Szczególną rolę w moim życiu odegrała książka, której nie tylko nigdy nie przeczytałam, ale nawet nie otworzyłam…
Po oblanym egzaminie popędziłam do biblioteki. Za mną czekał już tłum nieszczęśników, który też marzył o wypożyczeniu niezbędnych do poprawki książek. (Liczba egzemplarzy ograniczona!) Tak się spieszyłam, że nie przyjrzałam się dokładnie tytułom. Jakież było moje zdziwienie, gdy wśród podręczników znalazłam „Koła zębate. Wykonanie i montaż” autorstwa Kazimierza Ochęduszki! I to nawet nie pierwszy tom, tylko drugi! Zajęta nauką rzuciłam podręcznikową pomyłkę w kąt i kompletnie o niej zapomniałam. I tak sobie leżała dniami, tygodniami… Aż w bibliotece ustawiła się po nią pokaźna kolejka (wściekłych!) oczekujących. Wśród nich znalazł się wyjątkowo krewki młodzieniec, który łamiąc przepisy dotyczące ochrony danych osobowych wytropił winowajcę ( w postaci mojej skromnej osoby) i stanął pod moimi drzwiami, domagając się natychmiastowego zwrotu przeklętych „Kół zębatych”. Jak to często w życiu bywa, od wrzasków, oskarżeń i ciosów wyprowadzanych na oślep gładko przeszliśmy do spacerów po parku i oglądania zachodów słońca… na ekranie komputera. Na pierwszą rocznicę dostałam w prezencie…. „Koła zębate. Wykonanie i montaż” tom 1 i 2. A mówią, że romantyzm umarł.

Szczególną rolę w moim życiu odegrała książka, której nie tylko nigdy nie przeczytałam, ale nawet nie otworzyłam…
Po oblanym egzaminie popędziłam do biblioteki. Za mną czekał już tłum nieszczęśników, który też marzył o wypożyczeniu niezbędnych do poprawki książek. (Liczba egzemplarzy ograniczona!) Tak się spieszyłam, że nie przyjrzałam się dokładnie tytułom. Jakież było...

W moim życiu jest wiele takich książek. Uprowadzenie Robina Cooka, która wprost ukazuje, że z natury niedoskonała ludzkość, nigdy nie odnajdzie się w doskonałym świecie, a co za tym idzie, nigdy go nie stworzy. Wyliczanka John’a Verdon’a, która nie bardzo mi się podobała, ale po której, zacząłem czytać dużo książek i poszukiwać perełek, które, mam wrażenie, są pisane specjalnie dla mnie. Książki pomagają mi zrozumieć samego siebie. Co lubię, co mnie inspiruje, co wkurza, a obok czego nie mogę nawet stać.

Jedno z największych wrażeń zrobiła na mnie książka 100 czystych stron Cyrila Massarotta. Skłoniła mnie do spojrzenia na życie, jako na pewien ograniczony w czasie etap, a nie zwykłe „tu i teraz”. Główny bohater – rozbity życiowo mężczyzna – otrzymuje zeszyt, dzięki któremu może przeżywać wybrane przez siebie chwile ze swojej przeszłości. Z pozoru, fajna sprawa. Jednak dopiero w połowie, autor daje nam do zrozumienia, że to nic nie zmienia w życiu bohatera. Nadal jest tym, kim był, tylko teraz coraz częściej ucieka w przeszłość jeszcze bardziej zaniedbując teraźniejszość. Dopiero pod koniec książki, gdy zeszyt traci już swoją moc, bohater zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo jest nieszczęśliwym człowiekiem. Zamiast rozpamiętywać lepsze czasy, postanawia poprawić swoje obecne życie i bardziej skupić się na swojej przyszłości. Ustanawia sobie cele i zaczyna konsekwentnie do nich dążyć. Pamiętam, że czytając tę książkę, razem z bohaterem wyszedłem z mojego życiowego dołka.

W moim życiu jest wiele takich książek. Uprowadzenie Robina Cooka, która wprost ukazuje, że z natury niedoskonała ludzkość, nigdy nie odnajdzie się w doskonałym świecie, a co za tym idzie, nigdy go nie stworzy. Wyliczanka John’a Verdon’a, która nie bardzo mi się podobała, ale po której, zacząłem czytać dużo książek i poszukiwać perełek, które, mam wrażenie, są pisane...

"Pan raczy żartować, panie Feynman! Przypadki ciekawego człowieka" napisana przez samego Richarda Feynmana, to książka, która ma największe znaczenie dla ostatniego roku mojego życia, gdy potrzebowałam zapału, motywacji, inspiracji, poczucia sensu tego, co robię, a przede wszystkim wzorca, autorytetu. Znalazłam autorytet właśnie tu, na stronach zapisanych tekstem, który zmienił moje myślenie o nauce i naukowcach.
Richard Feynman zachęcił mnie do poszerzania wiedzy i znalezieniu pasji. On, jako noblista, jeden z najwybitniejszych fizyków, był niebywale wszechstronny, entuzjastyczny, radosny i pełen życia, chętny do poszerzania horyzontów. Niezmiernie ciekawe jest dla mnie to, że próbował on swoich sił w badaniach biologicznych oraz uczył się grać na instrumencie, że naprawiał radia i brał udział w dochodzeniu w sprawie katastrofy statku kosmicznego.
Dzięki "Pan raczy żartować, panie Feynman..." nabyłam pragnienie do bycia ambitną, ciekawą świata i sumienną. Zachęciłam się do moich studiów i mam poczucie, że to, czego się uczę, ma sens i mogę się do tego przywiązać, znaleźć zagadnienie badawcze, któremu się z sercem poświęcę.

"Pan raczy żartować, panie Feynman! Przypadki ciekawego człowieka" napisana przez samego Richarda Feynmana, to książka, która ma największe znaczenie dla ostatniego roku mojego życia, gdy potrzebowałam zapału, motywacji, inspiracji, poczucia sensu tego, co robię, a przede wszystkim wzorca, autorytetu. Znalazłam autorytet właśnie tu, na stronach zapisanych tekstem, który...

Trzy licealne lata spędziłam w domciu z podręcznikiem i repetytorium z matematyki, gdyż miałam jeden jedyny cel w życiu, a mianowicie - dostać się na wymarzone studia! Niestety, 10 maja X roku mój świat legł w gruzach, ponieważ zadania trudne, rozbudowane (oczywiście do zrobienia pestka), ale i dosyć liczne, więc czasu mi najzwyczajniej w świecie nie starczyło. Płacz, depresja, żal do samej siebie, a najmniejszych szans na moje studia brak. Na szczęście mój wspaniałomyślny tatuś, fan kryminałów i wielbiciel Dana Browna, żebym nie wypłakiwała oczu całymi dniami, nakazał mi przeczytanie "Kodu da Vinci". I w ten oto sposób, po wspólnym rozwiązywaniu zagadek i tajemnic wraz z Robertem Langdonem świat stał się troszkę bardziej kolorowy. Oczywiście nie rozwiązało to moich problemów, właściwie żadnych nie rozwiązało, ale świadomość, że i ja rozwikłam książkowe łamigówki poprawiła moje samopoczucie do tego stopnia, że wzięłam się w garść i ruszyłam dalej zamiast rozpaczać bez celu.

Trzy licealne lata spędziłam w domciu z podręcznikiem i repetytorium z matematyki, gdyż miałam jeden jedyny cel w życiu, a mianowicie - dostać się na wymarzone studia! Niestety, 10 maja X roku mój świat legł w gruzach, ponieważ zadania trudne, rozbudowane (oczywiście do zrobienia pestka), ale i dosyć liczne, więc czasu mi najzwyczajniej w świecie nie starczyło. Płacz,...

,,Ania z Zielonego Wzgórza". Jedna z pierwszych większych książek w moim życiu, wypełniła całe moje dzieciństwo. Anię kocham i mam wiele jej cech - wyobraźnię, miłość do książek, talent do popadania w tarapaty. Kocham praktycznie wszystkich bohaterów, nawet taką Józię Pye, bo autorka miała talent pisania o każdym ciepło i życzliwie. Ania i Gilbert to jedna z najpiękniejszych par. Ostatni tom cyklu sprawił, że zainteresowałam się historiami wojennymi. I jako dziewięcioletnia dziewczynka, czytając ,,Anię...", po raz pierwszy stykałam się z wieloma dramatami, takimi jak śmierć kogoś bliskiego, choroba, strata dziecka. Na ,,Wymarzonym domu" i ,,Rilli ze Złotego Brzegu" wylałam wiele łez. Historia Ani jest pozornie skierowana do dzieci, ale z biegiem lat nie traci na wartości, a czytelnik odbiera ją inaczej i lepiej rozumie problemy bohaterów. Z pewnością nie raz i nie dwa razy do niej wrócę.

,,Ania z Zielonego Wzgórza". Jedna z pierwszych większych książek w moim życiu, wypełniła całe moje dzieciństwo. Anię kocham i mam wiele jej cech - wyobraźnię, miłość do książek, talent do popadania w tarapaty. Kocham praktycznie wszystkich bohaterów, nawet taką Józię Pye, bo autorka miała talent pisania o każdym ciepło i życzliwie. Ania i Gilbert to jedna z...

Mała księżniczka[bookLink]273848|Mała księżniczka[/bookLink]
Przecudowna książka, która nie tylko umocniła moją miłość do literatury, ale i po części kształtowała moją wrażliwość. Wciąż pamiętam jak mama mi ją czytała na głos, a ja schowałam się pod stołem, żeby nie zobaczyła jak moich łez i nie przerwała.
Wciąż ją wspominam z rozżewnieniem.

Mała księżniczka[bookLink]273848|Mała księżniczka[/bookLink]
Przecudowna książka, która nie tylko umocniła moją miłość do literatury, ale i po części kształtowała moją wrażliwość. Wciąż pamiętam jak mama mi ją czytała na głos, a ja schowałam się pod stołem, żeby nie zobaczyła jak moich łez i nie przerwała.
Wciąż ją wspominam z rozżewnieniem.

 [bookCover]273848|Mała księżniczka[/bookCover]

Szczególnie ważną dla mnie książką jest "Jezioro osobliwości" pani Krystyny Siesickiej. Ta z pozoru zwyczajna powieść porusza wiele problemów. Opowiada o losach młodej dziewczyny, samotnie wychowywanej przez matkę. Przedstawia jej skomplikowane relacje z ojczymem i mamą oraz uczucie do Michała -syna drugiego męża rodzicielki Marty. Dowiadujemy się o jej drugim adoratorze i problemach miłosnych. Pojawia się wątek szkoły. Reasumując, bohaterka jest nastolatką taką jak ja czy ty. Ma problemy, z którymi radzi sobie jak może. Nie jest idealna i popełnia błędy, ale stara się wyciągać z nich wnioski. "Jezioro osobliwości" studiowałam ponad dwadzieścia razy, prawie znam je na pamięć, ale mimo to za każdym razem czytam je z takim samym zainteresowaniem. Nauczyło mnie, iż nie należy rzucać słów na wiatr, bo ponosimy za nie odpowiedzialność. Dzięki niemu zrozumiałam, że czasem źle odebrane słowa mogą doprowadzić do kłótni, której obie strony mogą żałować. Ta książka pozwoliła mi przyjąć do wiadomości, iż to, że ktoś darzy uczuciem inną osobę niż nas nie znaczy, że jego siła uczucia do nas maleje. Dowiedziałam się także tego, iż czasem głupia zazdrość może doprowadzić do nieszczęścia, oraz że zawsze są dwie strony każdej sytuacji. Dzięki temu uświadomiłam sobie jak ważna jest odrobina empatii.

Szczególnie ważną dla mnie książką jest "Jezioro osobliwości" pani Krystyny Siesickiej. Ta z pozoru zwyczajna powieść porusza wiele problemów. Opowiada o losach młodej dziewczyny, samotnie wychowywanej przez matkę. Przedstawia jej skomplikowane relacje z ojczymem i mamą oraz uczucie do Michała -syna drugiego męża rodzicielki Marty. Dowiadujemy się o jej drugim adoratorze i...

Jestem przygotowana na krzywe uśmieszki, uniesione wysoko brwi, prychnięcia, a przy odrobinie szczęścia na uśmiechy poparcia. Książką dla mnie ważną, choć już nie tak przeze mnie lubianą jest... "Zmierzch" pani Meyer.
Dlaczego?
Była to pierwsza książka, która mnie pochłonęła. Dla wytłumaczenia- byłam młodsza, mniej czytałam, a książka jest całkiem dobra, na pewno lepsza niż film. Zachęciła do poszukiwań bogów z opowiadaniami, pobudziła dotychczas uśpioną część w moim mózgu zwaną wyobraźnią. Za jej sprawą zaczęłam pisać pierwszego bloga z opowiadaniem- o wampirach, naturalnie. A potem wszystko potoczyło się szybko jak sanki ze stoku; zrozumiałam, że kocham pisanie, że chcę się temu poświęcić i właśnie to uczynić moim największym, nieodwołalnym hobby, które stanie się ważniejsze niż jedzenie (a niesamowicie kocham jeść). I wiecie co? Jak pomyślałam, tak zrobiłam.
Jak to powiedzieć jednym zdaniem? Wyjątkowo ważny jest dla mnie "Zmierzch", bo to on wprowadził to mojego świata radość tworzenia.

Jestem przygotowana na krzywe uśmieszki, uniesione wysoko brwi, prychnięcia, a przy odrobinie szczęścia na uśmiechy poparcia. Książką dla mnie ważną, choć już nie tak przeze mnie lubianą jest... "Zmierzch" pani Meyer.
Dlaczego?
Była to pierwsza książka, która mnie pochłonęła. Dla wytłumaczenia- byłam młodsza, mniej czytałam, a książka jest całkiem dobra, na pewno lepsza...

Chłopak, który stracił głowę[bookLink]295276|Chłopak, który stracił głowę[/bookLink]

Naprawdę? Tak! naprawdę!
Ta książka jest moim wybawieniem po zakończeniu dwuletniego związku.
W idealny sposób pokazuję, że wszystko można racjonalnie wytłumaczyć a wtedy ból odchodzi w zapomnienie. Daje do zrozumienia, że inni maja gorzej a we wszystkim nawet gdzie nie widać trzeba szukać pozytywów! Wszystko co wytłumaczone okazuje się wcale nie takie straszne. Nie będę opowiadać tu mojej love story bo nie kończy się happy endem a może jednak? Może to szansa na coś nowego? Ratunek od czegoś, czego mogłam żałować całe życie? Czasem warto odpuścić stare przyzwyczajenia, należy nabrać wiatr w żagle i rozpocząć nową podróż.

Ps Mam nadzieję na drugą część!

Chłopak, który stracił głowę[bookLink]295276|Chłopak, który stracił głowę[/bookLink]

Naprawdę? Tak! naprawdę!
Ta książka jest moim wybawieniem po zakończeniu dwuletniego związku.
W idealny sposób pokazuję, że wszystko można racjonalnie wytłumaczyć a wtedy ból odchodzi w zapomnienie. Daje do zrozumienia, że inni maja gorzej a we wszystkim nawet gdzie nie widać trzeba...

 [bookCover]295276|Chłopak, który stracił głowę[/bookCover]

Kiedyś gdy byłem małym chłopcem. Między 5 a 6 klasą podstawówki na wakacjach złamałem nogę

To był koszmar dla dzieciaka który całe dnie spędzał na podwórzu.

Wcześniej czytałem lektury ale były strasznie nudne. Wtedy tato przyniósł mi kilka książek i powiedział: "Może jesteś za młody na te książki, ale trzymaj żebyś się nie nudził"

I nagle okazało się, że są książki które aż chce się czytać. Wojownik Zachodzącego Słońca [bookLink]174666|Wojownik Zachodzącego Słońca [/bookLink] - to właśnie tą książkę dostałem wtedy od ojca. Od niej zaczęła się moja przygoda z czytaniem i zawsze chętnie do niej wracam. To kawałek naprawdę dobrej prozy.

Kiedyś gdy byłem małym chłopcem. Między 5 a 6 klasą podstawówki na wakacjach złamałem nogę

To był koszmar dla dzieciaka który całe dnie spędzał na podwórzu.

Wcześniej czytałem lektury ale były strasznie nudne. Wtedy tato przyniósł mi kilka książek i powiedział: "Może jesteś za młody na te książki, ale trzymaj żebyś się nie nudził"

I nagle okazało się, że są książki które...