Swój bilet na rejs kupiłabym po spełnieniu swoich wszystkich najważniejszych celów życiowych. Oczywiście jestem świadoma, że przygotowania do wyprawy mogłyby zająć miesiące a nawet lata. Pierwszym krokiem byłoby przemierzenie kraju w celu odnalezienia bezdomnych oraz ludzi, którzy nie mają rodziny i nic do stracenia. Zapewne musiałabym spotkać się z tysiącami, a może nawet dziesiątkami tysięcy osób, a to wszystko po to, by znaleźć tego jednego jedynego sobowtóra mojej osoby. Po odnalezieniu osoby łudząco podobnej do siebie przedstawiłabym jej swoją ofertę. Być może nie obeszłoby się bez kilku operacji plastycznych, mających upodobnić tę kobietę do mnie. Następnie pozostałoby dokładne przestudiowanie mapy podróży i odpowiednie zabezpieczenie przyszłości Sobowtórki. Na statek zabrałabym skrzynie mieszczące książki ,papier i długopisy ,a jedna z nich skrywałaby moją wspólniczkę. W momencie gdy nikt nie zwróciłby na to uwagi, opuściłabym na wodę jedną z szalup i załadowała wszystkimi swoimi bagażami. Teraz trzeba byłoby już tylko dopłynąć do małej, bezludnej wysepki oddalonej od wszelkiej cywilizacji. Na miejscu pomogłabym uwolnić się ze skrzyni Sobowtórce i wspólnie przeniosłybyśmy bagaże z szalupy na ląd. Następnie moja wspólniczka powróciłaby na statek podając się za mnie. Ja natomiast od tego momentu mogłabym wieś cudowne życie pustelnika, mając za jedyne towarzystwo książki i papier do zapisywania swoich przemyśleń. Tak chciałabym "namalować" sobie swój własny raj.

Swój bilet na rejs kupiłabym po spełnieniu swoich wszystkich najważniejszych celów życiowych. Oczywiście jestem świadoma, że przygotowania do wyprawy mogłyby zająć miesiące a nawet lata. Pierwszym krokiem byłoby przemierzenie kraju w celu odnalezienia bezdomnych oraz ludzi, którzy nie mają rodziny i nic do stracenia. Zapewne musiałabym spotkać się z tysiącami, a może nawet...

Takie zniknięcie to świetny pomysł, jesli jest się zlodziejem. W swoim pokoju pozostawilabym list pożegnalny do rodziny, w ktorym przyznalabym sie do ukrywanej depresji i o planowanym samobójstwie. Skok zza burty, niespodziewany, pod osłoną nocy, żadnych świadków, nie znaleziono ciała. Tymczasem zajelabym siw tym, co tygryski lubią nahbardziej- obserwacją i kradzieżami, zegarków, naszyjników, bransoletek, bezkarna- bo jak udowodnić zr to ja, skoro nie żyje?

Takie zniknięcie to świetny pomysł, jesli jest się zlodziejem. W swoim pokoju pozostawilabym list pożegnalny do rodziny, w ktorym przyznalabym sie do ukrywanej depresji i o planowanym samobójstwie. Skok zza burty, niespodziewany, pod osłoną nocy, żadnych świadków, nie znaleziono ciała. Tymczasem zajelabym siw tym, co tygryski lubią nahbardziej- obserwacją i kradzieżami,...

Nigdy nie jest zbyt późno,aby zacząć od nowa.Nigdy też nie jest za późno,aby skończyć ze wszystkim tu i teraz.Na pokład wszedłby z przemyconym pistoletem.Przedtem przygotowałbym się dobrze,poznał mapy,trasę i załogę.Kilka książek o zachowaniu ludzi,gdy muszą stawić czoła takim sytuacją.Sterroryzowałbym kapitana statku,tak aby skierował statek na północ.Z pewnością będą mówić o tym wypadku,być może nazwą go ,,Drugim Titanic'iem''.Po co miałbym to zrobić?Naturalnie dla sławy.Byłbym jedynym ocalałym z tak wielkiego nieszczęścia.Po obraniu kursu pozbyłbym się kapitana i załogi.Wszystko zaplanowałbym na noc.Sam uciekłbym w przygotowanej przedtem łodzi.Naturalnie obserwowałbym całe zdarzenie.Obserwowałbym je lornetką z podczerwienią.Trzeba mieć materiał do opowiadań.No chyba,że nie byłoby to nic nadzwyczajnego.Wtedy udałbym się w stronę USA,aby schować się i stać anonimowy.Ostatecznie rutyna i brak sensu,może doprowadzić do najgorszych czynów.A tak, będę miał lekki dreszczyk emocji.

Nigdy nie jest zbyt późno,aby zacząć od nowa.Nigdy też nie jest za późno,aby skończyć ze wszystkim tu i teraz.Na pokład wszedłby z przemyconym pistoletem.Przedtem przygotowałbym się dobrze,poznał mapy,trasę i załogę.Kilka książek o zachowaniu ludzi,gdy muszą stawić czoła takim sytuacją.Sterroryzowałbym kapitana statku,tak aby skierował statek na północ.Z pewnością będą...

-Panie kapitanie! Panie kapitanie! – przerażony oficer wpadł z samego rana do kajuty kapitańskiej.
-Jezu! Co się stało? – kapitan wiedział, że bez powodu nikt z załogi nie pozwoliłby sobie na zrywanie go z łóżka.
-Pamięta pan ten basen na górnym pokładzie?
-Ktoś się utopił?
-Gorzej!
-Jak gorzej? –zdziwił się kapitan. – No gorzej, to już chyba nie może być!
-Tam była taka duża zjeżdżalnia! –gorączkował się oficer. –I ktoś tą zjeżdżalnię przerobił. Coś tam przemajstrował i ona zamiast do basenu, siup za burtę.
-Jaka ona?
-No jakaś pani, co przyszła rano popływać. Zjechała i sru! Za burtę.
-Ktoś to widział?
-Nie, ale na leżaku został ręcznik, szlafrok, klucze do kajuty, okulary i inne pierdoły. A potem zobaczyłem ta zjeżdżalnię.
-Dobra. Zawiadom kogo trzeba. Za 5 minut będę.
***
Na razie wszystko idzie zgodnie z planem. Załoga szuka kobiety, która wypadła za burtę. Zaraz przybijemy do brzegu, a ja niepostrzeżenie opuszczę statek. Nareszcie wolność. Zaszyję się gdzieś na miesiąc, no góra dwa i w końcu nadrobię zaległości w czytaniu. Żadnego „maaaamo!”, „kochanie!”, pani Kasiu!!!”. Potem wymyślę jakąś amnezję. Zawsze mogłam się w głowę uderzyć wypadając za burtę. Wyjmuję pierwszą książkę z walizki – „Prawda” T. Pratchett. Cóż za ironia…

-Panie kapitanie! Panie kapitanie! – przerażony oficer wpadł z samego rana do kajuty kapitańskiej.
-Jezu! Co się stało? – kapitan wiedział, że bez powodu nikt z załogi nie pozwoliłby sobie na zrywanie go z łóżka.
-Pamięta pan ten basen na górnym pokładzie?
-Ktoś się utopił?
-Gorzej!
-Jak gorzej? –zdziwił się kapitan. – No gorzej, to już chyba nie może być!
-Tam była taka...

Karminowy materiał mojej wieczorowej sukni przesiąkł wodą. Chłód nocy daje mi motywację do działania, ożywia mnie. Wiem, że muszę pokonać słabość, wyłapać otaczające mnie odłamki sił i zebrać je w mocną, spójną całość. Byle tylko dopłynąć do lądu. Tam wszystko jest przygotowane.
Już prawie ich nie widzę. Statek jedynie majaczy w oddali. Mały punkt, wcale nieistotny. Zupełnie jak ja. Gasnąca gwiazda, to moje imię. Aktorka, która odchodzi w zapomnienie. Mam wrażenie, że spisano mnie na straty. Czy naprawdę nie wzbudzam już żadnych emocji?
Chcę wielkiego powrotu. Trochę zamieszania wokół mojej osoby. Zniknięcie? To idealny temat na pierwsze strony gazet. Sześć dni. Tyle muszę przetrwać, na małej wyspie, gdzie wcześniej ulokowałam zapasy. Następnie mój przyjaciel podsunie ekipom poszukiwawczym nazwę wyspy, na której zamieszkam. Wierzę, że mnie nie zawiedzie. Pomógł mi zaaranżować zniknięcie. Gdy odciął zasilanie, statek pochłonęła ciemność. To była moja szansa, aby wydostać się na zewnątrz i odpłynąć łódką.
Teraz wątpliwości dosięgają mnie z każdej strony. Mój plan to akt desperacji. Ryzyko jest ogromne, więc czy naprawdę robię to wszystko tylko dla sławy?
Nie. Robię to, aby odzyskać życie, które kochałam. Aby odzyskać możliwość rozwijania pasji, która była powodem, dla którego wstawałam codziennie rano. Aby móc dzielić się moim darem z ludźmi, tak jak kiedyś.
Ci, którzy mówią, że mój czas już minął, są w błędzie, bo ja tak szybko nie odchodzę. Ja się tak łatwo nie poddaję.

Karminowy materiał mojej wieczorowej sukni przesiąkł wodą. Chłód nocy daje mi motywację do działania, ożywia mnie. Wiem, że muszę pokonać słabość, wyłapać otaczające mnie odłamki sił i zebrać je w mocną, spójną całość. Byle tylko dopłynąć do lądu. Tam wszystko jest przygotowane.
Już prawie ich nie widzę. Statek jedynie majaczy w oddali. Mały punkt, wcale nieistotny....

Pewnie każdy chciałby przez pewnie czas być anonimowy, uznany za zaginionego. Lecz życie bez imienia, jest trudniejsze niż z nim. Lecz czasami chce się wszystko rzucić i zniknąć na zawsze. Więc kupiłabym bilet, i zostawiła wszystko. Znikłabym a tak naprawdę została obok. Jak dusza zawieszona między światami. Zobaczyć otaczający świat naprawdę anonimowo.

Pewnie każdy chciałby przez pewnie czas być anonimowy, uznany za zaginionego. Lecz życie bez imienia, jest trudniejsze niż z nim. Lecz czasami chce się wszystko rzucić i zniknąć na zawsze. Więc kupiłabym bilet, i zostawiła wszystko. Znikłabym a tak naprawdę została obok. Jak dusza zawieszona między światami. Zobaczyć otaczający świat naprawdę anonimowo.

Nie spodziewałam się, że życie u boku milionera może okazać się tak smutne. Wymarzone wystawne bankiety, kolacje w drogich restauracjach i egzotyczne podróże zastąpiła samotność. Na szczęście pojawił się on. Przyjaciel mojego męża, który pokazał mi czym jest prawdziwa miłość. Spotkaliśmy się w chwili, gdy najbardziej potrzebowałam bliskości drugiego człowieka i od razu zrozumiałam, że to mężczyzna mojego życia. Byłam już jednak żoną. Żoną człowieka wpływowego, okrutnego i zazdrosnego, który nie pozwoliłby mi odejść. Musiałam więc zniknąć. Z okazji zbliżającej się rocznicy poprosiłam więc o prezent w postaci rejsu ekskluzywnym statkiem, który miał dać mi wolność i szczęście.
Plan wydawał się z prosty – trzeciego dnia, podczas kolacji mam poczuć się źle, w drodze do swojej kajuty ukryć się gdzieś na statku i o północy, nim ktoś zauważy moje zniknięcie, wyjść na suchy ląd. Tej bowiem nocy zawijaliśmy do portu, a mąż zawsze wracał do kajuty dopiero nad ranem; wszystko wydawało się więc układać idealnie. Gdy wstałam od stołu udając ból głowy, mąż uparł się mi towarzyszyć. Złapał mnie mocno pod ramię i zaprowadził do kajuty. Od razu wyczułam, że dzieje się coś złego. Wtedy go ujrzałam. Leżał związany i zakrwawiony. Mój kochany! Szybko zrozumiałam co się dzieje. Nasz związek nie był już tajemnicą, a teraz my musimy ponieść tego konsekwencje. A przecież wiadomo, że to właśnie na statkach ludzie łatwo znikają bez śladu...

Nie spodziewałam się, że życie u boku milionera może okazać się tak smutne. Wymarzone wystawne bankiety, kolacje w drogich restauracjach i egzotyczne podróże zastąpiła samotność. Na szczęście pojawił się on. Przyjaciel mojego męża, który pokazał mi czym jest prawdziwa miłość. Spotkaliśmy się w chwili, gdy najbardziej potrzebowałam bliskości drugiego człowieka i od razu...

Nigdy nie byłam zżyta z rodziną. Moja przyszłość była zaplanowana zanim jeszcze się urodziłam. Rodzice wiedzieli kim zostanę zanim ja wiedziałam jak chodzić. Każdej nocy marzyłam o tym jak wyglądałoby moje życie gdybym to ja mogła je zaprojektować, a w tych różnych wizjach jedyną rzeczą która się powtarzała była WOLNOŚĆ. Dlatego kiedy tylko nadarzyła się szansa by się uwolnić, bez wahania postanowiłam z niej skorzystać.
Wybrane przez rodziców przyjaciółki kupiły bilety na rejs transatlantykiem, jako prezent przed zaślubinami z mężczyzną, którego tez oni wybrali. Miały to być zabawne pięć dni, relaks przy basenie, alkohol i bezkresny ocean.
Jedyną rzeczą, którą kiedykolwiek zrobiłam bez wiedzy rodziców, było zaprzyjaźnienie się z Kamilem. Mówię o tym dlatego, że to właśnie on dał mi życie.
Na statku potrzebni byli ludzie do pracy w dziale housekeeping'u.
Kamil nadawał się idealnie - młody, atrakcyjny, znający 4 obce języki na poziomie zaawansowanym. Pierwszy punkt planu odhaczony.
Żeby urozmaicić pierwszy wieczór na statku przeczytałam dziewczyną artykuł o tym ile ludzi zaginęło na takich statkach. Oczywiście moje obawy skwitowały śmiechem, ale wiedziałam że przynajmniej połowie z nich nie jest wcale do śmiechu. Ziarno niepokoju zasadzone, teraz tylko zostało patrzeć jak kiełkuje. Drugi punkt planu odhaczony.
Rankiem przy basenie podzieliłam się z dziewczynami moimi obawami związanymi z bezpieczeństwem podróży. Gdy powiedziałam że nocą słyszałam dziwne odgłosy i pod moimi drzwiami był cień, parę z nich nagle zdało se sprawę że też coś takiego widziały. Niepokój piął się coraz wyżej. Dobrze.
Po południu gdy dziewczyny drzemały przy basenie, poszłam do zamkniętego magazynu tuż przy ładowni, do którego klucz dał mi Kamil. Musiałam sprawdzić czy moja kryjówka pozostała przez nikogo nieodkryta. Tak - skafander dalej tam leżał, razem w butlą, racją żywności, dużą ilością gotówki oraz nowymi dokumentami które załatwił tajemniczy przyjaciel Kamila.
Wróciłam do ''przyjaciółek'' i nadszedł czas zwierzeń. Mówiły o aborcjach, narkotykach, depresji. Gdy przyszła kolej na mnie, wiedziałam że moja historia będzie idealna. Powiedziałam im "w pełnym zaufaniu" o tym jak miałam chłopaka o którym nikt ni wiedział - chuligan po więzieniu, narkoman który nie tylko brał ale i dilował. Nic z tego mi nie przeszkadzało dopóki nie zabił kogoś przy mnie. Obiecałam że nic nie powiem ale odeszłam od niego i od tego czasu czuję że ktoś mnie cały czas obserwuje, że nie jestem bezpieczna. Dziewczyny zbladły i w tym momencie wiedziałam że mój plan już jest zrealizowany. One wierzą we wszystko.
Tej nocy zrobiłam okropny bałagan w pokoju, upuściłam sobie trochę krwi i poszłam do magazynu żeby się skryć. Słyszałam odgłosy personelu, który przeszukał statek po tym jak dziewczyny zgłosiły że gdzieś zniknęłam. Minęły dwa dni i nikt mnie nie znalazł. Dobrze. Była noc i wiedziałam że płyniemy blisko brzegu, będąc parę godzin od portu. Nadszedł czas. Przyszedł Kamil, pomógł mi założyć skafander, schować pieniądze i papiery by się nie zmoczyły. Pożegnałam się z Kamilem i wyskoczyłam. Woda była ciepła i czarna jak noc, ale nie przeszkadzało mi to - miałam latarkę.
Dopłynęłam do brzegu, poszłam do wynajętej przez tajemniczego kolegę Kamila chatki. Ufarbowałam włosy, włożyłam soczewki zmieniające kolor moich oczu, nałożyłam samoopalacz i okulary. Teraz już nie jestem Sarą, która miała zostać sędziom i poślubić kogoś kogo nie znała, bo Sara w tajemniczy sposób zaginęła na środku oceanu.
Teraz jestem wolna.

Nigdy nie byłam zżyta z rodziną. Moja przyszłość była zaplanowana zanim jeszcze się urodziłam. Rodzice wiedzieli kim zostanę zanim ja wiedziałam jak chodzić. Każdej nocy marzyłam o tym jak wyglądałoby moje życie gdybym to ja mogła je zaprojektować, a w tych różnych wizjach jedyną rzeczą która się powtarzała była WOLNOŚĆ. Dlatego kiedy tylko nadarzyła się szansa by się...

Każdy ma jakiś zawód, którym chce się chwalić lub definitywnie tego nie chce. Jestem jedną z tych osób. Moja firma zajmuje się handlem narkotykami, używkami, dopalaczami. Czego sobie zażyczysz. Siedzę w biznesie niesprzyjającym przyjaciół. Niestety wszedłem w przysłowiową paradę jednej z firm, należącej do nietypowego jegomościa, śmiem twierdzić świra, a mianowicie George’a Flint’a. Chciał on podpisać umowę na masową dostawę amfetaminy, lecz go ubiegłem, ponieważ zaproponowałem lepsze warunki. Teraz całych czas muszę uciekać. Flint żąda żebym wycofał się z umowy, a za to Chińczycy nie pozwolą mi się z niej wykręcić. Oczywistym jest, że czyha na mnie śmierć ze strony jegomościa.
Musze zaryzykować. Chce uciec. Bez względu na wszystko.
Kupuje bilet na rejs przez Ocean Atlantycki. Flint już o tym wie, ma dostęp do historii moich przelewów. Nie pozwoli, żebym się mu wywinął. Pakuje się pospiesznie i wychodzę. Jestem w porcie tuż przed odpłynięciem.
Ze strachem w oczach wpatruje się w już oddalający się brzeg, jestem pewien, że Flint jest wściekły. Po trzech godzinach rejsu zaczynam działać. Wchodzę do kokpitu kapitana. Wbijam mu nóż w tętnice szyjną. Przynajmniej bardzo nie cierpi. Kieruje statek na górę lodową. Historia jak z Titanica. Urocze. Biorę kamizelkę i wyskakuje przez burtę. Płynę, zdaje się to być wiecznością i chyba tak jest. Za sobą słyszę huk i już wiem co się stało. Nie odwracam się. Płynę dalej.

Każdy ma jakiś zawód, którym chce się chwalić lub definitywnie tego nie chce. Jestem jedną z tych osób. Moja firma zajmuje się handlem narkotykami, używkami, dopalaczami. Czego sobie zażyczysz. Siedzę w biznesie niesprzyjającym przyjaciół. Niestety wszedłem w przysłowiową paradę jednej z firm, należącej do nietypowego jegomościa, śmiem twierdzić świra, a mianowicie George’a...

Ogromna liczba biletów na wypływające w rejsy z trzech leżących nieopodal siebie miast portowych zabukowanych na tę samą osobę, podrobione dokumenty,a w nocy poprzedzającej moje odejście podłożony ogień pustoszący całe moje mieszkanie. Dla pewności, dwójka naiwnych podróżników szukających za oceanem szansy na lepsze jutro, którzy zgodzili się odkupić ode mnie część biletów wystawionych na lewe nazwiska za pół ceny. To na pewno da mi czas. I zabierze czas tym, którzy będą chcieli mnie znaleźć. Kajuta w znajdującej się już pod wodą części statku, oraz zestaw elektrycznych wierteł oraz pamiętnik, w którym nakreśliłem plan jaki chcę zrealizować. Katastrofa okrętu. Co prawda nie mam takiego planu, ale alarm i panika jaka wybuchnie na statku pozwoli mi niepostrzeżenie ukraść jedną z szalup ratunkowych i oddalić się na bezpieczną odległość, podczas gdy priorytetem dla służb porządkowych będzie szukanie "spowodowanej" przeze mnie awarii statku. Teraz jestem już wolny, moje obliczenia mnie nie zawiodły, widzę ją, moja wyspa, mój nowy dom...

Ogromna liczba biletów na wypływające w rejsy z trzech leżących nieopodal siebie miast portowych zabukowanych na tę samą osobę, podrobione dokumenty,a w nocy poprzedzającej moje odejście podłożony ogień pustoszący całe moje mieszkanie. Dla pewności, dwójka naiwnych podróżników szukających za oceanem szansy na lepsze jutro, którzy zgodzili się odkupić ode mnie część biletów...