Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myśl ta wpędziła mnie w taką depresję, że nawet nie mogłem dostać migreny.

- Początkowo fajnie było mówić ot tak, wprost do automatu - mówiła. - W ten sposób eliminuje się konflikty, a to oszczędza energię. Ale problem polega na tym, że eliminuje się także osobę. Przestaliśmy udzielać sobie odpowiedzi, Danny. Po prostu wypowiadamy swoje poglądy, odrębne, ale jednakowe. Teraz czuję się tak, że nawet nie wiem, czy jestem jeszcze twoją przyjaciółką.

(...) każda podmiejska gospodyni domowa może równie szybko i równie śmiertelnie pchnąć nożem kuchennym, jak najbardziej przewrażliwiona gwiazda filmowa.

Nie jesteś niczym, możesz być tym, czym zechcesz.

Podobno małe dzieci wrzeszczą tak, by odstraszyć tygrysy, ale nie wiem, czy to prawda.

(...) nagle, ze zdumiewająca wprost jasnością, uderzyła mnie myśl, że Bóg albo ewolucja pomylili się obdarzając ssaki naczelne tylko dwiema rękami. Wyraźny błąd konstrukcyjny! Było oczywiste, że rodzice i dziadkowie potrzebowali jednej pary rąk dla każdego dziecka (...).

Założę się, że nasza przyszłość będzie dużo szczęśliwsza niż nasza przeszłość.

- Ale ja umieram - mówił Godwin, odzyskując trochę siły. - Chcę mówić. Dlaczegóż miałoby się odmawiać konającym ich ostatniej szansy wypowiedzenia się? To ta pieprzona konwencja literacka. W powieści umiera jakiś człowiek i pierwsze, o robi ten cholerny aktor, to każe komuś powiedzieć konającemu, by nie mówił. Cóż to za maniery?! Myślę, że zanim mnie pochowacie dostanę porcję jakiejś lichej kambodżańskiej marihuany - dodał z wysiłkiem.
- Mów Godwin, przepraszam - powiedziałem. - Miałem na myśli tylko to, że gdybyś przestał gadać i oszczędzał siły, może byś nie umarł.

Przyjazd mojej córki z całą pewnością oznaczałby zmianę: trzy młode życia nagle musiałyby zazębić się z trzema starymi . Pragnąłem tego, ale czułem narastający niepokój.

- To naprawdę dziwna kara - powiedział. - Spędziłem całe lata nad Eurypidesem, a teraz nie pamiętam nic prócz Homera. To coś jak dobry żart, prawda?