Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Musi żyć tak, by jego życie nie zostawiało śladów. Do tego doszło.

Jest jak kamień, jak kamyk, który leżał sobie spokojnie, nikomu nie wadząc, od zarania czasu, a teraz ktoś go nagle podniósł i przerzuca niedbale z ręki do ręki. Mały twardy kamień, ledwo świadom swojego otoczenia, zatopiony w samym sobie i we własnym życiu wewnętrznym.

Lepiej, jeśli nie trzeba liczyć na innych.

Uwierzyłem, że to jedna z tych wysp niczyich. Teraz dowiaduję się prawdy. Teraz dostaję nauczkę.

Szkoda, że aby przeżyć w takich czasach, człowiek musi być gotów żyć jak zwierzę.

Nie pozostanie ani jedna drobina nosząca mój ślad, podobnie jak moja matka, gdy minęła jej pora na ziemi, została wymyta do czysta, rozwiana na wszystkie strony i wchłonięta przez źdźbła trawy.