Jesteśmy społecznością, która kocha książki

A jednak tragizm ludzkiego losu, opleciony kunsztem poetyckim, może zamienić się w wieczne piękno.

Listy, zwłaszcza te pisane ręcznie mają w sobie tajemny urok. Można śledzić ślad drgań kochanej dłoni, zastanawiać się, dlaczego literki biegną tak pochyło i melancholijnie albo wydają się drżące, dlaczego wykrzyknik postawiony jest z wahaniem, a za to znak zapytania jest wielkości wręcz nieformalnej...

Mnóstwo jest mężczyzn-poetów, a ci, oczywiście, mają swoich wiernych czytelników i odbiorców. Moim zdaniem kryje się w tym nadzieja dla świata. Kto oddaje się poezji, nie ma ochoty na wojnę.