Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiele przeżyłem i wydaje mi się, że znalazłem to, co potrzebne do szczęścia: ciche, samotne życie w naszej wiejskiej głuszy, możność czynienia dobra ludziom, którym tak łatwo jest je świadczyć, bo do niego nie przywykli, potem praca i jeszcze raz praca, która przynosi przecież pożytek, a poza tym odpoczynek, książka, muzyka i miłość do człowieka bliskiego-oto moje szczęście i o większym nigdy nie marzyłem.

(...)poza tym nieszczęściem czułam również, że jestem młoda i jak mi to wszyscy mówili - ładna, i że już drugą zimę marnuję na wsi, w samotności. Przed końcem zimy owo uczucie smutku, osamotnienia i zwykłej nudy wzmogło się do takiego stopnia, że nie wychodziłam z pokoju, nie otwierałam fortepianu i nie brałam do ręki książki. Gdy Katia namawiała mnie, bym się zajęła tym lub owym, odpowiadałam: nie chce mi się, nie mogę, a w duszy głos jakiś mówił: po co? Po co miałabym coś robić, gdy najlepszy okres mego życia mija mi tak daremnie? Po co? A na owo "po co" nie było innej odpowiedzi tylko łzy.

Mówiono mi w owym czasie, że schudłam i zbrzydłam, lecz nawet to mnie nie obchodziło. Po co? Dla kogo? Zdawało mi się, że całe moje życie powinno upłynąć właśnie w tej samotnej głuszy i beznadziejnej melancholii, z której ja sama, bez czyjejś pomocy, nie miałam ani siły, ani nawet ochoty się wydostać.

W życiu istnieje tylko jedno niewątpliwe szczęście-żyć dla innych.

Zazdrościsz liściom i trawie, że zwilży je deszcz, chciałabyś być i trawą, i liśćmi, i deszczem. A ja tylko cieszę się nimi, jak i wszystkim na świecie, co jest dobre, młode i szczęśliwe.