Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wpisałam tekst do pliku, westchnęłam i otworzyłam szufladę, z której wyciągnęłam krople do oczu. Zanim zaczęłam tu
pracować, w zasadzie nigdy ich nie potrzebowałam, a teraz
używam ich niemiłosiernie dużo. Co więcej, rozmiłowałam się w ich droższych odmianach. Szybko odkryłam, że najlepiej spełnić tę zachciankę, kupując wiele buteleczek po sto dziewięćdziesiąt osiem jenów za sztukę naraz, gdy tylko
trafiała się przecena. Tak się składało, że mogliśmy wliczyć
sobie krople do oczu w koszty, nawet do tysiąca jenów tygodniowo. Za posiłki musieliśmy jednak płacić z własnej
kieszeni. Ostatnio zorientowałam się, że buteleczka kropli
do oczu była tańsza od porcji smażonego makaronu. Ale
jeśli przesadzę z kroplami, mogę się nabawić zespołu suchego oka, gdy już odejdę z tej pracy. Jeśli zatem rozważyć
długoterminowe i bieżące koszty, z perspektywy lat smażony makaron jawi się jako rozsądniejszy wydatek.

Wiedząc jednak o tych wszystkich wzmacniaczach i konserwantach wciśniętych do jedzenia, nie mogłam się opędzić od myśli, że koniec końców to właśnie makaron zbierze większe żniwo w moim zdrowiu niż zespół suchego oka.

Rzuciłam poprzednią pracę, gdyż czułam się wypalona i wprowadziłam się z powrotem do rodziców, by stanąć na nogi. Wkrótce utraciłam jednak ubezpieczenie od bezrobocia i postanowiłam szukać nowej pracy. Poprzednią zostawiłam, bo wysysała ze mnie całą energię, lecz siedzenie i nic nierobienie też raczej nie były dobrym wyjściem. Po prostu nie wiedziałam,
czy chcę na nowo podjąć pracę, czy nie, i stąd moja gadka,
która brzmiała jak jeden wielki żart.