Gosiu,

Pamiętasz jak przez miesiąc nie sprzątnąłem akwarium, a Ty spełniłaś swoje groźby i spuściłaś wszystkie ryby w toalecie? Tak samo czuję się teraz, nie jak te ryby tylko jak wciąż strofowany, przeganiany i zbyt mocno krytykowany mąż. Tak bardzo wtedy na mnie krzyczałaś, że nie umiałem się nawet obronić. Bałem się, że dojdzie do rękoczynów, wyszedłem. I teraz czuję to samo, chciałbym wyjść. Czuję się jak niepotrzebny mebel w Twoim domu. Wciąż mi przypominasz, że to Twój dom, że to Twój pomysł, że to Twoja zasługa. Pamiętasz kiedy zrobiłem Ci półkę na książki? Zaśmiałaś się, że trzeba ją oprzeć o ścianę, bo najpewniej runie. Jak mam się czuć głową tej rodziny, skoro odbijasz ją od ściany jak swoją piłkę treningową? Zaprosiłem Cię na rocznicę do restauracji, przez pół wieczoru narzekałaś jaką paskudną podali kaczkę, że Ty z zamkniętymi oczami robisz lepszą. Uwierz mi, choć nie robiłem tej kaczki sam poczułem się, jakbyś mi wylała pomyje na twarz. Duszę się przy Tobie. To, co kiedyś w Tobie kochałem - zaradność, pewność siebie, ambicję - smaga mnie po twarzy jak bat. Twoje cechy, kiedyś kuszące jak świeże jabłko, dziś skwaśniały jak źle utrzymane wino. Skarbie, jesteś moją żoną, którą kocham i szanuję, z którą chcę przejść przez kolejne rozdziały naszego życia. Gosiu, proszę nie pozwólmy, by ten pociąg wykoleił się za kolejnym zakrętem małżeńskiej historii.

Wciąż Twój Krzysztof

Gosiu,

Pamiętasz jak przez miesiąc nie sprzątnąłem akwarium, a Ty spełniłaś swoje groźby i spuściłaś wszystkie ryby w toalecie? Tak samo czuję się teraz, nie jak te ryby tylko jak wciąż strofowany, przeganiany i zbyt mocno krytykowany mąż. Tak bardzo wtedy na mnie krzyczałaś, że nie umiałem się nawet obronić. Bałem się, że dojdzie do rękoczynów, wyszedłem. I teraz czuję to...

Krzysiu,

Biłam się z myślami zbyt długo, czy aby na pewno napisać ten list.
Możesz mi powiedzieć, że histeryzuję, lecz sam dobrze wiesz, że coś się popsuło. Już nie patrzysz na mnie tak jak kiedyś. Nie masz dla mnie czasu- co tłumaczysz obowiązkami w pracy- i mówisz, że masz swoje problemy, lecz czy w małżeństwie nie powinno się dzielić problemami ?
Staram się jak mogę dotrzeć do Ciebie kochany, niestety moje wysiłki są nadaremne. Gdy kładę rękę na twojej klatce piersiowej, gdy leżymy w nocy,-niby naturalnie- odwracasz się do mnie plecami. Mój drogi znam Cię już tyle lat, że wiem kiedy nie chcesz mojego dotyku. Możliwe, że już Ci nie wystarczam, a może powodem twojego zachowania jest zupełnie coś innego.
Wiedz, że nie ważne co się dzieje nadal na Ciebie czekam i jestem twoim oparciem, tym którym Ty dla mnie byłeś przez cały ten czas.


Twoja Małgorzata.

Krzysiu,

Biłam się z myślami zbyt długo, czy aby na pewno napisać ten list.
Możesz mi powiedzieć, że histeryzuję, lecz sam dobrze wiesz, że coś się popsuło. Już nie patrzysz na mnie tak jak kiedyś. Nie masz dla mnie czasu- co tłumaczysz obowiązkami w pracy- i mówisz, że masz swoje problemy, lecz czy w małżeństwie nie powinno się dzielić problemami ?
Staram się jak mogę...

Krzysztofie,
piszę do Ciebie z dalekiej podróży. Podróży wgłąb samej siebie. Nie była ona łatwa. Na drodze do celu pojawiały się bowiem rozgoryczenie, że to, co było między nami, piękne i świeże na początku - zwiędło, straciło swój blask. Zaskoczenie i rozgoryczenie, że tak zaniedbaliśmy ten nasz ogródek uczuć. Żal i złość, że muszę sama być kapitanem i sterem, a mam już coraz mniej sił.
Później pojawiła się refleksja, że może daję Ci za mało przestrzeni, swobody w działaniu a uciekając w karierę nie widzę tego, co powinno stanowić radość każdego naszego dnia - drobnych rzeczy, które robisz i które moglibyśmy razem robić. Tak bardzo brakuje mi szczerych rozmów, w których mówilibyśmy o naszych uczuciach, radościach i obawach. Wspólnego planowania, działania i wspólnego "nicnierobienia". bycia ze sobą a nie obok siebie.
Jeśli odczuwasz podobnie, jeśli jeszcze chcesz o nas zawalczyć, to wyślij do mnie jakiś sygnał, może kartkę z podróży, którą Ty odbywasz obok mnie, a jednocześnie tak daleko.
Małgorzata

Krzysztofie,
piszę do Ciebie z dalekiej podróży. Podróży wgłąb samej siebie. Nie była ona łatwa. Na drodze do celu pojawiały się bowiem rozgoryczenie, że to, co było między nami, piękne i świeże na początku - zwiędło, straciło swój blask. Zaskoczenie i rozgoryczenie, że tak zaniedbaliśmy ten nasz ogródek uczuć. Żal i złość, że muszę sama być kapitanem i sterem, a mam już...

Mój kochany mężu,
W naszym małżeństwie od pewnego czasu dzieje się coś niedobrego. Piszę do Ciebie ten list, bo tak jest łatwiej, śmielej nie patrząc Ci w oczy.
Kocham Cię ponad wszystko, jednak ta miłość to za mało jeśli Ty sobie "odpuściłeś". Nie starasz się już tak jak kiedyś, a ja czuję się zapomniana, zaniedbana, mało ważna. Już nie najważniejsza. Czuję jakby praca, problemy Twoich rodziców, a nawet samochód były zawsze przede mną. Gdzie w tym wszystkim miejsce, dla mnie? Przecież ja też czuję. Chcę byś zrozumiał mnie, nie złość się. Rozmawiaj ze mną, podejmujmy decyzje razem, pytaj mnie o zdanie, zwierzaj się z problemów. Nie chcę się o wielu spawach dowiadywać od Twojej mamy.
Przemyśl wszystko na spokojnie. Wierzę, że nasza miłość przetrwa i tę "burzę".
Kochająca,
Małgorzata

Mój kochany mężu,
W naszym małżeństwie od pewnego czasu dzieje się coś niedobrego. Piszę do Ciebie ten list, bo tak jest łatwiej, śmielej nie patrząc Ci w oczy.
Kocham Cię ponad wszystko, jednak ta miłość to za mało jeśli Ty sobie "odpuściłeś". Nie starasz się już tak jak kiedyś, a ja czuję się zapomniana, zaniedbana, mało ważna. Już nie najważniejsza. Czuję jakby praca,...

Mój Drogi mężu!

Prawda jest taka, że od bardzo długie czasu targają mną różne emocje i wątpliwości, nie miałam dość śmiałości, aby przeprowadzić z Tobą rozmowę na ten temat. Dlatego postanowiłam swoje myśli przelać na papier w nadziei, że nasze małżeństwo przetrwa ten kryzys.

Zastanawiałam się, kiedy stałam się taka zaborcza oraz ambitna, dlaczego tak bardzo dążę do doskonałości. To dlatego, że boję się odrzucenia i braku akceptacji z Twojej strony, bardzo potrzebuję Twoich ciepłych słów, których kiedyś nie szczędziłeś mi. Bardzo brakuje mi wspólnych spacerów wśród drzew i rozmów o najnowszych książkach oraz mangach.

Proszę zacznijmy od początku i zacznijmy znów odkrywać siebie na nowo.

Twoja Małgorzata

Mój Drogi mężu!

Prawda jest taka, że od bardzo długie czasu targają mną różne emocje i wątpliwości, nie miałam dość śmiałości, aby przeprowadzić z Tobą rozmowę na ten temat. Dlatego postanowiłam swoje myśli przelać na papier w nadziei, że nasze małżeństwo przetrwa ten kryzys.

Zastanawiałam się, kiedy stałam się taka zaborcza oraz ambitna, dlaczego tak bardzo dążę do...

Mój niekochany, chyba znaleźliśmy się na rozdrożu. Cóż, zdarza się nawet najlepszym. Żadne z nas nie stara się już nawet tego kryć, bo i po co, skoro z naszej poprutej miłości zostały już tylko cienkie nici. Próżno szukać przyczyny tej niekomfortowej sytuacji, bo i Twój nieprzeciętny egocentryzm, przesłaniający Ci oczy na istnienie bliskich, jak i moja służalczość, będąca strutą konsekwencją mojej niskiej samooceny stoją u progu naszej niemiłości. Zbyt długo pozwalałam widzieć mnie taką jaką chciałbyś mnie mieć. Niepotrzebnie, bo Ty i tak dostrzegałeś tylko niedoróbki. Zbyt długo chowałam swoją duszę do kieszeni. Sprała się z najstarszymi jeansami, wyblakła tylko i do niczego już nie służy. Doświadczenie nauczyło nas ostrożności, więc taktownie nie wchodzimy sobie w drogę. Nie sądzisz jednak, że marnujemy wzajemny czas? Zajmujemy miejsca tym, którzy są nas warci, dla których będziemy coś znaczyć, którzy sprawią, że nasze dusze znów odzyskają swoje dawne barwy. Bądźmy odpowiedzialni i ustąpmy prawdzie, że już nic z tego nie będzie. Dajmy sobie szansę na miłość, u boku tych, co pewnie już na nas z niecierpliwością czekają. Nie gniewaj się, że tak długo i że dopiero teraz, lecz tak trudno przyznać się do niekochania. Przed sobą samym zwłaszcza. Z wyrazami szacunki, nie miłości, Twoja M.

Mój niekochany, chyba znaleźliśmy się na rozdrożu. Cóż, zdarza się nawet najlepszym. Żadne z nas nie stara się już nawet tego kryć, bo i po co, skoro z naszej poprutej miłości zostały już tylko cienkie nici. Próżno szukać przyczyny tej niekomfortowej sytuacji, bo i Twój nieprzeciętny egocentryzm, przesłaniający Ci oczy na istnienie bliskich, jak i moja służalczość, będąca...

Mężu...
Już to jedno słowo ukazuje, jak bardzo się od siebie oddaliliśmy. Nie potrafię nazwać inaczej. Kochany? Może kiedyś... Mój drogi? Tak bardzo nie pasuje do obecnej sytuacji.
Nasze życie nie jest już nasze, wspólne. Jestem ja i jesteś Ty. W jednym mieszkaniu, w jednym łóżku, dwoje obcych ludzi. Codziennie mijamy się, nie zwracając na siebie uwagi. Co więcej, staramy się siebie unikać. Przestaliśmy się nawet kłócić. Jedyne uczucie jakie między nami pozostało to... obojętność. Przyzwyczajenie. Rutyna. Brak jakichkolwiek wyższych uczuć. Piszę do Ciebie ten list, ponieważ czuję, że bez szczerej rozmowy ta sytuacja może skończyć się tragicznie. Tworzy się między nami napięcie, nie chcę, żeby stało się niebezpieczne. Postanowiłam szczerze przyznać się do swoich odczuć. Myślę, że pomimo tego, że staliśmy się całkiem innymi osobami, ty uważasz tak samo. Nie da się tego ukryć, rośnie między nami nienawiść. Chcę zapobiec jej skutkom. Nie wiem, czy nasze małżeństwo da się uratować... Nie widzę na to dużych szans, lecz coś trzeba zrobić. Moją propozycją jest rozpoczęcie wszystkiego od nowa. Brzmi to banalnie. Wiem. Ale może to jest jakaś szansa? Na początku wyjadę, wyprowadzę się. Odpoczniemy oboje, przemyślimy wszystko. A potem zaproszę Cię na wspólny wyjazd. Słowo randka raczej tu nie pasuje, ale niech będzie spotkanie dla poznania siebie od początku. Zmieniliśmy się, dlatego musimy nauczyć się siebie jeszcze raz. Może wtedy coś się zmieni. Staram się nie pokładać w tym wielkich nadziei, aby potem się nie rozczarować. Jednak jeżeli jest szansa na zmianę relacji między nami, chciałabym spróbować.
Poczułam ulgę, kiedy to wszystko z siebie wyrzuciłam. Szczerość była potrzebna. Wyprowadzam się już teraz. Proszę przemyśl moją propozycję. Będę czekać na Twoją odpowiedź.

Mężu...
Już to jedno słowo ukazuje, jak bardzo się od siebie oddaliliśmy. Nie potrafię nazwać inaczej. Kochany? Może kiedyś... Mój drogi? Tak bardzo nie pasuje do obecnej sytuacji.
Nasze życie nie jest już nasze, wspólne. Jestem ja i jesteś Ty. W jednym mieszkaniu, w jednym łóżku, dwoje obcych ludzi. Codziennie mijamy się, nie zwracając na siebie uwagi. Co więcej, staramy...

Mój Drogi,
jest noc. Ciemna, cicha noc. Oplata mnie samotność, powoli dusi wszelkie uczucia do Ciebie. Kolacja dawno wystygła, Twój telefon nie odpowiada. Pewnie znowu wyszedłeś na miasto, siedzisz w swojej ulubionej knajpie i bawisz się w najlepsze. Przypomnisz sobie o mnie przed nastaniem dnia, kiedy wyciągniesz komórkę, by zadzwonić po taksówkę. Wtedy już będę dawno spać.
Kocham Cię. Staram się robić wszystko jak najlepiej. Mamy piękny dom, dobre prace. Staram się dbać o nasze ognisko domowe, ale brak Twojego wsparcia odcina mi skrzydła. Powoli gubię się w tym wszystkim i brakuje mi oparcia, oparcia w Tobie.
Wszystko robisz w wiecznym pospiechu, nie masz czasu usiąść ze mną do stołu, porozmawiać. Nie możesz też znaleźć wolnej chwili, by pomóc mi zająć się domem. Nie pamiętam, żebyś ostatnio dzieł się ze mną jakimiś obowiązkami. Wszystko jest na mojej głowie, a doskonale wiesz, że nie tak miało być.
Pamiętasz, gdy planowaliśmy swoje wspólne życie? Wszystko miało wyglądać inaczej, proszę zatrzymaj się, porozmawiaj ze mną. Nie zmuszaj mnie do radykalnych decyzji.

Małgorzata

Mój Drogi,
jest noc. Ciemna, cicha noc. Oplata mnie samotność, powoli dusi wszelkie uczucia do Ciebie. Kolacja dawno wystygła, Twój telefon nie odpowiada. Pewnie znowu wyszedłeś na miasto, siedzisz w swojej ulubionej knajpie i bawisz się w najlepsze. Przypomnisz sobie o mnie przed nastaniem dnia, kiedy wyciągniesz komórkę, by zadzwonić po taksówkę. Wtedy już będę dawno...

Tarnowskie Góry; 04.02.2016
Kochanie!
Piszę ten list nie atramentem lecz łzami, nie rozumem lecz sercem, nie dłonią lecz oczami...
Nie pamiętam kiedy ostatnio mnie przytuliłeś, nie pamiętam kiedy ostatnio Cię widziałam. Prawie nie pamiętam twojej twarzy. Od tak dawna nie czułam Twojego zapachu...
Dlaczego mi to robisz? Czym sobie na to zasłużyłam? Pamiętasz? Tamten wieczór, błaha kłótnia, moje łzy-twój uśmiech, Ty powiedziałeś „na razie”, ja zdążyłam tylko się zachłysnąć. Nadal Cię Kocham i wiem, że Ty mnie także. Czy to duma nie pozwala Ci wrócić czy łóżko kochanki? Chcę żyć z Tobą, ale nie chcę Cię ograniczać- nie zapominaj o tym. Tak bardzo tęsknię, boli mnie pustka po Tobie. Nie marnujmy krótkiego życia na rozstania i powroty. Po prostu bądźmy.
Czekająca na Ciebie Pandzia

Tarnowskie Góry; 04.02.2016
Kochanie!
Piszę ten list nie atramentem lecz łzami, nie rozumem lecz sercem, nie dłonią lecz oczami...
Nie pamiętam kiedy ostatnio mnie przytuliłeś, nie pamiętam kiedy ostatnio Cię widziałam. Prawie nie pamiętam twojej twarzy. Od tak dawna nie czułam Twojego zapachu...
Dlaczego mi to robisz? Czym sobie na to zasłużyłam?...