Serce Mazowsza. Miasto z metrem. A jednak metro jeszcze nie dotarło we wszystkie jego regiony. Miała być 3 linia ale jak zwykle trwało to tyle, że prędzej rozpocznie się apokalipsa niż prace budowlane. Więc gdzie się schronić? Jest dużo opcji ale wybrałbym sklepy wielkopowierzchniowe, które są znacznie lepiej/solidniej zbudowane niż większość ludzi zdaje sobie z tego sprawę. Oczywiście nie mówię o halach handlowych a raczej o części magazynowo-użytkowej. Kto byłby dobrym pomocnikiem w tej trudnej rzeczywistości? Jestem przekonany, że Stuart Redman (ze swoją małżonką) z "Bastionu" S.Kinga. Jest to człowiek trzeźwo myślący, potrafiący szybko zaadoptować się w trudnym środowisku. Sztuka adaptacji i umiejętność podjęcia działania w niesprzyjających warunkach wydają mi się kluczowymi umiejętnościami, które pozwoliłyby na przetrwanie. Poza tym w trudnych chwilach nie mniej ważna jest odporność psychiczna tak aby panika nie wzięła góry nad zdrowym rozsądkiem a Redman nie raz pokazał, że potrafi sobie i z tym poradzić w czym pomagałaby mu również jego równie ogarnięta żona - Fran.

Serce Mazowsza. Miasto z metrem. A jednak metro jeszcze nie dotarło we wszystkie jego regiony. Miała być 3 linia ale jak zwykle trwało to tyle, że prędzej rozpocznie się apokalipsa niż prace budowlane. Więc gdzie się schronić? Jest dużo opcji ale wybrałbym sklepy wielkopowierzchniowe, które są znacznie lepiej/solidniej zbudowane niż większość ludzi zdaje sobie z tego...

Jest ładne, spokojne sobotnie popołudnie. Wraz z rodziną siedzimy przy kawie i rozmawiamy o bieżących sprawach, gdy nagle słyszymy huk oraz czujemy jak trzęsie się ziemia. Wszystko spada na podłogę, kieliszki na komodzie dzwonią oraz tłuką się obijając się o siebie. Nie wiemy co się dzieje, panikujemy. Ktoś za oknem krzyczy: To meteoryt spadł! Widzimy przez okno, że coś się dzieje ze słońcem, jakby wybuchy i nagle słońce blednie.

Musimy wstawać, uciekać, chować się. Nie wiemy przed czym. Czy to koniec świata, czy III woja światowa? Nie wiemy co się dzieje. Nie mogę wstać, coś przygniotło mi nogę. Patrzę ale to tylko krzesło się przewróciło. Wstaje i krzyczę na siostrę. Ale ona panikuje, nie może wstać. Krzyczy, że zginiemy, że nie chce umierać, że się strasznie boi. W tym samym czasie patrzę jak tata zgarnia jakieś jedzenie, przybiega mi pomóc podnieść siostrę z ziemi i uciekamy do piwnicy.

Piwnica wygląda jak schron z czasów II wojny światowej. Wbiegamy i patrzymy a piwnica jest pełna ludzi- to nasi sąsiedzi. Będziemy trzymać się razem. Mamy mnóstwo przetworów, każdy z nas zabrał z domu co tylko się dało.

Nie wierzę w to co widzę. Jest tam również z nami Aslan (opowieści z Narni), oraz Druid ( Asterix i Obelix). Aslan to potężny lew, jednocześnie dobry i groźny. On potrafi wszystko na pewno nam pomoże to przetrwać. Druid w razie, gdy opadniemy z sił przygotuje nam czarodziejski napój, po którym będziemy mogli wszystko.

Jest ładne, spokojne sobotnie popołudnie. Wraz z rodziną siedzimy przy kawie i rozmawiamy o bieżących sprawach, gdy nagle słyszymy huk oraz czujemy jak trzęsie się ziemia. Wszystko spada na podłogę, kieliszki na komodzie dzwonią oraz tłuką się obijając się o siebie. Nie wiemy co się dzieje, panikujemy. Ktoś za oknem krzyczy: To meteoryt spadł! Widzimy przez okno, że coś się...

Mieszkam w Krakowie na os. Ruczaj-Zaborze, więc początkowo szukałabym schronienia w kanałach. Docelowo próbowałabym dotrzeć do osławionych schronów pod Nową Hutą.
Na swoich towarzyszy wybrałabym Harry'ego Pottera i Hermionę Granger-nie ma to jak fantastyczne postapo i na pewno znają czary chroniące przed promieniowaniem.

Mieszkam w Krakowie na os. Ruczaj-Zaborze, więc początkowo szukałabym schronienia w kanałach. Docelowo próbowałabym dotrzeć do osławionych schronów pod Nową Hutą.
Na swoich towarzyszy wybrałabym Harry'ego Pottera i Hermionę Granger-nie ma to jak fantastyczne postapo i na pewno znają czary chroniące przed promieniowaniem.

Cóż..., w okolicach Szczecina nie mam ani metra, ani kopalń, ani podziemnych schronów... - przerąbane;)!

No ale w końcu nie od parady jest się Polką, a to zobowiązuje do tego, by coś wykombinować. I oto przyszedł mi bardzo zuchwały pomysł do głowy, mianowicie wykorzystania tego, co w okolicy najgłośniejsze i największe. Gazoport w Świnoujściu:)!

Wiem, wiem, że gaz i wybuch nuklearny to marne połączenie..., ale jeśli już się weźmie pod uwagę wielkie podziemne zbiorniki na to błękitne paliwo, które póki co stoją puste (dzięki Ci opieszały rządzie), to sprawa wygląda już inaczej;)

Zatem mam już miejsce, teraz brak mi towarzystwa. I tu wybór jest prosty, musi być kobieta i mężczyzna, którzy będą mi umilać ten czas w podziemnym domku, a umilać czym? Oczywiście swoimi opowieściami, stworzonymi niezwykłą wyobraźnią. I oto wybieram Remigiusza Mroza, który tworzy książki w iście ekspresowym tempie (30 napisanych do 30 roku życia), co wróży dobrze na przyszłość, oraz Panią Anetę Jadowską, za jej rubaszne poczucie humoru. A skoro mamy żyć po końcu świata, to niech będzie chociaż śmiesznie:)!

Cóż..., w okolicach Szczecina nie mam ani metra, ani kopalń, ani podziemnych schronów... - przerąbane;)!

No ale w końcu nie od parady jest się Polką, a to zobowiązuje do tego, by coś wykombinować. I oto przyszedł mi bardzo zuchwały pomysł do głowy, mianowicie wykorzystania tego, co w okolicy najgłośniejsze i największe. Gazoport w Świnoujściu:)!

Wiem, wiem, że gaz i...

W małej miejscowości, w której mieszkam w niedalekiej odległości od mojego domu znajdują się ruiny niegdyś potężnego zamku. W ich podziemia ukryte jest tajne przejście, którego długość sięga kilku kilometrów, z czego część prowadzi pod korytem pobliskiej rzeki. Niewiele osób interesuje się lokalną historią, toteż jestem jedną z nielicznych, która o takowym miejscu wie. Dlatego, to właśnie tam pędziłabym co sił w nogach, targając za sobą Ellie i Ryana z cyklu książek pod tytułem "Jutro" w czasie gdy Ziemię dosięgłaby globalna zagłada. Myślę, że byliby dla mnie idealnymi kompanami do przeczekania tych trudnych chwil, ponieważ jesteśmy mniej więcej w tym samym wieku. W dodatku, po poznaniu ich losów z mojej ulubionej serii książek, jestem przekonana, że wiedzieliby jak odnaleźć się w tym nowym, post-apokaliptycznym świecie. Trzymając się razem i kumulując nasze siły bylibyśmy w stanie przetrwać nawet najtrudniejsze momenty w dziejach nowej, kształtującej się historii.

W małej miejscowości, w której mieszkam w niedalekiej odległości od mojego domu znajdują się ruiny niegdyś potężnego zamku. W ich podziemia ukryte jest tajne przejście, którego długość sięga kilku kilometrów, z czego część prowadzi pod korytem pobliskiej rzeki. Niewiele osób interesuje się lokalną historią, toteż jestem jedną z nielicznych, która o takowym miejscu wie....

Słyszeliście o mieście zwanym perłą renesansu? Tak to Zamość, jak pewnie wie większość z was jest tam mnóstwo renesansowych kamienic. Ale jest również zamek który przetrwał najazd szwedów i nie dał się im zdobyć. Skryłbym się w jego podziemiach. Zaś za swoich towarzyszy najchętniej wybrał bym: Geralta z Rivi - wiadomo przecież, że wiedźmin porazi sobie z każdym popromiennym stworzonkiem jakkolwiek nie było by ono groźne, a jego eliksiry mogły by uchronić nas przed negatywnym skutkiem promieniowania. Drugim z moich towarzyszy byłby Misza zwany Misiem wieloletni doświadczony Stalker z powieści Michała Gołkowskiego[authorLink]83219|Michała Gołkowskiego[/authorLink] - którego doświadczenie z pewnością by się przydało. Nie wspominając już o jego strzelbie zwanej "zbawicielem".

Słyszeliście o mieście zwanym perłą renesansu? Tak to Zamość, jak pewnie wie większość z was jest tam mnóstwo renesansowych kamienic. Ale jest również zamek który przetrwał najazd szwedów i nie dał się im zdobyć. Skryłbym się w jego podziemiach. Zaś za swoich towarzyszy najchętniej wybrał bym: Geralta z Rivi - wiadomo przecież, że wiedźmin porazi sobie z każdym...

Wybrałbym miejsce, które od zawsze kojarzy mi się z bezpieczeństwem i spokojem. Które przypomina mi dzieciństwo, bo to właśnie z tych beztroskich czasów pochodzi. Jest to miejsce ważne w moim sercu, a co więcej zawsze spełniało swoją rolę. Dawało schronienie, kryjówkę oraz poczucie naprawdę własnego miejsca na świecie.
Jest to moja tajna baza. Znajdowała się i wciąż znajduje za osiedlowymi garażami, koło lasu, w wielkich, zielonych krzakach.
Działało wtedy, więc czemu nie miałoby teraz zadziałać?
Po pierwsze zabrałbym ze sobą maga Rincewinda z cyklu „Świat dysku”, który napisał Terry Pratchett[authorLink]3221|Terry Pratchett[/authorLink]. Ten jeden z moich ulubionych bohaterów literackich ma prosty cel w życiu. Przeżyć. Oraz pokaźny dorobek osiągnięć, kiedy to radził sobie z każdym niebezpieczeństwem. Uciekał przed żołnierzami, potworami, bogami, przeleciał cały dysk, uratował oblężone miasto, przeżył na dzikim kontynencie, uciekł z piekła, był na początku czasu oraz wiele innych. Wydaje się idealnym kandydatem. Przetrwanie końca cywilizacji nie powinno być dla niego skomplikowane. Może nawet będzie mi wdzięczny, że dzięki mnie dopisze kolejne osiągnięcie do swojego życiorysu.
Po drugie wybrałbym Gandalfa. Dlaczego?
Żeby nauczył się radzić sobie z problemami inaczej niż z pomocą orłów. Serio, niech się uczy od Rincewinda. W post-apokaliptycznym świecie będzie miał ku temu wiele okazji.
No, a poza tym chętnie posłuchałbym interesujących dyskusji tak wielkich i cenionych magów, którzy jednak są tak różni w swoim stylu bycia.

Wybrałbym miejsce, które od zawsze kojarzy mi się z bezpieczeństwem i spokojem. Które przypomina mi dzieciństwo, bo to właśnie z tych beztroskich czasów pochodzi. Jest to miejsce ważne w moim sercu, a co więcej zawsze spełniało swoją rolę. Dawało schronienie, kryjówkę oraz poczucie naprawdę własnego miejsca na świecie.
Jest to moja tajna baza. Znajdowała się i wciąż...

Jedynym miejscem, w którym mogłabym się schronić jest stary bunkier wojenny znajdujący się w piwnicach mojego dawnego gimnazjum. Nie tak łatwo się do niego dostać, ale gwarantuje to bezpieczeństwo. Po drodze do gimnazjum jest parę punktów, dzięki którym mogłabym zaopatrzyć się w najpotrzebniejsze rzeczy, aby przetrwać kilka dni w ukryciu. Ale cuda się zdarzają i gdyby przyszło mi zmierzyć się z apokalipsą chciałabym mieć przy sobie Odda Thomasa , a to dlatego, że w świecie ogarniętym śmiercią warto byłoby mieć przy sobie kogoś kto ma kontakt ze zmarłymi i potrafi wyczuć zagrożenie. Dobrą podporą byłaby także Katniss Everdeen i jej umiejętność strzelania z łuku. Taka forma obrony wydaję się skuteczna przeciwko fizycznemu zagrożeniu.Przed zagrożeniem ze strony natury, próbowałabym ratować się maską gazową i zdrowym rozsądkiem.

Jedynym miejscem, w którym mogłabym się schronić jest stary bunkier wojenny znajdujący się w piwnicach mojego dawnego gimnazjum. Nie tak łatwo się do niego dostać, ale gwarantuje to bezpieczeństwo. Po drodze do gimnazjum jest parę punktów, dzięki którym mogłabym zaopatrzyć się w najpotrzebniejsze rzeczy, aby przetrwać kilka dni w ukryciu. Ale cuda się zdarzają i gdyby...

Zielonkawa poświata za oknem nie zwiastowała niczego dobrego.
-Michonne, bierz Katniss i spadamy stąd, dzieje się coś złego. –wczorajsza popijawa to nie był dobry pomysł i zebranie się do kupy stanowiło nie lada wysiłek.
-Ale o co chodzi…. – bełkotała Michonne próbując zwlec koleżankę z łóżka.
Podbiegłam do niej i odwróciłam ją twarzą do okna.
–O to chodzi! – krzyknęłam pokazując palcem na wiązkę laserów nad lasem. – zaraz zrzucą bomby i wtedy zamiast lasu i nas będzie tylko ogromny grzyb atomowy! Rusz się!
-Grzyb? – mruknęła Katniss, - wolałabym kebaba.
Tego było za wiele. Chlusnęłam jej w twarz wodą ze szklanki i po chwili obie moje towarzyszki były gotowe do ucieczki.
-Tędy! – zawołałam – Musimy dostać się do samochodu.
W oka mgnieniu dostałam dowód na przydatność moich towarzyszek. Katniss szybką salwą strzał powaliła dwóch kolesi próbujących ukraść moje auto. Katana Michonne zdążyła spłynąć krwią.
-To jakieś szaleństwo! – krzyczałam, szukając kluczyków. – Musimy jechać i ukryć się!
Wsiadłyśmy i wcisnęłam gaz do dechy.
- Jaki masz plan? – spytały prawie równocześnie śledząc wzrokiem drogę w poszukiwaniu zagrożenia. Wszyscy uciekali w popłochu. Na chodnikach leżały zmasakrowane ciała.
-Jedziemy do kościoła.
- Teraz chcesz się modlić? – wybuchła Michonne.
- Nie - tłumaczyłam jednocześnie lawirując miedzy uciekającymi. – Katakumby, tam są katakumby połączone tunelami z resztą miasta. Powinnyśmy być tam bezpieczne, bo…
Urwałam bo w lusterku zobaczyłam rosnący nad lasem, ogromny grzyb…

Zielonkawa poświata za oknem nie zwiastowała niczego dobrego.
-Michonne, bierz Katniss i spadamy stąd, dzieje się coś złego. –wczorajsza popijawa to nie był dobry pomysł i zebranie się do kupy stanowiło nie lada wysiłek.
-Ale o co chodzi…. – bełkotała Michonne próbując zwlec koleżankę z łóżka.
Podbiegłam do niej i odwróciłam ją twarzą do okna.
–O to chodzi! – krzyknęłam...

Z apokaliptycznymi widokami zawsze kojarzyły mi się stacje polskich kolei. Jako, że mieszkam na wsi, gdzie od 20 lat stoi opuszczony budynek stacji, obecnie mocno już zapuszczony, wybrałabym właśnie jego. Moja decyzja podyktowana jest strategicznymi przesłankami. Przede wszystkim budynek jest stosunkowo duży, łatwo można byłoby ze sobą zabrać kilka bezcennych przedmiotów, np. maskotkę Tweetiego otrzymaną na 2 urodziny od mamy. Po drugie w apokaliptycznym świecie obiekt ten nie różniłby się estetycznie od innych, stąd mogłabym się łatwo ukryć. Wreszcie w ostatecznym rozrachunku, w przypadku wybuchu czy innego zdarzenia pirotechnicznego, mogłabym przedostać się do rzeki, która nie tylko pomoże przy ugaszeniu pożaru, ale też ułatwi potencjalną ewakuację.
Mając miejsce, warto dobrać odpowiednią kadrę, z którą przyjdzie mierzyć się w nowym otoczeniu. Jestem zwolenniczką teorii o uniwersalnych prawdach. Niezależnie od czasu, miejsca, okoliczności zawsze najważniejsze dla mnie będą miłość, wsparcie, dobro i poczucie humoru. Z szerokiego wachlarza kandydatów nominuję Pana Myszkina, bo bardziej kochającej i dobrej istoty nie spotkam nigdzie. Z takim facetem pod ręką można góry przenosić. A żeby nie było nam nudno, wybieramy swojski klimat, niecodzienną męskość oraz poczucie humoru Wojaka Szwejka. U boku niezwykłego wojskowego oraz ikony dobroci będę czuła się bezpieczna. Przy takiej ekipie nawet Power Rangers wymięka!

Z apokaliptycznymi widokami zawsze kojarzyły mi się stacje polskich kolei. Jako, że mieszkam na wsi, gdzie od 20 lat stoi opuszczony budynek stacji, obecnie mocno już zapuszczony, wybrałabym właśnie jego. Moja decyzja podyktowana jest strategicznymi przesłankami. Przede wszystkim budynek jest stosunkowo duży, łatwo można byłoby ze sobą zabrać kilka bezcennych przedmiotów,...