Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po­trze­bu­je mnie, a ja po­trze­bu­ję jego. I nie ob­cho­dzi mnie, jak bar­dzo to wszyst­ko się skom­pli­ku­je… Ash­ton chce mnie, a ja chcę jego.
Tylko tyle i aż tyle.

To, kto ma nad kim wła­dzę, tak na­praw­dę nie miało w tam­tej chwi­li żad­ne­go zna­cze­nia, bo, jak się póź­niej oka­za­ło, w mię­dzy­cza­sie oboje stra­ci­li­śmy wła­dzę nad swo­imi uczu­cia­mi, które zgod­nie z usta­lo­ny­mi za­sa­da­mi miały się w nas nigdy nie zro­dzić.
Dro­gie Serce, dla­cze­go aku­rat on?

Układ. To miał być tylko cho­ler­ny układ. Nie wiem, w któ­rym mo­men­cie stał się dla mnie wy­zwa­niem… Grą, któ­rej za­sa­dy o wiele bar­dziej pa­su­ją do re­la­cji mojej i Ma­rian­ne.
Roz­ma­wia­my.
Wy­głu­pia­my się.
Wy­my­śla­my dla sie­bie piesz­czo­tli­we pseu­do­ni­my.
Trosz­czy­my się o sie­bie na­wza­jem.
Ca­łu­je­my się i przy­tu­la­my.
Wy­bie­ra­my się na ro­man­tycz­ną rand­kę.
Upra­wia­my uza­leż­nia­ją­cy seks.
Dzie­li­my się szcze­gó­ła­mi swo­jej prze­szło­ści.
Mó­wi­my sobie „dzień dobry” i „do­bra­noc”.
A ten, kto za­ko­cha się pierw­szy, prze­gry­wa.
Nie je­stem pe­wien, w któ­rym mo­men­cie za­czą­łem prze­gry­wać. Praw­do­po­dob­nie już w chwi­li, w któ­rej Ma­rian­ne po­zwo­li­ła mi się po­ca­ło­wać po raz pierw­szy. Póź­niej za­czą­łem spa­dać. Cią­gle spa­dam, a gdy w końcu się­gnę dna… za­bo­li. Ku­rew­sko za­bo­li. I nie za­mie­rzam sobie wma­wiać, że bę­dzie ina­czej.

-Ash? – od­zy­wam się nie­pew­nie, mu­ska­jąc usta­mi skórę na jego pier­si.
– Tak?
– Czy to ma ja­ką­kol­wiek szan­sę na szczę­śli­we za­koń­cze­nie?
Nie wiem, dla­cze­go o to za­py­ta­łam. Prze­cież znam od­po­wiedź, a zmu­sze­nie go do wy­po­wie­dze­nia tych słów na głos spra­wi ból nam oboj­gu.
– Nie – od­po­wia­da, a ja wstrzy­mu­ję od­dech. Oboje go wstrzy­mu­je­my. – Ra­czej nie ma.
Cisza.
Cisza tak cho­ler­nie przej­mu­ją­ca, że aż bra­ku­je mi tchu.
To stwier­dze­nie nie było ni­czym od­kryw­czym, a jed­nak mnie za­bo­la­ło.
Może nad ranem, gdy księ­życ ustą­pi miej­sca słoń­cu, a wszyst­kie nasze emo­cje stra­cą na sile, świa­do­mość, że ta re­la­cja ma z góry na­rzu­co­ny ter­min waż­no­ści, nie bę­dzie tak bar­dzo bo­le­sna?
Może.
A może, gdy się obu­dzę i po­czu­ję cie­pło jego ciała przy swoim, a na po­dusz­ce zo­ba­czę jego włosy, gęste i ciem­ne jak mrok, który już nie­dłu­go nas po­chło­nie, wszyst­ko ude­rzy we mnie z jesz­cze więk­szą siłą?
Może.

To jest do­kład­nie ten mo­ment, w któ­rym oboje uświa­da­mia­my sobie, do czego do­pro­wa­dzi­li­śmy swoim nie­od­po­wie­dzial­nym za­cho­wa­niem. Mo­ment, w któ­rym oboje zda­je­my sobie spra­wę, że nasze uczu­cia wzglę­dem sie­bie są sil­niej­sze, niż po­win­ny. Ten sam mo­ment, w któ­rym do­cie­ra do mnie, że gdyby Ash­ton po­pro­sił, bym była jego, nie po­tra­fi­ła­bym mu od­mó­wić.
Chcę być jego. Tylko jego.

Dzi­siaj je­ste­śmy dwoj­giem ludzi, któ­rzy pra­gną sie­bie i swo­jej bli­sko­ści. Nasza re­la­cja wcale nie ma z góry na­rzu­co­ne­go ter­mi­nu waż­no­ści, my nie po­cho­dzi­my z dwóch róż­nych świa­tów, a przy­szłość… Przy­szłość nie ist­nie­je.
Dzi­siaj liczy się tylko te­raź­niej­szość.
Dzi­siaj li­czy­my się tylko my.
I choć Ma­rian­ne nigdy nie bę­dzie moja, spra­wię, że tego dnia po­czu­je, jakby od za­wsze i na za­wsze na­le­ża­ła tylko do mnie.

Od sa­me­go po­cząt­ku by­li­śmy ska­za­ni na po­raż­kę, Mari – oznaj­mia smut­no i ocie­ra opusz­ką kciu­ka po­je­dyn­czą łzę spły­wa­ją­cą po moim po­licz­ku. – To nigdy nie miało prawa się udać i… nigdy się nie uda. Nie mo­żesz tutaj teraz ze mną zo­stać, bo przez całe życie to­wa­rzy­szy­ło­by mi po­czu­cie, że to prze­ze mnie stra­ci­łaś moż­li­wość roz­wo­ju. Nie chcę, żebyś zre­zy­gno­wa­ła ze swo­ich am­bi­cji dla mnie. Je­steś stwo­rzo­na do wiel­kich rze­czy, Ma­rian­ne Co­le­man. Dla­te­go nie po­zwo­lę, żebyś utknę­ła tutaj razem ze mną.

Za­nu­rzy­li­śmy się zbyt głę­bo­ko, nie umie­jąc pły­wać. Nie­dłu­go pój­dzie­my na dno… Nie ma dla nas ra­tun­ku.

- Prze­pra­szam.
– Za co? – pytam z usta­mi tuż przy jego uchu, sku­pia­jąc się na tym, że w tej chwi­li wciąż jest obok mnie. Tylko to się dla mnie liczy.
– Za to, że nigdy nie po­pro­szę cię o to, żebyś ze mną zo­sta­ła – szep­cze. – I za to, że nie mogę z tobą po­je­chać. Może w innej rze­czy­wi­sto­ści…
– To w tej rze­czy­wi­sto­ści cię po­zna­łam. – Mu­skam war­ga­mi jego czoło. – Nie chcę innej.

Dla niej mógł­bym stać się kimś lep­szym. Kimś, kto na nią za­słu­gu­je.

- Je­steś na mnie zła? – pyta, brzmiąc przy tym tak nie­zwy­kle uro­czo, że znów mi­mo­wol­nie się uśmie­cham.
- Nie, Ash. Nie je­stem zła na cie­bie – mówię, po­wo­li od­pły­wa­jąc. – Je­stem zła na nas.

Nasze usta­le­nia prze­sta­ły mieć zna­cze­nie… Hm… – Za­sta­na­wiam się przez chwi­lę. – Nie je­stem pewna, w któ­rym mo­men­cie do­szczęt­nie za­wład­ną­łeś moimi my­śla­mi, ale ist­nie­je szan­sa, że stało się to już pod­czas na­sze­go pierw­sze­go po­ca­łun­ku. Co chyba by ozna­cza­ło, że nasze usta­le­nia prze­sta­ły mieć zna­cze­nie, zanim jesz­cze w ogóle umó­wi­li­śmy się na ten cho­ler­ny układ.

Po pro­stu nie po­tra­fię do­pu­ścić do sie­bie myśli, że pew­ne­go ranka się obu­dzę, a cie­bie nie bę­dzie obok. Uwiel­biam spę­dzać z tobą każdą wolną chwi­lę, a gdy aku­rat się nie wi­dzi­my, od­li­czam mi­nu­ty do mo­men­tu, aż znowu będę mogła ukryć się w two­ich ra­mio­nach. Uwiel­biam oglą­dać z tobą filmy, go­to­wać, le­niu­cho­wać, czy­tać na głos książ­ki… Uwiel­biam z tobą być. Tak po pro­stu.

Za­ko­cha­łem się w tobie – wy­zna­je, a moje ciało od ko­niusz­ków pal­ców u stóp po sam czu­bek głowy prze­szy­wa in­ten­syw­ny prąd. – Je­steś pierw­szą osobą, dla któ­rej zu­peł­nie stra­ci­łem głowę, a fakt, że stało się to w tak krót­kim cza­sie...

Bańka pękła, a ja wła­śnie zro­zu­mia­łam, że szu­ka­nie roz­wią­zań nigdy nie miało sensu. To była je­dy­nie deska ra­tun­ko­wa. Spo­sób na utrzy­ma­nie się przy życiu.
Tracę kon­tro­lę.
Deska wy­my­ka mi się z rąk.
Idę na dno.
Tonę.

Wie­dzia­łam, że nasza re­la­cja może się za­koń­czyć tylko w jeden spo­sób, a mimo to przez cały czas się łu­dzi­łam. Na­dzie­ja wy­ry­ła w moim sercu głę­bo­kie szra­my. Wy­ja­dę ze Swan­sea z krwa­wią­cy­mi ra­na­mi, które być może z cza­sem się za­go­ją, ale nigdy nie znik­ną.

Nie wiem, ile tak le­ży­my, wsłu­chu­jąc się w swoje drżą­ce od­de­chy, ale nie je­stem w sta­nie o ni­czym my­śleć.
Chcę tylko czuć.
Jed­no­cze­śnie za­po­mnieć tę chwi­lę i za­pa­mię­tać ją na za­wsze.
Uciec stąd i zo­stać.
Nie­na­wi­dzić go za to, że po­zwo­lił mi się w sobie za­ko­chać, i być mu za to wdzięcz­na.
Po­wie­dzieć „że­gnam” i łu­dzić się, że tak na­praw­dę nie zna­czy ono „do wi­dze­nia”.
Stuk-stuk. Stuk-stuk. Stuk-stuk.

Życie nie za­wsze ukła­da się tak, jak byśmy tego chcie­li, a ja po raz pierw­szy prze­ko­nu­ję się o tym na wła­snej skó­rze.

Nie mamy wpły­wu na uczu­cia, które czę­sto rodzą się w nas w zu­peł­nie nie­ocze­ki­wa­nych mo­men­tach, na emo­cje, które przy tej je­dy­nej oso­bie bu­cha­ją w nas gwał­tow­nie ni­czym fa­jer­wer­ki. Nie­ste­ty w na­szym nie­ide­al­nym świe­cie pra­gnie­nia, głę­bo­ko skry­wa­ne w ser­cach, nie za­wsze wy­star­cza­ją. Co z tego, że droga nasza i dru­giej osoby na krót­ką chwi­lę się krzy­żu­je, skoro przez resz­tę życia mają one biec rów­no­le­gle i z dala od sie­bie?

Nigdy o tobie nie za­po­mnę – od­po­wia­dam i ca­łu­ję go jesz­cze in­ten­syw­niej, czu­jąc, jak poza oczy­wi­stą na­mięt­no­ścią prze­le­wa­my na sie­bie roz­pacz, tę­sk­no­tę, żal i roz­cza­ro­wa­nie, które z każ­dym ko­lej­nym dniem, zbli­ża­ją­cym nas do mo­je­go wy­jaz­du, będą przy­bie­rać na sile, by ostat­nie­go wie­czo­ru po pro­stu… eks­plo­do­wać.
Wy­buch­nąć.
Do­szczęt­nie nas znisz­czyć.

Udaję się w je­dy­ne miej­sce, a wła­ści­wie do je­dy­nej osoby, przy któ­rej pra­gnę zna­leźć się w tej chwi­li. Przy któ­rej pra­gnę być już za­wsze.

Pier­do­lić przy­szłość. Skup­my się na te­raź­niej­szo­ści”.

Te­raź­niej­szość się skoń­czy­ła, a przy­szłość… Przy­szłość ma­lu­je się w czar­nych bar­wach. Je­dy­ny pro­myk roz­świe­tla­ją­cy moją co­dzien­ność ga­śnie. Jutro po­zo­sta­ną po nim już tylko nie­wy­raź­ne smugi.

-Ko­cham cię – wy­zna­ję po raz ko­lej­ny, roz­ko­szu­jąc się brzmie­niem tych słów kie­ro­wa­nych w jej stro­nę.

– Też cię ko­cham, Ash. – Mięk­kie usta Mari ocie­ra­ją się o moje. – Szko­da tylko, że w na­szym przy­pad­ku te słowa, za­miast być obiet­ni­cą, są po­że­gna­niem.

Na samym po­cząt­ku po­wie­dzia­łeś mi, że nigdy się w tobie nie za­ko­cham – od­zy­wam się po dłuż­szej chwi­li wspól­ne­go mil­cze­nia. – Byłeś tego taki pewny, że nie­mal ci uwie­rzy­łam, ale nie mia­łeś racji, Ash. Ja też się w tobie za­ko­cha­łam. Masz mnie całą i nie­za­leż­nie od wszyst­kie­go część mo­je­go serca już za­wsze bę­dzie na­le­ża­ła do cie­bie.

Z po­cząt­ku wstrzą­sa mną prze­ra­że­nie i obawa, że coś jej się stało, ale po chwi­li uświa­da­miam sobie, że to tylko my.
My się sta­li­śmy.
Tylko i aż.
To przez nas jest w takim sta­nie.

Spo­sób na uciecz­kę był za­wsze tylko jeden.
De­spe­rac­ki dotyk.
Go­rą­ce po­ca­łun­ki.
Nik­ną­ce na­dzie­je.
Ten jeden raz jest inny. Ten jeden raz za­pa­mię­tam na za­wsze.
Ocie­ra­ją­ca skóra o skórę.
Plą­czą­ce się ze sobą jęki.
Chcę, żeby ze mną zo­sta­ła. Chcę, że­by­śmy stali się jed­nym.
Pot spły­wa­ją­cy ze skro­ni.
Uczu­cia roz­szar­pu­ją­ce serce.
Bez niej nie bę­dzie mnie. A beze mnie bę­dzie jej le­piej.
Brzmią­ce w uszach imio­na.
Mu­ska­ją­cy wargi język.
Na­mięt­na bli­skość, za którą tę­sk­nię. Ob­ra­żo­na sa­mot­ność, którą prze­pro­sić muszę.
Pra­gnie­nie. Roz­kosz. Mi­łość. Po­że­gna­nie.
Nie­zna­ne uczu­cia. Żar­li­we emo­cje.
A póź­niej do­głęb­na pust­ka.

W chwi­li, w któ­rej Ash­ton unosi nieco mój pod­bró­dek i skła­da na moich ustach ostat­ni po­ca­łu­nek, serce pęka mi na drob­ne ka­wał­ki. Od­cho­dzę ze świa­do­mo­ścią, że nigdy nie będę w sta­nie po­skła­dać go w jedno, bo naj­waż­niej­szy frag­ment już na za­wsze po­zo­sta­nie w Swan­sea.

Krew w moich ży­łach wrze, a skro­nie pul­su­ją. Boli mnie całe ciało… Pie­cze mnie każdy naj­mniej­szy skra­wek skóry. Z każdą ko­lej­ną se­kun­dą wszyst­ko coraz bar­dziej traci na zna­cze­niu. Wszyst­ko poza nim, ale prze­cież jego… Też właśnie straciłam.

Przy­my­kam po­wie­ki i przy­po­mi­nam sobie jej ostat­ni dotyk. Jej ostat­ni uśmiech, spoj­rze­nie, po­ca­łu­nek oraz otu­la­ją­cy moją skórę za­pach. Aż w końcu do­cho­dzę do wnio­sku, że ten spo­sób roz­sta­nia był dla nas naj­lep­szy. Po­że­gna­ła mnie, mó­wiąc „do zo­ba­cze­nia”, a ja chwy­tam się teraz tych dwóch słów ni­czym deski ra­tun­ko­wej i tylko dzię­ki nim wciąż utrzy­mu­ję się na po­wierzch­ni. Tylko dzię­ki nim wciąż od­dy­cham.

Niedź­wiad­ku,
mam na­dzie­ję, że nasze po­ra­nio­ne dusze jesz­cze kie­dyś się od­naj­dą.
Twoje Słoń­ce.