Jesteśmy społecznością, która kocha książki

-Gdy czytam, czuję własne emocje. Emocje, do których nikt mnie nie zmusza. Świat literatury wydaje mi się niemal bardziej rzeczywisty, bo wiem, że te postacie nie mają nade mną żadnej władzy.

-Później możesz tu wrócić. Moja biblioteczka jest cała twoja.
[...]
-Właśnie doszłam do wniosku, że to pięć moich ulubionych słów.

Czasami mam wrażenie, że powoli odpływam. Nieustannie rozglądam się za czymś, czego mogłabym się przytrzymać.

Nie zależy nam już na sobie nawet na tyle, żeby się kłócić.

Dorośli chętnie określają zdolności mianem rzekomych, dopóki nie ukończymy szkoły i nie dowiedziemy ich, zdając wszystkie
testy. Jest tak, jakby chcieli nam przypominać, że nie jesteśmy jeszcze w pełni kompetentni i na razie musimy polegać
na nich i ich pomocy w uwidocznieniu naszego potencjału.

Chcę żyć w świecie, w którym ludzie nie wykorzystują swoich zdolności przeciwko mnie, aby zrealizować własny plan.

-Nie chciałem wyjść na idiotę, ale najwyraźniej i tak nie uchroniło mnie to przed przeznaczeniem.

Bo warstwa farby nie ukrywa zbyt dobrze warstwy mojego tłuszczu.

A ty za dużo czytasz. Źle ci to robi na mózg.

Zaskakująca nowina rodziców sprawiła, że niczego już nie byłam pewna.
Zazwyczaj dokładnie widziałam, co musi się wydarzyć i co konkretnie mam zrobić, aby do tego doszło. Nie dlatego, że wszystko Sprawdzałam – wcale tak nie było – ale dlatego, że lubiłam mieć plan. Plany się przydają. Ale teraz nic nie wiedziałam.

Nie przejmuję się, kiedy uważają mnie za antyspołecznego, lubiącego wszystko kontrolować mola książkowego, no bo taka właśnie jestem. Problem mam wtedy, kiedy jestem postrzegana w niewłaściwy sposób.