Na końcu świata tęskniłabym za tym starym kasztanem, co stoi obok mojego domu. I tęskniłabym za tym domem, co stoi obok mej szklarni. W szklarni na krzaku rosną pomidory- za nimi też bym tęskniła. A najbardziej tęsknić będę za mamą, która siedząc ze mną- na ławce pod tym starym kasztanem- je pomidory i mówi: "Leć do domu po sól. Albo weź od razu talerz, nóż i cebule, to nakroję".

Na końcu świata tęskniłabym za tym starym kasztanem, co stoi obok mojego domu. I tęskniłabym za tym domem, co stoi obok mej szklarni. W szklarni na krzaku rosną pomidory- za nimi też bym tęskniła. A najbardziej tęsknić będę za mamą, która siedząc ze mną- na ławce pod tym starym kasztanem- je pomidory i mówi: "Leć do domu po sól. Albo weź od razu talerz, nóż i cebule, to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Siadam wygodnie, przymykam oczy i przenoszę się w inny świat. Daleko, daleko od miejsca, w którym się urodziłam, dorastałam i żyję obecnie. Powiem tak.. na krótką metę pewnie bym się odnalazła, pobyłabym sama ze sobą, ze swoimi myślami, wspomnieniami i ze swoją przyszłością. Jednak tak naprawdę ta pustelnia nie jest dla mnie. Kto gotowałby dla mojej rodziny? Kto opowiadałby bajki Amelusi? Kto doglądałby naszego psa? Kto podtrzymywałby nasze ognisko domowe? Mam dla kogo być tu i teraz i tak niech pozostanie.

Siadam wygodnie, przymykam oczy i przenoszę się w inny świat. Daleko, daleko od miejsca, w którym się urodziłam, dorastałam i żyję obecnie. Powiem tak.. na krótką metę pewnie bym się odnalazła, pobyłabym sama ze sobą, ze swoimi myślami, wspomnieniami i ze swoją przyszłością. Jednak tak naprawdę ta pustelnia nie jest dla mnie. Kto gotowałby dla mojej rodziny? Kto opowiadałby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Czasem zdarzało mi się rozglądać po swoim pokoju i przerzucając spojrzeniem po niezliczonych przedmiotach, zastanawiać się co bym ze sobą zabrała, gdybym przeprowadziła się na drugi koniec świata. I o dziwo nic nigdy nie wydawało się niezbędne i godne zabrania. Chyba wtedy ostatecznie uświadomiłam sobie, jak mało istotne są rzeczy materiale w naszym życiu. I o ile jestem pewna, że odczuwałabym sporą tęsknotę za rodziną, to myślę, że najbardziej tęskniłabym za Polską. I nie mam tu na myśli jakiś wielkich, patriotycznych wyznań, ale raczej odczucie pewnej przynależności. Można się wiele nauczyć o innych kulturach i posiąść ich język. Nigdy nie będzie się jednak do końca ich częścią tak, jak tej gdzie się wychowaliśmy. I właśnie tego brakowałoby mi najbardziej!

Czasem zdarzało mi się rozglądać po swoim pokoju i przerzucając spojrzeniem po niezliczonych przedmiotach, zastanawiać się co bym ze sobą zabrała, gdybym przeprowadziła się na drugi koniec świata. I o dziwo nic nigdy nie wydawało się niezbędne i godne zabrania. Chyba wtedy ostatecznie uświadomiłam sobie, jak mało istotne są rzeczy materiale w naszym życiu. I o ile jestem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Brakowałoby mi tylko i wyłącznie najbliższych mi osób. Nie mogłabym żyć przede wszystkim bez rodziców, którzy są mi bardzo bliscy i nie wyobrażam sobie tygodnia, żeby się z nimi nie spotkać.

Brakowałoby mi tylko i wyłącznie najbliższych mi osób. Nie mogłabym żyć przede wszystkim bez rodziców, którzy są mi bardzo bliscy i nie wyobrażam sobie tygodnia, żeby się z nimi nie spotkać.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kocham Stany Zjednoczone. Od małego szkraba marzyłam tylko o tym, by tam wyjechać, uczyć się w tych cudownych liceach amerykańskich (niekoniecznie tych idealnych, rodem z filmów promujących słynny "american dream"), przemierzać tamtejsze ulice, zobaczyć wszystkie 50+ stanów... Może to przypadek, ale ostatnio zastanawiałam się, co bym zrobiła, gdyby możliwość wyjazdu tam, do Ameryki, została mi podarowana z dnia na dzień. Bez konsekwencji, bez długu do spłacenia, bez żadnych zobowiązań. Po prostu, taki prezent od losu. Jestem rozdarta. Język angielski, który stał się moim drugim ojczystym czy polski, którym posługuję się z taką chęcią i którym często można wyrazić to, czego nigdy nie ujęłabym po angielsku. Niektóre słowa po prostu po polsku brzmią lepiej. Amerykańska szkoła czy moje obecne liceum? Mimo tylu typowych szkolnych nieprzyjemności, tylu niesamowitych ludzi poznałam. Miałabym ich porzucić ot, tak? A polskie święta Bożego Narodzenia? To w rodzinnym domu ubieram najpiękniejszą, bo właśnie wspólnie strojoną, choinkę. No i najważniejsze. Co z rodziną? Tęskniłabym za rodzicami, za robionymi przez mamę śniadaniami, za kominkiem rozpalanym przez tatę, za cudownym domem i podwórkiem, które tak cudownie przysypane jest obecnie śniegiem. Jest wiele rzeczy, które trzymają mnie w miejscu. Wiele, za którymi bym tęskniła. Więc myślę, że póki co lepiej jest, kiedy jestem tutaj. Może kiedyś spełnię swoje amerykańskie marzenie, ale póki co... Tak, póki co jestem tutaj i to jest mój dom. Polska, ze wszystkimi swoimi wadami i cudownymi stereotypami w stylu kompletu skarpeta i sandał.

Kocham Stany Zjednoczone. Od małego szkraba marzyłam tylko o tym, by tam wyjechać, uczyć się w tych cudownych liceach amerykańskich (niekoniecznie tych idealnych, rodem z filmów promujących słynny "american dream"), przemierzać tamtejsze ulice, zobaczyć wszystkie 50+ stanów... Może to przypadek, ale ostatnio zastanawiałam się, co bym zrobiła, gdyby możliwość wyjazdu tam, do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej” mawia znane porzekadło. Gdy myślę o tym, że mogłabym wyjechać za granicę i zostawić swoją ojczyznę czuję mieszane uczucia. Z jednej strony jestem podekscytowana nową rzeczywistością, kulturą, językiem i obyczajami. Serce rośnie mi na myśl o przygodach, które mogą mnie spotkać. Skaczę z radości na myśl o pięknych budynkach, mostach i widokach, które mogłabym zobaczyć. Z drugiej zaś na pewno czułabym tęsknotę za Polską i jej pięknymi porami roku. Uwielbiam kwitnące kwiaty i drzewa wiosną, zieloną trawę i łany zboża latem. Delektuję się spacerami alejkami udekorowanymi kolorowymi liśćmi jesienią i lubię zostawiać ślady na białym puchu zimą. Myślę, że najbardziej brakowałoby mi tych wszystkich dni kiedy pogoda mnie zaskakuje, zachwyca i jest tak różnorodna. Nie ma dwóch jednakowych dni tak samo jak nie ma nigdzie tak pięknej ojczyzny jaką jest Polska.

„Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej” mawia znane porzekadło. Gdy myślę o tym, że mogłabym wyjechać za granicę i zostawić swoją ojczyznę czuję mieszane uczucia. Z jednej strony jestem podekscytowana nową rzeczywistością, kulturą, językiem i obyczajami. Serce rośnie mi na myśl o przygodach, które mogą mnie spotkać. Skaczę z radości na myśl o pięknych budynkach, mostach i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jako, że miałam już okazję przez pół roku mieszkać poza granicami kraju wiem doskonale czego brakowałoby mi najbardziej. O ile z rodzinką porozmawiać mogę przez skypa, vibera albo innego whatsappa, jednocześnie mogąc posłuchać języka ojczystego, o tyle ziemniaków, zwykłych, gotowanych, nie w formie frytek ani puree, w innych krajach zaświadczyć nie zawsze się da. Bardzo to wszystkich moich znajomych rozśmieszyło jak powiedziałam, że brak pierogów przeżyłam, ale ziemniaków nie dałam rady!

Jako, że miałam już okazję przez pół roku mieszkać poza granicami kraju wiem doskonale czego brakowałoby mi najbardziej. O ile z rodzinką porozmawiać mogę przez skypa, vibera albo innego whatsappa, jednocześnie mogąc posłuchać języka ojczystego, o tyle ziemniaków, zwykłych, gotowanych, nie w formie frytek ani puree, w innych krajach zaświadczyć nie zawsze się da. Bardzo to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Gdybym musiała zostawić wszystko i wyjechać na drugi koniec świata, najbardziej brakowałoby mi rodziny, bliskich osób, ludzi, którzy do tej pory byli częścią mojego życia, którzy dzielili ze mną radości i przeżywali smutki. Myślę, że do wszystkiego innego mogłabym się z czasem przyzwyczaić, ale największą trudnością byłaby tęsknota za tymi konkretnymi ludźmi, z którymi tyle mnie łączyło. O tym nie da się zapomnieć, bo to tak jakby wymazać z pamięci wszystko, co dotychczas miało miejsce.

Gdybym musiała zostawić wszystko i wyjechać na drugi koniec świata, najbardziej brakowałoby mi rodziny, bliskich osób, ludzi, którzy do tej pory byli częścią mojego życia, którzy dzielili ze mną radości i przeżywali smutki. Myślę, że do wszystkiego innego mogłabym się z czasem przyzwyczaić, ale największą trudnością byłaby tęsknota za tymi konkretnymi ludźmi, z którymi tyle...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Każdy tęskni, bo się przyzwyczajamy. Będąc na obczyźnie na pewno brakowałoby mi wspaniałych ludzi, przyjaciół, mojego psa i rodziny. Nie zniosłabym życia bez pierogów i meksykańskiej sałatki rybnej (kto nie próbował ten niech spróbuje). Na pewno w jakimś momencie zatęskniłabym też za miejscem, w którym aktualnie mieszkam, bo choć narzekam to ma ono wiele pozytywów. I tęskniłabym też finalnie za samą sobą, ponieważ wiem, że nie byłabym już tą samą Weroniką, gdybym wyjechała. Byłabym Weroniką Za Granicą.

Każdy tęskni, bo się przyzwyczajamy. Będąc na obczyźnie na pewno brakowałoby mi wspaniałych ludzi, przyjaciół, mojego psa i rodziny. Nie zniosłabym życia bez pierogów i meksykańskiej sałatki rybnej (kto nie próbował ten niech spróbuje). Na pewno w jakimś momencie zatęskniłabym też za miejscem, w którym aktualnie mieszkam, bo choć narzekam to ma ono wiele pozytywów. I...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najbardziej brakowałoby mi mamy. A jeszcze bardziej tego, że nie mogłabym po prostu wsiąść w pociąg i być u niej w 4-5 godzin, jak jest to możliwe obecnie. Taka wycieczka - nawet jeśli samolot pokonuje europejskie dystanse w dwie godziny - musiałaby być wcześniej zaplanowana. A przecież nigdy nie wiem, kiedy znudzi mi się moje aktualne życie wśród przyjaciół i codzienności i odczuję przemożną potrzebę, aby już teraz skryć się pod matczyne skrzydła i zostać nakarmioną rosołem czy kotletem - potrawami, których absolutnie nie przyrządzam sobie sama i które wydają mi się najnudniejsze na świecie właśnie dlatego że kojarzą się z codziennymi obiadami jadanymi przez pierwsze dwadzieścia lat mojego życia.

Najbardziej brakowałoby mi mamy. A jeszcze bardziej tego, że nie mogłabym po prostu wsiąść w pociąg i być u niej w 4-5 godzin, jak jest to możliwe obecnie. Taka wycieczka - nawet jeśli samolot pokonuje europejskie dystanse w dwie godziny - musiałaby być wcześniej zaplanowana. A przecież nigdy nie wiem, kiedy znudzi mi się moje aktualne życie wśród przyjaciół i codzienności...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej