Pamiętam jak urodziła mi się młodsza kuzynka, miałam wtedy cztery lata. Byłam bardzo szczęśliwa i chciałam się z nią od razu bawić.Mama mi tłumaczyła,że Ania jest mała, nie umie chodzić, więc musi trochę podrosnąć i będziemy się wtedy bawić. Nie ważne..Chciałam od razu ją zobaczyć. I tu pojawił się problem, bo byłam przeziębiona i mama powiedziała, że pojedziemy zobaczyć kuzynkę jak wyzdrowieję. Na stole leżało całe opakowanie wit.C. Pomyślałam, że jak zjem wszystko, to szybko będę zdrowa. Tak więc też zrobiłam i pobiegłam pochwalić się rodzicom. Wybuchła panika i pojechaliśmy na pogotowie. Obyło się bez płukania żołądka, ale pamiętam, że leżałam w łóżku, a na pościeli siedziała królewna Śnieżka i 7 krasnoludków, czyli musiałam mieć wizje i odlot po tych witaminach.

Pamiętam jak urodziła mi się młodsza kuzynka, miałam wtedy cztery lata. Byłam bardzo szczęśliwa i chciałam się z nią od razu bawić.Mama mi tłumaczyła,że Ania jest mała, nie umie chodzić, więc musi trochę podrosnąć i będziemy się wtedy bawić. Nie ważne..Chciałam od razu ją zobaczyć. I tu pojawił się problem, bo byłam przeziębiona i mama powiedziała, że pojedziemy zobaczyć...

To był listopad 1975 roku, prawdopodobnie wczoraj minęła 40 rocznica tego wydarzenia. Miałam wówczas niespełna dwa latka i na świat przyszedł mój młodszy braciszek. Pamiętam, że o umówionej godzinie wybrałam się z tatą do mamy do szpitala, aby zobaczyć malucha. To były czasy, kiedy na oddział nie mogli wchodzić nawet dorośli i popularne było przekazywanie sobie listów (w naszych domowych pamiątkach nadal się one zachowały). Stanęliśmy więc pod oknami budynku szpitalnego i po chwili za jedną z szyb zobaczyłam mamę, która pokazała mi mały, owinięty kocykiem, "tobołek". Za chwilę odwróciła maluszka przodem do okna i wtedy go zobaczyłam. Mój braciszek! Do tej pory mam przed oczami okrąglutką śpiącą buzię małego chłopczyka z piąstką przy policzku. Ta chwila zapadła mi w pamięć już na zawsze, było to dla mnie ogromne przeżycie. Poza tym jednym momentem nic więcej nie pamiętam z tego dnia, ani nawet okresu, aż do czasu, gdy podczas chrztu w kościele ksiądz polewał wodą główkę brata.

To był listopad 1975 roku, prawdopodobnie wczoraj minęła 40 rocznica tego wydarzenia. Miałam wówczas niespełna dwa latka i na świat przyszedł mój młodszy braciszek. Pamiętam, że o umówionej godzinie wybrałam się z tatą do mamy do szpitala, aby zobaczyć malucha. To były czasy, kiedy na oddział nie mogli wchodzić nawet dorośli i popularne było przekazywanie sobie listów (w...

Pierwsze wspomnienie.Chyba mój początek,nie mogę cofnąć się wcześniej.Koń.Wielki koń.Mama zabierała mnie ze sobą do stajni niejednokrotnie,ale dopiero on,wspaniały wielkopolak,zapadł mi w pamięci.Gdy zamykam oczy wciąż widzę mamę,która śmiała się sadzając mnie na przyjaznym olbrzymie.Od zawsze kochała te stworzenia.Małymi rączkami próbowałam objąć go całego,chciałam już nigdy nie odrywać policzka od miękkiej, sierści w kolorze najpyszniejszej czekolady,już zawsze wdychać jego zapach,czuć buchające od niego ciepło.Nie ważne było otoczenie,dopiero po wielu miesiącach zaczęłam zauważać boksy wyściełane słomą,padoki,ujeżdżalnię.On.Wypełnił całe dziecięce serduszko najczystszą miłością.Jego silne ciało,ogromne oczy,ruchliwe uszy,długi ogon pojawiały się potem na każdym rysunku skreślonym niewprawioną rączką.A rżenie i parskanie jakie rozlegało się z jego boksu na widok mojej mamy stały się najmilszymi dźwiękami.Mama wzięła mnie na przejażdżkę.Czułam ją za plecami.Miarowe kołysanie uspokajało mnie.Miałam wrażenie,że jestem na szczycie świata,tak wysoko.Było chłodno,buźkę zakrywał mi szalik,a toczek spadał na oczka.Obraz jest jakiś zamazany,może była mgła.Jechaliśmy ścieżką poprzez pola otaczające stadninę.Tylko ja,moja mama i Liron.Najlepsi przyjaciele.

Pierwsze wspomnienie.Chyba mój początek,nie mogę cofnąć się wcześniej.Koń.Wielki koń.Mama zabierała mnie ze sobą do stajni niejednokrotnie,ale dopiero on,wspaniały wielkopolak,zapadł mi w pamięci.Gdy zamykam oczy wciąż widzę mamę,która śmiała się sadzając mnie na przyjaznym olbrzymie.Od zawsze kochała te stworzenia.Małymi rączkami próbowałam objąć go całego,chciałam już...

Moje wspomnienie bardzo łatwo mi zlokalizować geograficznie i czasowo. Wbrew obserwowanym tendencjom nie spowodowało go jakieś traumatyczne przeżycie. Nie wiązało się ono także z uniesieniem duchowym. Mam wręcz wrażenie, że w tym konkretnym momencie, ja jako dziecko nie odczuwałem żadnych uczuć. Wierzę głęboko, że ten zwyczajny i szary początek oddziałuje po dzień dzisiejszy na moją osobowość. W tym zawsze byłem mocny, niezwykłości mojej zwykłej osoby. Wracając do tematu pierwszym obrazem jaki zapamiętałem jest barierka przed żłobkiem, pod którą każdego dnia jako niesforne dziecko wolałem przechodzić aniżeli iść drogą jak Pan Bóg przykazał. Sam się zastanawiam ile guzów musiałem sobie o nią nabić. Mama twierdzi że całkiem sporo, a ta barierka swego czasu była dla niej ucieleśnieniem głupoty władz administracyjnych.
Kilka lat temu wróciłem do tego miejsca ciekawy jak ono wygląda obecnie. Żłobka już nie ma, funkcjonuje tam zakład mleczarki. Budynek poddano renowacji, wymieniono okna, wokoło zamiast zieleni miejskiej powstały nowe obiekty. Barierka jak stała tak stoi. Nawet specjalnie kolorystyka się nie zmieniła. Zrobiłem sobie z nią zdjęcie, a nawet przeszedłem pod nią, choć nie było to łatwe z moim wzrostem. Nie wspomnę już o ludziach patrzących na mnie jak na wariata. Muszę jednak przyznać że było warto, a zdjęcie stoi tuż obok moich fotografii pamiątkowych z tamtego okresu. I choć nikt na ten przedmiot nie zwraca uwagi, choć jest on tylko elementem środowiska jak kosz na śmieci czy znak drogowy, dla mnie stanowi symbol dzieciństwa.

Moje wspomnienie bardzo łatwo mi zlokalizować geograficznie i czasowo. Wbrew obserwowanym tendencjom nie spowodowało go jakieś traumatyczne przeżycie. Nie wiązało się ono także z uniesieniem duchowym. Mam wręcz wrażenie, że w tym konkretnym momencie, ja jako dziecko nie odczuwałem żadnych uczuć. Wierzę głęboko, że ten zwyczajny i szary początek oddziałuje po dzień...

Nie wiem ile miałam wtedy lat, może 2, 3... Mama mówi, że nie mogę tego pamiętać. A jednak w zakamarkach mej pamięci mam taki obraz. Jest późny wieczór. Za kuchennym stołem w naszym starym PRLowskim mieszkaniu siedzi mama i szyje na maszynie sukieneczki dla mnie i mojej małej siostrzyczki. Po drugiej stronie, opierając się łokciami o blat siedzi tata ze spuszczoną głową i nad czymś myśli. Właśnie wrócił z nocnego dyżuru na taksówce. Maszyna turkoce... poza tym cisza. Już powinnam spać lecz wyszłam z łóżka w lnianej piżamce. Na wpół senna boso wbiegam do kuchni z głośnym "Tato!" Ten wstaje i z uśmiechem pod wielką czarną brodą podrzuca mnie, aż po sam sufit. Do dziś dźwięczy mi w uszach własny śmiech z tamtej chwili. Pamiętam, swoją radość i ciepło. Pamiętam też uśmiech mojej mamy.

Nie wiem ile miałam wtedy lat, może 2, 3... Mama mówi, że nie mogę tego pamiętać. A jednak w zakamarkach mej pamięci mam taki obraz. Jest późny wieczór. Za kuchennym stołem w naszym starym PRLowskim mieszkaniu siedzi mama i szyje na maszynie sukieneczki dla mnie i mojej małej siostrzyczki. Po drugiej stronie, opierając się łokciami o blat siedzi tata ze spuszczoną głową i...

Horror w najczystszej postaci. Długo myślałam, że to nie jest wspomnienie, tylko jakiś sen, który utkwił mi w głowie. Koszmar. Jestem w jasnym pokoju. Leżę na łóżku i nie bardzo mogę się ruszyć. Przed sobą mam białe drzwi z okrągłym okienkiem, jak bulaj. W okienku widzę twarze rodziców i - przez chwilę - brata. I nie mogę do nich pójść, nie mogą przyjść do mnie. Jestem w głębokiej rozpaczy.
Przypadkiem, w jakiejś luźnej rozmowie, okazało się, że to jest wspomnienie ze szpitala. Zakaźnego. Bardzo dawno temu i niemal jak w odległej galaktyce. Miałam niewiele ponad dwa lata i leżałam w izolatce. Rodzice nie mogli do mnie wejść. Mogli tylko zerkać przez szybkę. Mama płakała. Do dzisiaj w szpitalach zaczynam się dusić, mam zawroty głowy i cały mój organizm krzyczy "uciekaj!"

Horror w najczystszej postaci. Długo myślałam, że to nie jest wspomnienie, tylko jakiś sen, który utkwił mi w głowie. Koszmar. Jestem w jasnym pokoju. Leżę na łóżku i nie bardzo mogę się ruszyć. Przed sobą mam białe drzwi z okrągłym okienkiem, jak bulaj. W okienku widzę twarze rodziców i - przez chwilę - brata. I nie mogę do nich pójść, nie mogą przyjść do mnie. Jestem w...

Mój dziadek ma gospodarstwo, a że od urodzenia mieszkam blisko, zawsze mu pomagałam. Jednym z najwcześniejszych wspomnień jest pierwszy raz, kiedy dostałam pozwolenie, żeby sama (aczkolwiek pod pilnym okiem stojącego tuż za mną dziadka) wydoić krowę. Może teraz wydawać się to śmieszne i głupie, ale dla pięcioletniego dziecka było to nie lada przeżycie. Co prawda mleka było z tego malutko, ale ten smak... Świeże mleko prosto od krówki - smak mojego dzieciństwa.

Mój dziadek ma gospodarstwo, a że od urodzenia mieszkam blisko, zawsze mu pomagałam. Jednym z najwcześniejszych wspomnień jest pierwszy raz, kiedy dostałam pozwolenie, żeby sama (aczkolwiek pod pilnym okiem stojącego tuż za mną dziadka) wydoić krowę. Może teraz wydawać się to śmieszne i głupie, ale dla pięcioletniego dziecka było to nie lada przeżycie. Co prawda mleka było...

Moim pierwszym takim najbardziej zapamiętanym wspomnieniem z dzieciństwa jest dzień w którym dostałam piękny wianek od nieznajomego chłopczyka na podwórku przed blokiem, ale od początku. Miałam może z 5 lat, bawiłam się jak prawie codziennie na podwórku pod czujnym okiem mamy. Pewnego dnia gdy mama zawołała mnie, że mamy wracać do domu, podszedł do mnie chłopczyk, nie widziałam go nigdy wcześniej, i podarował mi wianek zrobiony z kwiatków. Zatkało mnie, nie wiedziałam jak mam się zachować. Nawet nie odezwaliśmy się do siebie. Później kilka razy widziałam jeszcze tego chłopczyka, mieszkał w sąsiednim bloku więc często bawiliśmy się razem :) Aktualnie jesteśmy parą, może to przeznaczenie?

Moim pierwszym takim najbardziej zapamiętanym wspomnieniem z dzieciństwa jest dzień w którym dostałam piękny wianek od nieznajomego chłopczyka na podwórku przed blokiem, ale od początku. Miałam może z 5 lat, bawiłam się jak prawie codziennie na podwórku pod czujnym okiem mamy. Pewnego dnia gdy mama zawołała mnie, że mamy wracać do domu, podszedł do mnie chłopczyk, nie...

Pierwsze wspomnienie jakie od razu wpadło mi do głowy to pewien stary fotel, lekko zarysowany na nogach, przy poręczach pomalowany na różne kolory i dziadek siedzący na przeciwko oglądający..hm..to chyba była "Sędzia Anna Maria Wesołowska" och tak..te stare seriale.
Więc jako..sześcio-siedmioletnie dziecko mające do dyspozycji u dziadka pieczątki (w postaci długopisów) bawiłam się nimi na fotelu podczas gdy dziadek oglądał swój program. Głośny łomot starego telewizora, moje śmiechy, radość, swoboda, wolność słowa w zabawie, szeroki zakres wyobraźni...no i dziadek palący ostatniego papierosa, pijący swoją czarną, sypaną herbatę i oglądający ten jakże fascynujący serial, dzięki któremu zaraziłam się pasją do sądownictwa, prawa i wszystkiego, co z tym związane. Najpiękniejsze jednak było w tym wszystkim to, że w porównaniu z dzisiejszymi dzieciakami...moje wspomnienia są piękne, naprawdę piękne, gdyż moimi zabawkami były również stara łyżka i miska, a teraz...teraz wszystkie dzieciaki mają już w tym wieku tablety i telefony, a ja co miałam i wystarczyło mi do zabawy? Kilka kolorowych pieczątek, stary fotel i wspaniały dziadek dotrzymujący mi towarzystwa. To wspomnienie, które od razu wskoczyło mi na pierwszy plan mojego myślenia...wesołe, beztroskie życie pozbawione problemów...aż chce się wrócić do tego..

Pierwsze wspomnienie jakie od razu wpadło mi do głowy to pewien stary fotel, lekko zarysowany na nogach, przy poręczach pomalowany na różne kolory i dziadek siedzący na przeciwko oglądający..hm..to chyba była "Sędzia Anna Maria Wesołowska" och tak..te stare seriale.
Więc jako..sześcio-siedmioletnie dziecko mające do dyspozycji u dziadka pieczątki (w postaci długopisów)...

Moje najwcześniejsze wspomnienie - prawdziwa miłość...
Miałam 3 latka, byłam już poważną kobietą, która może nie do końca rozumiała, czy się chłopczyk od dziewczynki różni, ale instynkty samicy alfa już wówczas żyły we mnie swoim życiem i właśnie w ten dzień wyrwały się spod kontroli...
Przyjechał chłopak mojej siostry. Na motorze. Sądzę, że to była raczej motorynka, ale pozwolę tu pamięci wstawić hiperbolę... Przyjechał, uśmiechnął się - to pamiętam, choć nie pamiętam ani jego imienia, ani koloru włosów - i zabrał na przejażdżkę...
To było cudowne - prawie jak na dziobie Titanica czułam się JA... Gdybym umiała dobrze mówić, to z pewnością wykrzyczałabym z rozwianym prawie rosnącym włosiem: I am the Queen of the World!
Finał? Histeria spowodowana rozstaniem, wczepianie się w jego włosy (choć nie pamiętam ich koloru), łzy i rozpacz, wycie do księżyca, jak na prawdziwą alfę przystało...
A także zerwana z JEGO ramion kurtka "skórzana" - mam ją do dziś... A on zniknął w chmurze spalin...
Ach, te słodko-gorzkie wspomnienia...:)))(((

Moje najwcześniejsze wspomnienie - prawdziwa miłość...
Miałam 3 latka, byłam już poważną kobietą, która może nie do końca rozumiała, czy się chłopczyk od dziewczynki różni, ale instynkty samicy alfa już wówczas żyły we mnie swoim życiem i właśnie w ten dzień wyrwały się spod kontroli...
Przyjechał chłopak mojej siostry. Na motorze. Sądzę, że to była raczej motorynka, ale...