Dla mnie, małego dziecka, niebo było białą przestrzenią. Miejscem, gdzie odeszli moi dziadkowie. Gdzie dostali swój nowy dom, nowe miejsce, pełne szczęścia, radości i wolności. Dla mnie było to miejsce takie, jak to na ziemi, tylko że skąpane w bieli. A Bóg przechadza się tam razem ze wszystkimi, urządza sobie pogaduszki i wpada na popołudniową herbatę.
Teraz nie wiem kim jest Bóg. Im więcej mówiono mi o nim na religii i w kościołach, tym bardziej nie wiem kim jest. Wiem tylko tyle że jest. Gdzieś tam. W dziecięcym uśmiechu. W krzyku mewy. W szumie morza i na horyzoncie. Wiem, że jest w radości i ciężkiej pracy. Jest koło mnie, we mnie, ze mną. Teraz Bóg jest. Tyle tylko wiem. Z dziecięcej wizji nie umiem jednak wyplenić szczęśliwego życia pośmiertnego moich najbliższych.

Dla mnie, małego dziecka, niebo było białą przestrzenią. Miejscem, gdzie odeszli moi dziadkowie. Gdzie dostali swój nowy dom, nowe miejsce, pełne szczęścia, radości i wolności. Dla mnie było to miejsce takie, jak to na ziemi, tylko że skąpane w bieli. A Bóg przechadza się tam razem ze wszystkimi, urządza sobie pogaduszki i wpada na popołudniową herbatę.
Teraz nie wiem kim...

Jako dziecko często miałam rozważania dotyczące Boga. Wychowywałam się doświadczając zarówno głębokiej wiary dziadków jak i ateizmu najbliższej rodziny. Często zadawałam pytania i często uzyskiwałam sprzeczne odpowiedzi. Wówczas w życiu pojawiła się kolejna, nauczająca wiary, bądź niewiary osoba. Katechetka w podstawówce.
Dziś, z perspektywy czasu, wydaje mi się to niezwykle zabawne, ale dla 8 latki przerażającym było usłyszeć, że w Niebie dostąpi życia wiecznego. Kiedy wieczorem położyłam się do łóżka, zaczęłam rozmyślać. Ale jak to? Życie wieczne? Takie, kiedy żyje się 10, 100, 1000, 10000 lat i to dalej początek? No i rozpłakałam się. Płakałam coraz głośniej i głośniej, aż z drugiego pokoju przybiegła wystraszona mama. Opowiedziałam jej o swoich wątpliwościach, a ona... po prostu się roześmiała.
Oczywiście uspokoiła mnie i noc przespałam spokojnie. W dużej mierze uzmysłowiła mi, że póki co, przede mną całe życie, a po drugiej stronie - wszyscy tam kończą, więc razem coś wymyślimy.
Odtąd też zmieniło się moje myślenie o Bogu. W zasadzie - nie myślenie. To o żywych ludziach, tych na wyciągnięcie ręki powinniśmy myśleć. Tych pocieszających w ciężką noc. Sferę sacrum zostawiam sobie na później. Niech mnie zaskoczy :)

Jako dziecko często miałam rozważania dotyczące Boga. Wychowywałam się doświadczając zarówno głębokiej wiary dziadków jak i ateizmu najbliższej rodziny. Często zadawałam pytania i często uzyskiwałam sprzeczne odpowiedzi. Wówczas w życiu pojawiła się kolejna, nauczająca wiary, bądź niewiary osoba. Katechetka w podstawówce.
Dziś, z perspektywy czasu, wydaje mi się to...

Wydaje mi się,że moje postrzeganie Boga zmieniło się o 180 stopni. Tak jak w dzieciństwie postrzegałam Boga za coś najważniejszego i najlepszego, tak teraz moje poglądy zmieniły się w nieco ateistyczne.Mimo,że na eligi mówili o tym ,że nie ma określonego wizerunku to ja wyobrażałam go sobie jako Ganfdalfa z Władcy Pierścienia. Do dziś mimo,że chodziłam na dodatkową religię i byłam uważana przez wcześniejsze nauczycielki religi za wzór chrześcijańskiego dziecka nie przyznałam się,że tak sobie wobrażałam Boga. Poza tym nie chodzę do kościoła i moi obecni nauczyciele stwerdzili,że zachowuję się jak satanistka.

Wydaje mi się,że moje postrzeganie Boga zmieniło się o 180 stopni. Tak jak w dzieciństwie postrzegałam Boga za coś najważniejszego i najlepszego, tak teraz moje poglądy zmieniły się w nieco ateistyczne.Mimo,że na eligi mówili o tym ,że nie ma określonego wizerunku to ja wyobrażałam go sobie jako Ganfdalfa z Władcy Pierścienia. Do dziś mimo,że chodziłam na dodatkową religię...

Wydaje mi się,że moje postrzeganie Boga zmieniło się o 180 stopni. Tak jak w dzieciństwie postrzegałam Boga za coś najważniejszego i najlepszego, tak teraz moje poglądy zmieniły się w nieco ateistyczne.Mimo,że na eligi mówili o tym ,że nie ma określonego wizerunku to ja wyobrażałam go sobie jako Ganfdalfa z Władcy Pierścienia. Do dziś mimo,że chodziłam na dodatkową religię i byłam uważana przez wcześniejsze nauczycielki religi za wzór chrześcijańskiego dziecka nie przyznałam się,że tak sobie wobrażałam Boga. Poza tym nie chodzę do kościoła i moi obecni nauczyciele stwerdzili,że zachowuję się jak satanistka.

Wydaje mi się,że moje postrzeganie Boga zmieniło się o 180 stopni. Tak jak w dzieciństwie postrzegałam Boga za coś najważniejszego i najlepszego, tak teraz moje poglądy zmieniły się w nieco ateistyczne.Mimo,że na eligi mówili o tym ,że nie ma określonego wizerunku to ja wyobrażałam go sobie jako Ganfdalfa z Władcy Pierścienia. Do dziś mimo,że chodziłam na dodatkową religię...

Bóg i wiara jest i był czymś niepojętym dla mnie. Jednak jako dziecko wiara była tożsama z podstawowymi zasadami etyki społecznej. Dzięki Bogowi wiedziałam co jest dobre, a co złe - kiedy bozia będzie się do mnie uśmiechać, kiedy karcić boskim paluszkiem. Wiara miała oczywiście duży wpływ na pytania o życie pozagrobowe. Jako dziecko wyobrażałam sobie śmierć jako coś pozytywnego i negatywnego jednocześnie. Z jednej strony płacz, lament rodziny towarzyszący chwili umierania, pogrzebu, z drugiej strony jednak w spokojnych rozmowach z rodzicami zapewnianie, że przecież trzeba się cieszyć, bo bliski jest już w niebie i siedzi w chmurkach z aniołkami.
Teraz - mimo, że dalej nie potrafię zrozumieć tego, co niepojęte czyli wiary i śmierci - to jednak widzę dużo więcej. Wiem, że niestety świat nie jest pełny samym dobrych ludzi posługującymi się zasadami wprost z biblii, że sama religia to też dobry biznes, którym potrafią posłużyć się źli ludzie, żerując na nadmiernej naiwności niektórych osób. Śmierć i życie pozagrobowe wciąż niesie za sobą sporo tajemnic, jednak przyjęłam, że jest to nieunikniony proces, który spotka każdego i jedyne co pozostaje, to pogodzenie się z tym...

Bóg i wiara jest i był czymś niepojętym dla mnie. Jednak jako dziecko wiara była tożsama z podstawowymi zasadami etyki społecznej. Dzięki Bogowi wiedziałam co jest dobre, a co złe - kiedy bozia będzie się do mnie uśmiechać, kiedy karcić boskim paluszkiem. Wiara miała oczywiście duży wpływ na pytania o życie pozagrobowe. Jako dziecko wyobrażałam sobie śmierć jako coś...

W czasach mojego dzieciństwa byłam dzieckiem samotnym, zawsze z nosem w książce, a na moją wybujałą wyobraźnię narzekał każdy kto dłużej ze mną przebywał. Jako że moja rodzina nie jest praktykująco wierząca, nikt nie chciał ze mną rozmawiać na tematy nieba lub piekła. Pamiętam, że uważałam, iż po śmierci człowiek staje przed wyborem: albo może pójść schodami w górę, albo na dół. Tylko że ten wybór tak naprawdę wyborem nie był, bo wierzyłam, że nasze serce pociągnie nas do miejsca, do którego bardziej pasujemy. Niebo zawsze, nie wiedzieć dlaczego, widziałam tylko w błękitnych barwach, z domieszką złota i bieli. Wyobrażałam sobie, że każdy kto tam trafia, dostaje piękną, skromną, białą szatę i zamiast chodzić, unosi się lekko nad ziemią. Rodziny się znów łączą, stare miłości odnajdują a utracone przyjaźnie się nawiązują ponownie. Taka była moja wizja nieba.
Teraz, jako bardziej dojrzały człowiek, nie myślę za wiele co czeka nas po śmierci. Wierzę, że coś tam jeszcze jest, ale nie sądzę, żeby ktokolwiek mógł przewidzieć co. :)

W czasach mojego dzieciństwa byłam dzieckiem samotnym, zawsze z nosem w książce, a na moją wybujałą wyobraźnię narzekał każdy kto dłużej ze mną przebywał. Jako że moja rodzina nie jest praktykująco wierząca, nikt nie chciał ze mną rozmawiać na tematy nieba lub piekła. Pamiętam, że uważałam, iż po śmierci człowiek staje przed wyborem: albo może pójść schodami w górę, albo na...

W ogóle się nie pokrywają! W sumie to nawet nie potrafię określić, dlaczego moje postrzeganie Boga i życia po śmierci tak diametralnie się zmieniło. Wcześniej Bóg był dla mnie mentorem, kimś przed kim pada się na kolana i ciągle prosi o przebaczenie. Teraz jest inaczej, traktuję Go bardziej jak dobrego przyjaciela. Takiego, który za złe skarci, za dobre pochwali, a w ciężkich chwilach pacnie otwartą dłonią w głowę i powie "ogarnij się".
Jako dziecko składałam dłonie do modlitwy i klepałam formułki. Teraz mówię, a raczej przesyłam myśli do Boga (taki transfer) w dowolnej formie i tylko chwilami wyobrażam sobie jak kręci głową z bezsilności, że stworzył kogoś tak uciążliwego.
Po śmierci, jak już Go spotkam, pewnie się do mnie uśmiechnie i poklepie po ramieniu. Albo znowu pacnie otwartą dłonią w czółko.

Dawniej czułam, że Bóg jest obecny wszędzie. A teraz? Bardziej skłaniam się ku wyobrażeniu, że jest zmęczony. Ba! Znudzony! Dlatego też opuszcza nas, odchodzi w miejsce, o którym nie mamy zielonego pojęcia. Odpoczywa, szuka weny i siły, by wrócić i dopilnować, żeby z naszego człowieczeństwa nie została miazga.

A co się dzieje po śmierci? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam - przynajmniej nie tak dokładnie. Mogę tylko wyrazić nadzieję, że COŚ po nas zostaje, bo taka definicja na życie: "śmiertelna, nieuleczalna choroba przenoszona drogą płciową" jakoś mi nie pasuje.

Niechaj nas Bóg zaskoczy i tym razem...

W ogóle się nie pokrywają! W sumie to nawet nie potrafię określić, dlaczego moje postrzeganie Boga i życia po śmierci tak diametralnie się zmieniło. Wcześniej Bóg był dla mnie mentorem, kimś przed kim pada się na kolana i ciągle prosi o przebaczenie. Teraz jest inaczej, traktuję Go bardziej jak dobrego przyjaciela. Takiego, który za złe skarci, za dobre pochwali, a w...

Bóg z mojego dzieciństwa szybko zamienił się w postać, której fenomenu nie mogę zrozumieć do dziś.Jako pięcioletnia dziewczynka codziennie obserwowałam babcię modlącą się po cztery razy w ciągu dnia, kiedy zapytałam się jej dlaczego się tak często modli? Odpowiedziała:Proszę Boga, aby dożyć do Twojej komunii. Babcia zmarła rok przed moją komunią, a ja zastanawiałam się w takim razie, dlaczego tyle czasu poświęcała na modlitwę, zamiast spędzać go ze mną? Nikt z rodziny i nauczycieli nie potrafił odpowiedzieć na moje pytanie, po co się modlić skoro nie zawsze Bóg nas wysłucha. Dlatego już jako mała dziewczynka zaczęłam wątpić w jego istnienie i sens poświęcania się religii.

Bóg z mojego dzieciństwa szybko zamienił się w postać, której fenomenu nie mogę zrozumieć do dziś.Jako pięcioletnia dziewczynka codziennie obserwowałam babcię modlącą się po cztery razy w ciągu dnia, kiedy zapytałam się jej dlaczego się tak często modli? Odpowiedziała:Proszę Boga, aby dożyć do Twojej komunii. Babcia zmarła rok przed moją komunią, a ja zastanawiałam się w...

Potężnym argumentem na istnienie transcendencji jest istnienie praw przyrody, tego, że prawa przyrody poddają się niezmiennym prawom matematycznym. Polecam tu wykład Krzysztofa Meissnera:
https://www.youtube.com/watch?v=291sutj35Mo
Jestem jednak formalnie osobą niewierzącą w żaden system religijny, który przypisuje tej transcendencji atrybuty: dobra, miłości, troski o nas, nie wierzę w życie po śmierci itd.
Trzeba rozróżniać religię od ideologii.
Otóż przez religię można rozumieć system służący poprawieniu kondycji moralnej człowieka, przemiana z barbarzyńcy w istotę miłującą i dobrą. W najczystszej formie w religii nie potrzeba być może nawet życia po śmierci, choć może tu się mylę - ale potrzebny jest absolutny układ odniesienia, którym jest transcendencja (jakiś „Bóg”). Jeśli ten Bóg jest dobry, układ odniesienia uszlachetnia, jeśli jest mściwym łajdakiem (Allah), to produkuje łajdaków, jeśli jest neutralny (Budda) - jednostka udoskonala wyłącznie siebie, egoistycznie, a resztę ludzkości ma w głęboko gdzieś.
Celem ideologii (w moim rozumieniu) jest osiągnięcie jawnego lub ukrytego porządku władzy nad ludźmi. Stalinizm, hitleryzm czy poprawność polityczna robią to jawnie. Islam osiąga to poprzez cel ukryty, przecież Mahomet był masowym mordercą i pedofilem, stworzył swoją ideologię, aby osiągnąć władzę nad ludźmi, więc Allah był tylko pretekstem (cel ukryty, Baba Jaga was zje).
Buddyzm w taki sam instrumentalny sposób ustala system kastowy (teraz jesteście podludźmi, a po reinkarnacji wejdziecie do kasty wyższej, nie muszę nikomu na tym portalu elitarnym chyba tego tłumaczyć).
Zatem jedyną religią w rozumieniu czystym MOGĄ być tylko ruchy postchrześcijańskie. Jeśli założymy roboczo, że Chrystus istniał i wszystko, co o nim napisali w tej grubej książce - to jego celu „ziemskiego” w życiu i działalności nie widać, mówił o poświęceniu i miłości oraz oddał życie za swoich wyznawców. Zatem ludzie idący w jego ślad, bezinteresownie, ku miłości i ulepszaniu ludzkiej moralności (uszlachetnianie tworzywa) są jedyną znaną mi religią. Należałoby jednak w tym nurcie rozróżnić intencje, bo weźmy w ramach kościoła katolickiego choćby będą ludzie pełni poświęcenia (droga Chrystusa) i zwyczajne łajdaki, które dążyły do zapanowania nad rządami dusz.
Ale to osobny problem.
To co mnie w ostatecznym rozrachunku uczyniło niewierzącym jest poczucie, iż transcendencja nie wykazuje żadnych przypisywanych jej atrybutów. Jeśli można by tłumaczyć zło na świecie działalnością złych ludzi, to dotyczy to jedynie nieszczęść wynikających z aktywności człowieka. Jeśli spadnie asteroida, wystąpi trzęsienie Ziemi, okrutna choroba, w tym takie nieszczęścia, jak „bracia syjamscy” (wyobrażacie sobie życie w takiej formie? brrrr....) to istnienie owych cierpień jest dowodem na okrucieństwo transcendencji (gdyby się nami zajmowała) lub całkowitą obojętność: świat został wykreowany i pozostawiony sam sobie. Uzasadnienia w rodzaju „grzech pierworodny” pogarszają jeszcze sytuację, bo odpowiedzialność zbiorowa śmierdzi pomstą, a pomsty na niewinnych dokonuje tylko potwór moralny. Jeśli jacyś hipotetyczni pierwsi rodzice popełnili jakieś przestępstwo moralne wobec transcendencji, a ta transcendencja mści się na wszystkich ich potomkach, to jedynym godnym uczuciem, jakim można taką transcendencję obdarzać jest poczucie obrzydzenia.
Nie zmienia to wszystko faktu, że jedyną religią chroniącą przed barbarzyństwem całą ludzkość jest chrześcijaństwo, a w szczególności katolicyzm (Watykan jest w nim ośrodkiem chroniącym przed „widzimisie” guru i kaznodziejów produkujących myślenie „pod siebie”).
Religia (Tylko chrześcijaństwo, a właściwie tylko katolicyzm) jest społecznie nie tylko nieszkodliwa, ale oddziałuje pozytywnie, a do wierzenia podaje jedynie rzeczy niesprawdzalne, transcendentne, niesprzeczne z doświadczeniem i naukami.
Ideologie są szkodliwe, bo do wierzenia podają rzeczy sprzeczne z doświadczeniem i nauką. Ideologie manipulują ludźmi i narzucają swoje absurdalne wierzenia przemocą - dziś tak działa w Europie poprawność polityczna. Do szerzenia swych kłamliwych wierzeń wykorzystuje wszelkie manipulacje. Chrześcijaństwu przypisuje się wszelkie zbrodnie powołując się choćby na inkwizycję, tyle że chrześcijaństwo weszło w ludy barbarzyńskie i zanim przemieniło je zgodnie z układem odniesienia transcendencji miłosiernej i miłującej, która nakazuje być miłosiernym i miłującym - barbarzyńskie tradycje wciąż działały. Pomijając fakt, iż w rzeczywistości inkwizycja w całym okresie swego działania zamordowała mniej ludzi, niż jeden atak barbarzyńców na Word Trade Center - nigdzie w biblii nie było przecież napisane, że czarownice należy palić. To była tradycja barbarzyńska. Do dziś zresztą w obrębie chrześcijaństwa mamy tradycje postbarbarzyńskie: palenie świeczek, pogrzeby, groby, „szacunek do ciała zmarłego”, choinka, jajka wielkanocne i wiele innych, tyle że nieszkodliwych (polecam do przeczytania „Złotą gałąź" Jamesa George'a Frazera). Ideologie zamordowały bądź zamordują miliony ludzi i uczynią nieszczęśliwymi o wiele więcej.

Potężnym argumentem na istnienie transcendencji jest istnienie praw przyrody, tego, że prawa przyrody poddają się niezmiennym prawom matematycznym. Polecam tu wykład Krzysztofa Meissnera:
https://www.youtube.com/watch?v=291sutj35Mo
Jestem jednak formalnie osobą niewierzącą w żaden system religijny, który przypisuje tej transcendencji atrybuty: dobra, miłości, troski o nas,...

Od dziecka rodzice mówili mi, że w Boga trzeba wierzyć. Trzeba? Ale jak to! Zawsze chciałem, aby podali mi jakiekolwiek argumenty i dowody na jego istnienie. Miałem wierzyć, bo tak.
Dorastałem. Zastanawiałem się, czy On istnieje. Co się dzieje po śmierci? Dlaczego nam się nie objawi, pokaże, że jest po co żyć? Wiele osób stwierdza wtedy, że Bóg po prostu nie istnieje - przechodzi na ateizm. Moja przygoda była jednak bardziej kręta.
Najpierw zastanawiałem się wieczorami, co się stanie, kiedy umrę. Stwierdziłem, że na takie pytania nie ma odpowiedzi.
Doszedłem do wniosku, że wszystkie religie mają za zadanie po prostu pomóc nam w życiu - chronić przed załamaniem i brakiem sensu egzystencji. Zauważcie, że w każdej religii, jeżeli będziemy spełniać dane zalecenia, trafimy do raju, zostanie nam to wynagrodzone. I tak właśnie z chrześcijańskiego chłopca, który nie wiedział, dlaczego ma wierzyć w Boga, stałem się agnostykiem. Zrozumiałem, że nigdy nie dowiem się prawdy. Gdybym się urodził w Turcji - rodzice kazaliby mi wierzyć w Allaha, urodziłem się w Polsce - mam wierzyć w Boga, urodziłbym się w Afryce - miałbym wierzyć w jakąś inną mitologiczną religię.

Od dziecka rodzice mówili mi, że w Boga trzeba wierzyć. Trzeba? Ale jak to! Zawsze chciałem, aby podali mi jakiekolwiek argumenty i dowody na jego istnienie. Miałem wierzyć, bo tak.
Dorastałem. Zastanawiałem się, czy On istnieje. Co się dzieje po śmierci? Dlaczego nam się nie objawi, pokaże, że jest po co żyć? Wiele osób stwierdza wtedy, że Bóg po prostu nie istnieje -...