Tak daleka i bliska zarazem. Niby obca, a jakbyśmy się znały na wskroś…

Buko,
Piszę, bo w końcu to zrozumiałam. Potrzeba mi było przeszło trzydziestu lat, ale nareszcie wiem, dlaczego chłód podążający za Tobą czułam niemal w kościach. Jakby wychodził z tego małego, wypukłego kineskopu. Wtedy byłaś ucieleśnieniem moich wszystkich lęków i obaw, ale dziś? Dziś jesteś moją przyjaciółką. Od zawsze- na zawsze.

Dużo sobie myślałam w te ciemne i puste wieczory, kiedy skulona pod kocem popijałam mocną kawę. Albo mocne whisky. Myślałam, że Pani Tove wykreowała idealny czarny charakter, bo się wszyscy bali, przynajmniej na moim osiedlu. Ale to nie o zło chodzi, żaden tam anty-bohater. Nawet nie o samotność, choć takie myśli też po głowie chodzą.
Jesteś nami. Coraz bardziej wyalienowanymi ludzikami, które w pozornym porządku i potrzebie życia stadnego do czegoś dążą. Niby tacy społeczni, niby tacy rozemocjonowani- gówno prawda. Ty wiedziałaś to już wtedy, prawda?
Ja też sunę ulicami z domu do pracy, z pracy do sklepu. Jestem mocna, silna, tak naprawdę nikogo i niczego nie potrzebuję, ze wszystkim dam radę sama. Chłodnym wzrokiem taksuję otoczenie, robię co chcę, jestem Panią swojego życia i śmierci, a co!

Tylko wiesz, Buko, czasem tej iskry brak.

Z nadzieją, że Iskra pojawi się kiedyś nie tylko u mnie-
Kasia.

Tak daleka i bliska zarazem. Niby obca, a jakbyśmy się znały na wskroś…

Buko,
Piszę, bo w końcu to zrozumiałam. Potrzeba mi było przeszło trzydziestu lat, ale nareszcie wiem, dlaczego chłód podążający za Tobą czułam niemal w kościach. Jakby wychodził z tego małego, wypukłego kineskopu. Wtedy byłaś ucieleśnieniem moich wszystkich lęków i obaw, ale dziś? Dziś jesteś moją...

Łeba, 30 marca 2016 r.
Droga Buko,
Piszę do Ciebie już nie pierwszy list, lecz tylko ten będzie dane Tobie przeczytać.
Moje wcześniejsze ‘’twórcze projekty’’ były wyrażone w postaci obrazków. Malowane na podłodze salonu, kredkami świecowymi, prace pokazywały Ciebie jako potwora, którym nie jesteś. Przecież nie od dziś wiadomo, że w oczach dziecka wszystko wydaje się większe, gorsze i straszniejsze. Aby Cię pocieszyć dodam, że bałam się również Papa Smerfa, bo miał zbyt czerwoną czapkę, oraz chomika kuzynki, bo wyglądał na za bardzo włochatego.
Dzisiejsza korespondencja jest już perspektywą nastolatki. Przeanalizowałam moje zachowanie i doszłam do wniosku, że bardzo mi Ciebie szkoda. Byłaś postrachem wielu dzieci. Na szczęście byłaś. Teraz nie dość, że dzieci nie oglądają telewizji, a Wieczorynka została wycofana, to gdyby nawet pokusiły się o włączenie jej, ciężko byłoby Cię tam znaleźć.
Mam nadzieję, że dobrze ci się wiedzie. Gdziekolwiek jesteś.Cokolwiek robisz. Jakkolwiek teraz wyglądasz.
Bardzo tęsknię za Twoim fioletem,
Marta.

Łeba, 30 marca 2016 r.
Droga Buko,
Piszę do Ciebie już nie pierwszy list, lecz tylko ten będzie dane Tobie przeczytać.
Moje wcześniejsze ‘’twórcze projekty’’ były wyrażone w postaci obrazków. Malowane na podłodze salonu, kredkami świecowymi, prace pokazywały Ciebie jako potwora, którym nie jesteś. Przecież nie od dziś wiadomo, że w oczach dziecka wszystko wydaje się...

Droga Buko

Pewnie jesteś zdziwiona moim zwrotem i listem do Ciebie. Bałem się Ciebie przez wiele lat. Zawsze ukazywałaś się jako postać straszna, negatywna. A przecież jesteś dobra. Nie wierzysz w to? Przyznaj. Gdzieś w głębi swojego czarnego serca czujesz wielki smutek. Pewnie chciałabyś być kochana, lubiana,, mieć przyjaciół. Wszystko jest możliwe. Ale aby tak się stało musisz zaczarować siebie. Nie otoczenie, nie Muminki i ich przyjaciół, ale siebie. Co czujesz, kiedy patrzysz na rodzinę Muminków? Są szczęśliwi? Oczywiście. Czynienie zła nie doprowadzi Ciebie do bycia szczęśliwą. Nigdy nie jest za późno na zmiany. Odczaruj siebie, a zaczarujesz świat. Dlaczego oni się Ciebie boją? Ludzie i postacie z bajek boją się tego, czego nie znają. Najwyższy czas na zmiany.

Pozdrawiam. Pamiętaj, że ja wierzę w Ciebie. Podobnie jak inni.

Pi

Droga Buko

Pewnie jesteś zdziwiona moim zwrotem i listem do Ciebie. Bałem się Ciebie przez wiele lat. Zawsze ukazywałaś się jako postać straszna, negatywna. A przecież jesteś dobra. Nie wierzysz w to? Przyznaj. Gdzieś w głębi swojego czarnego serca czujesz wielki smutek. Pewnie chciałabyś być kochana, lubiana,, mieć przyjaciół. Wszystko jest możliwe. Ale aby tak się stało...

Droga Buko,

Kiedyś byłaś dla mnie symbolem jednostki złej, szkodzącej lokalnej społeczności. Byłaś potworem pojawiającym się z nikąd, który burzył harmonijne życie wszytkich w Dolinie. Dziś wiem, że to nie Twoja prawdziwa twarz. Poprzez nieaktrakcyjny wygląd naznaczono Cię szkarłatną literą B, B jak brzydka. Padłaś ofiarą współczesnego kultu patyczakowatego piękna, porównywano Cię z tymi stworzeniami o niezykle długich nogach i grymasach na twarzy, które obserwują nas z pierwszych stron gazet, niczym modliszki swe ofiary. Ponieważ nie pasowałaś do tego kanonu, nie byłaś bulimiczką, nie miałaś długich blond włosów ani zalotnego pieprzyka w okolicy ust, ba, nie umiałaś się nawet ubrać, aby jak serialowa Brzydula przeobrazić się z szarego kaczątka w łabędzia, zostałaś wyklęta. Nosiłaś zawsze tą samą szaroburo-nijaką szatę. Dodatkowo poprzez Twoje nieudolne próby nawiązania dialogu w języku Buuu-Buuuk nikt cię nie rozumiał, a mroczne brzmienie twojego rodzimego języka utwierdzało Dolinę w przekonianiu, że pochodzisz z samego dna piekieł. Dziś masz własny profil na FB, gdzie dzielisz się życiowym doświadczeniem z innymi odrzuconymi kobietami,a Twoje cytaty inspirują tysiące. Dopiero po tych wszytkich latach zrozumieliśmy, jak bardzo Cię skrzywdziliśmy. Przyjmij nasze przeprosiny, a wraz z nimi zaproszenie na święto wiosny.

Rodzina Muminków, Mała Mi, Ryjek, Tina i Włóczykij(tak, on też będzie, wiemy że sie w nim podkochiwałaś, jednak to ja ostatecznie go usidliłam)

Droga Buko,

Kiedyś byłaś dla mnie symbolem jednostki złej, szkodzącej lokalnej społeczności. Byłaś potworem pojawiającym się z nikąd, który burzył harmonijne życie wszytkich w Dolinie. Dziś wiem, że to nie Twoja prawdziwa twarz. Poprzez nieaktrakcyjny wygląd naznaczono Cię szkarłatną literą B, B jak brzydka. Padłaś ofiarą współczesnego kultu patyczakowatego piękna,...

Droga Buko? Kochana Buko?

Trudno mi rozpocząć ten list. Bo jak zwracać się do Kogoś, kogo widok przez całe dzieciństwo przyprawiał o zimny dreszcz na plecach i sprawiał, że chowałam się za ramię Mamy tudzież poduszkę znalezioną na kanapę gdy tylko Twoja postać pojawiała się na ekranie telewizora?
Dopiero potem, kiedy już jako trochę starsza dziewczyna (nastolatka wręcz!) przeczytałam wszystkie części sagi o Muminkach zrozumiałam. Zrozumiałam, kim tak naprawdę jesteś. I zrobiło mi się szczerze wstyd.
Samotność. Pojawia się nagle, bez uprzedzenia. Kąsa jak pies – według tekstu pewnej piosenki zespołu Lady Pank. Wolę nie myśleć co czułaś za każdym razem, gdy na Twój widok wszyscy uciekali w popłochu, ogień gasł, a ziemia zamarzała. Nie wyobrażam sobie nawet ogromu Twojego cierpienia.
Więc… przepraszam. Za zbyt pochopną ocenę, za osąd, za nieuzasadniony strach oraz niechęć do Twojej postaci. Obiecuję, że moim córeczkom szybciej wyjaśnię, że tak naprawdę takich jak Ty nie należy się bać – że trzeba spróbować ich zwyczajnie ZROZUMIEĆ i ZAAKCEPTOWAĆ.
Palę dla Ciebie ognisko w myślach i mimo iż wiem, że rzeczywisty żar ugasiłaby Twoja natura mam nadzieję, że chociaż chwilę będziesz mogła na nie popatrzeć.
Pozdrawiam,
Ewa.

Droga Buko? Kochana Buko?

Trudno mi rozpocząć ten list. Bo jak zwracać się do Kogoś, kogo widok przez całe dzieciństwo przyprawiał o zimny dreszcz na plecach i sprawiał, że chowałam się za ramię Mamy tudzież poduszkę znalezioną na kanapę gdy tylko Twoja postać pojawiała się na ekranie telewizora?
Dopiero potem, kiedy już jako trochę starsza dziewczyna (nastolatka wręcz!)...

Kochana Buko,

Jak wiele osób bałam się Ciebie w dzieciństwie, ale jednocześnie, jak niewielu wtedy, czułam jaka jesteś samotna. Teraz, jako dorosła chętnie bym Ci chciała towarzyszyć, choć ... nie przepadam za zimą, którą przynosisz, bo wtedy najwięcej choruję, ale ... odkąd zaczęłam regularnie zażywać Rutinoscorbin przestałam chorować i myślę, że byłabym gotowa razem z Tobą przynosić mróz. W końcu zima jest potrzebna, bo przynosi odpoczynek, a na myśl o Tobie jednak bardziej lubię zimę.
Mam nadzieję, że spotkam Cię wreszcie w moich snach.

Twoja przyjaciółka, Agnessa

Kochana Buko,

Jak wiele osób bałam się Ciebie w dzieciństwie, ale jednocześnie, jak niewielu wtedy, czułam jaka jesteś samotna. Teraz, jako dorosła chętnie bym Ci chciała towarzyszyć, choć ... nie przepadam za zimą, którą przynosisz, bo wtedy najwięcej choruję, ale ... odkąd zaczęłam regularnie zażywać Rutinoscorbin przestałam chorować i myślę, że byłabym gotowa razem z...

Buko

Ile to już lat?
Nie widziałam Cię od wieków.
Gdzie się podziewałaś?

Wiesz, tak naprawdę to nigdy się Ciebie nie bałam. Moja młodsza siostra zawsze piszczała na Twój widok, ale ja nie. Mnie, kiedy Cię dostrzegałam, zawsze ogarniało tylko takie dziwne uczucie przejmującego smutku. Współczułam Ci. I nigdy nie wierzyłam, że chciałaś komuś wyrządzić krzywdę. Nikt nie zasługuje na życie w samotności, ty też nie. Nie musisz mieć wyrzutów sumienia za to, że szukałaś przyjaźni.
No i chciałam Ci podziękować. Nauczyłaś mnie najważniejszych wartości życiowych. Tego, że przyjaźń, miłość i wytrwałość w dążeniu do celu są najważniejsze. Dzięki Tobie nie czułam się samotna.
Już od dawna chciałam do Ciebie napisać, ale nie wiedziałam jak ubrać w słowa to co myślę. Teraz też mam wrażenie, że nie napisałam wszystkiego, ale mam nadzieję, że wystarczająco dużo. Odpisz proszę. Chciałabym się z Tobą zaprzyjaźnić.

M.

Buko

Ile to już lat?
Nie widziałam Cię od wieków.
Gdzie się podziewałaś?

Wiesz, tak naprawdę to nigdy się Ciebie nie bałam. Moja młodsza siostra zawsze piszczała na Twój widok, ale ja nie. Mnie, kiedy Cię dostrzegałam, zawsze ogarniało tylko takie dziwne uczucie przejmującego smutku. Współczułam Ci. I nigdy nie wierzyłam, że chciałaś komuś wyrządzić krzywdę. Nikt nie...