Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Patrzyła na najdroższego człowieka na świecie i jak w kalejdoskopie przelatywały przed jej oczami te wszystkie lata, które spędzili razem.

Nienawiść nasz wiek naznaczy. Miłości będzie deptać po piętach. Zepchnie ją w kąt jak kulawą tancerkę i sama ze światem kadryla zatańczy. Skarlała miłość z kąta zapłacze nad losem swym marnym. Aż wiatr jej łzy osuszy, czas chromość uleczy, a wtedy wiosenne suknie włoży, kwiatami włosy przystroi i ruszy pląsem po zgliszczach z nienawiści powstałych...

Ciężar tego co zamierzał jej powiedzieć, dręczył go od kilku dni. Teraz jeszcze się wzmógł, gdy miał ją obok.

Jeszcze nie podnosiła powiek. Serca też już nie miała, choć przecież biło, ale to tylko mięsień pompował krew. To prawdziwe pobiegło za Franzem.

Na miłość nie ma złego miejsca ani złego czasu, miłość pomaga przetrwać zły czas.

To fanatycy, a tacy są najgorsi. Teraz czują się wyjątkowo silni, upojeni władzą, a ty zawsze byłaś solą w oku mojej rodziny.

Czemu nie przyszedł, jak zwykle, do domu, tylko wymyślił ten las? Lizkę ogarniały złe przeczucia, kiedy jechała dorożką na randkę z ukochanym.