Jesteśmy społecznością, która kocha książki

On stał obok miejsca, w którym ona stała, a ona stała obok miejsca, w którym stał on, wiatr szarpał i targał ich włosy na wszystkie strony, i rozglądając się, spojrzeli na siebie, ale nie widzieli się wzajemnie, ona bowiem poszła tam przed nim, a on poszedł po niej, i każde z nich było na grzbiecie wzgórza tylko przez chwilę, i nie była to ta sama chwila”.

Wydawało jej się, że ona też migruje, że wszyscy migrują, nawet jeśli przez całe nasze życie pozostajemy w tych samych domach i nic nie możemy na to poradzić. Wszyscy jesteśmy migrantami w czasie”.

Rodzic zdaje sobie sprawę, że gdy nadchodzi powódź, musi puścić swoje dziecko, wbrew wszelkim instynktom młodości, ponieważ dłuższe trzymanie dziecka nie zapewni mu już ochrony, w ten sposób można tylko pociągnąć dziecko w dół i sprawić, że utonie, dziecko bowiem stało się silniejsze od rodzica i w takiej sytuacji wymagana jest jak największa siła, a łuk życia dziecka tylko przez chwilę zdaje się pokrywać z łukiem życia rodzica, w rzeczywistości jeden biegnie nad drugim”.

Pustynia Atakama. Powietrze jest tam tak suche, tak czyste, a ludzi tak mało, i prawie nie ma świateł. Można położyć się na plecach, patrzeć w górę i oglądać Drogę Mleczną. Wszystkie gwiazdy niczym plama mleka na niebie. I widać jak powoli się ruszają. Bo Ziemia się porusza. I możesz się poczuć, jakbyś leżała na ogromnej piłce obracającej się w kosmosie”.