Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[...] najszybsze połączenia nie zawsze są najpiękniejsze. Wręcz przeciwnie. Często wolniejsze trasy należą do najpiękniejszych.

Pośród nas jest także ekspert od dworców. Uwielbia samotność na końcach linii, gdzie podróż dobiega kresu. Mawia, że to miejsca metafizyczne, w których człowiek uświadamia sobie znikomość swojej egzystencji. Na stacji końcowej wyraźnie widać, że życie nie trwa wiecznie.

Opowiadałem mojemu przyjacielowi, jak kiedyś w środku zimy utknąłem w Andermatt. Z powodu śniegu i lawin nie odjeżdżały stamtąd żadne pociągi. Siedziałem wtedy w dworcowym bufecie [...]. W barze siedział jeszcze jeden gość - starszy Anglik, również człowiek kolei. Miłośnik wąskotorówek, jak się okazało. Cała ta sytuacja wprawiała go w zachwyt. Zamierzał udać się do Brig przez tunel Furka. Raz po raz wychodził z bistro, by spojrzeć na tablicę odjazdów.
- Kierunek Brig, trasa zamknięta, zagrożenie lawinowe. Świetnie! - cieszył się Anglik. - Kierunek Disentis, trasa zamknięta, zagrożenie lawinowe. Świetnie! Trasa w kierunku Göschenen wkrótce też pewnie zostanie zamknięta z powodu lawin. Znakomicie! Nie wydostaniemy się stąd. Super. Super. Super. W Anglii coś takiego nigdy by ci się nie przytrafiło. U nas nie ma śniegu. Nawet w Szkocji nic takiego nie mogłoby się zdarzyć. To możliwe jedynie w Szwajcarii. Zamknięta trasa! Zagrożenie lawinowe! So great!
Chciałem mu powiedzieć, że podobnych rzeczy doświadczyć można i w Austrii, czasem nawet na Słowacji, ale i tak mnie nie słuchał.
Zaczął roić sobie, jaki byłby szczęśliwy, gdyby coś takiego go spotkało, gdyby jego pociąg przysypała lawina.

Mam przyjaciół, którzy właśnie to lubią: leżeć długo w łóżku wagonu sypialnego. Tak długo, jak się da. Byle tylko, jak zawsze mówią, nie przyjechać za wcześnie. Spędzają całe dnie i noce w przedziałach, ciesząc się przytulną atmosferą. Twierdzą, że po dwóch, trzech dniach są w stanie poczuć się w Kolei Transsyberyjskiej jak u siebie w domu. Poznają pociąg. Zaczynają rozumieć, na czym polega jazda koleją w tej części Rosji. Rozkoszują się podróżą, która jest szczególnym stanem duszy, formą medytacji. Mówią, że potem często wcale nie mają ochoty wysiadać.