Postrach z jeziora
Swego czasu na śląsku krążyła pewna legenda o utopcu.Miał on bowiem być małą z pomarszczoną twarzą istotą.Jego oczy były zielone a włosy kręcone nierzadko przeplecione trzciną,palce posiadać miały błony pławne.Z natury miał on być złośliwy.Jako pan wody corocznie żądał trzech ofiar dlatego w czasie równonocy niebezpiecznie było się kąpać samemu.Każdy bał się spotkać utopca ponieważ nie wiedział jakie miał wobec niego zamiary.Nie raz podczas wakacji moja babcia zakazywała iść się kąpać z obawą że spotkam ów istotę.Nigdy jej nie słuchałem nie wierzyłem w te wszystkie brednie do czasu...Do czasu aż sam go nie spotkałem i nie stanąłem z niem twarzą w twarz.To co wtedy czułem było nie do opisania.Nie mogłem uciec albo krzyczeć strach sparaliżował moje całe ciało.Z tyłu głowy słyszałem głos babci mówiący 'nie idź się kąpać nad staw bo jeszcze ciebie utopiec złapie'.Po chwili zaczął się do mnie zbliżać nie było nikogo w okół kto mógł mi jakoś pomóc.Czułem jakoby ta chwila trwała wiecznie.Gdy znalazł się dostatecznie blisko szepnął mi do ucha 'Nie bój się nie zrobię ci krzywdy po warunkiem że spełnisz mój jeden warunek'.Nie zastanawiając się nad późniejszym konsekwencjami zgodziłem się.Zapamiętam to do końca życia..jego warunkiem było zaciągnięcie trzech osób w równonoc.Takowa miała odbyć się za równo pięć dni od zdarzenia.Miałem je zwabić nad jezioro trzy ofiary aby chronić swoje życie kazał mi przyprowadzić jedną o 9 wieczorem drugą o 10 a trzecią równo o północy.Po spełnieniu prośby miał mnie puścić wolno.Gdybym jednak odmówił skończył bym jak oni.Wróciwszy do domu od razu poszedłem do pokoju przemyśleć o tym co miało miejsce.Od spotkania minęło dwa dni.Dużo myślałem o tym kim będą wybrane przeze mnie osoby.Pierwszą była 11 letnia Amelia nikt jej nie lubił była wredna i brzydka nie miała przyjaciół więc nikt by nawet nie zauważył jej zniknięcia.Drugą ofiarą był Oskar miał 14 lat jego rodzice są alkoholikami jak się upiją biją go nie raz widziałem go z domku jak chodził sam późnym wieczorem płacząc.Trzecią była Eliza ma ona 8 lat wielokrotnie była gwałcona prze swojego starszego brata.Po starannym dobraniu ofiar byłem gotowy.Nikomu nie moglem powiedzieć o moim planie.Nadszedł czas równonocy poprosiłem Elizę o tajemne spotkanie o 8:55 koło jeziora na moje szczęście zgodziła się.Gdy się spotkaliśmy zabrałem ją na umówione spotkanie z topielcem.Odszedłem od niej na chwilę mówiąc że muszę coś zrobić w tym czasie on szybko robił swoje tak samo uczyniłem z następnymi ofiarami.Po całym zajściu miałem wyrzuty sumienia że poświęciłem trzy osoby za jedno nic nie warte moje życie.Ostatni raz widziałem topielca pięć minut po dwunastej.Powiedział że on też dotrzyma swojej obietnicy i mnie zostawi w spokoju.Wróciłem do domu i poszedłem spać.Całą noc nękały mnie koszmary słyszałem krzyki i wołanie o pomoc Amelii Oskara i Elizy.Następnego ranka Babcia powiedziała mi że rano rybacy wyłowili ciała osób utopionych przez topielca rodzice ich mówili że nie wiedzieli o wyjściu ich pociech w ten dzień.Przeleciał mnie zimny dreszcz.Po usłyszeniu tego wróciłem do pokoju i zacząłem wszystko opisywać tutaj.Nie mogę żyć ze świadomością że przez moją samolubność zginęły trzy osoby.Tak to jest list pożegnalny.Nie chciałem tego zrobić nie chciałem aby oni umarli przepraszam ale nie mogę tak żyć.Do widzenia
Kacper

Postrach z jeziora
Swego czasu na śląsku krążyła pewna legenda o utopcu.Miał on bowiem być małą z pomarszczoną twarzą istotą.Jego oczy były zielone a włosy kręcone nierzadko przeplecione trzciną,palce posiadać miały błony pławne.Z natury miał on być złośliwy.Jako pan wody corocznie żądał trzech ofiar dlatego w czasie równonocy niebezpiecznie było się kąpać samemu.Każdy bał...

Historia napisana na podstawie snu, który przytrafił mi się jakiś czas temu... Miłego czytania. :)

Był ciepły dzień, letni dzień. Środek sezonu wakacyjnego. W powietrzu czuć było zapach kwiatów, a do uszu dobiegał szum delikatnych fal jeziora i owadów latających przy pobliskich krzewach. Przyjechali właśnie do urokliwego, małego letniska. Marek, Ania i ich czteroletni synek, Antoś.
Letnisko w Złotowie, to niewielka placówka. Kilka domków zaraz obok plaży, mnóstwo trawy, pomost i plac zabaw dla dzieci. Idealne miejsce na rodzinny odpoczynek z dala od miejskiego zgiełku.
Potrzebowali odpoczynku, Marek harował jak wół, żeby utrzymać rodzinę. Tym bardziej, że już za 3 miesiące miała się ona powiększyć o kolejne dziecko! Tak, Ania była w ciąży!
Po dotarciu na miejsce, zdziwili się, że są jednymi z nielicznych gości letniska, ale nie narzekali. Lubili cieszę i spokój. Wybrali domek, nieduży, ale im w zupełności wystarczył.
Po rozpakowaniu cały dzień spędzili na plaży, a wieczorem rozpalili ognisko, by trochę odpocząć. Marek z Anią rozmawiali o swych marzeniach i wspólnie spędzonych chwilach… Antoś… Antosia nie było w pobliżu. Wiedzieli, że bawił się w pobliskiej piaskownicy, więc się tym nie przejmowali.
Jednak z minuty na minutę robiło się ciemniej, a wielki biały księżyc zaczął wspinać się coraz wyżej na niebie. Wtedy właśnie zorientowali się, że Antosia nie ma w piaskownicy. Zostały tylko foremki i zabawki. Spanikowali i zaczęli go szukać. Znalazł go Marek… Dostrzegł, niewielką postać kucającą na krawędzi pomostu, ale… Co on robi? Wydawało się, że chłopiec rozmawia z kimś… W wodzie?
Marek przerażony ruszył w kierunku syna i szybko go chwycił i podniósł… Po wodzie rozeszły się tylko delikatne fale.
Minęła godzina, dwie… Rodzice już się uspokoili. Antoś spał w swoim pokoiku, a Marek i Ania leżeli w swoim łóżku, tuląc się oglądając film na laptopie. Brakowało im tego… Spokoju i bliskości. Po prostu czasu spędzanego na wspólnym leniuchowaniu.
Wtedy to usłyszeli… Gdzieś za oknem. Krzyk przerażonego dziecka. Antoś?
Zerwali się na równe nogi, po czym Marek wybiegł z domku. Ania przerażona została i niecierpliwie czekała na powrót męża.
Marek odnalazł źródło dźwięku. To był Antek… Ale czy na pewno? Wyglądał jak on, coś było nie tak…
Nic nie mówił i śmierdział… Zgniłą rybą? Stał tylko wpatrując się w tatę z dziwnym wyrazem twarzy.
Gdy Marek próbował złapać go za rękę, ta mu się wyślizgnęła… Objął więc syna i podniósł, ale gdy tylko stanął na równe nogi, Antoś zatopił zęby w jego szyi i wyrwał kawałek skóry. Zszokowany i przestraszony Marek odrzucił dziecko, które wręcz popełzało szybko w ciemność…
Ania! – Krzyknął i ruszył zobaczyć co z jego ukochaną.
Widok, który napotkał po wbiegnięciu do domku zmroził mu krew w żyłach… Ania stała przyciśnięta do kąta pokoju, łzy spływały po jej przerażonej twarzy. Ale najgorsze było coś innego… Nie potrafił określić co to… Coś jakby dzieci, ale zniekształcone… Pokryte śluzem maszkary, mruczące coś w dziwnym języku i łapczywie dotykające sporego już brzucha Ani! Marek od razu ruszył na ratunek, ale gdy tylko się zbliżył, istoty rzuciły się na niego z sykiem… Pamięta już tylko, jak leżał na ziemi… Czuł ciepło krwi uciekającej z jego ciała… Do jego nozdrzy dobiegał ten okrutny zapach zgniłej ryby… Nie mógł się ruszyć… Patrzył w sufit, słysząc krzyki żony. Zobaczył jeszcze tylko Antka podchodzącego do taty spokojnie i mówiącego – Oni chcą tylko dziecka, tato.
Marek przebudził się po kilku godzinach… Antoś zniknął… W rogu pokoju leżało nieruchomo ciało jego ukochanej żony… Jego Ani… Leżała tam, bez życia… W kałuży krwi wylanej z rozerwanego brzucha…

Historia napisana na podstawie snu, który przytrafił mi się jakiś czas temu... Miłego czytania. :)

Był ciepły dzień, letni dzień. Środek sezonu wakacyjnego. W powietrzu czuć było zapach kwiatów, a do uszu dobiegał szum delikatnych fal jeziora i owadów latających przy pobliskich krzewach. Przyjechali właśnie do urokliwego, małego letniska. Marek, Ania i ich czteroletni...

W życiu bywa tak, że dostajemy to, przed czym uciekamy. Ale zdarza się też, że to, co chcieliśmy złapać, nagle zaczyna nas gonić...
W domu stara matka, której zaczynają się mylić słowa i co rano wita cię, mówiąc "Kiedy ty się w końcu ożenisz?". W robocie szef, jeszcze gorszy od matki, bo ta przynajmniej obiad podaje, a on to nic, tylko normy do wyrobienia. A w Bieszczadach stara, rozlatująca się chata, w chacie kominek, zapas wódki i żadnych ludzi z ich durnymi roszczeniami w promieniu dziesięciu kilometrów.
Wieczór. W kominku napalone, do kieliszka nalane. A za oknem wiatr. Ale jaki! Wichura, aż uszy bolą. Prąd by dawno wysiadł, gdyby tylko go ktoś kiedyś do tej chałupy doprowadził. Głowa pęka, nie wiadomo - od tej pogody czy nadmiaru alkoholu. A tu zaczynają wyłazić spod szafy, zza drzwi, z kominka: niepokoje, rozczarowania, wyrzuty. A dokonałeś ty czegoś? A ojciec co ci winny, że się do niego nie odzywasz? Pannę zbrzuchaciłeś, a dziecka widzieć nie chcesz. A po co ty żyjesz w ogóle? I hula ten wiatr, już nie na zewnątrz, a w głowie. Chciałeś być sam ze sobą, no to masz. Może matka ma rację? Teraz, natychmiast musisz jej to powiedzieć! Wyciągasz komórkę - brak zasięgu. Musisz do niej jechać, po paru próbach udaje się odpalić auto. A jutro z samego rana ta biedna matka płacze, bo już wie, już jej powiedzieli, że jedynak uderzył w drzewo, jadąc po pijaku, i to w taką wichurę. I tylko miejscowi kiwają głowami, że to nie drzewo, a ten podstępny, szepczący wiatr go zabił.

W życiu bywa tak, że dostajemy to, przed czym uciekamy. Ale zdarza się też, że to, co chcieliśmy złapać, nagle zaczyna nas gonić...
W domu stara matka, której zaczynają się mylić słowa i co rano wita cię, mówiąc "Kiedy ty się w końcu ożenisz?". W robocie szef, jeszcze gorszy od matki, bo ta przynajmniej obiad podaje, a on to nic, tylko normy do wyrobienia. A w Bieszczadach...

Arek kochał Beskidy. To uczucie zaczęło się jeszcze w szkole, gdy z rodzicami często bywał w Krynicy, gdzie matka-hipochondryczka litrami piła Zuber, a ojciec udawał, że lubi Nikifora. Później, już na studiach przyjeżdżał tu z Magdą. Rozsiane po okolicy schroniska oferowały noclegi w sam raz na studencką kieszeń. Wspólne wypady zakończyły się, gdy ona zaczęła oczekiwać czegoś więcej, a on wybrał seminarium. Nigdy mu tego nie wybaczyła. Minęło 10 lat od święceń, a Arek przeżywał kryzys wiary. Potrzebował samotności, dlatego znowu wyruszył na szlak. Celem tegorocznej wędrówki była Kamianna, wieś znana z pysznych miodów. Gdy na dworcu w Krynicy kupował mapę pytając o okolicę, kioskarka spojrzała na niego i wyszeptała: "Nareszcie ktoś się za nich weźmie". Te słowa wciąż brzmiały mu w uszach, gdy wieczorem wkroczył do wsi. Pierwsze co zobaczył to ruiny cerkwi, otoczone kolorowymi ulami. Powoli przekroczył próg świątyni. Była pusta. Gdy wzrok przywykł już do półmroku zamiast ołtarza zobaczył toporny postument, na którym stała kamienna, przypominająca owada rodem z bluźnierczych koszmarów rzeźba. Chciał się wycofać ze sprofanowanej świątyni, lecz cios w głowę pozbawił go przytomności. Gdy się ocknął przywiązany do postumentu, spostrzegł, że cerkiew wypełnia tłum ludzi powtarzających słowa "Mi-Go". Stojąca na czele kobieta w jednej ręce trzymała oprawioną w skórę księgę, a w drugiej wąski jak żądło nóż. Wzywała "słodkich jak krew, jak nektar Przedwiecznych". Arek znał ten głos.

Arek kochał Beskidy. To uczucie zaczęło się jeszcze w szkole, gdy z rodzicami często bywał w Krynicy, gdzie matka-hipochondryczka litrami piła Zuber, a ojciec udawał, że lubi Nikifora. Później, już na studiach przyjeżdżał tu z Magdą. Rozsiane po okolicy schroniska oferowały noclegi w sam raz na studencką kieszeń. Wspólne wypady zakończyły się, gdy ona zaczęła oczekiwać...

Odbicie Innego Świata
Mój wujek był zwariowanym człowiekiem, przekonałem się o tym gdy przybyłem do jego domku letniskowego w Zakopanem, który odziedziczyłem dwa miesiące temu. Dom, był zadbany jak na mojego wuja, ale koło niektórych rzeczy nie dało się przejść obojętnie. Wszystkie lustra były potłuczone (na szczęście znalazłem w piwnicy jedno jedyne całe lustro i umieściłem w łazience), a szyby w swoim gabinecie w którym spał wybił, okno, zaś zabił deskami. W niektórych miejscach powypisywał jakieś głupoty na ścianie... o Innym Świecie.
Nieszczęśliwie znalazłem jego dziennik, przejrzałem go, przez co dopadła mnie jego przypadłość. Już wcześniej miałem problemy ze spaniem, ale teraz, musiałem używać jego specyfiku by nie śnić, tych koszmarów i nie widzieć „wszechogarniającego mroku”. Obudziłem się o 3 nad ranem i poszedłem do łazienki, od razu rzucił mi się w oczy odcisk palca na lustrze, nie wiem dlaczego. Spróbowałem go zetrzeć, ale bez skutku, nawet woda nie pomogła. Wtedy z przerażeniem uświadomiłem sobie, że odcisk palca został zostawiony po drugiej stronie. Spojrzałem na swoje odbicie, które uśmiechało się do mnie, uśmiech był paskudny…
Obudziłem się w łóżku. Z ulgą zbiegłem do kuchni, gdzie ujrzałem siebie, rewolwer na stoliku i paskudny uśmiech na mojej zarośniętej gębie. Zamarłem. Przypomniały mi się słowa wujka o Innym Świecie – o odbiciu Innego Świata zakrzywionego przez lustro.
Pomyślałem o żonie i córce, które dziś przyjadą!
Rozległ się huk, rewolwer wypalił…

Odbicie Innego Świata
Mój wujek był zwariowanym człowiekiem, przekonałem się o tym gdy przybyłem do jego domku letniskowego w Zakopanem, który odziedziczyłem dwa miesiące temu. Dom, był zadbany jak na mojego wuja, ale koło niektórych rzeczy nie dało się przejść obojętnie. Wszystkie lustra były potłuczone (na szczęście znalazłem w piwnicy jedno jedyne całe lustro i...

Jego stopy zapadały się w chłodnym piasku. Od morza wiał lekki wiatr, na horyzoncie nie było jeszcze słońca. Wybrał miejsce tuż przy wodzie. Zrzucił z barków ważący dobrych kilkanaście kilogramów parawan i kilka ręczników. Wziął do ręki drewniany młoteczek i zaczął wytyczać piaskową działkę. Cztery metry długości i osiem szerokości – mruczał wbijając paliki w piasek. Pochylony nad pracą, wśród szumu morza nie zorientował się, że jakaś postać zaczęła wynurzać się z morskiej toni. Oślizły człekokształtny stwór chwycił go mocno za kostki i zaczął wciągać do wody. Mężczyzna szamotał się i wołał pomocy. Bezskutecznie.
- A on gdzie się podział?! – zakrzyknęła kobieta widząc na wpół rozłożony parawan. Na plaży było już tłumnie, jednak nigdzie nie potrafiła dostrzec męża. Poprawiła paliki, jednak kiedy po kilku godzinach mąż nadal nie wracał zaczęła się martwić. Przeciskając się przez łaknące lodów i pamiątek tłumy na deptaku poszła na komisariat policji we Władysławowie. Siedziało tam osiem kobiet. Każda z podobnym zgłoszeniem zaginięcia.
Pogłoska o plażowym porywaczu rozniosła się błyskawicznie. Tylko śmiałkowie wychodzili na plażę przed nastaniem dnia. Po kilku dobach poszukiwań znaleziono pierwsze ciało. Było całe pokryte wodorostami, brakowało mu dłoni. Mimo poszukiwań nigdy nie znaleziono sprawcy.
Co roku ginie w ten sposób kilku odważnych, którzy bagatelizując ostrzeżenia decydują się na wyruszenie z parawanem na plażę jeszcze przed wschodem słońca.

Jego stopy zapadały się w chłodnym piasku. Od morza wiał lekki wiatr, na horyzoncie nie było jeszcze słońca. Wybrał miejsce tuż przy wodzie. Zrzucił z barków ważący dobrych kilkanaście kilogramów parawan i kilka ręczników. Wziął do ręki drewniany młoteczek i zaczął wytyczać piaskową działkę. Cztery metry długości i osiem szerokości – mruczał wbijając paliki w piasek....

Namioty nad jeziorem powidzkim rozbili po raz trzeci z rzędu – przyjaźń nawiązana w LO trzymała się dzielnie, pomimo tego, że w czasie roku akademickiego ograniczała się głównie do kontaktów poprzez internet. Wakacje to czas, gdy można było spokojnie nadrobić zaległości, spędzając większą część nocy na rozmowach wspomaganych produktami przemysłu spirytusowego oraz nielegalnymi plonami zielarskimi.
- pamiętacie tę dziewczynę, która się wieczorem dosiadła do ogniska? - zapytała Dagmara podczas późnego śniadania.
- ja piłem najwięcej – zaśmiał się Karol. - Pamiętam tylko, że mówiła coś o chłopaku, który nie chce po nią wrócić...
- tak! Że mamy go znaleźć, i do niej przyprowadzić. Ja pierdzielę, jakaś wariatka...
- Ale widzieliście, że ona miała totalnie przemoczone ubranie? Tyle godzin przy ognisku, a ona była cały czas jak prosto z wody wyjęta... I jeszcze te wodorosty we włosach, no idiotka...
- Słuchajcie, ona mnie chwyciła za rękę, mocno, i mówiła, ze koniecznie musimy przyprowadzić jej chłopaka, dokładnie w tamto miejsce. Tam ją zostawił... - Anka, mówiąc to, wskazała nieodległe wysokie trzciny, i natychmiast zrobiła się blada. - Mówiła coś o wyrównywaniu rachunków, pamiętacie?
- Ludzie, zaczynacie mnie przerażać – zaśmiał się Kamil, zerknął na swoją komórkę, i natychmiast przestał się śmiać. Oto wyświetlił mu się facebookowy profil zupełnie nieznanego mu chłopaka, a na nim link do poszukiwań zaginionej dziewczyny. Zdjęcie poszukiwanej nie pozostawiało żadnych wątpliwości.
- Chyba czeka nas wyprawa na posterunek policji... - wyszeptała Anka.
Dagmara tymczasem wczepiła się mocno w ramię Kamila. Wyszeptała mu do ucha: Wracajmy już do domu, błagam...

Namioty nad jeziorem powidzkim rozbili po raz trzeci z rzędu – przyjaźń nawiązana w LO trzymała się dzielnie, pomimo tego, że w czasie roku akademickiego ograniczała się głównie do kontaktów poprzez internet. Wakacje to czas, gdy można było spokojnie nadrobić zaległości, spędzając większą część nocy na rozmowach wspomaganych produktami przemysłu spirytusowego oraz...

Opowiem ci, ale obiecaj mi, nigdy, gdziekolwiek będziesz, nie szukaj miejsca, w którym do jeziora wpływa mały strumyk, ukryty w lesie, nie rób tego, obiecaj mi, dobrze..? Bo może jeszcze okaże się, że to właśnie TO jezioro i ten właśnie, konkretny strumyk, ten którego lepiej byłoby nigdy nie znaleźć. Wielu go znalazło, ale nie rób tego, naprawdę, lepiej nie. A jeśli nawet już tam będziesz, jeśli nawet go zobaczysz, to proszę, przyrzeknij, nie idź wzdłuż niego w głąb lasu. Będzie wydawać się, że jest jasno,że idziesz moment, że jest bezpiecznie, ale to tylko złudzenie, cześć gry. Proszę cię, zaklinam, nawet jeśli to zrobisz, nawet jeśli mnie nie posłuchasz, zawróć, gdy niedaleko strumienia dostrzeżesz ukryty w krzakach, mały staw. Odwróć się plecami i biegnij, biegnij póki starczy ci sił, byle dalej od TEGO. Bo potem nie da się uciec. Będzie twoim cieniem, twoim nieustannym towarzyszem, gdy tylko zgasisz światło, zobaczysz go, stojącego przed tobą i wpatrującego się w ciebie pustym wzrokiem. Zawsze tak samo. Ale za każdym razem trochę bliżej. A gdy do ciebie dotrze, to koniec wszystkiego. Nie chcesz zobaczyć tej twarzy. Nie chcesz zobaczyć tych oczu, w których czai się śmierć. Nie chcesz zobaczyć zwierzęcych pazurów. Nie chcesz usłyszeć, jak węszy, czeka. Błagam cię, zaklinam cię, nigdy, przenigdy nie zbliżaj się do tego stawu. Odwróć się i biegnij, biegnij póki starczy ci sił, biegnij aby uciec,póki nie jest za późno. Nie! Nie gaś światła. Nie chcę zobaczyć, jak blisko jest.

Opowiem ci, ale obiecaj mi, nigdy, gdziekolwiek będziesz, nie szukaj miejsca, w którym do jeziora wpływa mały strumyk, ukryty w lesie, nie rób tego, obiecaj mi, dobrze..? Bo może jeszcze okaże się, że to właśnie TO jezioro i ten właśnie, konkretny strumyk, ten którego lepiej byłoby nigdy nie znaleźć. Wielu go znalazło, ale nie rób tego, naprawdę, lepiej nie. A jeśli nawet...

– Dziadek opowiadał mi o nich w dzieciństwie. Mieszkają w mazurskich jeziorach. To nie rusałki, ani wodne upiory. One wychodziłyby na brzeg, a rybacy ginęli przecież na jeziorze. To syreny. Wabią do siebie swoim śpiewem, a później wciągają pod wodę. Niewyżyte suki. – Miejscowy splunął, jakby broniąc się przed klątwą.

Maks obudził się w hamaku, kiedy na niebie migały już gwiazdy. Rześki wiatr plątał włosy. O brzeg lekko biły fale jeziora.
Czy to... śpiew? Tak, słodka melodia. Z początku myślał, że się przesłyszał, ale dźwięk stawał się wyraźniejszy.
Poczuł nieodpartą pokusę, żeby sprawdzić z czyjego pięknego gardełka się wydobywa. Zaciągnął swój ponton na taflę wody. Wiosłował jak szalony.
Nagle śpiew ustał. Woda była czarna jak atrament.
Usłyszał chlupot za plecami. Zza pontonu wychylała się kobieta. Mokre, czarne kosmyki przykleiły się do jej buzi białej jak mleko. Oczy lśniły blaskiem gwiazd. Podciągnęła się na rękach, pozwalając spojrzeć na swoje krągłe piersi. Maks poczuł, że mu staje.
– To ty śpiewałaś – raczej stwierdził, niż zapytał.
Odwrócił się do niej. Zbliżył twarz, żeby ją pocałować. Ona na znak, że też tego chce, przechyliła głowę. W ostatniej chwili odsunęła się i wyszczerzyła...
Zębisk ostrych jak brzytwa miała trzy rzędy. Uderzyła ogonem o taflę wody. Było za późno na reakcję. Pochwyciła go w niezwykle silnym jak na wątłe ramiona uścisku. Maks ciągnięty na dno zdążył ostatni raz spojrzeć na rozgwieżdżone, nocne niebo. Potem pochłonęła go zimna toń jeziora Kisajno.

– Dziadek opowiadał mi o nich w dzieciństwie. Mieszkają w mazurskich jeziorach. To nie rusałki, ani wodne upiory. One wychodziłyby na brzeg, a rybacy ginęli przecież na jeziorze. To syreny. Wabią do siebie swoim śpiewem, a później wciągają pod wodę. Niewyżyte suki. – Miejscowy splunął, jakby broniąc się przed klątwą.

Maks obudził się w hamaku, kiedy na niebie migały już...

Wszyscy znają tę legendę i wszyscy twierdzą, że to tylko bajka mająca nastraszyć niegrzeczne dzieci. Jednak każda bajka może z zwykłego niewyraźnego snu stać się najgorszym koszmarem, a brutalnie dowiedziała się o tym paczka przyjaciół z Rawy Mazowieckiej. W tym właśnie mieście stoi baszta wśród gruzów, tego co zostało po Zamku Książąt Mazowieckich po potopie szwedzkim i pamiętnym huraganie.
Kilku nastolatków mimo swojego sceptycyzmu wobec tak dobrze im znanej opowieści sprawdzić, czy to przypadkiem nie jest prawda. Czy może jednak Biała Dama błąka się po ostatniej baszcie, w której ją zamurowano. Czy potańcuje w komnacie na szczycie wieży?
Zebrali się dzień po Dniach Rawy, kiedy to baszta jest dostępna dla zwiedzających. Jeden z przyjaciół - Tomek zabrał klucz i dorobił kopię u ślusarza. Teraz mogli oni wejść do baszty i zostać tam na noc. Co oczywiście zrobili.
Tego pamiętnego dnia spotkali się przy orliku niedaleko ruin około godziny dziewiętnastej. Byli przygotowani: mieli jedzenie, śpiwory i grę planszową, żeby zabić czas.
Weszli do baszty, a Tomek zamknął drzwi na klucz, żeby nikt nie wszedł i żeby nikt nie wyszedł. Powiedział, że nie ma zamiaru być wsypanym, bo ktoś przestraszył się myszy.
Przyjaciele weszli na sam szczyt wieży. W końcu zapadł zmrok, brak okien dał się we znaki, ale na szczęście był maj, więc nie było tak zimno, jak być faktycznie mogło, zwłaszcza, że nastolatkowie szybko wskoczyli w śpiwory (chcąc się ogrzać) i rozłożyli eurobiznes.
Kiedy Ola po raz drugi trafiła do więzienia, powiedziała, że nie ma zamiaru grać ani chwili dłużej i wyszła z pokoju, pod pretekstem pójścia do toalety, która została zbudowana tak, żeby wystawała z wieży, tak jak to kiedyś robiono. Pozostała trójka przyjaciół nic sobie z tego nie zrobiła i kontynuowała. Siedzieli bardzo długo, jak to często robią osoby w ich wieku.
Nastała w końcu godzina dwudziesta trzecia, a z WC dało się słyszeć nawoływania.To Aleksandra wołała o pomoc nie mogąc się wydostać. Przyjaciele, poszli tam i okazało się, że drzwi były zupełnie zatrzaśnięte. Ola krzyczała z histerią i rzucała się na drzwi chcąc wyłamać je z zawiasów. W pewnym momencie, słychać było tylko huk i rozbijanie się kamieni, wszelkie krzyki ustały i w pustkach wieży słychać było jedynie głośne oddechy trójki przyjaciół. Drzwi puściły, ale za nimi nie było już WC, tylko widok na miasto, a Aleksandra leżała pod stertami gruzu poniżej. Nie było nawet mowy o przeżyciu.
Tomasz szybko zamknął drzwi. Na twarzach pozostałej dwójki odmalował się strach. Szybko zbiegli po schodach, chcieli rozkopać gruzy, sprawdzić że jednak się mylą, że Olka nadal tam jest cała, jedynie trochę poobijana.
Wtedy okazała się rzecz zgoła niemożliwa, która pokrzyżowała plany młodziakom - klucze zniknęły, a Tomek mógł przysiądź, że miał je cały czas w kieszeni.
Przyjaciele wrócili na szczyt baszty, żeby poszukać klucza, jednak niczego nie znaleźli. Jednak nadal istniała nadzieja, na wydostanie się z wieży, kiedy ktoś rano będzie wybierał się na Mszę Świętą, to zawołają go i poproszą o pomoc.
Usiedli obok planszy, a już za chwilę pionki i pieniądze zaczęły unosić się w powietrzu. Słychać też było muzykę balową, a w drzwiach pojawiła się kobieta w pięknej białej sukni. Jak to możliwe, przecież drzwi były zamknięte?
- Witajcie w moim domu! Chcecie zatańczyć?
- Chyba jednak nie - powiedział Tomasz, kiedy pozostała dwójka jego przyjaciół nie była w stanie wydusić słowa.
- Jak to? - ton nieznanej kobiety stał się srogi i bezwzględny. - W takim razie czego tu szukacie?
- Niczego.
- Kłamiesz! - Oczy pięknej niewiasty stały się czerwone, a suknia zafalowała złowrogo. - Przyszliście sprawdzić czy istnieję? Czy moja śmierć nie jest tylko bajką dla dzieci. Poczujecie mój ból i śmierć na własnej skórze, żałośni niedowiarkowie!
Postać zniknęła, a z ust Kingi wydał się cichy jęk, przyznała ona cicho, że się boi i niemal się rozpłakała. Podeszła bliżej kąta i oparła się plecami o ścianę. Chłopcy, spojrzeli po sobie, a kiedy znów chcieli spojrzeć na przyjaciółkę, zobaczyli kamienny mur. Do ich uszu doszły zduszone krzyki dziewczyny, która została zamurowana żywcem, tak jak Biała Dama kilkaset lat temu.Próbowali zniszczyć mur, wydostać stamtąd Kingę, ale się nie dało. Krzyki dziewczyny wwierciły się w ich psychikę.
- Wynosimy się stąd! - krzyknął Tomek i pociągnął kolegę za rękaw w dół wieży. Oboje nacierali na drzwi, ale te ani drgnęły. W baszcie słychać było śmiech ducha i krzyki Kingi.
- Wyskoczmy przez WC - zaproponował Michał. Szybko udali się w kierunku, gdzie pozostała dziura na miasto, teraz prawdopodobnie jedyne wyjście na Rawę.Jednak nie było tam żadnej dziury, ani toalet, tylko ceglana ściana.
- Ach - chłopcy usłyszeli westchnięcie za swoimi plecami. - Widok na Rawę jest naprawdę przepiękny, ale był tu straszliwy przeciąg, więc zamknęłam okno. - Biała Dama spojrzała na chłopców. - Wybaczcie mi moje niezrównoważenie, to pewnie przez przemoc w małżeństwie, wiecie nie każdą białogłowę mąż muruje żywcem w ścianie! - ostatnie słowa krzyknęła. - A nasze dziecko, rzekomo z nieprawego łoża wysłał na wieś do jakiś chłopów, księcia i jego dziedzica! Znacie to uczucie, kiedy przez głupi domysł wali się całe wasze życie?! - Chłopcy stali osłupiali, bali się przerwać Białej Pani. - Znacie. Przez wasze domysły co do mojego nieistnienia, zaraz stracicie swoje życie. - Roześmiała się.
Michał złapał się za pierś i osunął na podłogę, Tomek złapał go.
- Co się dzieję?
- Ja... serce mnie kuje, ono przestaje bić.
- Tak! - krzyczał duch w szale. - To twoje serce! Wolniej! Wolniej, mówię!
Głowa Michała opadła bezwładnie w rękach Tomka, nie żył, zmarł.
- Czego chcesz ty, potworze! Czemu to zrobiłaś!
- Nie chcę być samotna w tej wieży, a teraz będę miała trójkę przyjaciół.
- Było nas czworo.
- Tak, ale ty przeżyjesz. - Tomek spojrzał na oblicze damy.
- Jak to? Po tym wszystkim? Zabij mnie! Chcę dołączyć do moich przyjaciół!
- Nie. Aleksandra zginęła tak, jak moja ukochana służąca. Kinga tak jak ja. Michała zabiło serce, tak jak mojego ukochanego ojca. A ty w tym wszystkim będziesz jak mój przeklęty mąż!
Wtedy Tomasz osunął się na ziemię. Zapadła ciemność.
Obudził się dopiero kolejnego dnia przed basztą. Wstał i otrzepał się z kurzu i pyłu, wtedy zauważył, że nie ma serdecznego palca.
Tak jak książę nie miał, kiedy obciął go i wrzucił do Rawki, kiedy okazało się, że syn jest do niego tak bardzo podobny.

Wszyscy znają tę legendę i wszyscy twierdzą, że to tylko bajka mająca nastraszyć niegrzeczne dzieci. Jednak każda bajka może z zwykłego niewyraźnego snu stać się najgorszym koszmarem, a brutalnie dowiedziała się o tym paczka przyjaciół z Rawy Mazowieckiej. W tym właśnie mieście stoi baszta wśród gruzów, tego co zostało po Zamku Książąt Mazowieckich po potopie szwedzkim i...