Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Felicja spojrzała w górę. Świeciło słońce, a niebo zachwycało ciemnogranatową barwą. Zmrużyła oczy i uniosła rękę, jakby chciała go dotknąć. To już nie było nowe niebo, tylko jej własne.

Przytuliła się do siostry, szukając schronienia, a Hela głaskała ją po włosach jak kiedyś w Sitnie. – A wiesz – powiedziała na głos – to niebo rzeczywiście jest takie samo. – Przytuliła się jeszcze mocniej do Heleny. Bardzo lubiła jej zapach. Przy niej czuła się bezpieczna. – Tylko że ono jest zupełnie nowe.

Człowiek nie ma wpływu, gdzie się rodzi, ale na resztę życia tak.