Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Równie źle być szalonym entuzjastą jak śmiertelnie poważnym. I jedno i drugie jest przejściowe. Nie należy nigdy tracić poczucia humoru.

Nie wiem, dlaczego trzeba takiego wysiłku, aby napisać do osób, które się kocha, a bez trudu przychodzą nam listy do osób obojętnych.

Czy zauważyliście, jak góry, pokryte cały rok śniegiem, są zadowolone z siebie? Wyglądają, jak by się spodziewały, że wpadnę w zachwyt nad nimi. Zupełnie jak gdyby ich głupie szczyty nigdy nie zastanawiały się nad tym, że nudną jest rzeczą być zawsze ponad wszelkimi podejrzeniami.

Jest niesłychanie ważną rzeczą nauczyć się śmiać z samego siebie. To, co Szestow nazywa „odrobiną swobodnej poufałości i ironii”, ma pewną wartość.

Jestem podobna teraz do człowieka, któremu wydarto serce, a on to znosi, znosi cierpliwie.

Czemu, ach, czemu nie ma chwil trwających wiecznie? Czemu każdy dzień mego życia zatruwa mi myśl o bliskiej i nieuniknionej śmierci? Jestem chora na tym punkcie, a nie mogę o tym mówić. Jeśli zwierzę się J., unieszczęśliwię go, a jeśli nie powiem mu nic, muszę się sama borykać z tą myślą. Jestem już taka zmęczona walką. Nikt nawet nie wie, jak bardzo jestem zmęczona.