Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Im więcej wiesz, tym więcej pozostaje do poznania i wciąż tego przybywa.

Lubię ludzi i lubię, kiedy oni mnie lubią, ale serce noszę tam, gdzie je Pan Bóg umieścił- w środku.

Na początku i na końcu życia człowiek potrzebuje pokarmu: piersi - wiary. I żeby miał się do czego przytulić, gdy jest już nikomu niepotrzebny i chce wpakować sobie kulę w łeb.

Kiedy był młody, wzniósł się bardzo wysoko, na mocnych skrzydłach, żeby jak najwięcej zobaczyć. I ogarnął wzrokiem wszystkie dziedziny, oczy zaś miał takie, że mogły patrzeć prosto w słońce. I bijąc skrzydłami wytrwale, później gorączkowo, bez przerwy bijąc skrzydłami potrafił utrzymać się w górze dłużej niż wielu z nas, aż wreszcie, zachowując w pamięci wszystko, co zobaczył z tej wielkiej wysokości - prawdziwy obraz rzeczy - powoli osiadł na ziemi.

- Otóż i ma pani pisarza - powiedział. Wszystko wie, tylko na niczym się nie zna. (...)
Pisarz to nie człowiek. A jeżeli już - to taki, w którym jest wielu ludzi naraz, choć za wszelką cenę stara się być tylko jedną osobą. Z pisarzem jest jak z aktorem tragicznie uciekającym od własnego obrazu w lustrze; kręci się, wygina, odchyla do tyłu - i napotyka odbicie swojej twarzy w kryształowym żyrandolu.

Powiedzmy, że buduje pan kolej - mówił Stahr patrząc w dół, na górskie szczyty. - Musi pan przeproeadzić ją przez te góry. Więc studiuje pan dokumentację i stwierdza na mapie terenu, że są tam trzy albo cztery, a może i sześć ewentualnych tras, ale jedna gorsza od drugiej. Jednakże musi pan podjąć jakąś decyzję. Na podstawie czego? O tym, która trasa będzie najlepsza, można się przekonać tylko w praktyce. Więc trzeba próbować. (...) Wybiera się pierwszą lepszą trasę bez żadnego określonego powodu - po prostu dlatego, że góra jest różowa albo wyraźniej narysowana. Rozumie pan?