Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jadę z jednym z jeźdźców Apokalipsy.
Ja pierdziele.
To się nazywa miejsce w pierwszym rzędzie podczas końca świata".

To nie pożądanie czuję, droga Saro. I mam nadzieję, że jesteś tym choćby w połowie tak przerażona, jak ja.

-Życie ma ograniczoną liczbę minut-mówię.
-Kiedy znajdujesz kogoś, z kim warto spędzić ten czas, nie chcesz go dzielić z nikim innym.

- Dlaczego w ogóle musisz zabijać? - pytam, gdy prowadzi mnie korytarzem.
- Dlaczego musiałaś niszczyć świat? - odpowiada pytaniem.
- Nie niszczyłam go.
- Niszczyłaś. Podobnie jak ja nie muszę dotykać człowieka, by go zabić, ty nie musiałaś osobiście podpalać świata, by płonął.

-Nie zabijesz mnie? - pytam w końcu.
Obraca się, a jego pokiereszowana twarz wygląda na pełną goryczy.
- O nie, nie dam ci umrzeć. To za szybkie. Cierpienie jest dla żywych. I zadam ci go całkiem sporo.

Nie trzeba mieć gotowego rozwiązania, aby rozpoznać problem, gdy się go widzi.

A kiedy mi się znudzi, w mojej głowie pojawiają się myśli dotyczące przyziemnych spraw, jak na przykład tego, by na czas opłacić podatki, jak logistycznie zebrać rodzinę w moim maleńkim mieszkaniu lub na które używane książki przepieprzyć wypłatę.

Jeździec prycha.
– Powinienem był wiedzieć, że ten przebłysk elokwencji nie był twoją
zasługą.
– Potrafisz w ogóle mówić, nie obrażając mnie przy tym? – rzucam.
Przysięgam, że drań próbuje zabić mój dobry nastrój.
– Oczywiście. – W jego głosie słyszę zadowolenie z siebie. – Po prostu
istnieje w tobie tak wiele rzeczy, które można obrażać.