistycznej. Chciałam dowiedzieć się jak najwięcej o obiekcie moich marzeń. Młodszy brat uczęszczał do tej samej szkoły co ja, więc przerwy poświęcałam na uważne śledzenie, przypadkowe wpadanie na siebie, wyłapywanie elementów rozmów, jakie toczył z kolegami. Kiedy poznałam już jego imię i nazwisko, w prima aprilis wysłałam go na rzekomą wizytę do szkolnego dentysty, aby jeszcze bardziej zapaść mu w pamięć. I tak małymi kroczkami doszłam do etapu, gdy na powitanie uścisnęliśmy sobie ręce na oazowym ognisku i podzieliłam się z nim jabłkiem, niczym biblijna Ewa...Niestety, na tym etapie się zakończyło, bo "moja miłość" opuściła i podstawówkę, i rodzinny dom, gdyż rozpoczęła studia.

Posiadam starszą o pięć lat siostrę, z którą zawsze wspaniale się dogaduję i nie mamy przed sobą tajemnic. Preferujemy też podobny typ mężczyzn i tak się zdarzyło, że gdy uczęszczałam do podstawówki obie zauroczyłyśmy się pewnymi braćmi. Jeden i drugi to szatyn o brązowych oczach. Zgodnie z metryką siostra zainteresowała się starszym bratem, a ja młodszym. Zaczęłyśmy...

Zawsze jak byłam dzieckiem wpadały mi do głowy szalone pomysły. Jako że mam sąsiada niewiele starszego ode mnie, zwykle ciekawiło mnie co robi, jak spędza czas. Niby ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ale co to za różnica jak ma się 8 lat. Do moich szalonych pomysłów dołączała się kuzynka, a nawet siostra. Pamiętam jak stałyśmy na balkonie, próbując choć trochę ukryć się za kwiatami i godzinami patrzyłyśmy co ten nasz sąsiad wyprawia. Tutaj nawet lornetki okazały się użyteczne. Nic niezwykłego nie odkryłyśmy, dziecko jak dziecko, co też może wyprawiać na dworze, ale jednak czułyśmy taki dreszczyk emocji i byłyśmy pełne nadziei, że coś się wydarzy. Zdarzyło nam się zawołać go po imieniu, a ten patrzył jak głupi co jak i gdzie. W końcu domyślił się, że dziwne rzeczy dobiegają z domu obok i skończyłyśmy karierę pseudo szpiegów :D

Zawsze jak byłam dzieckiem wpadały mi do głowy szalone pomysły. Jako że mam sąsiada niewiele starszego ode mnie, zwykle ciekawiło mnie co robi, jak spędza czas. Niby ciekawość to pierwszy stopień do piekła, ale co to za różnica jak ma się 8 lat. Do moich szalonych pomysłów dołączała się kuzynka, a nawet siostra. Pamiętam jak stałyśmy na balkonie, próbując choć trochę ukryć...

Może nikogo nie śledziłem, ale zrobiłem inną quasi-szpiegowską rzecz, mianowicie, zmieniłem tożsamość i napędziłem stracha bratu mojego znajomego.

Ten brat to straszny dupek, wchodził na czaty internetowe i obrażał ludzi. Próbowaliśmy coś z nim zrobić, ale nie słuchał, myślał, że jest bezkarny w tym co robi. Pewnego dnia zadzwonił do mnie ten ów znajomy, mówiąc, że jego brat znowu hejtuje ludzi w necie, tym razem przyczepił się do bogu ducha winnej dziewczyny. Powiedziałem, że mam pomysł.

Wyśledziłem czaty po których chodził, aż w końcu trafiłem na ten na którym działa się cała akcja. Przedstawiłem się jako chłopak tej dziewczyny i przy okazji prawnik. Powiedziałem mu, że to podlega pod paragraf i grożą mu 3 lata pozbawienia wolności, a ja postaram się, żeby on to odsiedział jeżeli nie przestanie.
Jak łatwo się domyślić zaczął się ze mnie śmiać. "Gówno mi zrobisz” powiedział. Powiedziałem, że bardzo łatwo go namierzyć i ku jego zdziwieniu napisałem na czacie jego dane osobowe, imię, nazwisko, adres. No bo w końcu wiedziałem, gdzie mieszka i kim jest.

Pojawił się tylko komunikat "Użytkownik X opuścił czat". Minutę później zadzwonił, zapłakany ze śmiechu jego brat i mówi, że ten odłączył komputer od zasilania, wyrywając przy tym gniazdko, tak mu było spieszno wyłączyć komputer. Siedział spanikowany i się nie ruszał. Kazałem mu powiedzieć, że to ja, żeby się uspokoił.

Dwa dni później dostałem wpi*** od jego brata za to co zrobiłem, ale przynajmniej przestał hejtować w internecie.

Może nikogo nie śledziłem, ale zrobiłem inną quasi-szpiegowską rzecz, mianowicie, zmieniłem tożsamość i napędziłem stracha bratu mojego znajomego.

Ten brat to straszny dupek, wchodził na czaty internetowe i obrażał ludzi. Próbowaliśmy coś z nim zrobić, ale nie słuchał, myślał, że jest bezkarny w tym co robi. Pewnego dnia zadzwonił do mnie ten ów znajomy, mówiąc, że jego...

Oczywiście, że tak!

Mając jakieś 8-10 lat, gdy mieszkałam w jednej klatce z moją przyjaciółką (ja na pierwszym piętrze, Ona na trzecim) często bawiłyśmy się w „detektywów”. Pech chciał, że naprzeciwko Naszego bloku stał domek jednorodzinny, oddalony o jakieś 50-60 metrów. Przez pewien okres czasu, wieczorem, za każdym razem kiedy robiło się ciemno gasiłyśmy wszystkie światła i siadałyśmy w moim pokoju z lornetką. W domku mieszkała 4 osobowa rodzina z czworonożnym towarzyszem. Zupełnie nieświadome tego, że palące się światło w korytarzu sprawia, że przez lokatorów byłyśmy także widoczne, dzielnie przyglądałyśmy się ich życiu.

Wieczorem mieli zawsze taki sam rytuał – siadali w salonie, przy stole, włączali wiadomości i wszyscy razem jedli kolację. Jakie było Nasz zdziwienie, kiedy pewnego razu, zamiast usiąść jak zawsze przy stole podeszli do okna, odsłonili żaluzje i zaczęli się w Nas wpatrywać, również przez lornetkę! Gdy Nasze spojrzenia się spotkały, szybko uciekłyśmy do drugiego pokoju. Nie mogłyśmy przeboleć tego, że zostałyśmy zdemaskowane i popsuli naszą wspaniałą zabawę!

Pamiętam, jak głupio było mi za każdym razem, kiedy w dzień patrzyłam przez okno, a po drugiej stronie widziałam kręcących się domowników. :)

Oczywiście, że tak!

Mając jakieś 8-10 lat, gdy mieszkałam w jednej klatce z moją przyjaciółką (ja na pierwszym piętrze, Ona na trzecim) często bawiłyśmy się w „detektywów”. Pech chciał, że naprzeciwko Naszego bloku stał domek jednorodzinny, oddalony o jakieś 50-60 metrów. Przez pewien okres czasu, wieczorem, za każdym razem kiedy robiło się ciemno gasiłyśmy wszystkie...

- Obiekt wyszedł za drzwi, schodzi schodami, i wychodzi na dwór. Towarzyszu co robić? Proszę o podanie wskazówek. Ciekaw jestem przyjacielu czy obiekt wypełni zadanie. Proszę nie milczeć! Oho obiekt chyba nas zauważył. - kładę się na ziemi- brak wykonania misji może przypłacić wiele istot.

Słychać pukanie, do pokoju wchodzi obiekt.

- Córuś, jak obiecałam że kupię chipsy, to obiecałam. Nie trzeba było stać w oknie z lornetki.

- Mamo to nie ja to, Biegun. - powiedziałam wskazując na maskotkę a zarazem towarzyszą misji " Chipsy" .


Tak było miesiąc temu.

- Obiekt wyszedł za drzwi, schodzi schodami, i wychodzi na dwór. Towarzyszu co robić? Proszę o podanie wskazówek. Ciekaw jestem przyjacielu czy obiekt wypełni zadanie. Proszę nie milczeć! Oho obiekt chyba nas zauważył. - kładę się na ziemi- brak wykonania misji może przypłacić wiele istot.

Słychać pukanie, do pokoju wchodzi obiekt.

- Córuś, jak obiecałam że kupię chipsy, ...