Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Dlaczego mężczyźni mogą spełniać swe marzenia, a my, kobiety, jesteśmy kształcone, by służyć? Dlaczego nie możemy oddawać się swoim pasjom, tylko strzec domowego ogniska, wciąż i wciąż podsycając płomień"?

Jej zastygła twarz nie wyrażała żadnych emocji. Dziewczyna stała jak marmurowy posąg, który owszem jest ładny, ale nie ma w sobie iskry ciepła. Wiedziała, że powinna coś powiedzieć, choćby nic nieznaczące słowa pozdrowienia, czy po prostu rzucić uśmiech, jednak nie potrafiła się na to zdobyć ".

Niech, panienka otworzy się na szczęście, bo ostatnio to aż żałość mnie brała, jak patrzyłam na te łzy wypłakiwane po kryjomu - trajkotała Marta".

Przed wypowiedzeniem słów przysięgi małżeńskiej jej serce zatrzepotało, a dusza przez króciutką chwilę zatęskniła do prawdziwej miłości. Nieznanego Sarze uczucia, które wyobraziła sobie jak ciepły kojący dotyk, a którego nie dane jej było doświadczyć".

Żadne słowa, żadne gesty nie są w stanie przygotować na poniżającą, odzierającą z godności i zmuszającą do posłuszeństwa przemoc".

Najlepiej czuła się w swojej samotni. Miała wrażenie, że każdy, kto zagląda jej w oczy, dostrzega w nich upokorzenie, które stało się jej chlebem powszednim prawie każdej nocy".

To był jej krzyż, jej upokorzenie, jej odarcie z godności, które każdej nocy w samotności z siebie zmywała.

Czuła się oszukana, jakby los wręczył jej upragniony prezent, a po chwili, nim zdążyła się nim nacieszyć, brutalnie jej go wyrwał.

Broda jej zadrżała. Najchętniej wtuliłaby się w puchatą pierzynę w swoim pokoju i w ciemności wypłakała swój ból. Nie dane jej jednak było cieszyć się samotnością. Musiała odegrać wyznaczoną jej rolę do końca".

Życie kobiety to los pełen wyrzeczeń, poświęceń i tajemnic pod przykrywką miłego uśmiechu. Zawstydziła się swoich zaczerwienionych oczu, swoich złych myśli i żalu do świata. Każdy musi z pokorą nieść swój krzyż więc i ona poniesie swój ".