Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedynym celem medytacji jest pogłębienie świadomości tej podstawowej więzi stworzenia ze Stwórcą, grzesznika z Odkupicielem.

Medytacja lub „modlitwa serca” jest czynnym wysiłkiem, aby zachować otwarte serce, by On mógł nas oświecić i wypełnić urzeczywistnieniem naszej prawdziwej więzi z Nim. Dlatego klasyczna forma „medytacji” to powtarzające się wzywanie imienia Jezus w sercu opróżnionym z obrazów i trosk.

Medytacja nie jest wyłącznie intelektualnym wysiłkiem zmierzającym do opanowania pewnych „pojęć o Bogu” ani nawet do wtłoczenia w nasz umysł tajemnic wiary katolickiej. Pojęciowa wiedza o prawdach religijnych zajmuje w naszym życiu określone miejsce, i jest to miejsce ważne. Studia odgrywają istotną rolę w życiu modlitwy. Życie duchowe potrzebuje bowiem mocnych podstaw intelektualnych. Życiu medytacji winno zatem zawsze towarzyszyć studium teologii. Jednak sama medytacja nie jest ani „studiowaniem”, ani żadnym innym czysto intelektualnym zajęciem. Celem medytacji nie jest zdobycie czy pogłębienie obiektywnej i spekulatywnej wiedzy o Bogu, a także prawdy przez Niego objawionej.

Nieskończony Bóg nie ma granic i nasz umysł nie może nakładać ograniczeń ani na Niego samego, ani na Jego miłość. Jego obecność jest zatem „uchwytna” w powszechnej świadomości miłującej wiary, „urzeczywistnia się”, lecz nie może być – jak próbka pod mikroskopem – dokładnie i naukowo poznana. Jego obecność nie może być zweryfikowana, jak weryfikuje się doświadczenie w laboratorium. A jednak może ona być urzeczywistniana duchowo tak długo, jak długo nie usiłujemy jej sprawdzić. Gdy tylko próbujemy sprawdzić duchową obecność jako przedmiot ścisłej wiedzy, Bóg wymyka się nam.

Nie należy zaniedbywać estetycznego aspektu życia modlitwy, zwłaszcza dzisiaj, kiedy w sztuce sakralnej z trudem wydobywamy się z ery brzydoty i spustoszenia, wynikającej po części z manichejskiej postawy wobec naturalnego piękna, po części zaś z powodu racjonalistycznego lekceważenia rzeczy zmysłowych.