Jesteśmy społecznością, która kocha książki

.....należy cieszyć się tym, co mamy, bo na zamartwianie się, gdy coś się schrzani, będzie czas. Że zaklinanie przyszłości jest projektowaniem, a złymi myślami można na siebie ściągnąć nieszczęście. Że liczy się tylko tu i teraz.......

(...)" należy cieszyć się tym, co mamy, bo na zamartwianie się, gdy coś się schrzani, będzie czas. Że zaklinanie przyszłości jest projektowaniem, a zlymi myślami można na siebie ściągnąć nieszczęście. Że liczy się tylko tu i teraz".

"Jestem jak kot na pustyni : nie ogarniam tej kuwety!".

Śmierć zawszę budzi refleksję. Nagle doceniamy święty spokój, nasze problemy wydają się jakby mniejsze, niebo bardziej błękitne, a trawa bardziej zielona. Oczywiście współczujemy biednym rodzinom i jesteśmy gotowi zrobić dla nich wszystko, rozsiadają się między nami zaduma i rzewne wspomnienie, ale przede wszystkim czujemy wielką ulgę, że tym razem się udało, że to nie spotkało nas albo kogoś z naszych bliskich, albo jeszcze bliższych.

Przecież nie ma znaczenia wykształcenie, to, z jakiego domu się pochodzi i czym zajmuje zawodowo - ofiara jest bezbronna, ujarzmiona przez przemoc, nienawiść i szantaż. Staje się bezwolną, zahukaną, pozbawioną wiary w siebie, osamotnioną istotą, która nie ma siły na nic. Wszystkiego się boi. Uwikłaną w wątpliwości, która sama, bez wsparcia, się nie podniesie.

Boję się, że niespokojne myśli, wrażenia i obawy wypowiedziane na głos nabiorą innych znaczeń. Że słowa przebiją tę cieniutką, nienamacalną siateczkę utkaną z nadziei i przekonania, że po raz pierwszy od wielu lat zwyczajnie się zakochuję.

Mój świat się zawalił. To jest jak najgorsza, najbardziej tandetna i źle napisana fikcja. Zupełny matrix i otchłań, z której nie sposób się wydobyć.