Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cały czas starał się obserwować widnokrąg. Taki samotny nie był jeszcze nigdy,przerażająco samotny, na tej pozbawionej granic ziemi mrocznych lasów i skalistych, przepastnych parowów. Ale to mu nie przeszkadzało. Bardziej bał się wydarzeń, które następowały w obecności ludzi.

Zresztą okalająca ich pustka niosła niejaką pociechę: okropna i cudowna anonimowość, stawianie kroków w miejscach, gdzie nie stanęła jeszcze ludzka stopa, ze świadomością, że ślady wkrótce zostaną zatarte. Ta kraina niczego nie wymagała i oddawała tylko siebie.

Guilford czuje ich gniew, ich bezsilną złość.
Nie wie, jak ich nazwać. Nie istnieją w pełni. Są zawieszeni między ideą a stworzeniem, niepełni, nie do końca czujący, tęskniący do wcielenia. Pod względem fizycznym są niewyraźnymi zielonymi kształtami, większymi od ludzi, w pancerzach. Pokryte szpicami ogromne pyski otwierają i zamykają się w milczącej furii.