Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Zgubiłem klucze do mieszkania!
- Ale gdzie?
- Myślisz, że gdybym wiedział, to mówiłbym, że je zgubiłem?

- Niepotrzebnie... - zaczyna.
Nie chce numeru tej dziewczyny. Natychmiast odczuwam wielką ulgę. Koniec zdania odbiera mi jednak głos i wprawia mnie w zakłopotanie.
- ... już go mam.

- Sei bella così quando sor­ri­di.

Wła­ści­wie nigdy nie sły­sza­łam, jak mówi po wło­sku. Cza­sem wtrą­ca różne po­je­dyn­cze słowa, ale nigdy nie sły­sza­łam ca­łe­go zda­nia. Teraz, choć nie mam po­ję­cia, co ono zna­czy, wy­da­je mi się bar­dzo po­etycz­ne.

- Co to zna­czy? - pytam.

- Że wła­śnie się za­ko­chu­ję.

Ko­cham go tak bar­dzo, że nie­mal czuję, jak moje serce przy każ­dym ude­rze­niu moc­niej pło­nie.

Lili, czas bez cie­bie tak się dłuży. Je­steś pro­my­kiem słoń­ca, moim po­my­kiem słoń­ca. Pa­mię­tam słowa wy­po­wie­dzia­ne do Cie­bie w kuch­ni na­sze­go miesz­ka­nia: „Dla cie­bie je­stem Ca­me­ron. Nie Cam”. Ależ byłem głup­cem! Chyba na całe życie za­pa­mię­tam twoje spoj­rze­nie z tam­tej chwi­li… Prze­szli­śmy bar­dzo długą drogę i nie ża­łu­ję ani jed­ne­go dnia spę­dzo­ne­go przy tobie. Wiem, że wąt­pisz w to, wiem, że widok osób z mojej prze­szło­ści spra­wia ci ból, ale nie po­win­no tak być. Wiesz dla­cze­go? Bo te osoby na­le­żą do mojej prze­szło­ści. Ty je­steś moją te­raź­niej­szo­ścią i moją przy­szło­ścią.