Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość i nauka są do siebie podobne pod tym względem, że nigdy nie idą na zmarnowanie.

Każdy początek to koniec czekania. Każdy z nas ma 1 (słownie: jedną) szansę na tym świecie. Każdy z nas jest czymś niemożliwym i nieuchronnym. Każde w pełni rozwinięte drzewo było najpierw nasionkiem, które czekało.

Czytanie jest pracą, a każdy akapit zasługuje na włożenie wysiłku w jego zrozumienie.

Ludzie są jak rośliny: rosną w stronę światła. Wybrałam nauki przyrodnicze, ponieważ dawały mi to, czego potrzebowałam: dom w dosłownym tego słowa znaczeniu, czyli z definicji bezpieczne miejsce.

Co roku przynajmniej jedno drzewo ścinane jest w waszym imieniu. Oto więc moja osobista prośba do was: jeśli macie własny kawałek ziemi, zasadźcie w niej w tym roku jedno drzewo”.

Mówiono mi, ze próbuje robić zbyt wiele i ze moja praca sprowadza się do nikłych rezultatów. Mówiono mi, że nie mogę robić tego, co chcę robić, ponieważ jestem kobietą, i że pozwolono mi to robić tylko ze względu na to, że nią jestem.

...uśmiech jaki w odpowiedzi posyła mi pielęgniarka, jest jak studolarowy banknot, który mogę schować do kieszeni serca.

Najprawdopodobniej kochamy się, każda na swój uparty sposób, choć nie mogę tego na sto procent stwierdzić, zapewne dlatego, że nigdy o tym szczerze nie rozmawiałyśmy.