Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) coś wciągało do środka i nakazywało nie stawiać oporu, a jednocześnie ostrzegało, by się nie gapić, więc nigdy nie mogłem patrzeć dość długo, by zrozumieć, dlaczego chcę patrzeć dalej.

Powinienem znaleźć sobie kogoś, z kim mógłbym porozmawiać, ale – ta myśl kopie mnie jak prąd, bo nie byłem dość ostrożny, by zawczasu ją przyciąć – jedyna osoba, która by mnie zrozumiała, to ta, na której mam ochotę się wyżyć. Jestem jak ci ludzie szukający pocieszenia – albo jeszcze lepiej: porady – u kogoś, kto ich krzywdzi.

Może przeszłość jest obcym krajem, a może nie. Czasami się przeistacza w coś innego albo leży spokojnie, ale jego stolicą zawsze jest Miasto Żalu przecięte wielkim kanałem niespełnionych pragnień, prowadzącym do archipelagu maleńkich wysepek Co By Było Gdyby, które nigdy tak naprawdę nie powstały, ale to nie czyni ich mniej rzeczywistymi – wciąż mogą zaistnieć, choć boimy się, że wcale do tego nie dojdzie. (...) Każdy musi prędzej czy później spojrzeć za siebie i zobaczyć, że nieobrane ścieżki wcale nie zniknęły. Żal pomaga nam wierzyć, że kiedyś wrócimy do przeszłości, jeśli tylko znajdziemy w sobie dość sił, ślepego uporu i odwagi, że zdążymy wymienić to życie, które nam się trafiło, na inne, podpisane wyłącznie naszym imieniem. Żal pomaga patrzeć w przyszłość i czekać na rzeczy dawno utracone, choć tak naprawdę nigdy nie były nasze. Ubolewanie to nadzieja bez przekonania, powiedziałem. Jesteśmy rozdarci między żalem, który stanowi cenę za niespełnione pragnienia, i wyrzutami sumienia, bo to nimi musimy zapłacić za rzeczy, których się dopuściliśmy. Między jednym a drugim zaś czas prowadzi swoje sprytne małe gierki.

Kochamy w życiu tylko raz (...)czasami za wcześnie, czasami za późno; pozostałe miłości są zawsze odrobinę za bardzo przemyślane.

Los zawsze zostawia po sobie jakiś ślad, a ci z nas szczodrzej obdarzeni szczęściem rozpoznają jego znaki i potrafią je odczytywać. On nauczyłby mnie wszystkiego i zapewne wszystko by mi dał. Zamiast tego jednak lata później uganiałem się za niewłaściwymi ludźmi, uczyłem się od złych nauczycieli, czerpałem od tych, którzy mieli mi niewiele do zaoferowania – i nie to, czego pragnąłem.

On nauczyłby mnie wszystkiego i zapewne wszystko by mi dał. Zamiast tego jednak lata później uganiałem się za niewłaściwymi ludźmi, uczyłem się od złych nauczycieli, czerpałem od tych, którzy mieli niewiele do zaoferowania - i nie to, czego pragnąłem.