Najgorzej zostać czarną owcą przez bycie ofiarą losu. Ja, postanowiłem nią zostać. Czarną owcą, nie ofiarą losu. Kiedy wszyscy śpieszą o siódmej rano do pracy, ja małymi łyczkami piję kawę i czytam. Nie potrafię wpisać się w światowy schemat "dobrego człowieka". Jako dzieciak podkradałem, bo to mnie bawiło. Teraz buduje piramidy finansowe, bo mogę. Bo zawsze znajdą się owce, które w owczym pędzie, jeden za drugim pójdą nawet w ogień. Właśnie to oznacza bycie zwykłą owcą.

Najgorzej zostać czarną owcą przez bycie ofiarą losu. Ja, postanowiłem nią zostać. Czarną owcą, nie ofiarą losu. Kiedy wszyscy śpieszą o siódmej rano do pracy, ja małymi łyczkami piję kawę i czytam. Nie potrafię wpisać się w światowy schemat "dobrego człowieka". Jako dzieciak podkradałem, bo to mnie bawiło. Teraz buduje piramidy finansowe, bo mogę. Bo zawsze znajdą się...

Jestem czarną owcą. Na śniadanie jem kolacje, mówię, kiedy inni milczą i milczę, kiedy inni mówią. Oglądam filmy, których nikt nie ogląda, czytam książki, których nikt inny nie czyta. A muzyka? Mało kto teraz tego słucha. Wychodzę z domu, stoję na przystanku, jadę tramwajem- słyszę setki słów, tysiące rozmów, a wszystkie takie przyziemne.
Wiecie, mój wygląd też jest inny- dziwna fryzura, oryginalny strój- nie obchodzi mnie opinia innych. Te zwykłe, nudne białe owce nie mają prawa mnie oceniać. Niech zajmują się swoim nudnym, szarym światem, podczas, gdy mój jest ciekawy i kolorowy… Na obiad jem lody, albo czekoladę. Nie obchodzi mnie, że inni mówią- „niezdrowe”. Po obiedzie włóczę się po mieście, chodzę po parkach czy osiedlach, tak po prostu, bez celu. Ktoś do mnie dzwoni, znowu mama, znowu rodzinny obiad, znowu ciotki i babki. Mam ich dość, nie rozumieją mnie, raczej nie chce ich oglądać.
O, znowu ten sam staruszek próbuje wzbić w powietrze latawiec, dziwak.
Wchodzę do sklepu, mijam półki z chlebem, masłem, serem, to żarcie dla zwykłych owiec. Wybieram najdziwniejsze produkty i z wysoko podniesioną głową idę do kasy- niech wszyscy wiedzą, że lekceważę ich negatywne opinie. Wracam do domu. Na kolacje jem śniadanie. Jestem przecież czarną owcą- pomyślało całe stado napuszonych, białych owieczek, nie wiedzą, że czarnych owiec na pierwszy rzut oka rozpoznać się nie da.

Jestem czarną owcą. Na śniadanie jem kolacje, mówię, kiedy inni milczą i milczę, kiedy inni mówią. Oglądam filmy, których nikt nie ogląda, czytam książki, których nikt inny nie czyta. A muzyka? Mało kto teraz tego słucha. Wychodzę z domu, stoję na przystanku, jadę tramwajem- słyszę setki słów, tysiące rozmów, a wszystkie takie przyziemne.
Wiecie, mój wygląd też jest inny-...

Dzień życia z czarnej owcy.
Obudził mnie ryk telewizora. Od rana z czarnego pudła słychać krzyki polityków w informacjach, aktorów poprzebieranych za lekarzy i farmaceutów, polecających suple na hemoroidy i zgagę oraz cała masa innych absurdów. Jem szybko śniadanie i uciekam do pracy.
W autobusie podniecone panie po czterdziestce komentują jakiś program kulinarny z wczorajszego wieczoru. Wpadam do biura i lecę prosto do kuchni zrobić sobie kawę, a tam oburzone nastolatki opowiadają o swoich problemach w pseudoserialu Szkoła. Niby nikt tych programów nie ogląda, a jak przyjdzie co do czego to lecą w kuchni na okrągło. Ehh, no brak mi słów!! Biorę swoją kawę i uciekam do biurka.
Po ciężkim dniu wracam do domu, gdzie czeka na mnie sterta obowiązków. No ale pranie, sprzątanie samo się nie zrobi. Po wypełnieniu moich zadań przyszedł czas na kolację. Siadam z kanapką w ręce obok taty, a on wpatrzony w Ferdka Kiepskiego. Przychodzi mama zabiera pilota i przełącza na jakiś babski serial. Mam dość. Idę pod prysznic. Wracając do swojego pokoju słyszę jeszcze z oddali odgłosy jakiegoś filmu. No może i jest ciekawy, ale co z tego jak na 3 h filmu przypada godzina reklam, więc co to za przyjemność. Zamykam drzwi.
Uff... Dzień się właśnie kończy, a ja mogę sięgnąć po książkę i się odprężyć przed snem. Książki mnie wyciszają do snu, a innym razem zapewniają jeszcze parę godzin dobrej rozrywki, a czasem zabierają mnie w odległe krainy. No cóż.. Jestem w mojej rodzinie czarną owieczką, która dostrzega wyższość książek nad telewizją.

Dzień życia z czarnej owcy.
Obudził mnie ryk telewizora. Od rana z czarnego pudła słychać krzyki polityków w informacjach, aktorów poprzebieranych za lekarzy i farmaceutów, polecających suple na hemoroidy i zgagę oraz cała masa innych absurdów. Jem szybko śniadanie i uciekam do pracy.
W autobusie podniecone panie po czterdziestce komentują jakiś program kulinarny z...

Mówi się, że to nasze najbliższe środowisko kształtuję to kim jesteśmy. Sprawdza się to w większości przypadków, ale co jeżeli postanawiamy całkowicie odciąć się od tego czego nas uczono?
Budzę się, jak zwykle bez budzika i idę zapalić porannego papierosa. To nie uzależnienie, ale bardziej coś w rodzaju rytułału- nigdy nie zapaliłam więcej niż ten jeden. Wychodzę na balkon i zaspanym wzrokiem omiatam ogromny ogród przede mną. Mieszkam w swego rodzaju rezydencji, która choć zachwyca wszystkich dziennikarzy i architektów nie robi na mnie żadnego wrażenia. Kolejny element nudnej układanki życia moich rodziców. Dom typowy dla prezydenta miasta i ordynatorki miejscowego szpitala, ale nie dla mnie. Ubieram sweter zakrywający mój świeży tatuaż na przedramieniu i jak zwykle usprawiedliwam swoją nieobecność w dzienniku elektronicznym mojej szkoły. Nie zamierzam zmarnować dnia w prywatnej szkole z idealnymi, młodszymi kopiami moich rodziców. Dzwonię do przyjaciela i umawiamy się na spotkanie mieście.
Po porannej toalecie i krótkim minięciu się z rodzicami patrzę, jak co dzień w gigantyczne, pozłacane po rogach lustro w przedpokoju. Za każdym razem smuci mnie to co w nim widzę. Z pozoru jesteśmy do siebie tak podobni- dobrze ułożone włosy, schludne ubranko i inteligentne, szare oczy. Ale w rzeczywości różnimy się tak, że chwilami wątpie, że jesteśmy spokrewnieni. Czasami zastanawiam się, czy oni już się domyślają, ale chyba na razie zbyt dobrze idzie mi udawania kogoś zupełnie innego.
Włoczę się z Adamem po mieście cały dzień- rozmawiamy, pijemy pierwsze lepsze piwo z supermarketu i zastanwiamy się nad mijającymi nas ludźmi. Obiecujemy sobie, że nie staniemy się tacy, jak oni. Planujemy razem wyruszyć gdzieś, zarabiać z dnia na dzień i nie marnować życia na rutynę, jaka ich pochłonęła. Szkoda, że to tylko plany.
Popołudniu wracam do domu, rodzice wracają dopiero wieczorem, więc odgrzewam sobie obiad i słucham muzyki do wieczora. Budzi mnie odgłos otwieranych drzwi, brzęk kluczy, a później strumień prysznica na innym piętrze. Od małego mieszkam w zupełnie innej części domu, żeby nie przeszkadzać im, gdy śpią. Jestem trochę zbytecznym elementem ich układanki, ale nie nie wypada się mnie pozbywać. Ale już niedługo sama się tym zajmę.

Mówi się, że to nasze najbliższe środowisko kształtuję to kim jesteśmy. Sprawdza się to w większości przypadków, ale co jeżeli postanawiamy całkowicie odciąć się od tego czego nas uczono?
Budzę się, jak zwykle bez budzika i idę zapalić porannego papierosa. To nie uzależnienie, ale bardziej coś w rodzaju rytułału- nigdy nie zapaliłam więcej niż ten jeden. Wychodzę na balkon...

Dzień z życia czarnej owieczki,
jest ciężki bo nie ma już przy niej mateczki.
Biednej owieczce się nie poszczęściło
i matczyne dobro ją opuściło.
Teraz całkiem sama,
a przed jej oczyma stoi nie do przepłynięcia tama.
Co dzień musi się owca zmagać z problemami,
i głupimi życiowymi systemami.

Jedni się z niej śmieją
i ostrymi słowami jak przed burzą wiatr, wieją.
Drudzy popychają nieszczęśnika
i robią z niego coraz większego samotnika.
Następni unikają,
ale za to zewsząd sidła zakładają.

Malutka sama szuka przyjaciela,
z wszystkich sił chce się pozbyć dręczyciela.
Lecz los jest taki okrutny,
i często bardzo smutny.
Los nie daje nam nigdy tego czego chcemy,
a my choć trochę życzliwości ze strony innych pragniemy.
Każdy dzień owieczki to tortura,
boli każda wypowiedziana, obraźliwa bzdura.
Życie jest nieprzyjemne,
za dobre uczynki nic nie wraca wzajemne.


I co ma taka owieczka począć,
na wieki, wieków spocząć ?

Dzień z życia czarnej owieczki,
jest ciężki bo nie ma już przy niej mateczki.
Biednej owieczce się nie poszczęściło
i matczyne dobro ją opuściło.
Teraz całkiem sama,
a przed jej oczyma stoi nie do przepłynięcia tama.
Co dzień musi się owca zmagać z problemami,
i głupimi życiowymi systemami.

Jedni się z niej śmieją
i ostrymi słowami jak przed burzą wiatr, wieją.
Drudzy...

Poranek:
Budzik, poranna toaleta, śniadanie. W głowie myśli, że po co to wszystko, po co ja mam tam znów iść. Przecież i tak nikt mnie pod uwagę nie bierze, wszystkie moje pomysły są inne od reszty zespołu. Jak to możliwe że wszystkie? A no jakoś możliwe, skoro tak się dzieje. Dobra, czas ubierać się i wychodzić do pracy, bo jeszcze tylko spóźnienia mi brakuje do kompletu kłopotów.

Przedpołudnie:
O godzinie 12 ma być odpowiedź od zleceniodawcy naszego projektu, czy mu pasuje, lub czy mamy wprowadzić jakieś zmiany, mówiąc my, na myśli mam resztę zespołu, przecież ja byłem traktowany jako oponent, taka czarna owca w stadzie. Do tego czasu jeszcze pół godziny. Wszyscy chodzą podminowani, projekt ważny, musi się udać. Nikt nie potrafi skupić się na innych projektach w tym czasie. Mi jest to obojętne, w głębi duszy im życzę, żeby zawalili... Ale przecież tego nie powiem na głos, byłbym całkiem skreślony.

Popołudnie:
Jest godzina 14, odpowiedź przyszła dopiero o godzinie 13.23, zleceniodawca miał trochę opóźnienia, nie ważne. Co robię teraz? Właśnie wspólnie z resztą zespołu wprowadzam zmiany, MOJE zmiany, ponieważ było kilka punktów, które nie pasowały. A w komentarzu otrzymaliśmy luźne informacje, co jest oczekiwane zamiast tego co było w projekcie. Idealnie wpasowało się kilka moich pomysłów.

Podsumowanie:
Czarna owca, to nie zawsze jest ta zła, czasem stado musi dostać zewnętrzny bodziec do jej akceptacji jak powyżej. A może to oznacza, że całe stado jest czarne?

Poranek:
Budzik, poranna toaleta, śniadanie. W głowie myśli, że po co to wszystko, po co ja mam tam znów iść. Przecież i tak nikt mnie pod uwagę nie bierze, wszystkie moje pomysły są inne od reszty zespołu. Jak to możliwe że wszystkie? A no jakoś możliwe, skoro tak się dzieje. Dobra, czas ubierać się i wychodzić do pracy, bo jeszcze tylko spóźnienia mi brakuje do kompletu...

"Czarna" owca jest problemem dla stada. Jest problemem, bo ze stadem się nie identyfikuje, bo kwestionuje odwieczne reguły, bo żąda wyjaśnień narzucanych jej norm, bo nie potrafi własnego dobra oddać w imię dobra stada. Nieustająco rzuca nieme wyzwania członkom grupy, uparcie trzyma się z boku lub wręcz poza stadem. Konsekwentnie odmawia udziału w rytuałach. Czarna owca nie pójdzie więc ani do kościoła, ani na imprezę, na której jedynym daniem jest wódka. Czarnej owcy nie bawią sąsiedzi słuchający disco polo, ani rodzice pytający, kiedy wreszcie znajdzie sobie faceta. Czarna owca na co dzień jest osobą spełnioną, choć samotnikiem. A ponieważ nie marnuje czasu na czcze kontakty, znajdzie go na siłownię, czytanie, wyprawy rowerowe czy dobre filmy. Ku rozpaczy przeklinającego ją stada.

"Czarna" owca jest problemem dla stada. Jest problemem, bo ze stadem się nie identyfikuje, bo kwestionuje odwieczne reguły, bo żąda wyjaśnień narzucanych jej norm, bo nie potrafi własnego dobra oddać w imię dobra stada. Nieustająco rzuca nieme wyzwania członkom grupy, uparcie trzyma się z boku lub wręcz poza stadem. Konsekwentnie odmawia udziału w rytuałach. Czarna owca...

Kolejna lekcja. Rozpoczyna się dobrze: nauczycielka ma dobry humor - rozmawia z jakąś uczennicą, uśmiecha się, żartuje. Klasa to wykorzystuje i także rozpoczynają swoją dyskusję. Ja tego nie robię, sięgam po zeszyt i bazgrolę, co wpadnie tylko mi do głowy. Nagle pani krzyczy: „Co, urządzacie pogawędkę?!” - już bije mi mocno serce, a w uszach dzwoni: tak bardzo przestraszyłam się.
Dobra, uspokajam oddech. Siedzę i patrzę na nauczycielkę.
Jest dobrze.
Nauczycielka odzyskała panowanie nad klasą. Mówi o przedstawieniu, w którym bierze udział połowa klasy, w tym i ja. Słucham uważnie... i wyłączyłam się na kilka sekund. Kiedy obraz znów wyostrzył się, a do moich uszu na powrót wróciły dźwięki, nauczycielka pytała mnie o coś.
Zmarszczyłam brwi. Poprosiłam o powtórzenie.
Cała klasa zaczęła się śmiać głośno, a ja spłoniłam się cała na twarzy. Zaczęli sobie żartować ze mnie, a ja próbowałam się bronić. Oczywiście, na próżno. Jeden z chłopaków krzyknął o pewnym incydencie w Pradze... jasne. To, co mnie tam spotkało nie było żadną sensacją… gdyby nie moja „kochana” klasa, którzy mogą zmienić nie wartą uwagi sytuację w coś śmiesznego i głupiego. Idealnie im wychodzi pogrążanie mnie. Świetnie. Cała czerwona na twarzy, schowałam się za włosami.
Zaczęłam pisać w zeszycie: „Czarna owca w… rodzinie”.

Kolejna lekcja. Rozpoczyna się dobrze: nauczycielka ma dobry humor - rozmawia z jakąś uczennicą, uśmiecha się, żartuje. Klasa to wykorzystuje i także rozpoczynają swoją dyskusję. Ja tego nie robię, sięgam po zeszyt i bazgrolę, co wpadnie tylko mi do głowy. Nagle pani krzyczy: „Co, urządzacie pogawędkę?!” - już bije mi mocno serce, a w uszach dzwoni: tak bardzo...

PORANEK
Ostatni raz byłem u spowiedzi...
I jak ja to mam do h* wypowiedzieć?!
Ta myśl budzi mnie skuteczniej niż budzik.
Komunia. Poświęcić się trzeba. Odnowić święcenia? Trzeba. Tylko gdzie był Bóg jak...
Ech! Kawa! Nie będę leżeć i myśleć. W trumnie se poleżę.
Anka! Anka! Co?! Znowu zaspałaś? Budź dzieciaki i śniadanie! Ruchy! No! Trącam i trącam i dobudzić nie można, ta to ma życie. Golenie, śniadanko i spadam. Dziś kolejny szczyt do zdobycia!
POŁUDNIE
Ku*! co to ma być?! Do roboty lenie! Bo po premii pojadę! Na biurku mam stos podań o pracę. Nie ma ludzi niezastąpionych!
WIECZÓR
Anka! Gzie jesteś?! Gdzie kolacja? Padam. Co, że tylko praca i praca?! 16. Mniej się nie da!
Patryk. Cześć. Jak minął dzień. Nie wkurzaj się na mnie. Że za szkołą tęsknisz. Uwierz mi jeszcze ci się odechce. Ta nowa pielęgniarka fajna? Za jakiś tydzień może zgodzi się wyjąć ten wenflon z obojczyka. A wiesz, że był taki łysy bohater jak ty? Serio! Opowiem ci o nim...

PORANEK
Ostatni raz byłem u spowiedzi...
I jak ja to mam do h* wypowiedzieć?!
Ta myśl budzi mnie skuteczniej niż budzik.
Komunia. Poświęcić się trzeba. Odnowić święcenia? Trzeba. Tylko gdzie był Bóg jak...
Ech! Kawa! Nie będę leżeć i myśleć. W trumnie se poleżę.
Anka! Anka! Co?! Znowu zaspałaś? Budź dzieciaki i śniadanie! Ruchy! No! Trącam i trącam i dobudzić nie można, ta...

Sobota, spotkanie rodzinne. Imieniny cioci. A może kota. Kto by to wiedział. Cała rodzina spotyka się, aby obgadać resztę tej, która na imieninach się nie pojawiła. Bo dlaczego ich nie ma, bo co jest ważniejszego od rodzinnych spotkań i dlaczego nie zadzwonili.
Na rodzinnym spotkaniu jest też Marysia. Stara się ukryć między wujkiem Staszkiem, a kuzynką Amelką. Ciotki jednak od razu przechodzą do ataku:. Marysia, a Ty dalej bez faceta? Kiedy masz zamiar się ustatkować? Kiedy skończysz jakieś porządne studia? Nie możesz być pielęgniarką całe życie! Nie pasuje to do wizerunku naszej prawniczej rodziny! Kiedy pomyślisz o dobrym zawodzie? Kiedy pomyślisz o dziecku? Nie jesteś już taka młoda. A czy w ogóle zdrowa? Kiedy masz zamiar wziąć się za siebie? Może w tym roku Ty byś zorganizowała święta? Nie masz rodziny, nie masz zmartwień, nie masz żadnych obowiązków! CO Ty w ogóle masz, oprócz nędzy, którą sobą reprezentujesz? Co? Marysia? Halo, jesteś tu?

_ "Nie masz rodziny..." - na tym Marysia skończyła słuchać. Tak właśnie się czuła na każdym "rodzinnym" spotkaniu. Jakby nie miała rodziny. Jakby otaczali ją sami wrogowie. Białe owieczki. A ona jedna, czarna. Wiecznie czarna. Bo wybrała inną drogę życia. Swoją. Wybraną. Swojską. Nie pod linijkę.

Sobota, spotkanie rodzinne. Imieniny cioci. A może kota. Kto by to wiedział. Cała rodzina spotyka się, aby obgadać resztę tej, która na imieninach się nie pojawiła. Bo dlaczego ich nie ma, bo co jest ważniejszego od rodzinnych spotkań i dlaczego nie zadzwonili.
Na rodzinnym spotkaniu jest też Marysia. Stara się ukryć między wujkiem Staszkiem, a kuzynką Amelką. Ciotki...