Wyobraźmy sobie, że wciąż mieszkam na osiedlu Prokocim w Krakowie. Nieopodal Szpitala znajdują się bunkry wojskowe. Zaniedbane, leżące odłogiem, zarosły i zmizerniały. Były jednak świetnym miejscem na spacery - położone w lesie. Często chadzałyśmy tam z koleżankami.
Pewnej zimy wybrałyśmy się na wojenny front - obrzucać się śnieżkami. Bunkry zdawały się idealnym miejscem, nadawały świetnego klimaciku.
Biegając między budowlami znalazłam mniejsze pomieszczenie, które wcześniej pominęłyśmy. Okazało się, że korytarz skręca i wiedzie schodami w dół...
Nie zeszłyśmy, niemniej, myślę, że mogłybyśmy się tam skryć w razie apokalipsy.
Kogo bym wybrała?
Ciężko wybrać... Dobieranie kogoś z powieści SF jest zbyt oczywiste. Myślę, że poprosiłabym o towarzystwo Piotrusia Pana - skubany umie latać, jest zwinny, szybki, a jeśli los nam przestanie sprzyjać to uciekniemy do Nibylandii!
Drugą osobą byłby Doktor Watson - lekarz wojskowy - na pewno uczona w sztukach medycznych osoba przyda się w ekipie. Poza tym jest bystry i inteligentny, na pewno pomoże znaleźć wyjście z kryzysowych sytuacji ;).

Wyobraźmy sobie, że wciąż mieszkam na osiedlu Prokocim w Krakowie. Nieopodal Szpitala znajdują się bunkry wojskowe. Zaniedbane, leżące odłogiem, zarosły i zmizerniały. Były jednak świetnym miejscem na spacery - położone w lesie. Często chadzałyśmy tam z koleżankami.
Pewnej zimy wybrałyśmy się na wojenny front - obrzucać się śnieżkami. Bunkry zdawały się idealnym miejscem,...

Gdzie bym się schronił, gdyby takie niebezpieczeństwo się pojawiło? Wydaje mi się, że podziemie MRU (Międzyrzecki Rejon Umocniony) wydaje się znakomitym miejscem, który pozwoliłby mi przetrwać katastrofę. Jest tam bezpiecznie, panuje stała temperatura. Poza tym zmieściłoby się dużo więcej osób niż w polskich liniach metra, a to zdecydowany plus. Poza tym mało osób wiedziałoby o takim schronie, więc nie byłoby zbyt ciasno.
Kogo wziąłbym ze sobą? Chyba nie musiałbym wybierać, bo zmieściłoby się tam naprawdę wiele osób, jednak z bohaterów literackich wziąłbym ze sobą: Hermionę Granger z serii książek o Harrym Potterze z jej wspaniałą, maleńką torebeczką, która pojawia się w ostatniej części sagi o młodym czarodzieju. Jej zawartość stałaby się dla nas nieocenionym skarbem, bo są w niej nieocenione skarby: od książek poczynając, kończąc na jedzeniu czy narzędziach.
Drugim bohaterem literackim, którego bardzo chciałbym mieć przy sobie jest Michael Vey bohater książki Richarda Paula Evansa „Michael Vey więzień celi nr. 25”, który jest „elektrycznym” dzieciakiem. Dzięki niemu mielibyśmy nie tylko elektryczność (jakże potrzebną pod ziemią), ale także ochronę przed niepożądanym mutantom, które pojawiłyby się po wybuchu.

Gdzie bym się schronił, gdyby takie niebezpieczeństwo się pojawiło? Wydaje mi się, że podziemie MRU (Międzyrzecki Rejon Umocniony) wydaje się znakomitym miejscem, który pozwoliłby mi przetrwać katastrofę. Jest tam bezpiecznie, panuje stała temperatura. Poza tym zmieściłoby się dużo więcej osób niż w polskich liniach metra, a to zdecydowany plus. Poza tym mało osób...

Jak tak sobie pomyślę, to w mojej okolicy nie znajdzie się miejsc najlepiej się na kryjówkę nadających: żadnych bunkrów, infrastruktury militarnej, jaskiń. Bida jak diabli, więc trzeba poszukać czegoś bardziej przyziemnego. Stawiam na budynek w którym mieści się urząd miasta Garwolin: gmach zbudowany został w okolicach 1910 roku. Ma grube, typowe dla starej zabudowy mury i masę podziemnych pomieszczeń. Co ważne: w partiach podziemnych korytarze są dosyć wąskie, co na pewno pomogłoby przy ewentualnej obronie. Do tego 150 metrów dalej jest kościół (zbudowany w tym samym roku co urząd), czyli drugie dobre miejsce na siedzibę.
Trudny wybór co do towarzyszy. Przyda się ktoś wygadany, kto wciśnie każdy kit, i ma wielki dar przekonywania, gdyby trafiła się okazja do handlu. Przypomina mi się Ripley Bogle z książki „Zaułek łgarza” – nadawałby się do tej roli idealnie.
Na drugiego kompana, po długim zastanowieniu, wybieram Szarleja z „Trylogii husyckiej” Sapkowskiego. On akurat spełniałby się w sytuacjach, gdy polubowne załatwienie sprawy nie wchodzi w grę. Niepozory, przypominający trochę poturbowanego goblina, ale przy starciach w małej odległości – zabójczo niebezpieczny.
Skoro miałem wybrać kompanów którzy mają mi zapewnić bezpieczeństwo, to inaczej wybrać nie mogłem: w takich realiach potrzebni są albo urodzeni oszuści i kłamcy ze smykałką do kombinowania, albo ludzie bezwzględni, którzy nie zawahają się przed użyciem ząbkowanego noża. Pięknoduchy i bardowie nie pożyją długo.

Jak tak sobie pomyślę, to w mojej okolicy nie znajdzie się miejsc najlepiej się na kryjówkę nadających: żadnych bunkrów, infrastruktury militarnej, jaskiń. Bida jak diabli, więc trzeba poszukać czegoś bardziej przyziemnego. Stawiam na budynek w którym mieści się urząd miasta Garwolin: gmach zbudowany został w okolicach 1910 roku. Ma grube, typowe dla starej zabudowy mury i...

Jedynym miejscem, które przychodzi mi do głowy jest bunkier na rozległych polach. W moim mieście krąży na jego temat wiele plotek, które wcale nie ułatwiałyby mi przebywania w nim, lecz mimo wszystko uważam, że byłby to rozsądny wybór. Ze względu na moją słabą psychikę oraz obawy, które przez innych często uważane są za dziecinne, w pierwszej kolejności chciałabym mieć ze sobą bohatera, który wniósł coś do mojego życia i wiele dla mnie znaczy. Chciałabym mieć go ze sobą, aby dbał o mnie i był dla mnie podporą w trudnych chwilach. Myślę, że na to miejsce zasługuje jedynie Carter West, jeden z bohaterów serii pod tytułem "Nocna Szkoła". Swojego czasu jego postawa wiele we mnie zmieniła. Stałam się lepszą osobą, stałam się bardziej pewna siebie i samodzielna, jednak nie na tyle, żeby poradzić sobie z przebywaniem w bunkrze oraz świadomością, iż mogę nie doczekać jutra. Moim zdaniem Carter potrafiłby mi pomóc w trudnych chwilach, ponieważ już raz mu się udało.
Kolejna osoba musiałaby natomiast być racjonalna i rozważna. Powinna radzić sobie w złych warunkach oraz być silna psychicznie. Jedną z pierwszych osób, która przychodzi mi do głowy jest Peeta z "Igrzysk Śmierci". Zawsze imponował mi swoją postawą i zaskarbił sobie moją sympatię pomimo tego, że na ogół nie przepadam za takimi bohaterami. Nigdy nie udawał wielkiego macho, co dodatkowo sprawiło, że wzbudził moje zaufanie. Uważam, że Peeta racjonalnie oceniłby sytuację i zadbał o bezpieczeństwo moje i innych, znajdujących się w bunkrze.

Jedynym miejscem, które przychodzi mi do głowy jest bunkier na rozległych polach. W moim mieście krąży na jego temat wiele plotek, które wcale nie ułatwiałyby mi przebywania w nim, lecz mimo wszystko uważam, że byłby to rozsądny wybór. Ze względu na moją słabą psychikę oraz obawy, które przez innych często uważane są za dziecinne, w pierwszej kolejności chciałabym mieć ze...

- Wiesz co? Nie wierzyłem ci, że znasz jakieś miejsce nadające się na kryjówkę. Muszę cię przeprosić – rzekł Sherlock powoli rozglądając się po bunkrze.
Roześmiałam się i nic mu nie odpowiedziałam. Oczywiście, że wiedziałam, co robię. Od zawsze interesowałam się starymi fortyfikacjami i posiadałam szeroką wiedzę na temat schronów i bunkrów w Poznaniu. Ten przy pozostałościach ulicy Kościuszki był dość przestronny, nadawał się idealnie.
Nasz trzeci towarzysz czatował w okolicach drzwi wypatrując innych ocalałych.
- Nie podoba mi się tu – zamarudził Sherlock – Zimno i wilgotno.
I nie będziesz miał zbyt wiele okazji do rozwiązania kryminalnych zagadek, pomyślałam sobie. Mimo to, cieszyłam się, że trafiłam akurat na tę dwójkę. Sherlock ma umysł jak brzytwa, potrzebna w drużynie jest osoba, która będzie mózgiem operacji. Natomiast Hagrid…
- Na razie nikogo tu nie ma– zagrzmiał jego gruby głos, ścigany swoim własnym echem w kamiennym korytarzu. Sherlock prychnął cicho pod nosem. Wiedziałam, że nie będzie łatwo, gdyż obaj za sobą nie przepadali. Cóż, byli z zupełnie innych bajek. Cieszyłam się jednak, że trafiłam akurat na nich. Z inteligencją Sherlocka i siłą Hagrida powinniśmy dać sobie jakoś radę.
Jakoś.
- Pomyłka, jednak ktoś jest! – krzyczał olbrzym, na kolanach i z pochyloną głową pokonując o wiele za ciasny dla niego tunel. W jego przepastnych ramionach dostrzegłam dwie żywe osoby.
Zabrałam się za robotę.

- Wiesz co? Nie wierzyłem ci, że znasz jakieś miejsce nadające się na kryjówkę. Muszę cię przeprosić – rzekł Sherlock powoli rozglądając się po bunkrze.
Roześmiałam się i nic mu nie odpowiedziałam. Oczywiście, że wiedziałam, co robię. Od zawsze interesowałam się starymi fortyfikacjami i posiadałam szeroką wiedzę na temat schronów i bunkrów w Poznaniu. Ten przy...

Schowałabym się w bankowym skarbcu, najlepiej takim w podziemiach. A kto wie, może koniec świata by jednak nie nastąpił?...
Cóż, gdyby jednak koniec świata miał miejsce, byłoby to dobre lokum do schowania się. Skarbce takie są świetnie chronione, a moje szanse byłyby większe, gdybym zabrała ze sobą te dwie postaci literackie - Snape'a z serii przygód o Harrym Potterze oraz Rhetta Butlera z książki "Przeminęło z wiatrem". Ten pierwszy jest geniuszem czarnej magii, mimo że przez wiele lat nie było mu dane nauczać tego przedmiotu. Wiedziałby jak powstrzymać zbliżające się niebezpieczeństwo. Z kolei Rhett Butler... cóż, ma niezwykłe poczucie humoru, więc na pewno, mimo perspektywy zagłady, byłoby wesoło (oczywiście jak na takie okoliczności). W końcu istotne jest, aby zawsze dopisywał nam dobry humor, nawet w kryzysowych sytuacjach.

Schowałabym się w bankowym skarbcu, najlepiej takim w podziemiach. A kto wie, może koniec świata by jednak nie nastąpił?...
Cóż, gdyby jednak koniec świata miał miejsce, byłoby to dobre lokum do schowania się. Skarbce takie są świetnie chronione, a moje szanse byłyby większe, gdybym zabrała ze sobą te dwie postaci literackie - Snape'a z serii przygód o Harrym Potterze oraz...

Nidzie bym się nie ukrywał, bo po co? Zostać jednym z nielicznych świadków końca naszego świata, toć to kara. Ale z chęcią wziąłbym ze sobą wszystkich tych bohaterów literatury a jest ich wielu, którzy potrafili się cieszyć nawet z chwil przemijania, z chwil śmierci.

Bo kto boi się śmierci, ten zawsze będzie bał się i życia.

Nidzie bym się nie ukrywał, bo po co? Zostać jednym z nielicznych świadków końca naszego świata, toć to kara. Ale z chęcią wziąłbym ze sobą wszystkich tych bohaterów literatury a jest ich wielu, którzy potrafili się cieszyć nawet z chwil przemijania, z chwil śmierci.

Bo kto boi się śmierci, ten zawsze będzie bał się i życia.

W przypadku nagłej katastrofy atomowej, jedynym miejscem, które przychodzi mi do głowy w Przemyślu jest schron znajdujący się pod Szkołą Podstawową nr 14. Jednak jestem w pełni przekonany, że skoro mówi się o tym i mamy świadomość tego, że takie zdarzenie może zajść moglibyśmy zaadaptować fortyfikację Twierdzy Przemyśl, która jest w fazie remontów (czyżby ktoś już na to wpadł!?). Byłoby to miejsce idealne, bo składa się z dwóch pierścieni obronnych na terenie których istniejące do dziś budynki mają grube mury, często przykryte ziemią, więc mogłyby nas zabezpieczyć. Dodatkowo każdy mógłby wybrać budynek najbliżej siebie, co zwiększyło by szanse na przetrwanie znacznej liczby mieszkańców, a zmniejszyłoby chaos panujący przy kotłowaniu się tysięcy w jednym miejscu.
Co do towarzystwa pomocą byliby ludzie odważni, silni i o niezwykłych zdolnościach. Chętnie zabrałbym ze sobą Ilję Muromca z cyklu "Bohatyr" oraz Geralta z Rivii - wiedźmina. Ilja ze swoją cudowną zbroją mógłby bezpiecznie przemieszczać się po skażonym terenie od fortu do fortu, natomiast Geralt odporny na wszelkie choroby dzięki przeżytym mutacjom mógłby ochraniać obszar twierdzy przed potworami powstałymi w wyniku eksplozji bomby atomowej.
Od biedy można jeszcze popędzić do muzeum, które wygląda jak wielki schron, ale czy w nowoczesnym budynku ktoś przetrwa? Tego nikt nie wie.

W przypadku nagłej katastrofy atomowej, jedynym miejscem, które przychodzi mi do głowy w Przemyślu jest schron znajdujący się pod Szkołą Podstawową nr 14. Jednak jestem w pełni przekonany, że skoro mówi się o tym i mamy świadomość tego, że takie zdarzenie może zajść moglibyśmy zaadaptować fortyfikację Twierdzy Przemyśl, która jest w fazie remontów (czyżby ktoś już na to...

Gdyby zbliżała sie koniec cywilizacji szukałabym schronienia w starych bunkrach , ktore pozostaly po drugiej wojnie swiatowej. Do bunkrów prowadza korytarze rozmieszczone pod miastem.
Zabralabym ze sobą Willema z powiesci G.Forman ten jeden rok , ponieważ przezył on wiele przygód i zwiedzil on wiele państw. Napewno wiedział by jak wyjsc z wielu sytuacji. Zabrałabym ze sobą takze Allyson z tej samej ksiazki, ktora zawsze znajdzue jakis sposob aby spelnic swoje marzenie i zaesze dazy do celu, nigdy sie nie poddaje.

Gdyby zbliżała sie koniec cywilizacji szukałabym schronienia w starych bunkrach , ktore pozostaly po drugiej wojnie swiatowej. Do bunkrów prowadza korytarze rozmieszczone pod miastem.
Zabralabym ze sobą Willema z powiesci G.Forman ten jeden rok , ponieważ przezył on wiele przygód i zwiedzil on wiele państw. Napewno wiedział by jak wyjsc z wielu sytuacji. Zabrałabym ze...

Wybrałabym, oczywiście jak większość osób - piwnicę, która mieści się w moim domu. Najważniejsza dla mnie byłaby obecność bliskich, mojej rodziny. To, że są bezpieczni i są ze mną. To, że jesteśmy wszyscy razem. Do obrony wybrałabym Katniss Everdeen, która swoją odwagą pełniłaby nad nami pieczę, a za pomocą łuku zdobywała jedzenie i dzieliła się z nami. Drugą osobą, którą wybrałabym na towarzyszkę byłaby Ania Shirley, która swoją bystrością i poczuciem humoru zapewniałaby rozrywkę i nie pozwoliłaby odczuwać cierpienia ani smutku w tym trudnym czasie.

Wybrałabym, oczywiście jak większość osób - piwnicę, która mieści się w moim domu. Najważniejsza dla mnie byłaby obecność bliskich, mojej rodziny. To, że są bezpieczni i są ze mną. To, że jesteśmy wszyscy razem. Do obrony wybrałabym Katniss Everdeen, która swoją odwagą pełniłaby nad nami pieczę, a za pomocą łuku zdobywała jedzenie i dzieliła się z nami. Drugą osobą, którą...