Kochana Aniu!
Dziękuję Ci za wiele listów, które otrzymałam, a na które nie miałam czasu (tak! czasu…) odpowiedzieć. Nie przejmuj się, że nie możesz przyjechać. Wieczorami Wiola lub Olga przesiadują u mnie, nie pozwalając mi nawet porządnie się wypłakać, zrzucić smutków po śmierci mojego ukochanego Męża. Poza tym moja Siostrzenica, pod pretekstem chęci spędzenia wakacji w wielkim mieście, zatrzymała się u mnie i ciągle wyciąga mnie gdzieś. Znasz ją – gaduła straszna! W zeszły weekend pojechałyśmy z Wiolą i Olgą do Poznania, na nasze studenckie stare śmieci. Wiesz, że one zaciągnęły mnie do naszego ulubionego baru? Od bardzo dawna nie wspominałyśmy naszej młodości, a było to dziwnie relaksujące. Pamiętasz, poznałaś tu swojego Bartka. Ehhh … stare dzieje… Ciągle mam myśli zajęte czymś innym… Czymś innym niż to, że jestem sama, jestem wdową – brzmi to strasznie. Boję się, wiesz? Powrót do codzienności będzie… co ja piszę, jakiej codzienności? Nie ma codzienności bez Olka…
Uwielbiam czytać listy od Ciebie. Czy Ty całe wieczory przesiadujesz pisząc je? Przynajmniej 2 razy w tygodniu coś znajduję w skrzynce. Tylko dzięki Wam się nie poddaję i mam chęć budzić się kolejnego dnia. Uwierz, przychodzi mi to z wielkim trudem.
Kochana, Olga wyciąga mnie nad staw karmić kaczki. Kończę zatem list i wyślę po drodze. Nie ma lepszych przyjaciółek w całym wszechświecie niż Wy. Jedna za wszystkie, wszystkie za jedną. Powoli wierzę, że przetrwam to wszystko… Dziękuję za to.
Twoja M.

Kochana Aniu!
Dziękuję Ci za wiele listów, które otrzymałam, a na które nie miałam czasu (tak! czasu…) odpowiedzieć. Nie przejmuj się, że nie możesz przyjechać. Wieczorami Wiola lub Olga przesiadują u mnie, nie pozwalając mi nawet porządnie się wypłakać, zrzucić smutków po śmierci mojego ukochanego Męża. Poza tym moja Siostrzenica, pod pretekstem chęci spędzenia wakacji w...

Ja znam przypadek, w którym dwóm chłopakom przyświecało powiedzenie „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.” Nie jest to sprawa życia i śmierci ani wielkich, zdumiewających czynów, ale przypadek, w którym jeden nie chciał zostawić drugiego. Były to kwalifikacje do drużyny piłkarskiej pewnego klubu niewielkiej wsi. Obydwoje dali z siebie wszystko, ale trener nie za bardzo darzył sympatią ojca jednego z nich. Paweł się więc dostał, a Marcin nie. Nie spodobało się to Pawłowi, ale nie tylko jego zdziwił werdykt trenera, ponieważ Marcin był dobrym zawodnikiem, reprezentował wysoki poziom, grał od dziecka. Paweł wtedy wystąpił i powiedział, że on rezygnuje z drużyny, jeśli nie ma w niej być jego przyjaciela. Utrata Pawła to cios dla trenera, bo chłopak był jednym z najlepszych. Ostatecznie jednak pogodził się z tym i stwierdził: „Nie to nie.” Po jakimś czasie jednak obydwaj dostali telefony od trenera, że chce ich mieć w zespole, bo bez nich gra się sypała. Wszystko zakończyło się pomyślnie dzięki postawie muszkieterskiej Pawła.

Ja znam przypadek, w którym dwóm chłopakom przyświecało powiedzenie „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego.” Nie jest to sprawa życia i śmierci ani wielkich, zdumiewających czynów, ale przypadek, w którym jeden nie chciał zostawić drugiego. Były to kwalifikacje do drużyny piłkarskiej pewnego klubu niewielkiej wsi. Obydwoje dali z siebie wszystko, ale trener nie za bardzo...

- Ole, ole, jestem dzielny
strachowi nie dam się.
Tymi słowami Jacek chciał dodać sobie otuchy. W końcu za chwilę miał się spotkać z największymi łobuzami w mieście. „Po co ja brałem ten kredyt u Łysego, przecież nie musiałem mieć tego zegarka. Nie był mi niezbędny. A odsetki są ogromnie wysokie. Nie miałem kasy i za chwilę będę się musiał bić."
- Ej, Jacek. Przyszedłeś?
- Tak, przecież obiecałem. Dobrze, może zacznijmy. Chcę to mieć już za sobą.
- Nie tak szybko, musimy poczekać na wszystkich widzów. Będziesz mieć niezłą publikę.
- Poczekaj, tłuściochu. Nie pozwolimy Ci go skrzywdzić. Chcesz się bić? Ok. Możesz się bić z całą nasza trójką.
„Nie wierzę, to Maciek i Karol. Moi najlepsi przyjaciele. Skąd wiedzieli o Łysym i kredycie, przecież im nie mówiłem.
- Przyjaciele, dziękuję, że przyszliście, ale muszę załatwić to sam. To sprawa honorowa. Poza tym skąd wiedzieliście, że tu jestem i … w ogóle?
- Zostajemy, przecież ty nie umiesz się bić. Od pewnego czasu widzieliśmy, że coś jest nie tak. Zmieniłeś się, zrobiłeś się nerwowy, szukałeś dodatkowej pracy i miałeś nowy, drogi zegarek. Śledziliśmy Cię dzisiaj i dotarliśmy tutaj.
- Dziękuję Wam, kochani. Jesteście cudowni, ale nie mogę was narażać.
- Posłuchaj, zrobimy tak: gdy policzę do trzech, rzucimy się na Łysego, powalimy go i obezwładnimy. To się musi udać.
- Ok.
- Jeden, dwa, trzy i … już.
Trzasku, prasku i Łysy leży obezwładniony. Udało się. Nasz okrzyk: „Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego” rozbrzmiewa echem po okolicy.

- Ole, ole, jestem dzielny
strachowi nie dam się.
Tymi słowami Jacek chciał dodać sobie otuchy. W końcu za chwilę miał się spotkać z największymi łobuzami w mieście. „Po co ja brałem ten kredyt u Łysego, przecież nie musiałem mieć tego zegarka. Nie był mi niezbędny. A odsetki są ogromnie wysokie. Nie miałem kasy i za chwilę będę się musiał bić."
- Ej, Jacek. Przyszedłeś?
...

Światło przechodzące przez witraże pada na postać pana młodego. Na pierwszy rzut oka wygląda idealnie, lecz gdy przyjrzymy się bliżej, zaczynamy dostrzegać, że ten perfekcyjny uśmiech wygląda sztucznie, garnitur jest zbyt mocno opięty, a odcień butów niekoniecznie pasuje do reszty.
Nagle ją dostrzega. Idzie cała tonąc w bieli. Jest już coraz bliżej, lecz on ma wrażenie, że coś jest nie tak. Gdy staje naprzeciw niego, jego oczy gasną, a gdy odsłania twarz zakrytą wcześniej welonem, przez kościół przechodzą głosy niedowierzania. Oto przed ołtarzem nie stoi właściwa panna młoda, lecz jej przyjaciółka.

30 minut wcześniej
Atmosfera w samochodzie zmierzającym do kościoła zrobiła się dość napięta, po tym jak panna młoda przez łzy oświadczyła swoim dwóm druhnom, że nie kocha mężczyzny, za którego w przeciągu godziny ma wyjść za mąż.
-Nie płacz słonko, dobrze że w porę się zreflektowałaś. On od początku mi się nie podobał i nie mam tu na myśli jego beznadziejnych włosów postawionych na żelu.
-Dokładnie. Jeszcze nie jest za późno. Już nasza w tym głowa, żeby zorganizować ci ucieczkę na miarę szanującej się panny młodej. Ja przebiorę się w twoją suknię, pójdę do kościoła i wytłumaczę wszystkim, że to jeszcze nie był twój dzień. Dzięki temu zyskacie czas na spakowanie i zabranie rzeczy. Później szybko mnie zgarniecie i pojedziemy razem tam, gdzie powiozą nas koła mojego nowiutkiego samochodu! Razem, choćby na koniec świata!
-Jesteście szalone! Tak się cieszę, że was mam!

Światło przechodzące przez witraże pada na postać pana młodego. Na pierwszy rzut oka wygląda idealnie, lecz gdy przyjrzymy się bliżej, zaczynamy dostrzegać, że ten perfekcyjny uśmiech wygląda sztucznie, garnitur jest zbyt mocno opięty, a odcień butów niekoniecznie pasuje do reszty.
Nagle ją dostrzega. Idzie cała tonąc w bieli. Jest już coraz bliżej, lecz on ma wrażenie, że...

Byłyśmy nierozłączne od zawsze. W sumie od momentu kiedy nasi rodzice wprowadzili się na to samo osiedle do sąsiadujących domów. A było to za czasów kiedy naszym największym problemem była kaszka i kupka, czyli stwierdzenie z pierwszego zdania. Cztery szalone dziewczyny: najpierw w identycznych podkolanówkach i kucykach, a potem coraz bardziej różniące się od siebie, ale ciągle nierozłączne. Dopiero idąc na studia nasze drogi się rozeszły, ale tylko fizycznie. Tak naprawdę ciągle byłyśmy dla siebie oparciem, wsparciem i ochroną. Tak jak dziś. Ada, jedna z nas właśnie ocierała łzy. Nie dość, że jej facet miał żonę o której Ada nie wiedziała, to jeszcze straciła pracę- przyjaciel jej ex był jej szefem. Niezbyt zdrowa sytuacja, ale cóż zdarza się. Gocha zaciągała się papierosem, a ja i Natka próbowałyśmy pocieszyć Adę.
-Cicho.- Gocha przerwała łkanie.- A teraz kochane zemścimy się.
-Niby jak? - zapytałam z lekkim powątpiewaniem.
Cóż, plan był prosty. Do żony pana niewiernego przyszło kilka anonimów: najpierw listy,a potem dodatkowo zdjęcia jej mężusia z jego nową kochanicą. Cóż, Ada nie wyszła, to znalazł następną. A teraz szuka kolejnej, ale z mieszkaniem. Żoneczka wywaliła go z jedną walizeczką. A co do byłego szefa Ady? Okazało się, że Natki siostra bardzo dobrze zna naszego szefuńcia, a dokładniej jego byłą pracownicę, która tak samo jak Ada straciła pracę, ot tak. Poszły do sądu, a razem z nimi ruszyła lawina. Pracownicy zaczęli mówić, a szefuńcio miał problem. A my? Ciągle nierozłączne, ciągle razem. Lepiej z nami nie zadzieraj.

Byłyśmy nierozłączne od zawsze. W sumie od momentu kiedy nasi rodzice wprowadzili się na to samo osiedle do sąsiadujących domów. A było to za czasów kiedy naszym największym problemem była kaszka i kupka, czyli stwierdzenie z pierwszego zdania. Cztery szalone dziewczyny: najpierw w identycznych podkolanówkach i kucykach, a potem coraz bardziej różniące się od siebie, ale...

Pogubił się. W życiu, w relacjach z ludźmi. Nie wiedział czego chciał, choć jeszcze pod koniec liceum miał piękne, wręcz idealne plany. Nawet poszedł na wymarzone studia. Lecz wtedy COŚ się stało. Coś, co sprawiło, iż Radek powoli tracił motywację do nauki oraz do życia. Coraz więcej czasu spędzał samotnie, unikał spotkań z kolegami, przyjaciółmi. Przestał chodzić na uczelnię.

Trójka jego najlepszych przyjaciół w pewnym momencie zaczęła się martwić. Rozumieli na początku, gdy nie chciał z nimi się spotkać. Potrafili to wytłumaczyć (może ma dużo nauki), ale po pewnym czasie to zaczynało być dziwne. I chłopcy postanowili przyjrzeć się Rafałowi bliżej.
Pewnego dnia przyszli do niego z niezapowiedzianą wizytą. Zobaczyli u niego bałagan, a jego samego w piżamie, choć był środek dnia. Widać było, że jest przygnębiony, a może i chory.
Jeden z przyjaciół stwierdził, iż może to być depresja. Wtedy też zaczęli szukać informacji na ten temat i próbowali namówić chłopaka na wizytę u psychiatry. W końcu im to się udało. Rzeczywiście Radek miał depresję, ale z pomocą wiernych przyjaciół i lekarza, powoli wychodził na prostą.

Pogubił się. W życiu, w relacjach z ludźmi. Nie wiedział czego chciał, choć jeszcze pod koniec liceum miał piękne, wręcz idealne plany. Nawet poszedł na wymarzone studia. Lecz wtedy COŚ się stało. Coś, co sprawiło, iż Radek powoli tracił motywację do nauki oraz do życia. Coraz więcej czasu spędzał samotnie, unikał spotkań z kolegami, przyjaciółmi. Przestał chodzić na...

- Pójdziemy na dno, jeśli nas złapią. - szepcze Benek.
-W nocy jest tylko jeden strażnik, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem to odzyskamy skarb. - mówi pewnie Mori.
- Ja..ja… nie jestem peewien. To zły pomysł. - Jąka wystraszony Karol.
- Pamiętajcie wszyscy za jednego i jeden za wszystkich. - Klepie pocieszająco Karola, Mori.
Grupka dzieci pod osłoną nocy zmierza w kierunku słabo oświetlonego budynku, przyświeca im jeden cel, muszą odzyskać pożegnalny list od Jasnej. Zniknęła zaledwie kilka dni temu, pozostawiając tylko ten list, który został skonfiskowany przez dyrektora szkoły. Jej przyjaciele muszą poznać zawartość listu, by móc być na zawsze w komplecie.
- Mam klucze – szepcze Benek.
- Dobra, Karolek spróbuj nimi otworzyć gabinet.
Dzieci szybko znalazły się w środku, buszując po szufladach i szafkach.
- Musi tu gdzieś być! - mówi z naciskiem Mori.
- Mam.
- Otwieraj szybko.
Dziewczynka otwarła list i zaczęła cicho czytać:
- ...Jeśli otrzymaliście ten list to znaczy, że poległam w boju, a osobą, która przyczyniła się do tego jest dyrektor.
Nagle w gabinecie zostało zapalone światło, a w drzwiach ukazał się nie kto inny tylko dyrektor trzymający za włosy Jasną:
- Cóż to? Więcej szczurów wpadło w moją pułapkę.
… c.d.

- Pójdziemy na dno, jeśli nas złapią. - szepcze Benek.
-W nocy jest tylko jeden strażnik, jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem to odzyskamy skarb. - mówi pewnie Mori.
- Ja..ja… nie jestem peewien. To zły pomysł. - Jąka wystraszony Karol.
- Pamiętajcie wszyscy za jednego i jeden za wszystkich. - Klepie pocieszająco Karola, Mori.
Grupka dzieci pod osłoną nocy zmierza w...

- Dziadku! Dziadku! Zobacz, co znalazłem na strychu.
Wnuczek zbiegł po schodach i położył przed dziadkiem stary, poplamiony zeszyt. Mężczyzna westchnął, a jego oczy się zaszkliły. Otworzył swą dawną własność. Nierówne, drobne pismo tak znajome,
a teraz tak mu obce. Zeszyt był pusty. Tylko jedna kartka była zapełniona.
- Przeczytaj dziadku! - zawołał pięciolatek za ramieniem Feliksa.
- Nie jestem pewien. - Przygryzł wargę.
- Proszę.
- Nic tak nie łączy ludzi jak cierpienia i smutki - zaczął czytać. - Trzech przyjaciół - każdy ze swoją historią. Trzech przyjaciół - trzy powody, by zakończyć życie i trzy powody, by żyć. Trzy ciężary tego świata. Trzy niszczycielskie ciała i trzy lekarstwa. Jedno może ocalić drugiego. Jeśli tylko wszyscy będą się wspierać, wszyscy przeżyją.
Przed oczyma starca przeszły rozmaite wspomnienia: pokaleczone nadgarstki, krew w łazience, alkohol, słowa nienawiści i oni. Wyciągnęli go z tego syfu, a później rebelianci zamknęli Maxa w więzieniu. Był jeszcze słaby. Słaby jak oni wszyscy. Nie poradziłby sobie. Jego własne demony, zawładnęliby nim. Potrzebował lekarstwa. Potrzebował ich. Razem, nie ważne gdzie, uleczyli by własną duszę.
Tak też się stało. Feliks wciąż pamiętał chłód i mrok celi. Pamiętał głód, pragnienie i zbliżającą się śmierć, której już nie pragnął. Żaden z nich nie pragnął niczego równie mocno jak życia. ,,Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego" - jak mówi maksyma. Jeden ulegnie nienawiści świata, wszyscy zrobią to samo.

- Dziadku! Dziadku! Zobacz, co znalazłem na strychu.
Wnuczek zbiegł po schodach i położył przed dziadkiem stary, poplamiony zeszyt. Mężczyzna westchnął, a jego oczy się zaszkliły. Otworzył swą dawną własność. Nierówne, drobne pismo tak znajome,
a teraz tak mu obce. Zeszyt był pusty. Tylko jedna kartka była zapełniona.
- Przeczytaj dziadku! - zawołał pięciolatek za...

To już dziś, za chwilę George miał wyruszyć w podróż, z której prawdopodobnie nie wróci. Nie wiedział, czy jest sens przemierzyć pół kuli ziemskiej będąc ściganym przez wszystkie możliwe oddziały policji, tylko po to, żeby sprawdzić czy jego przeczucie, iż Anne jest tam, gdzie ma nadzieję, jest słuszne. Naszły go wątpliwości, ale nie zdążył się ponownie zastanowić, bo poczuł na ramieniu czyjąś dłoń. -Stary- powiedział Rob- To, co zamierzasz zrobić jest głupie i na pewno się nie uda, ale idę z tobą. -Ja też- zawtórował mu James. -No to postanowione- rzekł Rob, nie dając Georg-owi dojść do słowa- Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego! Przynajmniej zginiemy razem.

To już dziś, za chwilę George miał wyruszyć w podróż, z której prawdopodobnie nie wróci. Nie wiedział, czy jest sens przemierzyć pół kuli ziemskiej będąc ściganym przez wszystkie możliwe oddziały policji, tylko po to, żeby sprawdzić czy jego przeczucie, iż Anne jest tam, gdzie ma nadzieję, jest słuszne. Naszły go wątpliwości, ale nie zdążył się ponownie zastanowić, bo...

Ta historia zdarzyła się naprawdę...
To, że życie potrafi być strasznie niesprawiedliwe, objawia się w najmniej spodziewanych momentach, bo czym zasłużył sobie kilkuletni chłopiec, aby usłyszeć, że ma nowotwór, a jego jedyną szansą na przeżycie jest przeszczep? W tej chwili rozpoczął się wyścig o przetrwanie - wyścig o dawcę szpiku. Zaczęła się mobilizacja w szeregach rodziny i przyjaciół, każdy przecież mógł pomóc i zapisać się jako potencjalny dawcą. Co więcej informacja rozchodziła się dalej, przyjaciel przekazywał przyjacielowi, że potrzebna jest pomoc. Lokalna społeczność zaangażowała się w akcję i brała udział w zapisach na potencjalnego dawcę, to walka o ludzkie życie, więc warto walczyć. Mówi się, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, w tym przypadku to powiedzenie okazało się stuprocentowo słuszne. Ta historia doczekała się happy endu, chłopiec znalazł dawcę, teraz jest zdrowy, szczęśliwy i okazało się, że ma więcej przyjaciół niż ktokolwiek mógł się spodziewać.

Ta historia zdarzyła się naprawdę...
To, że życie potrafi być strasznie niesprawiedliwe, objawia się w najmniej spodziewanych momentach, bo czym zasłużył sobie kilkuletni chłopiec, aby usłyszeć, że ma nowotwór, a jego jedyną szansą na przeżycie jest przeszczep? W tej chwili rozpoczął się wyścig o przetrwanie - wyścig o dawcę szpiku. Zaczęła się mobilizacja w szeregach...