Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak wy­glą­da stan we­ge­ta­tyw­ny – świa­tło włą­czo­ne, ale w domu ni­ko­go nie ma.

Pa­cjent w sta­nie we­ge­ta­tyw­nym ba­lan­su­je po­mię­dzy ży­ciem a śmier­cią, jego mózg jest pusty jak chmu­ra, ale płuca tło­czą tlen. Le­ka­rze pod­trzy­mu­ją ta­kie­go pa­cjen­ta przy życiu jak dzie­ci mo­ty­la na żyłce, nie dają mu umrzeć, ale za­wzię­cie kon­ty­nu­ują grę, bo wy­łą­cze­nie ma­szyn, pusz­cze­nie tej żyłki, ozna­cza­ło­by prze­gra­ną, motyl by od­le­ciał, a takie roz­wią­za­nie odpada.

[...] nałóg to twój stal­ker. Nie od­stę­po­wał mnie na krok, wy­czu­wał sła­bość, ob­li­zy­wał wargi gotów wy­sko­czyć z ciem­no­ści.

[...] ból ża­ło­by do­da­je po­sęp­ne­go zna­cze­nia nawet naj­prost­szym rze­czom.

- Po pro­stu tro­chę mi wstyd, gdy lu­dzie py­ta­ją, jak się po­zna­li­śmy, wie­cie, że nie mam za sobą uro­czej hi­sto­rii ro­man­tycz­nej.
– No to wy­myśl jakąś (...) – Od czasu do czasu każdy coś zmy­śla o swoim życiu.

Albo wódka, albo my”. Za każ­dym razem, gdy mó­wi­łem, że wy­bie­ram „my”, czu­łem swo­je­go po­two­ra, jak się przy­go­to­wu­je, jak wy­su­wa szpo­ny, by spraw­dzić ich ostrość, jak ob­li­zu­je kły. Szcze­rze – nie mia­łem szan­sy.

Sa­mot­ność w parze bije po oczach. Krzy­czy, szcze­gól­nie gło­śno do tych, któ­rzy sami ją znają.

Pielęgniarki są jak szpitalne meble. Inni ludzie wciąż się przemieszczają, olodzy awansują, pacjenci idą do domu albo umierają, ale my zostajemy, niezachwiane, czekamy, żeby się na nas wsparto, żeby na nas usiedli albo i trochę kopnęli.

Tak wygląda stan wegetatywny - światło włączone, ale w domu nikogo nie ma. Moja sytuacja przedstawia się trochę inaczej: jestem w domu, tyle że bezpiecznik mi się przepalił. Alice nazywa to zespołem zamknięcia. Nos swędzi, jest poczucie humoru, popęd, słyszę głos w mojej głowie, srać mi się chce, żal mi, wszystko mam: wszystkie potrzeby, pragnienia, wyraziste, drażniące i dręczące jak zawsze. Ale utknąłem. Z żadną nic nie mogę zrobić. Nie mogę się podrapać, nie mogę się śmiać, bzykać, gadać, srać ani płakać. Wszystko ktoś za mnie robi albo robi poza mną, oprócz bzykania.

Wy­glą­da na wię­cej niż czter­dzie­ści sie­dem lat, można by po­my­śleć, że po­sta­rzał się przez świę­ta. Jest jesz­cze pre­cy­zyj­niej­szy i sztyw­niej­szy niż nor­mal­nie, jakby świę­ty mi­ko­łaj przy­niósł mu nowe że­laz­ko, li­nij­kę i kroch­mal w sprayu.

To lekceważące, jeśli wydaje im się, że ból żałoby można ukoić ciasteczkiem. Większość ludzi nie rozumie. Odbywanie żałoby to swoista sztuka. Musisz sobie pozwolić na pewną kreatywność, posiąść tę żałobę. Nie pozwalaj, by inni mówili ci, jak to robić, bo wówczas nie odbędzie się ona jak trzeba...