Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Herbert należy do - jakże nielicznych - poetów po platońsku kojarzących Piękno (sztukę) z Dobrem.

Filozoficzne źródła takiej etyki trudno jednoznacznie ustalić; słusznie chyba interpretowała ją krytyka jako zespolenie w jedną eklektyczną całość wątków znanych z etyki stoickiej, chrześcijańskiej i kantowskiej, przy jednoczesnych różnicach względem każdej z tej tradycji z osobna.

Najbliższa Herbertowi wydaję się koncepcja sztuki zawarta w trzech studiach na temat realizmu - sztuka, która dąży do doskonałości w swoim ujawnianiu konfliktów świata, jednak punktu docelowego nigdy nie osiąga: nie może być doskonała, skoro, zmuszając odbiorcę do dokonywania moralnych wyborów, jednocześnie 'aby mu pomóc nieznacznie popycha języczek wagi'.

Wybierając wierność ludzkiej kondycji - zawieszonej między ułomnością a doskonałością, empirią a mitem, wydziedziczeniem a dziedzictwem - staję nie tylko wygnańcem z Arkadii; jest również uciekinierem z utopii.

Tego rodzaju, tragiczne w swojej istocie, sprzeczności nie wiele już doprawdy mają wspólnego ze stoickim ideałem ataraksji: stanąc na wysokości sytuacji może być wręcz traktowane jako ironiczny komentarz do zdania Maka Areliusza: Do rzeczy z którymi jesteś sprzężony staraj się dostosować.