"Dojrzewanie się nie kończy", "Człowiek uczy się całe życie" - każdy powtarza wyświechtane frazesy, bo to tak dobrze brzmi, że "warto wciąż się uczyć", bla bla bla. Guzik prawda! A jak mówisz "ten przystojny, dojrzały mężczyzna" to hm, "dojrzały" jest synonimem pewnego wieku, czy co masz na myśli? Jak twierdzisz, że "ona bardzo dojrzała podczas samotnej podróży w Himalaje" to mówisz, że schudła i zmarszczki jej wyrosły po trzech miesiącach trekkingu czy o co Ci chodzi?
Człowiek dojrzewa, kiedy wie o sobie tyle, że lubi siebie za te fajne i te mniej fajne rzeczy. Kiedy ma swoje zdanie i nie musi go zmieniać, by inni nadal go lubili, ale jednocześnie umie wyrażać je tak, że nie uraża nikogo niepotrzebnie. Pewnie, że człowiek w końcu dojrzewa. Tyle, że nie świeci wtedy na fioletowo i spod skóry na nadgarstku nie przebija mu nagle wielki tatuaż "JUŻ".

"Dojrzewanie się nie kończy", "Człowiek uczy się całe życie" - każdy powtarza wyświechtane frazesy, bo to tak dobrze brzmi, że "warto wciąż się uczyć", bla bla bla. Guzik prawda! A jak mówisz "ten przystojny, dojrzały mężczyzna" to hm, "dojrzały" jest synonimem pewnego wieku, czy co masz na myśli? Jak twierdzisz, że "ona bardzo dojrzała podczas samotnej podróży w...

Dojrzewanie to bardzo długi proces. Ma on wiele znaczeń. Można dojrzeć fizycznie, czyli zmienić się z nastolatka w dorosłego człowieka, można dojrzeć do pewnych decyzji życiowych, rośliny i owoce dojrzewają co wiosnę i lato...
Możemy mieć w końcu dojrzałą skórę, bo to o wiele lepiej brzmi niż skóra naznaczona zmarszczkami. O brak dojrzałości często posądzani są także mężczyźni, którzy nawet w wieku 40 lat czasem zachowują się jak dzieci.
Dojrzałość... Ale czy to nie jest tylko takie umowne określenie? Kto z nas, dorosłych, przechodząc obok placu zabaw, nie miał ochoty choć na chwilę zatrzymać się i pohuśtać jak za starych czasów, być bliżej nieba?
Kto z nas nie ma czasem głupich myśli w głowie?
Dojrzewamy codziennie, bogatsi o kolejne dni i doświadczenia. Bagaż dojrzałości psychicznej stale uzupełniamy.

Dojrzewanie to bardzo długi proces. Ma on wiele znaczeń. Można dojrzeć fizycznie, czyli zmienić się z nastolatka w dorosłego człowieka, można dojrzeć do pewnych decyzji życiowych, rośliny i owoce dojrzewają co wiosnę i lato...
Możemy mieć w końcu dojrzałą skórę, bo to o wiele lepiej brzmi niż skóra naznaczona zmarszczkami. O brak dojrzałości często posądzani są także...

Gdybyśmy zadali to pytanie w podstawówce, czy w gimnazjum, większość odpowiedziała by, że dojrzałość osiągamy w wieku 18 lat, kiedy to otrzymujemy świadectwo dojrzałość. Ale czy aby na pewno tak jest? Czy każdy 18latek/18latka jest na tyle dojrzały/a?
Dla mnie dojrzewanie nigdy się nie kończy, niezależnie od wieku, z dnia na dzień, z minuty na minutę dojrzewamy do pewnych decyzji w swoim życiu. Czasem potrzebujemy sporo czasu do stawiania kolejnych kroków, potrzebujemy sporo czasu by nauczyć się żyć.
Być dojrzałym to znaczy być gotowym na wszystko. Tutaj nie wystarczy być dorosłym. Dojrzewanie rozpoczynamy wyborem kierunku studiów, a kończymy testamentem. Dlatego muszę stwierdzić, że człowiek dojrzewa całe życie. Z nami jest jak z winem, im starsze tym lepsze.

Gdybyśmy zadali to pytanie w podstawówce, czy w gimnazjum, większość odpowiedziała by, że dojrzałość osiągamy w wieku 18 lat, kiedy to otrzymujemy świadectwo dojrzałość. Ale czy aby na pewno tak jest? Czy każdy 18latek/18latka jest na tyle dojrzały/a?
Dla mnie dojrzewanie nigdy się nie kończy, niezależnie od wieku, z dnia na dzień, z minuty na minutę dojrzewamy do pewnych...

Pewnie nie napiszę nic nowego,czego już nie napisali moi poprzednicy w swoich pracach,ale też wyrażę swoje zdanie.
Jeśli mówimy o fizycznym dojrzewaniu to owszem,ono się w pewnym momencie kończy,ale dojrzewanie psychiczne,duchowe nie kończy się nigdy.
Każdy z nas podejmuje decyzje,popełnia błędy w każdej dziedzinie życia i z każdym błędem dojrzewamy. A że tych błędów jest mnóstwo,bo nikt nie jest idealny,to dojrzewamy każdego dnia. Stajemy się dojrzalsi,mądrzejsi,silniejsi.

Pewnie nie napiszę nic nowego,czego już nie napisali moi poprzednicy w swoich pracach,ale też wyrażę swoje zdanie.
Jeśli mówimy o fizycznym dojrzewaniu to owszem,ono się w pewnym momencie kończy,ale dojrzewanie psychiczne,duchowe nie kończy się nigdy.
Każdy z nas podejmuje decyzje,popełnia błędy w każdej dziedzinie życia i z każdym błędem dojrzewamy. A że tych błędów jest...

Nie, dojrzewanie nigdy się nie kończy. Dlaczego? Bo człowiek dojrzały, to człowiek, który wie wszystko. Jak wiadomo, uczymy się całe życie, dlatego nie można dorosnąć w stu procentach. Gdy myślimy, że już jesteśmy dorośli, odpowiedzialni, ustatkowani - spod naszego karcianego domku życia wypada jedna cegiełka i cały świat wali nam się na głowę. Wystarczy lekki podmuch w postaci wspomnienia z dzieciństwa i już szalejemy na huśtawce w wieku 25 lat.
Dlatego dojrzewanie trwa aż do śmierci.
Człowiek dojrzały, to człowiek na łożu śmierci, który przeżył, co miał do przeżycia.

Nie, dojrzewanie nigdy się nie kończy. Dlaczego? Bo człowiek dojrzały, to człowiek, który wie wszystko. Jak wiadomo, uczymy się całe życie, dlatego nie można dorosnąć w stu procentach. Gdy myślimy, że już jesteśmy dorośli, odpowiedzialni, ustatkowani - spod naszego karcianego domku życia wypada jedna cegiełka i cały świat wali nam się na głowę. Wystarczy lekki podmuch w...

Dojrzewanie kończy się, kiedy to my stajemy się nauczycielami życia. Potrafimy obiektywnie osądzać rzeczywistość i przede wszystkim dostrzegać swoje własne błędy, wady. Nie kończy się natomiast zbieranie doświadczenia, które tworzy nasze mądrości oprawione w pamięci jako te warte przekazania dalej. Mądrzeje się przez całe życie, z dnia na dzień. Dojrzewa się do momentu, w którym zaczyna ponosić się odpowiedzialność za siebie, swoje czyny, jest się wyrzuconym na pastwę wyłącznie siebie na wielkim oceanie i liczy się wyłącznie na swoje decyzje, wiedzę, intuicję, poglądy.
Dojrzewanie kończy się ze świadomością siły i pewności swoich racji. Z ustawionymi poglądami i dokończonymi definicjami celu, sensu życia, marzeń, czego się chce, a czego nie, przekracza się granicę dojrzałości.

Dojrzewanie kończy się, kiedy to my stajemy się nauczycielami życia. Potrafimy obiektywnie osądzać rzeczywistość i przede wszystkim dostrzegać swoje własne błędy, wady. Nie kończy się natomiast zbieranie doświadczenia, które tworzy nasze mądrości oprawione w pamięci jako te warte przekazania dalej. Mądrzeje się przez całe życie, z dnia na dzień. Dojrzewa się do momentu, w...

Oczywiście, że dojrzewanie się nie kończy. Nawet, gdy wydaje mi się, że już dojrzałam, że już niczego w sobie nie zmienię, że jestem "dorosła", nadchodzi dzień, w którym uświadamiam sobie, jakim jeszcze dzieciakiem jestem. Nowe sytuacje, ludzie, problemy cały czas mają wpływ na naszą dojrzałość. Każdy nowy błąd, który popełnię, zmienia mnie jeszcze bardziej. Zmienia mnie na lepsze. Bardzo emocjonalnie podchodzę to każdego niepowodzenia. Ale każde niepowodzenie zmienia mnie w dobrym sensie.

Oczywiście, że dojrzewanie się nie kończy. Nawet, gdy wydaje mi się, że już dojrzałam, że już niczego w sobie nie zmienię, że jestem "dorosła", nadchodzi dzień, w którym uświadamiam sobie, jakim jeszcze dzieciakiem jestem. Nowe sytuacje, ludzie, problemy cały czas mają wpływ na naszą dojrzałość. Każdy nowy błąd, który popełnię, zmienia mnie jeszcze bardziej. Zmienia mnie na...

Dojrzewamy przez całe życie - tak samo jak się uczymy. Jedno i drugie jest codziennością zarówno niemowlęcia, dziecka czy nastolatka, jak i człowieka "dorosłego" czy starca. Kształtuje nas każde zdarzenie - choćby najbardziej błahe, każda podjęta przez nas decyzja. Dojrzewamy, ucząc się przebaczać, naprawiać swoje błędy, stawać się lepszym człowiekiem. Dojrzewamy, kiedy podejmujemy się nowej roli - ucznia, rodzica, nauczyciela, lekarza, pisarza... Jakiejkolwiek. Dojrzewamy, godząc się z przeszłością, budując przyszłość i starając się jak najlepiej wykorzystać teraźniejszość. Dojrzewamy, czytając powieści, oglądając filmy, poznając otaczający nas świat. Po prostu: dojrzewamy zawsze. Czy tego chcemy, czy nie.

Dojrzewamy przez całe życie - tak samo jak się uczymy. Jedno i drugie jest codziennością zarówno niemowlęcia, dziecka czy nastolatka, jak i człowieka "dorosłego" czy starca. Kształtuje nas każde zdarzenie - choćby najbardziej błahe, każda podjęta przez nas decyzja. Dojrzewamy, ucząc się przebaczać, naprawiać swoje błędy, stawać się lepszym człowiekiem. Dojrzewamy, kiedy...

Jasne, że TAK. Dojrzewasz wtedy, gdy zauważasz swoje błędy i potrafisz się do nich przyznać. Jeśli coś popsułeś i chcesz to naprawić. Jeśli wtedy chciałeś zrobić coś tylko dlatego, że tak podobało się znajomym, rodzinie, a teraz zrobiłbyś to co uważasz za słuszne i zgodne ze swoim sumieniem. Jeśli umiesz zrozumieć czyjeś wybory, zachowania. Kiedy planujesz swoją przyszłość. Kiedy stajesz się kimś godnym zaufania. Kiedy umiesz pokochać bezinteresownie i prawdziwie. Kiedy umiesz wybaczać. Dojrzewamy W SUMIE PRZEZ CAŁE ŻYCIE.

Jasne, że TAK. Dojrzewasz wtedy, gdy zauważasz swoje błędy i potrafisz się do nich przyznać. Jeśli coś popsułeś i chcesz to naprawić. Jeśli wtedy chciałeś zrobić coś tylko dlatego, że tak podobało się znajomym, rodzinie, a teraz zrobiłbyś to co uważasz za słuszne i zgodne ze swoim sumieniem. Jeśli umiesz zrozumieć czyjeś wybory, zachowania. Kiedy planujesz swoją przyszłość....

Na szczęście ten koszmarny okres między beztroskim dzieciństwem a odpowiedzialną dorosłością nie trwa wiecznie! Po latach, kiedy obraz się zatrze i wypaczy, możemy z tęsknotą wspominać te cudowne lata końca podstawówki i liceum. Ale kiedy ma się lat naście każdy dzień jest nieustającym horrorem i walką o przetrwanie. Od pryszcza na nosie, przez nieodwzajemnioną miłość, do „nienawidzę świata” – wszystko jest źródłem nierozwiązywalnych problemów. Do tego jeszcze burza hormonów, mnogość używek połączona z dużą skłonnością do eksperymentów i podejmowanie decyzji kim się chce być w życiu. Za dużo, za szybko i za mało snu!
Potem ten proces trochę zwalnia, wycisza się i myślę, że kiedyś się kończy. Potem uczymy się, mądrzejemy lub nie, kształtujemy charakter, ale nie dojrzewamy. Trochę nas zmieni środowisko, trochę inni ludzie, a trochę sami stworzymy sobie wizerunek. A dojrzewanie do zmian, to nic innego jak pokonanie lęku przed nimi…

Na szczęście ten koszmarny okres między beztroskim dzieciństwem a odpowiedzialną dorosłością nie trwa wiecznie! Po latach, kiedy obraz się zatrze i wypaczy, możemy z tęsknotą wspominać te cudowne lata końca podstawówki i liceum. Ale kiedy ma się lat naście każdy dzień jest nieustającym horrorem i walką o przetrwanie. Od pryszcza na nosie, przez nieodwzajemnioną miłość, do...