Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kochające serce więcej znaczy od największej mądrości.

Jeśli to ma być sen, nie opuszczaj mnie, dopóki nie zasnę.

Powinniśmy ciosy życiowe przyjmować z podniesionym czołem i nie pozwolić, by nas z nóg zbić miały (...) Nie nas niepowodzenie, lecz my niedolę wszelką zwalczyć musimy.

I wracając myślą do tej chwili, odczuwam głębokie współczucie dla niewinnego, marzycielskiego chłopca, który budował swój fantastyczny świat w otoczeniu tak podłych, niskich ludzi i zdarzeń.

Przez ciernistą drogę życia iść mi wypada jak najciszej, jak najpokorniej.

Wahanie jest złodziejem czasu. Trzeba wszystko umieć chwytać za kołnierz!

Właśnie to, co wiedziałem, oddalało mnie stokroć bardziej od moich towarzyszy niż to, czegom zapomniał.

Moda jak ludzie. Przybędą nie wiadomo jak, skąd, dlaczego, by odejść nie wiadomo jak, dokąd i po co. Zdaniem moim, to wszystko jest wiernym odbiciem życia.

Największym nieszczęściem w małżeństwie jest różność charakterów i usposobień.

Myślę o każdym drobiazgu, jaki wydarzył się między mną a Dorą, i czuję tę wielką prawdę, że drobiazgi stanowią w sumie życie.

Trzeba tedy korzystać z każde nadarzającej się sposobności, a wtenczas nabierzemy prawa do zadowolenia ze wszystkiego co nas spotyka.

Największym nieszczęściem w małżeństwie jest różność charakterów i usposobień

Nie znam głębszej zieleni, niż zieleń trawy tego cmentarza, ani większego cienia , niż cień rosnących tam drzew, ani spokoju większego, niż spokój nagromadzonych w owym miejscu mogił.

Przygarnął ją do siebie i mówiąc jej coś do ucha, pocałował. Widząc, jak obejmowała ramieniem jego szyję, zrozumiałem już wtedy, że nagnie on, jak zechce, chwiejny jej charakter.

Myślę, widzi pan, że wszyscy pomału zbliżamy się do kresu życia, bez względu na wiek starszy czy młodszy, ponieważ czas nie zatrzymuje się biegu.

Rozkazywano mi jak psu i jak pies posłuchałem

I widzę przed sobą, budzące politowanie moje, małe, rozmarzone chłopię, rozwijające myśl i uczucie w tak niestosownym, opłakanym otoczeniu nikczemnych ludzi i zdarzeń.

Nazywać ją moją zbliża mnie do celu.

Schodziliśmy tak ze schodów jeden za drugim. Na dole już prawie ktoś się potknął, stoczył się. Ktoś inny zauważył, że to pewno Copperfield. Rozgniewałem się za oszczerstwo, lecz czując, że leżę na ziemi, zacząłem przypuszczać, że jest w tym może nieco prawdy.