Znalazłam na strychu pudło ze starymi zeszytami, jakimiś notatkami. Chciałam wyrzucić je na śmietnik, ale moją uwagę przykuł zeszyt z imieniem ciotki mojej mamy. Była ona od zawsze zżyta z moimi dziadkami, mamę traktowała jak własną córkę, a dla mnie była jak trzecia babcia. Gdy zorientowałam się, że to jej pamiętnik, chciałam oddac go mamie, ale jeden wpis przykuł moją uwagę.
"Kochany pamiętniku,
patrzę jak moja córka dorasta. Jak jest jej wspaniale, obdarowywana jest miłością, czułością. A co najważniejsze ma odpowiednie warunki do życia. Nie mogłam jej tego dać, a Maria i Jan, są w stanie zapewnić jej przyszłość, taką jaką chciałabym jej dać. Dorotka ma z nimi dobrze, jest kochana, rozpieszczana, a ja nie muszę się martwic o to, że będzie musiała wychowywać się w domu dziecka, wśród obcych. Dałam życie tej małej istotce, chcę by było to piękne życie. A ja na szczęście niczego nie tracę. Z racji tego, że prawnymi opiekunami mojej córki są moi przyjaciele, mogę uczestniczyć w jej życiu i w najpiękniejszych jego momentach. Może zdecydujemy kiedyś, by powiedzieć jej prawdę, ale na razie jest dobrze tak jak jest. Dorotka zawsze w moim sercu będzie moją córka i nic tego nie zmieni".
Czy ja dobrze zrozumiałam? Moją babcią tak naprawdę była ciocia Aniela? To ona była matką mojej mamy? Ciekawe czy mama o tym wiedziała. Naprawdę niczego już nie rozumiem. Może chodzi o inną Dorotę? Ale wszystko się zgadza... Imiona dziadków, mamy. To wszystko jest takie pokręcone...

Znalazłam na strychu pudło ze starymi zeszytami, jakimiś notatkami. Chciałam wyrzucić je na śmietnik, ale moją uwagę przykuł zeszyt z imieniem ciotki mojej mamy. Była ona od zawsze zżyta z moimi dziadkami, mamę traktowała jak własną córkę, a dla mnie była jak trzecia babcia. Gdy zorientowałam się, że to jej pamiętnik, chciałam oddac go mamie, ale jeden wpis przykuł moją...

21.04.1971r - Dzisiaj znowu Go widziałam, patrzył na mnie tak, że aż brakło mi tchu. Zaczerwieniłam się po uszy. Mam wrażenie, że wszyscy o nas wiedzą. Taka jestem zakochana.

05.06.1971r - O Boże, zabij w nas to uczucie... co ja mówię, przecież Ty nie zabijasz, Ty wybaczasz...

09.09.1971r - Ja sama nie mogę sobie wybaczyć, co my zrobiliśmy?
Poczęliśmy dziecko. Nie planowaliśmy tego, stało się.

22.12.1971r - Mama domyśliła się, że jestem w ciąży, chce wiedzieć kto jest ojcem. Nikt nigdy nie może dowiedzieć się kto jest ojcem. To będzie moja tajemnica, którą zabiorę do grobu.

17.02.1972r - Brzuch mam coraz większy. Przyzwyczajam się do myśli, że będę samotną matką. To będzie moja pokuta.

04.04.1972r - Przeżywam okres buntu, strachu i zadręczania się. Potrzebuję siły i nadziei. Muszę wziąć się w garść.

01.06.1972r - Patrzę na naszą - moją córkę i jest mi przykro, że zgotowałam jej taki los. Nigdy nie pozna swojego taty. Tak bardzo ją kocham, za nas oboje.

10.01.2017r - Nie mogę burzyć jej ustabilizowanego życia. Przecież ona ma 45 lat. To byłby dla niej szok. Córka księdza. Nie po to tyle lat temu wyjechałam, zatarłam ślady, żeby teraz się godzić na cokolwiek. Córciu, wybacz mi to kłamstwo o Twoim ojcu. Ja musiałam z tą tajemnicą iść przez życie.

21.04.1971r - Dzisiaj znowu Go widziałam, patrzył na mnie tak, że aż brakło mi tchu. Zaczerwieniłam się po uszy. Mam wrażenie, że wszyscy o nas wiedzą. Taka jestem zakochana.

05.06.1971r - O Boże, zabij w nas to uczucie... co ja mówię, przecież Ty nie zabijasz, Ty wybaczasz...

09.09.1971r - Ja sama nie mogę sobie wybaczyć, co my zrobiliśmy?
Poczęliśmy dziecko. Nie...

01.06.1991
Wczoraj w nocy skończyłem. Półki są pełne konserw i wody, a skrzynka wypełniona bronią. To było najtrudniejsze… Żywność przyda się niezależnie od sytuacji, ale czym będziemy z nimi walczyć? Wejście zamaskowałem na razie gałęziami, ale potem zarośnie i będzie bezpieczne. Krysia o niczym się nie dowie, wraca dopiero jutro. Ona myśli, że sobie to wymyśliłem, ale ja wiem, że ONI przyjdą. Ja będę wtedy przygotowany. Mój bunkier pozwoli nam przeżyć i schować się pod powierzchnią, dopóki nie rozeznamy się w sytuacji. Rozmawiałem z Tadkiem, on ma tam kontakty i to może się zdarzyć w każdej chwili. Zmutowany wirus wymknie się z pod kontroli. To nie meteoryt czy kosmici sprowadzą zagładę na nasz świat, ale ZOMBIE!

01.06.1991
Wczoraj w nocy skończyłem. Półki są pełne konserw i wody, a skrzynka wypełniona bronią. To było najtrudniejsze… Żywność przyda się niezależnie od sytuacji, ale czym będziemy z nimi walczyć? Wejście zamaskowałem na razie gałęziami, ale potem zarośnie i będzie bezpieczne. Krysia o niczym się nie dowie, wraca dopiero jutro. Ona myśli, że sobie to wymyśliłem, ale ja...

15.10.1943

Stało się. Nie wytrzymałem. Po wielu godzinach przesłuchań złamali mnie. Wiem, że zrobiłem źle, ale myśl o tym, że moja rodzina zostanie sama przeraża mnie. A może to nie troska o rodzinę tylko zwykłe tchórzostwo? Boże, co ja zrobiłem? Byłem tam. Oni myśleli, że wszystko widziałem. Mylili się. Nie tylko widziałem, ja to zrobiłem! Okradłem tego Niemca. Gdybym się przyznał, zginąłbym. Kazik ma układy, ma dużo pieniędzy. Wybroni się, przekupi ich, da sobie radę - ja nie. Boże, doniosłem na przyjaciela. Czy mam prawo szukać wytłumaczenia?

20.10.1943

Jak mam teraz żyć? Byli u niego. Nie kazali niczego wyjaśniać. Gdy potwierdził swoją tożsamość wymierzyli w niego. Zginął na oczach żony i dzieci. Krysia zupełnie się rozsypała. Straciła męża, została sama z trójką dzieci. Nie tak to miało być!

15.10.1943

Stało się. Nie wytrzymałem. Po wielu godzinach przesłuchań złamali mnie. Wiem, że zrobiłem źle, ale myśl o tym, że moja rodzina zostanie sama przeraża mnie. A może to nie troska o rodzinę tylko zwykłe tchórzostwo? Boże, co ja zrobiłem? Byłem tam. Oni myśleli, że wszystko widziałem. Mylili się. Nie tylko widziałem, ja to zrobiłem! Okradłem tego Niemca. Gdybym się...

Grudzień, 1944 rok.
Wszyscy wierzą, że to już prawie koniec wojny. Po prostu chcemy w to wierzyć. Każda kolejna sekunda jest coraz większą męką i tylko nadzieja pozwala nam wyjrzeć poza trudy codzienności. Bez niej nie mamy nic. Rodzice powtarzają, że wszystko będzie dobrze, choć tak naprawdę nigdy nie mówią do mnie. Próbują przekonać samych siebie, sądząc, że tego nie dostrzegam. Zachowują się zupełnie inaczej niż w czasach przed wojną.
A ja czasem naprawdę muszę przelać swoje myśli na papier, bo nie ma nikogo kto mógłby ich wysłuchać. Prawda jest taka, że jestem przerażona. Boję się, co będzie dalej. Nie mam pojęcia, jak dalej postąpić. Jean mnie wspiera i kocha. Jest idealnym narzeczonym, ale ja nie mogę patrzeć mu w oczy. Zasługuje na kogoś lepszego, darzącego go uczuciem. Ja tego nie potrafię.
Jednak muszę. Jestem w ciąży i wszyscy muszą sądzić, że to dziecko Jeana, którego nigdy nie pokocham tak bardzo jak Gustawa.
On niedługo wyjedzie,gdy tylko Niemcy wyniosą się z Paryża. Błagałam Gustawa, żeby został, ale jego nie da się przekonać. Mówi, że nie może po tym co jego naród zrobił moim rodakom. On taki nie jest, jest dobry. Wątpię jednak, aby ktoś mnie wysłuchał, gdy próbuje wyjaśnić mu, że nie każdy Niemiec jest zły.
Tak wygląda nasza nowa, wojenna rzeczywistość. A my nie mamy wyboru. Musimy się do niej dostosować.

Grudzień, 1944 rok.
Wszyscy wierzą, że to już prawie koniec wojny. Po prostu chcemy w to wierzyć. Każda kolejna sekunda jest coraz większą męką i tylko nadzieja pozwala nam wyjrzeć poza trudy codzienności. Bez niej nie mamy nic. Rodzice powtarzają, że wszystko będzie dobrze, choć tak naprawdę nigdy nie mówią do mnie. Próbują przekonać samych siebie, sądząc, że tego nie...

12 kwietnia 1995:
Dziś odwiedziłem Ewelinę i przy okazji zobaczyłem się z Rafałem. Jest uroczym i bystrym chłopcem, wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że zdradziłem żonę. Nie wiem jak długo tak pociągnę. Co powinieniem zrobić? Przyznać się do zdrady Julii i dodatkowo wyjawić jej, że mam 3-letniego syna. Jak ona to zniesie. Nie chcę stracić Julii, ale również nie zrezygnuję z kontaktu z własnym dzieckiem. Mam nadzieję, że jednak jakoś znajdę rozwiązanie z tej sytuacji, Rafałek nie ponosi winy za to co się stało, to ja muszę stawić temu czoło.

12 kwietnia 1995:
Dziś odwiedziłem Ewelinę i przy okazji zobaczyłem się z Rafałem. Jest uroczym i bystrym chłopcem, wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że zdradziłem żonę. Nie wiem jak długo tak pociągnę. Co powinieniem zrobić? Przyznać się do zdrady Julii i dodatkowo wyjawić jej, że mam 3-letniego syna. Jak ona to zniesie. Nie chcę stracić Julii, ale również nie...

23 listopada 1986
Dziś wyszłam, jestem w dawnym domu, ale długo tu nie zostanę. Chciałabym móc wytłumaczyć wszystkim dlaczego to zrobiłam ale nie wiem jak. Każdy myśli, że pewnie się zakochałam... To mnie dręczy i muszę coś z tym zrobić - jutro wyjeżdżam. Znajdę pracę, zamieszkam daleko stąd i może będzie tam jakiś kandydat na męża? Jedno jest pewne - z kimkolwiek się spotkam, kogokolwiek wpuszczę do mojego życia, nigdy mu nie powiem, że byłam zakonnicą. Odeszłam, bo przestały mnie bawić te kobiety bez serca.

23 listopada 1986
Dziś wyszłam, jestem w dawnym domu, ale długo tu nie zostanę. Chciałabym móc wytłumaczyć wszystkim dlaczego to zrobiłam ale nie wiem jak. Każdy myśli, że pewnie się zakochałam... To mnie dręczy i muszę coś z tym zrobić - jutro wyjeżdżam. Znajdę pracę, zamieszkam daleko stąd i może będzie tam jakiś kandydat na męża? Jedno jest pewne - z kimkolwiek się...

12.12.12

Oni nie mogą się o tym dowiedzieć.
Co o mnie pomyślą? Powiedzą, że zachowuję się jak jakaś baba.
Będą śmiać się że zwierzam się właśnie Tobie. A przecież nikt... naprawdę NIKT inny nie zna mnie lepiej od Ciebie...
Co z tego że jestem już poważnym człowiekiem; bratem, mężem, ojcem i dziadkiem...
Czy to wstyd że ktoś taki jak ja pisze już od 70 lat swój pamiętniczek??
Za jakie grzechy muszę zgrywać twardziela i trzymać w tajemnicy nasz związek, by nie stać się pośmiewiskiem w rodzinie?
Och mój Boże, dziewczyny mają łatwiej!
Muszę kończyć, bo wnuki wołają mnie bym im poczytał.

12.12.12

Oni nie mogą się o tym dowiedzieć.
Co o mnie pomyślą? Powiedzą, że zachowuję się jak jakaś baba.
Będą śmiać się że zwierzam się właśnie Tobie. A przecież nikt... naprawdę NIKT inny nie zna mnie lepiej od Ciebie...
Co z tego że jestem już poważnym człowiekiem; bratem, mężem, ojcem i dziadkiem...
Czy to wstyd że ktoś taki jak ja pisze już od 70 lat swój...

1995.
Moja ukochana siostrzenica się urodziła. Jestem pewna, że łączy nas specyficzna więź. Gdyby było to możliwe, to byłybyśmy bardzo blisko, byłabym jej bratnią duszą. Niestety nie mogłam jej ujrzeć. Mogę sobie zadawać w kółko to samo pytanie: dlaczego?. Chociaż znam odpowiedź. Mam złą krew. Nazywam to przekleństwem, chociaż wielu za to zabijało i zabijać będą. A więc kim jestem? Nazywam się Mara. Jestem Śmiercią. Nie mogę być przy moich bliskich, przy mojej jedynej siostrzenicy Nie mogę, gdyż to ona przejmie moje dziedzictwo. Nie chcę tego!

1995.
Moja ukochana siostrzenica się urodziła. Jestem pewna, że łączy nas specyficzna więź. Gdyby było to możliwe, to byłybyśmy bardzo blisko, byłabym jej bratnią duszą. Niestety nie mogłam jej ujrzeć. Mogę sobie zadawać w kółko to samo pytanie: dlaczego?. Chociaż znam odpowiedź. Mam złą krew. Nazywam to przekleństwem, chociaż wielu za to zabijało i zabijać będą. A więc...