Mój osobisty najpoważniejszy lęk trudno jest określić jednym terminem. Nieokreślona, abstrakcyjna sytuacja, możliwa do wizualizacji za pomocą kilku synonimów. Odrzucenie od społeczeństwa, zapomnienie przez bliskich, brak ciepła rodzinnego domu. Samotne, tułacze życie, z rzeczywistością ulokowaną gdzieś między wspomnieniami, a marzeniami. Ból zapomnienia, dotkliwy brak miłości i, przede wszystkim, tego kogoś, czyj uśmiech mógłby wywoływać szczęście.

Mój osobisty najpoważniejszy lęk trudno jest określić jednym terminem. Nieokreślona, abstrakcyjna sytuacja, możliwa do wizualizacji za pomocą kilku synonimów. Odrzucenie od społeczeństwa, zapomnienie przez bliskich, brak ciepła rodzinnego domu. Samotne, tułacze życie, z rzeczywistością ulokowaną gdzieś między wspomnieniami, a marzeniami. Ból zapomnienia, dotkliwy brak...

- Wiem, że tu jesteś. Wyjdź, nie zachowuj się jak tchórz!
Powoli przemierzam pokój, uważnie spoglądając w każdy, nawet najciemniejszy kąt. Nagle go dostrzegam, w odległości kilku kroków, a moje ciało reaguje w jakże znajomy sposób. Bicie serca gwałtownie przyspiesza, oddech staje się nierównomierny, a na rękach mam gęsią skórkę.
- Aaaaa! Tato! Pająk! Zabij go!!!

- Wiem, że tu jesteś. Wyjdź, nie zachowuj się jak tchórz!
Powoli przemierzam pokój, uważnie spoglądając w każdy, nawet najciemniejszy kąt. Nagle go dostrzegam, w odległości kilku kroków, a moje ciało reaguje w jakże znajomy sposób. Bicie serca gwałtownie przyspiesza, oddech staje się nierównomierny, a na rękach mam gęsią skórkę.
- Aaaaa! Tato! Pająk! Zabij go!!!

Najbardziej boję się śmierci. Faktu, iż umrę i nikt mnie nie będzie pamiętał, każdy zapomni.
Przeraża mnie również każda zmianka o duchach, demonach. I noc... ciemna noc, w której kryje się coś, co może każdego przerazić.

Najbardziej boję się śmierci. Faktu, iż umrę i nikt mnie nie będzie pamiętał, każdy zapomni.
Przeraża mnie również każda zmianka o duchach, demonach. I noc... ciemna noc, w której kryje się coś, co może każdego przerazić.

Panicznie boję się ciemności!!! O ile potrafię zasnąć przy zgaszonym świetle, o tyle każde starcie z wejściem w ciemność jest dla mnie nieprawdopodobnym stresem. Mieszkam w domu jednorodzinnym, posiadam piwnicę, w której stoi lodówka, jest kuchnia i toaleta. Jednak, gdy mam tam zejść w nocy to... zejść, zejdę, lecz powrót trwa około dwóch sekund a ja osiągam prędkość światła. Gdy wracam wieczorem do domu z pracy, również pędzę co sił w nogach do domu, ale zawsze gdy wkładam klucz w zamek drzwi, nagle jakby wszystko zamierało wokół mnie. Nie cierpię tego uczucia, jednak towarzyszy mi ono od zawsze.

Panicznie boję się ciemności!!! O ile potrafię zasnąć przy zgaszonym świetle, o tyle każde starcie z wejściem w ciemność jest dla mnie nieprawdopodobnym stresem. Mieszkam w domu jednorodzinnym, posiadam piwnicę, w której stoi lodówka, jest kuchnia i toaleta. Jednak, gdy mam tam zejść w nocy to... zejść, zejdę, lecz powrót trwa około dwóch sekund a ja osiągam prędkość...

Ja panicznie boję się węży, czy to małych czy to dużych...wszystkich jednakowo! Mój strach jest do tego stopnia zakorzeniony w moim umyśle, że kilka razy już zdarzyło mi się, że po spotkaniu na łące czy w lesie z wężem, potem w nocy miałam koszmary, oczywiście o wężach. Najgorszym z nich był taki: jako mała dziewczynka huśtałam się na huśtawce a przed huśtawką była nora w ziemi, z której nagle wyłoniła się paskudna żmija. Zeskoczyłam z huśtawki i zaczęłam uciekać do domu. Jak teraz pewnie już się wszyscy domyślają, tak jak to we śnie bywa..biegłam, ale nie posuwałam się do przodu ani o krok. Krzyczałam "ratunku" ale z mojego gardła nie wydobywał się żaden dźwięk!!! Tak mi się przynajmniej wydawało, bo obudziła mnie Mama, jak się okazało krzyczałam przez sen i to dość głośno:P tak więc węże to jest to czego boję się niemiłosiernie...

Ja panicznie boję się węży, czy to małych czy to dużych...wszystkich jednakowo! Mój strach jest do tego stopnia zakorzeniony w moim umyśle, że kilka razy już zdarzyło mi się, że po spotkaniu na łące czy w lesie z wężem, potem w nocy miałam koszmary, oczywiście o wężach. Najgorszym z nich był taki: jako mała dziewczynka huśtałam się na huśtawce a przed huśtawką była nora w...

Bardzo boję się ciemności. Od małego mam tak, że zawsze w pokoju musi być włączona lampka. W nocy to samo - nie zasnę bez choćby odrobiny światła. Ten lęk próbuję przełamywać jedynie wtedy, gdy jestem na wakacjach u kuzynów.

Bardzo boję się ciemności. Od małego mam tak, że zawsze w pokoju musi być włączona lampka. W nocy to samo - nie zasnę bez choćby odrobiny światła. Ten lęk próbuję przełamywać jedynie wtedy, gdy jestem na wakacjach u kuzynów.

Wybór,to on jest moim największym strachem. Świadomość obrania tylko jednej drogi spośród tylu innych. Pociągniecie za sobą wszystkich zakrętów i nierówności jakie oferuje ta ścieżka. Wybranie drogi życiowej,mniejszego zła,bądź ludzi,których chce się nazywać przyjaciółmi. Brzmi to abstrakcyjnie,ale gdy uświadomimy sobie,że przez mały wybór,taki jak odtrącenie kogoś,bądź odwołanie rozmowy kwalifikacyjnej nasze życie może potoczyć się całkowicie inaczej. Możemy je zniszczyć. Wybory kształtują to kim jesteśmy i jak będziemy żyć,a ja właśnie tych wyborów się lękam. Obawiam się,że jeśli zdecyduje źle wszystko może się rozpaść i nigdy nie powrócić do pierwotnej formy. Obawiam się,że przez taki wybór nigdy nie spełnię swoich marzeń,nie sprawie,że moi rodzice będą ze mnie dumni,nie poznam właściwych ludzi.

Wybór,to on jest moim największym strachem. Świadomość obrania tylko jednej drogi spośród tylu innych. Pociągniecie za sobą wszystkich zakrętów i nierówności jakie oferuje ta ścieżka. Wybranie drogi życiowej,mniejszego zła,bądź ludzi,których chce się nazywać przyjaciółmi. Brzmi to abstrakcyjnie,ale gdy uświadomimy sobie,że przez mały wybór,taki jak odtrącenie kogoś,bądź...

Ja najbardziej na świecie boje się zaangażowania i stuprocentowego zaufania komuś. Wynika to zapewne z tego, że na bardzo wielu osobach się zawiodłam. Paradoksalnie, gdy nie zaryzykuję, to nie mam szans na szczęście. Na razie jednak chyba za wcześnie na podjęcie takiego ryzyka, być może jeszcze nie trafiłam na osobę, która jest tego warta.

Ja najbardziej na świecie boje się zaangażowania i stuprocentowego zaufania komuś. Wynika to zapewne z tego, że na bardzo wielu osobach się zawiodłam. Paradoksalnie, gdy nie zaryzykuję, to nie mam szans na szczęście. Na razie jednak chyba za wcześnie na podjęcie takiego ryzyka, być może jeszcze nie trafiłam na osobę, która jest tego warta.

Moim największym lękiem jest śmierć za życia(nie mam na myśli pogrzebania żywcem) Chodzi mi bardziej o wegetację życiową. Boję się, że moje życie może być oparte tylko i wyłącznie praca-dom-rachunki. Tak postrzegam śmierć za życia. Uważam, że trzeba spełniać marzenia i robić to co się kocha, oczywiście nie zapominając o podstawach życiowych. Brak pasji+brak marzeń=śmierć za życia. Nie umiałbym żyć nie widząc celu w życiu, dlatego bardziej boję się wegetacji niż śmierci. Moją pasją jest sport i adrenalina, która nie brzmi ciekawie. Odebranie mi adrenaliny równa się ze śmiercią, ponieważ zaczynam żyć kiedy czuję, że jestem blisko śmierci.

Moim największym lękiem jest śmierć za życia(nie mam na myśli pogrzebania żywcem) Chodzi mi bardziej o wegetację życiową. Boję się, że moje życie może być oparte tylko i wyłącznie praca-dom-rachunki. Tak postrzegam śmierć za życia. Uważam, że trzeba spełniać marzenia i robić to co się kocha, oczywiście nie zapominając o podstawach życiowych. Brak pasji+brak marzeń=śmierć za...

Odkąd przydarzyło mi się wstać w środku nocy i pójść do łazienki, odtąd boję się długich, ciemnych korytarzy. Właśnie wtedy, gdy wracałam do pokoju, w mojej głowie narodziła się pewna myśl.
To było wyobrażenie tak absurdalne, że aż śmieszne! A jednak ono ciągle we mnie tkwi i nie daje o sobie zapomnieć.

Wracałam z łazienki. Było ciemno, z kuchni dobiegał odgłos pracującej lodówki. I nagle pojawił się ten strach, że coś się tam czai; że coś wpatruje się we mnie z końca przedpokoju. Jakaś nieokreślona istota kuca i tylko czeka, żeby biec za mną. Byłam wręcz pewna, że to coś złapie mnie za kostki i wgryzie się w nie swoimi ostrymi zębami. Dlatego czym prędzej wbiegłam do pokoju, zamknęłam za sobą drzwi i wskoczyłam do łóżka.

Strach minął.

Na szczęście teraz mieszkam w kawalerce z maleńkim przedpokojem, więc jakoś specjalnie nie roztrząsam tego tematu. Tak czy owak, nie wiadomo dlaczego, nie wiadomo skąd... Mózg zwariował.

Odkąd przydarzyło mi się wstać w środku nocy i pójść do łazienki, odtąd boję się długich, ciemnych korytarzy. Właśnie wtedy, gdy wracałam do pokoju, w mojej głowie narodziła się pewna myśl.
To było wyobrażenie tak absurdalne, że aż śmieszne! A jednak ono ciągle we mnie tkwi i nie daje o sobie zapomnieć.

Wracałam z łazienki. Było ciemno, z kuchni dobiegał odgłos pracującej...