Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze coś czytaj – poradził. – Nawet jeśli nie czytasz niczego dosłownie. Jak inaczej mamy odczytywać świat? Pomyśl o tym jak o stałej.
Stałej czego?
Stałej stałości – odparł Daniel.

Musimy mieć nadzieję - mówił- że ludzie którzy nas kochają i nas trochę znają, w końcu zobaczą nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę. Ostatecznie prócz tego niewiele się liczy".

Wiesz, nic nie szkodzi, że zapominasz. Dobrze, że zapominamy. Czasem musimy zapomnieć. Zapominanie jest ważne. Robimy to celowo. Dzięki temu możemy trochę odpocząć. Słuchasz mnie? Musimy zapominać. Inaczej już nigdy byśmy nie zasnęli.

Październik jest okamgnieniem. Jabłka, od których minute temu uginały się gałęzie, już zniknęły, liście na drzewie żółkną i rzędną. W całym kraju szron pokrył miliony drzew, rozświetlił je.

Mam dość wiadomości. Dość tego, że rozdmuchuje się błahostki i tak lekko traktuje rzeczy, które są naprawdę oburzające. Mam dość jadu. Złości. Perfidii. Mam dość egoizmu. Mam dość tego, że nie robimy nic, żeby temu przeciwdziałać. Że temu wręcz sprzyjamy. Mam dość przemocy, która ujawnia się teraz, i tej, która jeszcze się ujawni, która jeszcze nie zaistniała. Mam dość kłamców. Mam dość świętoszkowatych oszustów. Mam dość tego, że dopuścili do tego, co się stało. Mam dość ciągłego zastanawiania się, czy zrobili to z głupoty, czy z premedytacją. Mam dość rządów, które kłamią. Mam dość społeczeństwa, któremu już wszystko jedno, czy jest okłamywane. Mam dość tego, że tak się boję. Mam dość niechęci. Mam dość antymozji.

Musimy mieć nadzieję - mówił- że ludzie którzy nas kochają i nas trochę znają, w końcu zobaczą nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę. Ostatecznie prócz tego niewiele się liczy".

Musimy mieć nadzieję - mówił- że ludzie, którzy nas kochają i nas znają, w końcu zobaczą nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę. Ostatecznie prócz tego niewiele się liczy.

Kiedyś, mówi w swojej głowie, kiedy byłam bardzo mała, matka zabroniła mi się z tobą spotykać, a ja przestrzegałam tego zakazu, ale tylko przez trzy dni. Rano trzeciego dnia po raz pierwszy zrozumiałam, że kiedyś umrę. Więc bezczelnie ją zignorowałam.

Pamięć zawsze idzie swoją drogą, nie zważając na nic".

Na przyjaciół na całe życie - wyjaśnił - niekiedy czeka się całe lata.

Swojej szkolnej przyjaciółce Beryl, gdy miały po szesnaście lat, wyznała: zamierzam zostać artystką.
Ale kobiety nimi nie zostają - powiedziała Beryl.
A ja zostanę.

Teraz, gdy wstał, czuje głód. Można być martwym o r a z głodnym? Oczywiście, że tak, te wszystkie wygłodniałe upiory pożerające ludzkie serca i umysły.

Mam dość tego, że nie znam odpowiednich słów - odpowiada jej matka.