Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[...] problem, który mnie często nurtuje: problem naszej wrodzonej przeciętności, ale ufam, że to nie jest stan ostateczny, nieodwołalny, raczej twórcze źródło nieskończonej różnorodności i subtelności.

Grób [...], wykopano w pustej jeszcze części cmentarza, ale, jak pocieszająco obiecywał pastor Plumpton, cały teren niedługo się zapełni.

Ludziom, którzy osiągnęli już pewien poziom, niełatwo zdecydować się na świadomą pracę nad sobą. Jedni wcześnie dochodzą do wniosku, że ich doskonałość nie zniosłaby takiej zniewagi. Inni odkrywają, że teoria dostarcza im więcej intelektualnej przyjemności niż praktyka. Tylko nieliczni, najbardziej uparci, nie zważając na trudności opuszczają rozkoszną krainę własnych wyobrażeń o sobie i brną przez pustynie upokorzeń i satysfakcji.

Nigdy jednak nie pozwalał sobie na luksus korzystania z cudzej siły, wolał złudzenie własnej.

Czy człowiek jest tak nikczemny, że powinien pełzać w pyle jak robak? Jeśli tak wygląda skrucha, grzech wydaje mi się mniej odrażający.

Przeciętne ludzkie zwierzę nie domyśla się potęgi skał i ognia aż do ostatniej chwili, dopóki żywioły nie zniszczą go tak, że nie zostanie z niego nic.