Hmm... Co bym schowała w kapsule czasu? To pytanie w ogóle nie jest proste.
Po pierwsze: Osobiście, uwielbiam wszystko co stare i wszystko co jest na temat staroci i starych czasów, dlatego w kapsule umieściłabym moją kolekcję artykułów o czasach jeszcze starszych niż obecne, z których można dowiedzieć się naprawdę wiele ciekawych rzeczy. A może moją zabytkową lampę naftową? Na pewno coś co przypomina o czasach jeszcze starszych niż obecne.
Po drugie: płytę Dżemu lub Czerwonych Gitar, albo jakiegoś innego dobrego zespołu polskiego, aby ludzie zobaczyli, jaka kiedyś była dobra muzyka, czy to pop czy rock, a nie jakaś łupanina.
A po trzecie: zdjęcie widoku z mojego okna, który kocham i chciałabym się podzielić z innymi.

Hmm... Co bym schowała w kapsule czasu? To pytanie w ogóle nie jest proste.
Po pierwsze: Osobiście, uwielbiam wszystko co stare i wszystko co jest na temat staroci i starych czasów, dlatego w kapsule umieściłabym moją kolekcję artykułów o czasach jeszcze starszych niż obecne, z których można dowiedzieć się naprawdę wiele ciekawych rzeczy. A może moją zabytkową lampę...

Tej osobie, która za 100 lat znalazłaby moją kapsułę podarowałabym mój zielnik. Nie wiem jak będzie za 100 lat, ale mój świat stoi pod znakiem techniki i nowoczesnych rozwiązań. Jako dziecko nie wiedziałam czym jest komórka czy komputer, dziś posługuję się nimi jak łyżeczką. Dziś mamy betonowe emocjonalnie mroźne miasta, gdzie luksusem jest trawnik. A moja wiadomość za 100 lat to wzięcie przyrody w obronę, bo to nasza pamiątka raju, to nasze łono, w którym rośnie życie - a życie trzeba brać w obronę. Przyjacielu mój, żyć blisko przyrody to życie w zdrowej wrażliwości, o większym zasięgu, z takim człowiekiem łatwiej się porozumieć, jest w nim mniej abstrakcji, mniej nerwowości i niecierpliwości. Życzę Ci, żebyś poczuł zapach macierzanki i mięty.

Tej osobie, która za 100 lat znalazłaby moją kapsułę podarowałabym mój zielnik. Nie wiem jak będzie za 100 lat, ale mój świat stoi pod znakiem techniki i nowoczesnych rozwiązań. Jako dziecko nie wiedziałam czym jest komórka czy komputer, dziś posługuję się nimi jak łyżeczką. Dziś mamy betonowe emocjonalnie mroźne miasta, gdzie luksusem jest trawnik. A moja wiadomość za 100...

Do kapsuły próbowałbym wjechać moim ukochanym, wiernym samochodem, który już teraz ma 21 lat.To Toyota Carina E. Tak kiedyś wyglądały niezawodne auta. W środku jak zwykle leciałby Ryszard Riedel, może "Zemsta nietoperzy"?. Taka wspaniała muzyka towarzyszyła nam na co dzień. Na siedzeniu leżałoby kilka książek. Zostawiłbym Polaków: Tokarczuk. Pilcha, Rudnickiego, Herberta i kilka innych. Niech zobaczą jak wspaniale pisali. Być może też zostawiłbym próby mojej twórczości, tak dla kontrastu.

Do kapsuły próbowałbym wjechać moim ukochanym, wiernym samochodem, który już teraz ma 21 lat.To Toyota Carina E. Tak kiedyś wyglądały niezawodne auta. W środku jak zwykle leciałby Ryszard Riedel, może "Zemsta nietoperzy"?. Taka wspaniała muzyka towarzyszyła nam na co dzień. Na siedzeniu leżałoby kilka książek. Zostawiłbym Polaków: Tokarczuk. Pilcha, Rudnickiego, Herberta i...

Do kapsuły czasu wrzuciłabym obowiązkowo zdjęcia, które przedstawiają mnie, moją rodzinę oraz okolicę. Lubię oglądać stare zdjęcia bądź pocztówki, które ukazują jak zmieniali się ludzie, moda. Czy budynki,które stoją dziś były już wtedy.
Drugą rzeczą, którą bym wrzuciła byłby zeszyt z przepisami. Jestem ciekawa czy żywienie bardzo się zmieniało na przestrzeni lat. Lubię wracać do starych przepisów np. mojej babci. Z takich przepisów według mnie dania są najsmaczniejsze.
Trzecią rzeczą jaką bym wrzuciła są oczywiście moje ulubione książki. Można w nich zobaczyć jak zmienia się mowa, czy dane słowa wyjdą z użycia bądź zastąpią je inne. Można zobaczyć co ludziom podobało się w danych latach.
Myślę, że tak samo jak mnie w przyszłości ludzi będzie interesowało jak żyło się dawniej. Jak wyglądały zdjęcia, okolice, co lubiliśmy jeść oraz czytać. To pomoże im poznać i zobaczyć jak żyło nam się w 2015-2016 roku.

Do kapsuły czasu wrzuciłabym obowiązkowo zdjęcia, które przedstawiają mnie, moją rodzinę oraz okolicę. Lubię oglądać stare zdjęcia bądź pocztówki, które ukazują jak zmieniali się ludzie, moda. Czy budynki,które stoją dziś były już wtedy.
Drugą rzeczą, którą bym wrzuciła byłby zeszyt z przepisami. Jestem ciekawa czy żywienie bardzo się zmieniało na przestrzeni lat. Lubię...

A ja, w przeciwieństwie do niektórych, nie wrzuciłabym do niej książek, bo wg mnie to nie ma sensu. Zamiast tego włożyłabym tam dziennik, który opisywałby dzisiejsze czasy, był swoistą wiadomością do potomnych. Jeździłabym po kraju, robiła zdjęcia rzeczom, które wg mnie są u nas dobre i złe. Wklejałabym je do tego "dziennika" z opisem, aby albo ostrzec ich przed takim stanem rzeczy, albo pokazać jak było dobrze kiedyś. Byłby to taki dowód, który może pomógłby ludziom określić, co się działo "przed nimi".
Do tego dorzuciłabym notes z przepisami babci - takich smakołyków na pewno nie jedli. No i burgera z McDonald's, bo mam wrażenie, że nawet po tych stu latach byłby dobry do zjedzenia.

A ja, w przeciwieństwie do niektórych, nie wrzuciłabym do niej książek, bo wg mnie to nie ma sensu. Zamiast tego włożyłabym tam dziennik, który opisywałby dzisiejsze czasy, był swoistą wiadomością do potomnych. Jeździłabym po kraju, robiła zdjęcia rzeczom, które wg mnie są u nas dobre i złe. Wklejałabym je do tego "dziennika" z opisem, aby albo ostrzec ich przed takim...

"Istniejemy, póki ktoś o nas pamięta." Te słowa przeczytałam na kartach powieści "Cień Wiatru"... i wiedziałam, że ja także chcę by ktoś o mnie pamiętał.
Kapsuła czasu byłaby idealnym sposobem, aby za kilkaset lat zwrócić mi życie. Jeśli nie naprawdę, to w pamięci ludzkiej. Dlatego do mojej kapsuły czasu włożyłabym całe moje życie zapisane na kartach pamiętnika. Nie tylko z powodów czysto egoistycznych, ale też chciałabym pokazać przyszłym ludziom jak wygląda dzisiejszy świat i życie. Włożyłabym także do niej notes z wierszami napisanymi przez mojego przyjaciela. Alby powstać z martwych w umysłach ludzi z kimś bliskim u boku.

"Istniejemy, póki ktoś o nas pamięta." Te słowa przeczytałam na kartach powieści "Cień Wiatru"... i wiedziałam, że ja także chcę by ktoś o mnie pamiętał.
Kapsuła czasu byłaby idealnym sposobem, aby za kilkaset lat zwrócić mi życie. Jeśli nie naprawdę, to w pamięci ludzkiej. Dlatego do mojej kapsuły czasu włożyłabym całe moje życie zapisane na kartach pamiętnika. Nie tylko...

Gdybym miał się ograniczyć do trzech rzeczy to były by to:

Banknot 200 zł, żeby ludzie za 100 lat myśleli, że byłem tak bogaty że wkładałem pieniądze do metalowej skrzynki i zakopywałem w ziemi :)

Zbiór opowiadań Lovecrafta, na wszelki wypadek gdyby świat zapomniał kto
pisał najlepsze horrory w historii,

Jakieś winko ze sklepu, żeby znalazca kapsuły mógł degustować tego zacnego, leżakującego 100 lat trunku

Gdybym miał się ograniczyć do trzech rzeczy to były by to:

Banknot 200 zł, żeby ludzie za 100 lat myśleli, że byłem tak bogaty że wkładałem pieniądze do metalowej skrzynki i zakopywałem w ziemi :)

Zbiór opowiadań Lovecrafta, na wszelki wypadek gdyby świat zapomniał kto
pisał najlepsze horrory w historii,

Jakieś winko ze sklepu, żeby znalazca kapsuły mógł degustować...

Dla ludzi, którzy będą żyli za 100 lat pozostawiłabym mój kalendarz.

Bo tam jest wszystko. To jest mój mózg, a przede wszystkim odpowiada za moją lichą pamięć. Postanowienia, cele, zadania, notatki na każdy dzień, rachunki, podliczenie wydatków, oceny z kolokwiów, numery hasła do karty bankowej, wizyty u lekarzy i znajomych, wyjścia na imprezę... Wszystko można tam odnaleźć. Myślę, że nic nie musiałabym mówić za pomocą mojego kalendarza, on sam wyrażałby wszystko o mnie. To, jakie wiodę życie, co studiuję, co robię, gdzie mieszkam, jakie mam oceny, co lubię, co kupuję, jakie książki czytam.

Kalendarz to dla mnie pewnego rodzaju swoisty rentgen.

A na dodatek jest taki uroczy, różowy z Myszką Minnie na okładce, to kolejna podpowiedz dla osoby, która odnajdzie mój kalendarz za 100 lat!

Dla ludzi, którzy będą żyli za 100 lat pozostawiłabym mój kalendarz.

Bo tam jest wszystko. To jest mój mózg, a przede wszystkim odpowiada za moją lichą pamięć. Postanowienia, cele, zadania, notatki na każdy dzień, rachunki, podliczenie wydatków, oceny z kolokwiów, numery hasła do karty bankowej, wizyty u lekarzy i znajomych, wyjścia na imprezę... Wszystko można tam...

Myślę, że doskonałymi przedmiotami które opowiedzą przyszłym pokoleniom zarówno o nas jak i naszym życiu to:
Pamiętnik - spisany z pewnym dystansem do siebie, może idealnie przedstawić warunki naszego życia, nasze otoczenie oraz sprawy wielkiego świata które w tym czasie się rozgrywały. Przy odrobinie szczęście również może stać się bardzo popularnym dziełem i przenieść nasze imię do nieśmiertelności.
Album ze zdjęciami - słowo pisane czasami bywa zawodne, zawsze można również poprzeć go fotografią. Tak jak wyżej zobrazuje on nasze życie, jak i również wizualnie ukaże aspekty naszego życia.
Papiery od psychiatry - cóż... chcąc nie chcąc one również dużo powiedzą nam o nas... i mogą być idealnym przedmiotem, który posłuży jako klucz do analizowania naszych zapisków przez przyszłe pokolenia...

Myślę, że doskonałymi przedmiotami które opowiedzą przyszłym pokoleniom zarówno o nas jak i naszym życiu to:
Pamiętnik - spisany z pewnym dystansem do siebie, może idealnie przedstawić warunki naszego życia, nasze otoczenie oraz sprawy wielkiego świata które w tym czasie się rozgrywały. Przy odrobinie szczęście również może stać się bardzo popularnym dziełem i przenieść...

Będąc pesymistką, mogę stwierdzić, iż za 100 lat ludzkie życie nie poprawi się ani trochę od obecnego (a może nawet pogorszy). Gdybym jednak miała szansę zostawić przyszłym ludziom coś od siebie, byłyby to zdjęcia pokazujące, jaki świat był piękny, zanim go zniszczyli(śmy). I oczywiście książkę: Jak przestać się martwić i zacząć żyć.

Będąc pesymistką, mogę stwierdzić, iż za 100 lat ludzkie życie nie poprawi się ani trochę od obecnego (a może nawet pogorszy). Gdybym jednak miała szansę zostawić przyszłym ludziom coś od siebie, byłyby to zdjęcia pokazujące, jaki świat był piękny, zanim go zniszczyli(śmy). I oczywiście książkę: Jak przestać się martwić i zacząć żyć.