Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nawet bajki kończą się owym 'żyli długo i szczęśliwie'. Długo i szczęśliwie, czyli tak nudno, że nie ma o czym pisać.

Bo najważniejsze, jak z tymi dramatami człowiek sobie radzi. Rzecz w tym, by ich nie rozpamiętywać, tylko je oswajać.

Wracała często do tej książki. Pisała o niej na blogu, opowiadała mającym zwyczaj czytać. Lubiła się dzielić książkami, jakby czytanie tych samych stanowiło o podobieństwie dusz, automatycznie zapisywało do klubu podobnie wrażliwych.

Ty nie potrzebujesz rad, tylko ciepłą i miłości. A jak trzeba proś, bo nawet twoi przyjaciele nie mają oczu dookoła głowy i wszystkiego nie widzą.

Tylko nudni ludzie sami się ze sobą nudzą .

Są sprawy, które trzeba zostawić własnemu biegowi, nie komentować ich, nie naprawiać, pozwolić by same się toczyły.

Nie pytaj dlaczego, nie warto, trzeba iść dalej i godzić się z tym, że zostaliśmy uwikłani w nieszczęśliwe okoliczności. Trzeba ćwiczyć się w zapominaniu albo przynajmniej w nierozpamiętywaniu złego.

(...)chciałam wyfrunąć ze swojej głowy, bo czułam, że tylko takie szaleństwo pozwoliłoby mi wziąć urlop od siebie. Nazywałam te swoje chciejstwa banalnie i zupełnie niepoetycko: chciałam bowiem wyjść z siebie i stanąć obok. Innymi słowy: popatrzeć z boku, nabrać dystansu, zobaczyć problemy w ich właściwym wymiarze.

Już nieraz się przekonała, że wydarzenia w jej życiu się zazębiały, jedno nakładało się na drugie, z pozoru odległe, nie mające żadnej wspólnej płaszczyzny. To, co kiedyś wydawało jej się złe, po latach okazywało się dobre. Nie wiedziała, jak to się dzieje, ale wszystkie przeżyte lata przypominały dziwną układankę, rodzaj puzzli, w których nie może brakować żadnego elementu.