- Śmierć… -wlepił spojrzenie w okulary.– Chwała - nieśmiało uniósł głowę. – Cóż, muszę przyznać, to… –zawahała się.- Co u dużo mówić? Kompletne zaskoczenie, panie wydawco. I nie koniecznie miłe.
Drugi mężczyzna odsłonił zęby w uśmiechu.
- Śmiało, proszę kontynuować, niech się pan nie krępuje mówić.
- Oczekiwałem, jakby to ująć, bardziej przyjaznych człowiekowi warunków. A śmierć w za mian za wydanie książki? Bez urazy, średnio mi się to kalkuluje.
- To nie ma się kalkulować, to ma się sprzedawać. Rozgłos, szacunek! Nawet sobie pan nie wyobraża, jaki splendor na pana spłynie.
- Och, bynajmniej, mam pojęcie, nie urodziłem się wczoraj. Wiem, jak działa świat, wiem co go napędza, a dla wielkich korporacji taki chory układ, to niebywała okazja na zdobycie chwały.
- Ale, to panu proponuję tą chwałę -upierał się.
Pisarz uniósł brwi.
- To żart? Nagrywacie to, jestem w jakimś tv-show?
- To poważny układ – uderzył pięścią w biurko. – Posłuchaj! Giniesz jak bohater twojej powieści, my nagłaśniamy twoją śmierć, miliony sprzedanych egzemplarzy, co za tym idzie, pieniądze – puścił porozumiewawczo oczko. – Twoje imię będzie na ustach wielu, a twoja rodzina dostanie tyle pieniędzy, że starczy im na całe życie.
Nasunął okulary na nos. Cień uśmiechu zagościł na jego ustach.
- Minutę temu nie wiedziałem, co myśleć, teraz już wszystko stało się jasne. – Przeciągnął się. – Zgodziłbym się, gdyby nie fakt, że nie posiadam żony i dzieci, a z moimi rodzicami spotykam się jedynie na niemych dyskusjach na cmentarzu. -Spoważniał.– Rozgłosu nie potrzebuję, zważywszy, że prosiłem o możliwość wydania powieści pod pseudonimem… - Widząc biel twarzy wydawcy, rozciągnął usta w szerszy uśmiech,. – Więc, znajdź sobie innego naiwniaka, ja jeszcze mam kupę życia przed sobą. – Wstał.
- Proszę, zaczekaj.
Zatrzymał się.
- A może interesujesz się reinkarnacją? Nie ciekawi cię, jako kto byś się odrodził? – Desperacja na twarzy wydawcy malowała się wyraźnie.
- Nie bardzo, jestem ateistą – rzekł cicho i wyszedł.

- Śmierć… -wlepił spojrzenie w okulary.– Chwała - nieśmiało uniósł głowę. – Cóż, muszę przyznać, to… –zawahała się.- Co u dużo mówić? Kompletne zaskoczenie, panie wydawco. I nie koniecznie miłe.
Drugi mężczyzna odsłonił zęby w uśmiechu.
- Śmiało, proszę kontynuować, niech się pan nie krępuje mówić.
- Oczekiwałem, jakby to ująć, bardziej przyjaznych człowiekowi warunków. A...

- Pamiętasz, jak na pierwszym spotkaniu mówiłeś, że dałbyś się pokroić, byle Twoja powieść została wydana? Otóż mam dobrą wiadomość – wydamy Twoją powieść. Jest jednak warunek, możesz się dać pokroić lub wybrać inną metodę, fakt jest jednak taki, że musisz zginąć. Śmierć ta nie pójdzie na marne – gwarantuję, że książka zostanie bestsellerem, a twoje nazwisko będzie odmieniane przez wszystkie przypadki, otrzymasz deszcz nagród i zarobisz mnóstwo pieniędzy.
- Jakie „zarobisz”, przecież nie będę żył? Co mi po nagrodach i forsie, skoro nie będzie mnie już na tym świecie?
- No technicznie rzecz ujmując to faktycznie. Ale skorzysta na tym Twoja rodzina. Będą dumni, bogaci i to na pewno ukoi nieco ich żałobę.
- A już rozumiem, jestem w ukrytej kamerze. Ha, ha, prawie dałem się nabrać. Żartownisie. Jeśli moja książka jest słaba, to mi to po prostu powiedz i nie bawmy się w makabryczne gierki.
- Twoja książka jest bardzo dobra, wciągająca, napisana żywym językiem, masz autentyczny talent. A moja propozycja jest jak najbardziej poważna. To nie żart. Jeśli chcesz wydać tę książkę, musisz zejść z tego świata.
- Ale dlaczego?
- Bo nie mamy innego pomysłu na promocję książki, której nadałeś tak piękny tytuł: „Pisarz musi umrzeć”.

- Pamiętasz, jak na pierwszym spotkaniu mówiłeś, że dałbyś się pokroić, byle Twoja powieść została wydana? Otóż mam dobrą wiadomość – wydamy Twoją powieść. Jest jednak warunek, możesz się dać pokroić lub wybrać inną metodę, fakt jest jednak taki, że musisz zginąć. Śmierć ta nie pójdzie na marne – gwarantuję, że książka zostanie bestsellerem, a twoje nazwisko będzie...

- Mam świetną informację, jutro zaczynają promocję twojej książki.
- Rety! To cudownie.
- Tak. Uważam, że to dobra książka. Nie powinna przejść niezauważona. Zrobię co w swojej mocy, żeby ją Roz promować. Ty też powinieneś.
- Oczywiście, zrobię wszystko co będziecie chcieli. Włożyłem w tą książkę tyle pracy…
- Widzisz, problem w tym, że to kolejny kryminał na rynku. Konkurencja, rozumiesz, potworna. Przydałoby nam się coś co przykuje uwagę czytelnika…
- Jakiś skandal? Romans? Sikanie po pijaku w centrum miasta?
Agent wstał i z sejfu za plecami wyciągnął broń.
- Śmierć, rozumiesz, sprzedaje się najlepiej.
- Mam kogoś zabić? – pisarz zająknął się. – Nie jestem mordercą, ja tylko o nich piszę.
- Mordercą, nie – uspokoił go mężczyzna siadając. – Ale pomyśl, śmierć się sprzedaje. Twoja książka na pniu znikła by z półek gdybyś popełnił samobójstwo. Każdy kto przeczyta twoją powieść uwierzy, że miałeś duszę prawdziwego artysty. Sam miałem gęsią skórkę gdy czytałem ten tekst. Tak głęboko wejść w umysł psychopaty… Z taką fantazją samobójstwo jest wręcz nieuniknione. Dobrze, gdyby przydarzyło ci się w tak sprzyjających warunkach.
Pisarz popatrzył na agenta z determinacją. Huk wystrzału wypełnił niewielkie biuro. Krew bryzgnęła na śnieżno białą ścianę i fotel obity kremową skórą.
- Śmierć się sprzedaje, nie ważne czyja, więc ja jednak wolę być mordercą – mruknął pisarz i wytarł pistolet z odcisków.

- Mam świetną informację, jutro zaczynają promocję twojej książki.
- Rety! To cudownie.
- Tak. Uważam, że to dobra książka. Nie powinna przejść niezauważona. Zrobię co w swojej mocy, żeby ją Roz promować. Ty też powinieneś.
- Oczywiście, zrobię wszystko co będziecie chcieli. Włożyłem w tą książkę tyle pracy…
- Widzisz, problem w tym, że to kolejny kryminał na rynku....

Niektórzy mają tylko pracę. Brak rodziny, miłości i przyjaciół sprawia,że zatapiamy się w tym co idzie nam dobrze. Chcemy być docenieni przez obcych ludzi,bo nikt nie jest nam bliski.
Mężczyzna usiadł wygodnie w obszernym skórzanym fotelu, spoglądając na rozmówcę. To 'wielkie wydawnictwo' pomyślał,oglądając osiągnięcia które były wyeksponowane w biurze.
-Przejdę do rzeczy. Podoba mi się pan. Rzecz jasna, podoba jako pisarz. Ma pan coś...interesującego.-odrzekł mężczyzna otwierając niebieską teczkę w której była kopia książki- Ale nie jestem pewien czy to wystarczy.-dodał.
Pisarz zmarszczył brwi i spojrzał pytającym wzrokiem na dyrektora firmy.
-Co ma Pan na myśli?
-Jest wielu takich jak Pan. Każdy chce być sławny i rozchwytywany. Każdy chce być rozpoznawany jako ten dobry autor. Ale to się nie sprzeda bez niczego. Czasem potrzeba sensacji.
Mężczyzna się zaniepokoił. Nie do końca wiedział co ma na myśli jego pracodawca.
-Czasem potrzeba ofiar- dokończył zamykając teczkę.-Nie ma pan rodziny,ma tylko pracę. A dokładniej to dzieło. To jest pana dziecko za które trzeba oddać życie by poszło w świat i rozwijało. Czy jest pan w stanie to zrobić?-zapytał i spojrzał przenikliwym wzrokiem na rozmówcę.
To jest jedyna szansa by coś osiągnąć. By stać się kimś więcej niż byle jakim tekściarzem. To były drzwi do kariery której on nie zazna. Pozostanie po nim jedynie dzieło.
-Zgadzam się. Jestem w stanie to zrobić.-odrzekł ściskając dłoń dyrektora po raz ostatni.

Niektórzy mają tylko pracę. Brak rodziny, miłości i przyjaciół sprawia,że zatapiamy się w tym co idzie nam dobrze. Chcemy być docenieni przez obcych ludzi,bo nikt nie jest nam bliski.
Mężczyzna usiadł wygodnie w obszernym skórzanym fotelu, spoglądając na rozmówcę. To 'wielkie wydawnictwo' pomyślał,oglądając osiągnięcia które były wyeksponowane w biurze.
-Przejdę do rzeczy....

Maria bębniła palcami o blat stolika, czekając na faceta, który miał zadecydować o jej przyszłości. W gruncie rzeczy nie lubiła, by ktokolwiek decydował o jej przyszłości, a zwłaszcza facet (Maria była kobietą nowoczesną, a przynajmniej tak twierdziła, wtulając zapłakaną twarz w futerko zrezygnowanego kota), ale balansowała na granicy bankructwa i nie mogła wybrzydzać.
Facet był przystojny i dobrze ubrany, a na powitanie pocałował ją w rękę (Maria nie była kobietą aż tak nowoczesną, by się za to obrazić). Usiadł wygodnie i od razu przeszedł do meritum.
- Książka jest dobra, pani Mario, ale... to nie wystarcza. Nie dzisiaj, kiedy ludzie pragną sensacji, a tej dostarcza przede wszystkim telewizja.
- Rozumiem. Do czego pan zmierza? Tak czy nie? - spytała niecierpliwie.
- Tak, ale pod jednym warunkiem. Musi pani zginąć.
- Zaginąć? W porządku, jeśli mi opłacicie na rok pobyt na Tahiti czy...
- Nie. Nie „zaginąć”, ale „zginąć”. Umrzeć, koniecznie tragicznie.
- Niby po co?
- Dla reklamy, pani Mario. W ten sposób zapewni sobie pani nieśmiertelność w umysłach i...
- I sercach, tak? Po moim trupie! To znaczy... chyba pan oszalał! To ja obniżam loty, psuję sobie styl, piszę taki chłam dla kucharek i żądnych wrażeń nastolatek, chcąc zarobić na życie, a pan mi proponuje coś takiego! Za sztukę można ginąć, ale na pewno nie za grafomanię!
- Pani tak... dla pieniędzy?
- Jestem kobietą nowoczesną. Bogaty mąż nie wchodzi w grę, nie sprzedam się w taki sposób, więc sama muszę zarobić. Do widzenia panu!

Maria bębniła palcami o blat stolika, czekając na faceta, który miał zadecydować o jej przyszłości. W gruncie rzeczy nie lubiła, by ktokolwiek decydował o jej przyszłości, a zwłaszcza facet (Maria była kobietą nowoczesną, a przynajmniej tak twierdziła, wtulając zapłakaną twarz w futerko zrezygnowanego kota), ale balansowała na granicy bankructwa i nie mogła wybrzydzać.
...

- Znam Cię od zawsze – powiedział patrząc mi w oczy. Nie lubiłem tego faceta. Nie rozumiał celu mojego życia. Najważniejszego. Nie mogę zostać zapomniany. Jest to cel, który zamierzam osiągnąć. Od zawsze mam wrażenie bycia niewidzialnym, niewidzianym przez większość społeczeństwa. Muszę osiągnąć cel i pokazać, że stać mnie na więcej.
- Mam plan. – odpowiedziałem. – Zarobisz miliony.
- Miliony? Za pierwszą książkę?
- Moja książka jest dobra! – wrzasnąłem i złapałem się za włosy. – Nie rozumiesz? Ty idioto! Mam się udać do innego wydawcy?
Oczy Marka rozszerzyły się, a jego język nerwowo oblizał usta. – Nie, uspokój się Arturze. Dam Ci czego chcesz, ale musisz spełnić jeden warunek. Taki, jaki spełniono w twojej książce.
Zachichotał nerwowo. – No wiesz, już nie napiszesz nic więcej. Będzie to twoja jedyna powieść. Co ty na to?
Uśmiechnąłem się krzywo. – Mam zniknąć? Zniknąć i nie wrócić? Za co? Przecież wiesz o mojej sytuacji. Jak to powiedziałeś… znasz mnie od zawsze.
- Sława i wieczna chwała? Sam chciałeś, a mnie zależy na promocji.
Myślał, że się na to nie zdecyduję. Widziałem to w jego oczach.
- Mam lepszy pomysł. Posuńmy się dalej. Wiesz, promocja. Wszystko dla sławy i wiecznej chwały.
- Mówisz o… śmierci?
Odpowiedzią był tylko mój głośny śmiech, który szybko przeszedł w równie głośny szloch.

- Znam Cię od zawsze – powiedział patrząc mi w oczy. Nie lubiłem tego faceta. Nie rozumiał celu mojego życia. Najważniejszego. Nie mogę zostać zapomniany. Jest to cel, który zamierzam osiągnąć. Od zawsze mam wrażenie bycia niewidzialnym, niewidzianym przez większość społeczeństwa. Muszę osiągnąć cel i pokazać, że stać mnie na więcej.
- Mam plan. – odpowiedziałem. –...

- Oczywiście śmierć byłaby sfingowana?- wpatruję się w nich z uśmiechem.- Wspaniały pomysł na reklamę..
-Nie, śmierć byłaby całkowicie prawdziwa.- siedząca obok kobieta nawet nie mruga okiem mówiąc o mojej śmierci. Jest idealna w każdym calu, przypomina robota.- Sprawa jest prosta. Na dwa dni przed premierą książki, Pani umiera.
-Ale.. To niedorzeczne.- protestuję, chcę wyjść, ale jej spojrzenie mnie zatrzymuje.
-Proszę Pani, zna Pani twórców, prawdziwych twórców, których docenili za życia? Ja nie. Dopiero śmierć obdziera z zawiści, daje szansę na wzbicie się ku wyżynom. Co osiągnęłaś? Studia? Teraz ma każdy. Mąż? Nie masz nawet kandydata na chłopaka. Zawiodłaś wszystkich. Ale kontrakt z naszym wydawnictwem to coś. Rodzina i przyjaciele będą dumni. Wrogowie zawiedzeni. A potem umrzesz.. W blasku i chwale. Twoją książkę będą omawiać następne pokolenia. - pochyliła się.- Wiem, że tego chcesz. Podpisz.- podsuwa mi kawałek papieru. Moje być lub nie być. Żyć lub zginąć.


Podpisałam. A za trzy dni, premiera mojej książki. Tak sobie myślę, że chyba jednak nie było warto.

- Oczywiście śmierć byłaby sfingowana?- wpatruję się w nich z uśmiechem.- Wspaniały pomysł na reklamę..
-Nie, śmierć byłaby całkowicie prawdziwa.- siedząca obok kobieta nawet nie mruga okiem mówiąc o mojej śmierci. Jest idealna w każdym calu, przypomina robota.- Sprawa jest prosta. Na dwa dni przed premierą książki, Pani umiera.
-Ale.. To niedorzeczne.- protestuję, chcę...

- Prawa rynku, kochanieńka... Wszystkim się zajmiemy. Morze kwiatów. Transmisja na żywo w telewizji i internecie. Nawet Olga Tokarczuk zgodziła się powiedzieć nad trumną kilka słów. Będzie pięknie. Wzruszająco. Zobaczy Pani...
- Chyba jednak NIE zobaczę...
- No tak, przepraszam. Ale...
- Zaraz, zaraz. Jeżeli to faktycznie jedyne wyjście to mam warunek.
- Oczywiście! Czego tylko dusza zapragnie. Może wynajmiemy Dodę, żeby zaśpiewała w kościele Ave Maria? Albo..
- Chcę wybrać sposób śmierci.
- Nie ma problemu. Powieszenie? Utonięcie? Czy klasyczny nóż prosto w serce? Nasz ginący autor, nasz pan!
- Myślałam raczej o erotycznej asfiksji podczas igraszek z Ryanem Goslingiem. Da się załatwić?
- Yyyyyy.....
- No jak to? "Nasz ginący autor, nasz pan"!!!

- Prawa rynku, kochanieńka... Wszystkim się zajmiemy. Morze kwiatów. Transmisja na żywo w telewizji i internecie. Nawet Olga Tokarczuk zgodziła się powiedzieć nad trumną kilka słów. Będzie pięknie. Wzruszająco. Zobaczy Pani...
- Chyba jednak NIE zobaczę...
- No tak, przepraszam. Ale...
- Zaraz, zaraz. Jeżeli to faktycznie jedyne wyjście to mam warunek.
- Oczywiście! Czego...

- Wydam tą książkę pod warunkiem,że pani umrze.-powiedział wydawca.
- Chyba sobie pan żartuje.- prawie krzyczę.
- Nie... Mówię poważnie, w książce główna bohaterka ginie w pożarze, więc zwiększyłoby to nakład gdyby pani też zginęła.
-To jakieś jaja. Co mi z miliona zarobionych złotych skoro mam zginać. Nie mam nawet dzieci. Rezygnuję, wolę książkę wrzucić do ubikacji i spuścić wodę. Jesteś stuknięty.- po tych słowach wstaję i kieruję się do wyjścia.
- Proszę poczekać... A gdybyśmy tak sfingowali pani śmierć, a Pani pod fałszywym nazwiskiem zamieszka na Bahama?
- To brzmi inaczej, już mi się podoba- mówię i siadam z powrotem na krześle.
Ten mój wydawca to mądry człowiek, chętnie wyjadę, nic mnie tu nie trzyma-myślę sobie.

- Wydam tą książkę pod warunkiem,że pani umrze.-powiedział wydawca.
- Chyba sobie pan żartuje.- prawie krzyczę.
- Nie... Mówię poważnie, w książce główna bohaterka ginie w pożarze, więc zwiększyłoby to nakład gdyby pani też zginęła.
-To jakieś jaja. Co mi z miliona zarobionych złotych skoro mam zginać. Nie mam nawet dzieci. Rezygnuję, wolę książkę wrzucić do ubikacji i...

- Wie pan, książka ma potencjał, jednak by mogła zostać doceniona przez dzisiejsze społeczeństwo, wymaga pańskiej krwi.
- Mojej?
- Tak. Autorzy stają się wyjątkowo poczytni na skutek tragicznej śmierci.
-Nie jestem przekonany, przecież martwy nie będę mógł korzystać ze swojej sławy.
Pan może i nie ale inni z pewnością – Pomyślał wydawca, zacierając dłonie i mówiąc:
- Proszę się zastanowić, sława, pieniądze, pana nazwisko znane na cały świat.
- Przykro mi, ale poszukam innej metody na rozgłos dla mojej literatury, nie oddam życia dla jednej książki. Mam wielkie plany, z których nie zrezygnuję. Dowidzenia.
Eh, kolejny, który się nie zgodził, a tak bardzo chcę stać się bogaty. - Pomyślał wydawca.

- Wie pan, książka ma potencjał, jednak by mogła zostać doceniona przez dzisiejsze społeczeństwo, wymaga pańskiej krwi.
- Mojej?
- Tak. Autorzy stają się wyjątkowo poczytni na skutek tragicznej śmierci.
-Nie jestem przekonany, przecież martwy nie będę mógł korzystać ze swojej sławy.
Pan może i nie ale inni z pewnością – Pomyślał wydawca, zacierając dłonie i mówiąc:
- Proszę...